Door: Elijah J. Magnier: @ejmalrai
Vertaald door: Francis J.
Tijdens de Israëlisch-Libanese oorlog van 2006 slaagde Israël erin om een groot aantal raketten en rakettendepots van Hezbollah te vernietigen. De meeste raketeenheden van Hezbollah werden weggevaagd. In de buitenwijken van de hoofdstad Beiroet werden meer dan 250 gebouwen (voornamelijk, maar niet uitsluitend, kantoren, opslagplaatsen en huizen van Hezbollah) platgesmeten door Israëlische precisiebommen gericht tegen Hezbollah (en burgers). Honderden huizen in het zuiden van Libanon werden volledig verwoest. Israël slaagde er echter niet in zijn doel te realiseren omwille van het falen van zijn infanterie. Die kreeg te maken met hevige weerstand en was niet in staat om tot diep in het binnenland door te dringen. Bovendien verraste de Kornet lasergeleide anti-tank raketten en de “Nour” anti-scheepsraketten van Hezbollah de vijand. Dat wijst op een ernstig talen van de Israëlische inlichtingendiensten en bevestigt de grote strijdvaardigheid van Hezbollah.
Dertien jaar later betekent het mislukken van het Amerikaanse en Israëlische beleid in de regio dat het voor Israël niet langer mogelijk is om een directe confrontatie met Hezbollah in Libanon te overwegen. De VS en Israël zijn er niet in geslaagd drie hoofddoelen te verwezenlijken: een regimewissel in Syrië, de Palestijnse “deal van de eeuw”, de opsplitsing van Irak en de uitschakeling van de Houthi’s in Jemen. Daar bovenop heeft de Israëlisch-Amerikaanse afwijzing van een gerechtvaardigde Palestijnse staat de Palestijnse vastberadenheid tegen Israël vergroot.
Israël heeft zijn vuurkracht en militaire capaciteiten vergroot, maar Hezbollah is ook geëvolueerd van een tactische lokale structuur naar een strategische speler in het Midden-Oosten. De superieure gevechtscapaciteiten van de organisatie zijn versterkt door nieuwe militaire middelen. Daaruit volgt dat een oorlog in het Midden-Oosten op korte (of middellange) termijn weinig waarschijnlijk is.
De poging van de VS en zijn partners om de Syrische president Bashar al-Assad te elimineren en het land om te vormen tot een mislukte staat bestuurd door de jihadistische takfiri (ISIS- en Al-Qaida-groepen, die alle andere rebellen en niet-jihadistische organisaties hebben verpletterd) dwong de Libanese Hezbollah, Iran en Irak ertoe om zich militair in de Levant te engageren. Hetzelfde scenario herhaalde zich in Irak toen de VS er op toekeek hoe ISIS zich versterkte en op inlichtingen vertrouwde – waarvan de juistheid later werd bevestigd – dat ISIS, nadat het een groot deel van Irak te hebben bezet naar Syrië zou trekken. De Hezbollah, Iraakse groeperingen en Iraanse troepen vochten in Syrië en Irak om te verhinderen dat de jihadisten zich zouden verspreiden en om te voorkomen dat er een direct gevaar voor Libanon, Syrië, Irak en Iran zou ontstaan.
In Irak bezette ISIS, in tegenspraak met de heersende desinformatie, niet de op een na grootste stad van Mesopotamië, Mosoel. Het was een groep organisaties die, samen met een paar honderd ISIS-strijders, de overwinning inpikte van andere soennitische groepen (vooral de Naqshabandi). Ze werden gesteund door buurlanden en door de Iraakse Koerdische leider Masoud Barzani, die zijn ambities zou verwezenlijkt zien door het opdelen van Irak in Koerdistan, Soennistan en Sji-istan.
De Turkse autoriteiten wilden Mosoel recupereren als deel van het oude Ottomaanse Rijk. Turkije zou kunnen profiteren van de bezetting van Mosoel en het noorden van Irak door een groep als ISIS. Het zou later niet al te moeilijk zijn geweest om een dergelijke organisatie zonder enige internationale erkenning te verslaan.
De Koerdische leider Barzani wilde de controle over het olierijke Kirkoek en mikte op een zelfverklaarde staat voor de Iraakse Koerden – een staat die hij later “uitroept” maar, ondanks de nederlaag van ISIS, niet heeft kunnen realiseren. Barzani loofde ISIS tijdens de bezetting van Mosoel inderdaad als een “soennitische revolutie” – maar hij hield er geen rekening mee dat de terreurgroep ook Koerdistan en Kirkoek onder zijn controle wilde hebben.
De VS wilden het noorden van Irak verdelen tussen een soennitische en een Koerdische staat. Om de olie onder Amerikaanse controle te houden zouden ze nooit hebben toegestaan dat ISIS zich buiten Bagdad zou uitbreiden. Zuid-Irak zou, ondanks de olie- en gasvoorraden, hebben moeten overleven als een klein maar kansloos sjiitisch kanton. Irak zou van de kaart zijn geveegd als “Iraanse geallieerde” en zou niet langer een potentiële bedreiging zijn geweest voor Saoedi-Arabië en Israël.
Als Syrië uit elkaar was gevallen en omgevormd tot een jihadistisch toevluchtsoord zou de lijst van voordelen voor de VS en zijn bondgenoten, erg uitgebreid zijn. Een mislukte staat zou Rusland belet hebben om zijn olie via Syrië en Turkije naar Europa door te voeren. De Russische toegang tot de warme waters van de Middellandse Zee zouden zijn afgesneden en de marinebasis in Tartus zou zijn ontruimd. De “As van het Verzet” tussen Iran, Syrië en Libanon zou doorbroken zijn. De wapenstroom van Iran naar Hezbollah in Libanon zou zijn tegengehouden en hebben voorkomen dat de groep zich opnieuw bewapende en voorraden modern militair materiaal had kunnen aanleggen. De sjiieten in het zuiden van Irak zouden geïsoleerd geweest zijn van Syrië.
De VS-coalitie zou dan de verplaatsing van jihadistische takfiri-groepen van Syrië naar Libanon hebben kunnen begeleiden om Hezbollah bezig te houden met een sektarische strijd die jaren had kunnen duren en de vijanden van Israël zou hebben verzwakt. Dit zou Libanese en Syrische christenen ertoe hebben aangezet om naar westerse landen te migreren en het Midden-Oosten in de komende decennia van sektarische strijd te verlaten. De jihadisten zouden geen bezwaar hebben gehad tegen de teruggave van de Golan aan Israël. De ontmanteling van het Syrische leger zou de Palestijnen zonder enige steun van Hezbollah, Syrië, Iran of Libanon hebben achtergelaten. Zonder te moeten vrezen voor een Syrisch of Iraaks leger, zonder Hezbollah dat druk bezig is in eigen land en afgesneden is van zijn bevoorradingscorridor voor wapenleveringen, zonder jihadisten die een gemakkelijk doelwit en een voorwendsel voor oorlog zijn en met Saoedi-Arabië aan zijn zijde, had Israël zijn grondgebied kunnen uitbreiden en verbreden ten koste van de Palestijnen en de buurlanden. Er zou geen enkel land of geweld hen hebben tegengehouden.
Maar die plannen zijn mislukt: Hezbollah trok naar Irak en Syrië om ISIS en Al Qaida te bestrijden. Het slaagde erin Libanon te beveiligen door Al Qaida en ISIS in Arsal en langs de Libanees-Syrische grens te verslaan. Het heeft de land- en luchtcorridors van Syrië naar Libanon voor de toelevering van wapens en de vernieuwing van zijn arsenaal beveiligd. Het heeft enorme stads-, guerrilla- en klassieke gevechtstechnieken aangeleerd en zichzelf in reële gevechtsscenario’s getraind om alleen te kunnen opereren of met het Syrische leger of met de Russen en Syriërs samen. Daarbij maakt het gebruik van klassieke gevechtstechnieken in combinatie met lucht- en artilleriesteun. Hezbollah, gewend aan de strijd tegen Israël binnen een gebied van minder dan 1.500 vierkante kilometer in het zuiden van Libanon, vocht nu in Syrië op een grondgebied van meer dan 80.000 vierkante kilometer.
Maar dat houdt het niet bij op. Tijdens de oorlog die Syrië werd opgelegd, heeft Hezbollah een raket met één ton aan explosieven in zijn gevechtskop (Burkan-Vulcano) ontwikkeld en operationeel gemaakt. Het heeft intensieve cursussen begeleid in het gebruik van zijn drones, zijn precisieraketten met grote nauwgezetheid gebruikt, duizenden hoogopgeleide ‘Special Forces’ opgeleid en het heeft een vijand (Al-Qaida) bestreden die veel gemotiveerder is om tot de dood te vechten dan welke Israëlische ‘Special Forces’-eenheid dan ook. Bovendien heeft Hezbollah zijn precisie-langeafstandsraketten aan de goed beschermde Libanees-Syrische grens opgesteld om bij een toekomstige oorlog de gevolgen voor de Libanese steden en dorpen te beperken.
Het falen van de poging tot regimewissel heeft de positie van Hezbollah en Iran in Syrië versterkt tot een niveau van volledige samenwerking met de staat. Een niveau dat in het verleden nooit bereikt werd. De Syrische regering werd economisch gesteund door Iran en militair beschermd door de Iraanse, Libanese, Iraakse en Russische interventies.
Vandaag bezetten de Amerikaanse troepen het gebied met de grootste Syrische olievoorraden in het noordoosten van het land en Syrië staat onder zware economische sancties. Alleen Iran steunt de Syrische economie om te voorkomen dat die instort door olieleveringen, farmaceutische en andere industrieën op te zetten en te voorzien in een aantal basisbehoeften. Het Amerikaans-Israëlisch beleid om de regering van Damascus te dwarsbomen versterkt de relatie tussen Iran, Hezbollah en Syrië. Te meer omdat de Verenigde Staten verhinderd hebben dat de Arabische landen en de Golfstaten naar Damascus terugkeerden om hun ambassades te heropenen. De weg voor een exclusieve vertegenwoordiging van Iran en Rusland in de Levant blijft vrij.
Iran bouwt ook de raketcapaciteit van Syrië uit. De huidige spanningen tussen Iran en de VS hebben aangetoond dat raketten een superieure lucht- en zeemacht onder controle kunnen gehouden worden met een geringe investering in vergelijking met de prijs van vliegtuigen en fregatten. De oorlog in Jemen en de crisis tussen Iran en de VS hebben aangetoond hoe gewapende drones en raketten verafgelegen doelwitten kunnen raken en effectief kunnen zijn.
Dit is precies wat Hezbollah heeft opgepikt in Libanon en langs de Syrisch-Libanese grens. In 2006 maakte het commando van Hezbollah de fout om strategische opslagplaatsen in Syrië op te zetten. De Israëlische luchtsuperioriteit maakte de levering van wapens gevaarlijk, aangezien Israël alles wat beweegt vanuit de lucht kan raken. De Syrische oorlog heeft Hezbollah van een sterke aanwezigheid aan de grens voorzien van basissen met precisie langeafstandsraketten; ze zijn nu in staat om het operationele strijdperk te verruimen in geval van oorlog. Daarvoor is het niet nodig dat de niet-gouvernementele actor zijn raketten van Syrië naar Libanon verplaatst.
De afgelopen jaren heeft Israël honderden doelen in Syrië gebombardeerd, waaronder vrachtwagenladingen wapens die op doortocht waren naar Libanon. Nooit echter zonder voorafgaande de chauffeurs voor de aanval te waarschuwen. Israël wilde slachtoffers onder de Hezbollah-troepen vermijden, zich goed bewust van de prijs van een vergeldingsactie. Ondanks de herhaalde aanvallen zitten, volgens een Israëlische schatting. de opslagplaatsen van Hezbollah vol. Dat betekent dat de groep de capaciteit heeft om duizenden raketten af te vuren gedurende een langdurige oorlog. Israël erkent dat het er niet in geslaagd is de bewapeningsvoorraden en -capaciteiten van de groep te beperken.
Er zijn lessen getrokken uit de oorlogen in Irak, Syrië en Jemen. Meer militaire lessen worden getrokken uit de confrontatie tussen de VS en Iran in de Perzische Golf. Goedkope raketten gericht op olieplatforms, havens, passerende schepen, luchthavens, elektriciteitsvoorzieningen, drinkwaterstations en militaire bases zijn vandaag de dag politiek en militair gezien veel effectiever dan het raken van civiele doelen. Gewapende drones en precisieraketten kunnen dodelijk zijn voor de meest geavanceerde en goed uitgeruste militaire staat. Raketten kunnen gebruikt worden om Israëlische defensieve onderscheppingsraketten te verzadigen. Tientallen raketten kunnen tegelijkertijd worden gelanceerd, gevolgd door de lancering van enkele precisieraketten op een doelwit. Het onderscheppingssysteem zal oververzadigd zijn, niet in staat om alle inkomende gewone en precisieraketten neer te halen waardoor minstens 30-40% van de raketten het gewenste doelwit kunnen raken. Genoeg om echte schade te creëren en als balansverleggend systeem te worden beschouwd. Alle partijen erkennen dat dergelijke verzadigingstechnieken zeer effectief kunnen zijn.
De nieuwe oorlog is in wezen een economische oorlog. Het is een oorlog van sancties en een beperking van het vrije verkeer van scheepsbewegingen over de hele wereld. Het is een oorlog van tankers en olieplatforms. Het is een hongernoodoorlog waarbij niemand de vijand kan bedreigen met een terugkeer naar het “stenen tijdperk”, omdat vuurkracht nu universeel beschikbaar is. Jemen is er het beste voorbeeld van. De dreiging van de bombardementen op Dubai dwong er de Emiraten toe om Iraanse bemiddeling te zoeken om een raketaanval tegen hen te voorkomen. De Houthi’s zijn er, ondanks jaren van Saoedische bombardementen op Jemen, ook in geslaagd om Saoedische luchthavens, militaire bases en oliestations in het hart van Saoedi-Arabië met kruisraketten en gewapende drones. te bombarderen.
Gaza, Beiroet, Damascus en Bagdad zijn door Teheran allemaal zeer goed uitgerust met voldoende raketten om Israël en de Amerikaanse troepen die in het Midden-Oosten worden ingezet, echte schade toe te brengen. Israël rommelt een beetje door tactisch op verschillende doelen te richten, maar zonder echt strategisch zin. Het is alleen maar zodat Netanyahu zich bezig kan houden, zijn luchtmacht te trainen en publiciteit in de media te krijgen. Binnenkort, wanneer Syrië zich herstelt en Irak sterker wordt, zal de Israëlische promenade moeten worden gestaakt. Hezbollah in Libanon kan in de nabije toekomst ook een manier vinden om zijn irregulier maar georganiseerd leger bezig te houden door het afvuren van luchtdoelraketten tegen Israëlische vliegtuigen en het afdwingen van nieuwe gevechtsregels. Het is nu echter nog te vroeg om Israël in de lucht uit te dagen omdat de alliantie van de “As van het Verzet”volgens prioriteiten handelt en deze fase van de Iran-VS crisis nog maar net begonnen is. Nochtans, zoals de crisis zich ontwikkelt, zal het nieuwe stabiliserende effect van de dreiging door dodelijke nauwkeurige generaties van drones en raketten een open oorlogvoering onwaarschijnlijk maken.
This article is translated for free to many languages by volunteers so readers can enjoy the content. It shall not be masked by Paywall. I’d like to thank my followers and readers for the confidence and support. If you likeit, please don’t feel embarrassed to contribute and help fund it for as little as 1 Euro. Your contribution, however small, will help ensure its continuity. Thank you.
You must be logged in to post a comment.