Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai
Ondanks de aankondiging van president Donald Trump over het akkoord dat hij afsloot met zijn Turkse collega Recep Tayyip Erdogan ever een tactische terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit specifieke locaties in het bezette deel van Noordoost-Syrië en de Syrische Koerden aan hun lot over te laten, is het vertrek van de Amerikaanse strijdkrachten uit Syrië “zeer ongeloofwaardig”. Deze Amerikaanse troepen hebben er verschillende militaire bases en vliegvelden gebouwd en bieden logistieke en operationele steun aan Amerikaanse troepen in Irak en aan de Israëlische luchtmacht. Het opgeven van de bezetting van het noordoosten van Syrië leidt tot het opgeven van een strategische locatie in het Midden-Oosten, een stap die de Amerikaanse regering dit jaar naar verwachting zeker niet zal nemen. Bovendien kan de internationale steun waarvan de Koerden (in Syrië en Irak) genieten, hen onder de waakzame blik van de wereld beschermen tegen aanvallen op alle fronten van jihadisten en pro-Turkse militanten. Het belang van de VS is echter, zoals Trump het uitlegde, om voor hun NAVO-bondgenoot te zorgen in plaats van prioriteit te geven aan Syrisch-Koerdische militanten die hebben gevochten en geld en militaire materiaal hebben ontvangen in ruil voor hun diensten. Dit betekent dat er een beperkte Turkse operatie wordt verwacht, ondanks alle complicaties en belangenconflicten waarmee Turkije met zijn Russische en Iraanse bondgenoten te maken zal krijgen .
De Verenigde Staten zijn altijd heel duidelijk geweest dat hun eigen belangen prevaleren boven die van andere landen of organisaties. Het heeft zakelijke partners in plaats van strategische bondgenoten. In dit kader zou het dan ook normaal zijn dat de Amerikaanse regering de Syrisch-Koerdische militanten laat vallen. Trump lijkt immers te geloven dat die het einde van hun rol hebben bereikt: het zijn huurlingen die betaald zijn voor een bepaalde taak – de taak om de “Islamitische Staat” (ISIS) uit te schakelen – en die is volbracht.
Maar de Syrische Koerden dreigen de bewaking van de meer dan 50 gevangenissen waar ongeveer 11.000 ISIS-militanten zitten opgesloten op te geven. Zij controleren ook het kamp van al-Hol, met meer dan 80.000 familieleden van IS-strijders. Die stap zzullen ze echter nooit zetten: de Koerden kunnen door dezelfde ISIS worden bestreden als ze worden vrijgelaten. De militaire basis van Al-Basel in Raqqah is dinsdagavond al door twee zelfmoordaanslagen getroffen, waarna ongeveer 50 andere jihadisten de basis probeerden te veroveren.
ISIS heeft de steden verloren, maar is nog steeds actief als organisatie waarbij typische hit-and-run tactieken in zowel Syrië als Irak worden toegepast. Daarom zullen de Koerden zichzelf niet in de voet schieten door ISIS-leden vrij te laten. Op dit ogenblik dienen ze als drukmiddel op de wereld, en in het bijzonder op Europa, om de beslissing van de VS dat het zijn troepen zal terugtrekken terug te draaien.
Wat eigenlijk wordt verwacht is een Turkse aanval – met zijn Syrische handlangers – op twee fronten, Tel Abiyad en Ras al-A’yen – na een tactische en gedeeltelijke terugtrekking uit het gebied in kwestie door de VS. Het gebied dat Turkije zal proberen te bezetten is 100 km lang en ongeveer 300-400 km² groot.
Verrassend genoeg is wel dat de Koerdische leiders onder deze omstandigheden in de onderhandelingen met de regering van Damascus hun ambities om een Federatie in het land te vormen, niet op een realistische manier hebben aangepast. Bovendien willen de Koerden volledige controle over de enclave zonder enige aanwezigheid of activiteit van het Syrische leger, buiten aan de grenzen met Turkije dan! Damascus wil echter niet louter optreden als grenswachters en wil graag de controle over het hele Syrische grondgebied terugkrijgen. De Syrische regering wil een einde maken aan de faciliteit die de Koerden de VS en Israël bieden, vergelijkbaar met wat er gebeurd is met de Koerden van Irak.
Moskou en Teheran weigeren de Amerikaanse bezetting in te ruilen voor een Turkse. Ook al zijn Rusland, Iran en Syrië van mening dat de Turkse aanwezigheid minder gevaarlijk is dan die van de VS, toch wijzen Damascus en zijn bondgenoten elke bezetting van welk deel van Syrië dan ook van de hand en zijn ze vastbesloten om de centrale regering de controle over het hele grondgebied en de energiebronnen terug te zien krijgen.
Ondanks het feit dat president Erdogan zijn ogen voor het lot van Idlib en de Syrische regering zou kunnen sluiten wat Syrië in staat zou stellen de stad en het landelijk gebied errond weer onder controle te krijgen (waardoor de jihadisten, met inbegrip van Al Qa’ida, zullen worden geëlimineerd), dringt de Syrische president erop aan dat hij de controle over het hele grondgebied terugkrijgt.
Turkse onderhandelaars hadden een ontmoeting met Russische en Iraanse officieren om Idlib te bespreken in ruil voor al-Hasaka en Qamishli. Assad verwierp om het even welke gelijkaardige overeenkomst met Turkije, en “zal de bezetting van noordoostelijk Syrië behandelen wanneer het Midden-Oosten zal gekalmeerd zijn”.
De Iraanse nucleaire overeenkomst en de gevolgen daarvan liggen op tafel en hebben prioriteit. De situatie in Irak is zorgwekkend en toont aan dat de VS en zijn bondgenoten in staat zijn om de kaarten voor het Midden-Oosten te herschudden om misbruik te maken van de “legitieme” eisen van de bevolking naar de juiste hervormingen en werkgelegenheid.
Turkije is zich ervan bewust dat Rusland en Iran de Syrische Koerden kunnen bewapenen als Ankara besluit Noordoost-Syrië te bezetten. Een dergelijke stap kan ertoe leiden dat Turkije in het Syrische modderpoel wegzinkt. Het is te vroeg om de relaties tussen de geallieerden (Iran, Rusland en Turkije) zover te laten komen en Turkije zal naar verwachting slechts een beperkt gebied in het noordoosten van Syrië bezetten.
De Koerden blijven de grootste verliezers. Wat er in Afrin is gebeurd, is een goed voorbeeld daarvan. De Koerden verlieten hun stad maar weigerden de Syrische regering toe te staan deze te controleren. De slag om Afrin toonde de beperking van de Koerden aan om hun grondgebied alleen te verdedigen. De overlevingsstrijd dreef de Koerden ertoe hun grondgebied te ontvluchten. Als ze niet zeer vlug een akkoord met Damascus bereiken zullen er weinig plaatsen zijn waar ze toevlucht kunnen vinden. President Assad is klaar om de Koerden met open armen te ontvangen, op voorwaarde dat ze afstand nemen van hun Amerikaanse bescherming.
Brett McGurk, de voormalige VS- gezant voor Irak en Syrië van eerst Obama en later Trump, zei: “Beide presidenten hebben opties onderzocht en overwogen om samen te werken met de door Turkije gesteunde oppositie, die helaas vergeven is van extremisten, waarvan velen verbonden met al-Qai’da”. De koppigheid van de Syrische Koerden leidt hen in totale verblinding naar een situatie waar geen oplossing voor is, waar ze, niet in staat uit de geschiedenis te leren, er nog steeds op staan om te proberen een staat te stichten… op los zand!
De Iraakse Koerden verloren al hun privileges toen ze probeerden een onafhankelijke staat uit te roepen. Trump geloofde dat de Syrische Koerden “huurlingen” waren die nu overbodig zijn geworden voor de Amerikanen. Maar de Koerden weigeren nog steeds om deze realiteit onder ogen te zien. Er is een virus (sommigen zeggen misschien een vloek), die degenen achtervolgt die betrokken raken bij zaken in het Midden-Oosten of daar vechten, die vooral Amerikanen treft … en nu de Koerden: het wordt “weigeren te leren van de geschiedenis” genoemd.
Vertaald door Francis J.
This article is translated for free to many languages by volunteers so readers can enjoy the content. It shall not be masked by Paywall. I’d like to thank my followers and readers for the confidence and support. If you like it, please don’t feel embarrassed to contribute and help fund it for as little as 1 Euro. Your contribution, however small, will help ensure its continuity. Thank you.
Copyright © https://ejmagnier.com, 2019
You must be logged in to post a comment.