Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai
De Syrische president Bashar al-Assad en Rusland menen dat de oorlog tegen het terrorisme voorrang heeft op alle Israëlische provocaties. Syrië en Rusland vermijden noodgedwongen een ‘strijd tussen oorlogen in’, een term die Israël gebruikt om binnen te glippen en een vijandelijk doelwit te raken dat niet belangrijk genoeg is om een totale oorlog uit te lokken. Het elimineren van jihadisten aan het Aleppo-Idlib-front is voor Syrië veel belangrijker dan het reageren op Israëlische aanvallen op de militaire capaciteit van het Syrische leger en de vernietiging van militaire opslagplaatsen. Het Israëlische militaire commando kent de prioriteiten van Syrië en profiteert van de situatie. Het heeft honderden aanvallen uitgevoerd in Syrië op diverse doelwitten in verschillende Syrische steden, zonder dat het evenwicht tussen de strijdkrachten en de capaciteiten is veranderd. Maar het stoppen van Israëls arrogante schendingen van de Syrische soevereiniteit wordt een eenvoudige taak zodra Damascus klaar is om zijn wapens op Israël te richten.
In feite heeft het Syrische leger, ondanks de meer dan 400 Israëlische aanvallen op Syrië sinds het begin van de oorlog in 2011, met uitzondering van het noorden dat bezet wordt door Turkse en Amerikaanse troepen, nu het grootste deel van Syrië bevrijd. Het Syrische leger is naar het noorden opgerukt en staat sinds een maand voor de poorten van Idlib. De Israëlische aanvallen hebben geen afbreuk gedaan aan een Syrisch leger dat zijn vaardigheden heeft bewezen in felle gevechten in Ghouta (ten oosten van Damascus), in Deir-ezzour (noordoosten) en in het noorden, waardoor een grote veiligheidszone rond Aleppo kon worden ontruimd.
De IDF-doctrine bestaat uit specialisatie en studie van militaire zaken, maar is niet gebaseerd op slagveldervaring. Iran en zijn bondgenoten zijn sterk afhankelijk van ervaring, opleiding, training en het creatief vernieuwen van hun militaire doctrine.
In de ene slag na de andere heeft het Syrische leger succesvolle gevechtservaring opgedaan. Het is duidelijk superieur op het slagveld, heeft met zijn intense vuurkracht voorafgaand aan elke aanval de weg vrijgemaakt voor de grondtroepen, efficiënte militair gepland, gebruik gemaakt van geavanceerde militaire apparatuur en bekwaam gecoördineerd met zijn bondgenoten en het Russische leger. Het Syrische leger en zijn bondgenoten hebben ISIS in de meeste delen van Syrië verslagen. Alleen in het noordoosten hebben de Amerikaanse strijdkrachten een rol gespeeld in het verslaan van ISIS; de VS hebben de troepen van Damascus niet toegestaan de Eufraat over te steken.
Het Syrische leger versloeg ook Al-Qaida, zijn vele hoogopgeleide, goed uitgeruste en ideologisch gemotiveerde buitenlandse strijders, en alle andere jihadistische groepen die vermengd met lokale Syriërs, onder verschillende namen (Hayat Tahrir al-Sham, Ansar al-Sharia, Ahrar al-Sham enzovoort), vochten. De Amerikaanse troepen gingen niet in gevecht met Al-Qaeda en de andere jihadistische groeperingen in Syrië, maar beperkten zich tot gerichte moordaanslagen via drones. Het werd aan het Syrische leger en zijn bondgenoten overgelaten om Al-Qaida en zijn jihadistische bondgenoten in Syrië uit te schakelen.
Israël heeft nooit langdurige oorlogen gevoerd, terwijl Syrië, Iran en Hezbollah jaren van oorlog hebben gekend en allerlei soorten vijanden met uiteenlopende tactieken hebben aangepakt. Syrië, Iran en zijn bondgenoten hebben gevochten in de bergen, op open vlaktes, stedelijke gevechtenn gevoerd, speciale operaties achter de vijandelijke linies ondernomen, en meer dan één vijand op hetzelfde moment bestreden. Deze ervaring is van onschatbare waarde en levert ongeëvenaarde vaardigheden.
Iran heeft ballistische en kruisraketten naar Syrië overgebracht, samen met de adequate technologie om ze ter plaatse te vervaardigen. Israël gelooft dat het veel van deze precisie-raketten heeft vernietigd, wat waarschijnlijk juist is. Maar Israël is er niet in geslaagd om Syrië te ontdoen van al zijn precisie-raketten, het heeft alleen raketten en bewapende drones vernietigd die vervangbaar zijn.
De Israëlische militaire doctrine is vooral gebaseerd op een luchtmacht die zijn beperkte effectiviteit heeft bewezen in de laatste Israëlische oorlog tegen Libanon in 2006. Maar die luchtmacht is gemakkelijk tegen te gaan: volgens een hooggeplaatste bron binnen de “As van het Verzet” kan een eenvoudige Rule of Engagement de Israëlische luchtmacht voor altijd aan de grond houden. Na elke Israëlische luchtaanval zullen Syrië en zijn bondgenoten te zijner tijd met precisie ballistische en kruisraketten met hoog explosieve koppen worden geconfronteerd, genoeg om Israël te intimideren en een evenwicht te creëren tussen het lanceren van raketten en luchtaanvallen.
Generaal-majoor Amos Yaldin, directeur van INSS, heeft in zijn jaarlijkse evaluatie gesteld dat de kans op oorlog toeneemt. Maar de “As van het Verzet” idenkt dat oorlog hoogst onwaarschijnlijk is omdat alle partijen goed bewapend zijn en elkaar aanzienlijk kunnen beschadigen. Het Israëlische binnenlandse front is fragiel en niet gewend aan massale bombardementen door ballistische raketten met meer dan 700 kg aan explosieven en kruisraketten die meerdere geselecteerde doelen met precisie kunnen raken. Hoewel precisieraketten het aantal burgerslachtoffers verminderen wanneer ze tegen militaire doelen worden gebruikt, kunnen ze indien nodig tegen zeer gevoelige doelen worden gelanceerd. Israël heeft niet langer de exclusiviteit om buurlanden te treffen. Op dit moment maakt Israël gebruik van de concentratie van de militaire inspanningen van Syrië op jihadisten om Syrië te bombarderen zonder dat er sprake is van noemenswaardige vergeldingsacties. Als de tijd er rijp voor is en het Syrische noorden is bevrijd, zullen er Syrische represailles volgen.
De Russische aanwezigheid in de Levant zal hoogstwaarschijnlijk een einde maken aan de mogelijkheid dat het conflict tot een grote oorlog in de regio uitgroeit. President Poetin is niet president Dimitry Medvedev, die in 2011 de NAVO de vrije hand gaf om Libië te vernietigen. Israël en Rusland hebben goede relaties, maar Rusland zal niet toestaan dat een Israëlisch-Syrische oorlog zijn plannen om stabiliteit in de regio op te leggen tenietdoet.
Rusland heeft al te lijden gehad van de Israëlische aanvallen en heeft Tel Aviv de schuld gegeven van het neerhalen van zijn Ilyushin IL-20 met 15 manschappen aan boord in september 2018. Als reactie daarop heeft Rusland Syrië voorzien van S-300 raketten. Bovendien blijkt uit recente rapporten dat Russische Su-35’s Israëlische vliegtuigen hebben achtervolgd en hen hebben gedwongen het Syrische luchtruim te verlaten.
Er is een akkoord tussen Israël en Rusland waarbij geen enkele Israëlische gevechtsvlietuig het Syrische luchtruim mag schenden, zonder dat het het risico loopt dat het wordt neergehaald. Rusland heeft de controle over het hele luchtruim boven Syrië, met uitzondering van het oosten van de Eufraat. Daarom schond Israël het Iraakse luchtruim onder dekking van de Amerikaanse militaire bases in Irak en het bezette noordoosten van Syrië toen het doelen (Althiyas luchtmachtbasis, ook bekend als T4) ten oosten van Homs bombarde. Op andere momenten bombardeert het doelwitten in Syrië wanneer het boven de bezette Golanhoogte of Libanon vliegt. Bovendien eist Rusland dat Israël het land van tevoren informeert over elke aanval om te voorkomen dat het in het kruisvuur terechtkomt. Het waarschuwt zijn bondgenoten in Syrië om te beletten dat er ernstige slachtoffers vallen en zodat het tactische wapens uit zijn opslagplaatsen kan verwijderen.
Iran bewapent Syrië en zijn bondgenoten in de Levant voortdurend. Israël is zich hiervan bewust en kan er weinig aan doen. Israël weet ook dat er een einde komt aan de aanvallen op Syrië als Syrië zijn grondgebied zal bevrijd hebben. De Iraanse aanwezigheid in Syrië is een feit waar noch de VS, noch Rusland en Israël iets aan kunnen veranderen. Syrië heeft een land als Iran nodig om zich tegen de Amerikaanse hegemonie te verzetten en het land te verdedigen wanneer dat nodig is. Iran heeft in de loop van de negen jaar van de oorlog zijn diepe relatie met Syrië vertolkt en heeft zich bereid getoond om zich tegen de VS te verzetten wanneer dat nodig is, zoals bij de aanval op de Amerikaanse militaire basis in Ayn al-Assad. De tijd zal komen dat Israël niet langer vrijelijk gebruik kan maken van zijn lucht-, zee- en grondtroepen tegen Syrië. Precisieraketten hebben het machtsevenwicht veranderd en leggen radicaal nieuwe gevechtsregels op.
Vertaald door Francis J.
Dit artikel is door vrijwilligers gratis in diverse talen vertaald zodat de lezers de inhoud zouden kunnen waarderen. Het artikel mag niet worden afgedekt door een betaalmuur. Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. Als je het apprecieert, voel je dan niet verveeld om desnnods met slechts 1 euro bij dragen en de site te helpen financieren. Je contributie, hoe klein ook, zal bijdragen aan de continuïteit ervan. Dank je wel.
Copyright © https://ejmagnier.com 2020
You must be logged in to post a comment.