Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai
In 2011 verzamelde zich een belangrijke Westelrse-Arabische coalitie die enorme financiële, media- en militaire middelen investeerde in een poging om de Syrische president Bashar al-Assad ten val te brengen. Daarvoor had de alliantie militaire operationele teams ln het noorden van Syrië, Jordanië en Turkije opgericht waar Amerikaanse, Britse, Turkse en Arabische inlichtingendiensten verzameld werden om de post-Assad periode voor te bereiden. President al-Assad had al geweigerd om concessies te doen aan de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell toen die hem in 2003 na de bezetting van Irak een bezoek bracht. Twee jaar na het begin van de oorlog vroeg de Syrische president zijn bondgenoten in Iran en Libanon (en later ook aan Rusland) om hulp om hun belangen, strategische objectieven te behouden en hun verplichtingen met hun Syrische partner waar te maken. De Russische militaire interventie startte in september 2015. Dit was het gevolg van verschillende factoren: terwijl de Iraanse troepen en die van de bondgenoten de grond domineerden waren de troepen van Moskou nodig om het Syrische luchtruim te beheersen. Dit keerde de rollen voor de Arabische-internationale coalitie. Is de situatie voor president al-Assad vandaag, nu de meeste delen van Syrië zijn bevrijd, veranderd? Wil Rusland de controle over de Levant en de aftocht van al-Assad?
President Hafez al-Assad en zijn zoon Bashar hebben geen concessies gedaan op de Golanhoogte en geweigerd zich met Israël te verzoenen: zij zouden het Syrische grondgebied niet opgeven in ruil voor een vredesakkoord. Vele jaren later weigerde president Bashar al-Assad het hoofd van Hamas en “Hezbollah” uit te leveren, zoals de VS hem in 2003, 2008 en zelfs 2018 hadden gevraagd. Tijdens de Syrische oorlog bemiddelde de Verenigde Arabische Emiraten voor het bezoek van een Amerikaanse delegatie aan Damascus met een voorstel om een einde te maken aan de oorlog en om her op te bouwen wat in Syrië was verwoest in ruil voor het uitzetten van Hezbollah, Iran en Rusland uit de Levant.
Bij het uitbreken van de Syrische oorlog in 2011 was Rusland niet klaar om uit zijn zelf opgelegde winterslaap te ontaken en had het de rol die het internationaal en in het Midden-Oosten speelde op een laag pitje gezet. De toenmalige Russische president Dmitry Medvedev verleende de NAVO toestemming om Libië in 2011 te vernietigen. In 2015, toen president Vladimir Poetin opnieuw aan de macht was, waren de vijzen op de Syrische bondgenoot in heel het land echter aangedraaid. Tienduizenden, door tientallen westerse en Arabische landen gefinancierde en getrainde jihadisten en militanten waren er ingezet. De Iraanse generaal-majoor Qassem Soleimani reisde naar Moskou en kon president Poetin ertoe overhalen zijn luchtmacht naar de Levant te sturen om de Russische belangen (de marinebasis in Tartous die de jihadisten dreigden in te nemen) en zijn Syrische bondgenoot te verdedigen.
Sindsdien hebben de westerse en Arabische media niet opgehouden de militaire capaciteiten van Rusland te bespotten . Westerse denktanks hoopten dat Rusland zou falen en voorspelden een wegzinken in het Syrische moeras. Toen Rusland zijn efficiënte luchtsuperioriteit bewees (Iran was vastbesloten om grondtroepen gelijke tred te laten houden met de Russische luchtaanvallen), beweerden roekeloze analisten, als in een spiegelbeeld van wat de Amerikaanse bedoelingen, strategie en wishful thinking waren, dat Rusland, omdat Moskou de dominante macht in de Levant was geworden, president al-Assad wilde afzetten en vervangen door iemand die het zelf wilde uitkiezen.
Toen deze theorie was versleten, maakte een andere naïeve redenering opgang. In Syrië zou er een Amerikaans-Russische verstandhouding bestaan om president al-Assad te verwijderen of te marginaliseren. Natuurlijk zijn degenen die negen jaar lang elke maand of elk jaar de val van president al-Assad en de regering van Damascus hebben geloofd, gepromoot en voorspeld, in een permanente staat van wishful thinking. Ze negeren wat de voormalige premier van Qatar Hamad bin Jassem zei toen hij moedig de nederlaag toegaf: “de prooi is aan de val ontsnapt, en de tijd is gekomen om de realiteit van onze nederlaag te erkennen”.
Toonaangevende bronnen binnen de “As van het Verzet” in Syrië zvertelden: “Er is geen Russisch-VS afspraak, maar een duidelijke uitdaging voor de invloed van Washington in het Midden-Oosten. Rusland treitert de Amerikaanse vliegtuigen en benadert deze tot op een kritieke afstand. Rusland wil de goedkeuring van al-Assad krijgen voor de uitbreiding van de Khmeimim vliegbasis, en de Tartous-marinebasis, en voor het creëren van meer structurele bases in het noorden van Syrië. Rusland heeft besloten dat het Midden-Oosten deel uitmaakt van zijn strategische belangen voor de confrontatie met de Amerikaanse troepen die in het Midden-Oosten en Europa zijn gestationeerd. Rusland kan alleen overleven in de Levant als het een strategische relatie aangaat met president al-Assad, Iran en zijn bondgenoten. De bondgenoten van Iran van hun kant grijpen elke gelegenheid aan om het gezag van de VS in het Midden-Oosten aan te vechten, wat heel goed past bij de doelstellingen van Rusland. “
Sinds Rusland heeft besloten zich in de Syrische arena te engageren, zijn de leiders van het land er niettemin bezorgd over dat het in het moeras van het Midden-Oosten terecht zou komen. Het was dus afhankelijk van Iran en zijn bondgenoten om de controle over alle in Syrië bezette gebieden terug te geven aan president al-Assad. Rusland is niet van plan zich de vijandschap van de soennitische jihadisten op de hals te halen, noch de sjiieten en Alawieten te confronteren in een onvoorspelbare uitputtingsoorlog. Als dat zou gebeuren, wordt Rusland opnieuw geconfronteerd met een oorlog zoals in 1981 in Afganistan, een “objectief”, dat tegen de plannen van Poetin ingaat om zich in het Midden-Oosten te nestelen. Het is essentieel om eraan toe te voegen dat Rusland geen controle moet hebben over het land, geen leger nodig heeft of zelfs geen nieuwe kostbare oorlog moet beginnen, nadat het , gedurende de jaren dat het Syrische conflict al duurt, de bewezen capaciteiten van Syrië en zijn bondgenoten op het strijdveld heeft gezien.
“Rusland heeft beloofd de Syrische luchtvloot te moderniseren en de defensieve raketcapaciteit van het Syrische leger te vergroten. Bovendien zal Moskou investeren in de wederopbouw van een deel van Syrische infrastructuurprojecten, voornamelijk op het gebied van energie. In ruil daarvoor zal Rusland zijn gevechtscapaciteit uitbreiden om de confrontatie met de VS en de NAVO aan te gaan. De Syrische president heeft de Russische president als strategische bondgenoot, ook al heeft Rusland bondgenoten – zoals Israël – die de vijanden van Syrië zijn. Rusland heeft besloten samen te werken met verschillende landen in het Midden-Oosten en dat betekent dat het sterke bondgenoten wil in Syrië, Libanon en Irak. Dat zou alleen mogelijk zijn door de relatie met president al-Assad en met Iran, een sterke en invloedrijke positie in hun respectievelijke landen,” legt de bron uit.
President Poetin heeft de ministeries van Buitenlandse Zaken en Defensie opdracht gegeven om met de Syrische staat te onderhandelen over uitbreiding van de militaire aanwezigheid en inzet op andere bases, omdat Rusland zich zeker niet wil terugtrekken uit het Midden-Oosten. Het Amerikaanse unilateralisme heeft zijn beste tijd gehad en de nieuwe sterke positie van Rusland in Syrië en Libië heeft een gat in de invloedssfeer van de NAVO geslagen. Rusland is niet langer passief, maar is met zijn positionering de confrontatiefase ingegaan. De uitbreiding van de Russische strategische positionering heeft dus weinig te maken met de continuïteit van de aan de macht zijnde president Bashar al-Assad. Al-Assad zelf heeft beslist de komende presidentsverkiezingen te houden, ondanks internationale poging, ook van de Verenigde Naties, om de terugkeer en het stemmen van de Syrische vluchtelingen uit de nabije landen te beletten.
Rusland meent dat de VS nu zwak staan. Daarom zou het moeten profiteren van de strijd van president Donald in eigen land voert en de uitdaging waar hij de komende maanden voor staat, wanneer de verkiezingen in de VS zullen doorgaan. Rusland wil deze gelegenheid aangrijpen om vooruitgang aan het front van het Midden-Oosten te boeken en zo een stevige positie te verwerven in de warme wateren van de Middellandse Zee.
President Trump heeft het in eigen land moeilijk door het wanbeheer van de Coronapandemie en het grote aantal Amerikanen dat werkloos is geworden. Bovendien wordt hij al meer dan een week geconfronteerd met een echte uitdaging voor zijn uitspraken en provocerende reactie op de door de staat gesponsorde rassendiscriminatie. Hij verkeert in een crisis met China en Rusland. Hij moet de uitdagingen van Iran inslikken: het heeft niet alleen de grootste Amerikaanse basis in Irak gebombardeerd, maar ook de Amerikaanse sancties tegen Venezuela geschonden door vijf olietankers met grondstoffeb en reserveonderdelen tom de raffinaderijen te herstellen te sturen. De Amerikaanse president toont op verschillende fronten ernstige zwaktes en is erin geslaagd om zowel de Russische beer als de Chinese draak bij elkaar te brengen om de confrontatie met hem aan te gaan. Een nieuwe en solide strategische alliantie – geen blinde alliantie – tussen Rusland, China, Iran, Syrië en zijn bondgenoten in het Midden-Oosten neemt toe en daagt de Amerikaanse hegemonie uit.
President Poetin heeft een speciale gezant aangesteld als tussenpersoon tussen hem en president Bashar al-Assad, zodat er geen hinderpalen zijn tussen de berichten, de afspraken en de snelle beslissingen die moeten worden genomen of wanneer eventuele obstakels zo snel mogelijk uit de weg moeten geruimd worden. Het is het tijdperk van partnerschap tussen bondgenoten, in tegenstelling tot de gebruikelijke omgangsstijl van Amerika met het Midden-Oosten ,niet het tijdperk van overheersing en pesten of dominantie,. Het Midden-Oosten beleeft een nieuw tijdperk: er is een evenwicht gecreëerd dat decennialang ontbrak.
Vertaald door Francis J.
Dit artikel is door vrijwilligers gratis in diverse talen vertaald zodat de lezers de waardr ervan tenvolle kunnen inschatten. Het artikel mag niet worden afgeschermd door een betaalmuur. Ik wil iedereen die mij volgt en leest bedanken voor hun vertrouwen en steun. Als je mijn werk op prijs stelt, kan je desnoods slechts 1 euro bijdraagen om de site te helpen financieren. Je contributie, hoe klein ook, zorgt voor de continuïteit ervan. Alvast bedankt.
Copyright © https://ejmagnier.com 2020
Comments are closed.