Ligt de opsplitsing van Libanon nu op tafel?

Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai

Na het einde van de burgeroorlog van 1975 in Libanon werd het Vredesakkoord van Taif

(een van de slechtste akkoorden ooit afgesloten tussen strijdende partijen in de geschiedenis) afgesloten. Het leverde het land uit in de handen van de krijgsheren die vandaag, samen met hun kinderen, over Libanon heersen. Sindsdien zijn ze koortsachtig ibezig met het stelen van publieke middelen, het wanbeheer van het land en het mondjesmaat aanbieden van schaarse infrastructuur aan de Libanese bevolking. Ze verschuilen zich achter de religieuze leiders, die deze heren graag bescherming willen bieden… zolang ze het overheidsbeleid van elk van de 18 Libanese godsdiensten, volgens een confessioneel systeem dat ver verwijderd is van de democratie of zelfs van het nationalisme, in ere houden. En inderdaad, de Franse president, Emmanuel Macron, was voorzichtig toen hij, vorige week,bij zijn bezoek aan Libanon, deze zelfde krijgsheren ontmoette: “Het is niet aan een Franse president om namens u uw geschiedenis te schrijven. Jullie zijn het die het moeten doen.”

Macron verwierp het idee van vervroegde parlementsverkiezingen en vroeg deze krijgsheren samen te werken binnen een verenigde regering. Maar de bevolking trok de dag na Macron’s vertrek de straat op en maakte duidelijk dat een sektarische confrontatie niet langer kon worden uitgesloten. Is het mogelijk om Libanon op te splitsen, in het verlengde van een andere sektarische oorlog? Wat zou de reactie van de machtige spelers zijn? Het is hoog tijd dat deze Libanese regering vertrekt. Maar wat  dan?

Het is tijd voor het vertrek van de Libanese regering onder leiding van Hassan Diab. Diab, een Sunni en geen politiek leider die toy een partij behoort. Hij is een intellectueel, een universiteitsprofessor die verhinderd werd om echte veranderingen door te voeren om een einde te maken aan het reeds lang bestaande corruptiepatroon. Libanese krijgsheren verzamelden zich tegen hem en gaven zich de moeite naar het buitenland te reizen om de wereldleiders te vragen de huidige regering niet te steunen. Zelfs de parlementsvoorzitter Nabih Berri probeerde Diab en zijn regering aan het wankelen te brengen, hoewel Berri zelf twee ministers in de Diab-refering heeft zetelen. De ministers van Berri verwierpen uiteindelijk het idee om de gouverneur van de Centrale Bank te ontslaan en hem voor de rechter te dagen voor zijn wanbeheer van de overheidsfinanciën en zijn spectaculair mislukte financiële constructies.

Premier Diab zei dat hij het “twee maanden” gaf – waarschijnlijk zal hij het niet zo lang volhouden – om de krijgsheren te laten samenkomen en te beslissen wat ze daarna moeten doen, aangezien zij degenen zijn die de regering ervan weerhouden om vooruit te gaan. Hij zei ook dat hij bereid is te streven naar vervroegde parlementsverkiezingen, een voorstel dat ongetwijfeld zal worden afgewezen door de machtige politici en misschien zal leiden tot Diab’s eigen aftreden.In feite zullen de soennitische en de christelijke machtige parlementaire groeperingen het meest beschadigd worden door een vervroegde verkiezing. Zowel de soennieten (Saad Hariri) als de christenen (GebranBassil) hebben ernstige schade geleden bij hun kiespubliek en zullen zeker veel van de zetels die ze vandaag in handen hebben, verliezen. De Druzen (Walid Jumblat) en de Sjiieten …

Macron gelooft dat de economische druk van de VS op Hezbollah de Libanese bevolking schaadt, waaronder de vrienden van Frankrijk en de VS. Bovendien, hoe meer de VS de druk op Libanon opvoert, hoe meer het land in de richting van Iran, China en Rusland zal bewegen. Dat is zonder het aantal vluchtelingen te rekenen dat naar Europa zou stromen. De “maximale druk” van de VS op de “As van het Verzet”, voornamelijk Iran, Syrië en Hezbollah, heeft niet het gewenste resultaat opgeleverd. De VS hebben gefaald in hun poging om Libanon te onderwerpen en zijn erin geslaagd hun, voornamelijk Europese  bondgenoten, te dwingen meer manieren te vinden om zich te distantiëren van de Amerikaanse overheersing.

“Het probleem van Libanon is dat er te veel landen zijn die het land willen domineren”. Dat is wat de Franse president zei. Hij beschreef een realiteit waarvan de Libanezen zich nauwelijks bewust zijn, en waar verdeling een gevaarlijk schrikbeeld vormt.

Vertaald door Francis J.