Staat het Midden-Oosten op de prioriteitenlijst van Joe Biden? (1)

Door Elijah J. Magnier:

Vertaald door Francis J.

De Amerikaanse president Donald Trump heeft nog maar een paar weken voordat het Amerikaanse federale gerechtshof de definitieve resultaten van de presidentsverkiezingen bekendmaakt en Joe Biden tot 46e president van de Verenigde Staten van Amerika uitroept. Alle ogen zijn gericht op de gekozen president die op 20 januari 2021 zal aantreden en hoe zijn plan en prioriteiten zullen worden bepaald. Zal het Midden-Oosten in de eerste maanden van zijn ambtstermijn op zijn prioriteitenlijst staan, of zijn er andere, belangrijker prioriteiten aan te pakken?

Trump heeft een flinke erfenis voor Biden achtergelaten om enerzijds op te lossen en te profiteren, anderzijds. Ten aanzien van beide lijkt Biden te hebben geloofd dat hij, wat hij ook doet, de wereld zou redden dank zij de problemen en complicaties die zijn voorganger heeft nagelaten. Om te beginnen is er de kwestie van de binnenlandse stabiliteit in de VS, de hervormingen die nodig zijn om de kritieke economische situatie het hoofd te bieden, de uitdagingen van de COVID-19 en de noodzaak van nationale verzoening. Op het gebied van het buitenlands beleid is er sprake van ernstige concurrentie met China, dat volgens de VS een economische supermacht is die in Azië, het Midden-Oosten en Europa in toom moet worden gehouden. En dan is er nog Rusland, dat door de Syrische oorlog is ontwaakt en nu militair aanwezig is in Libië, Irak en Syrië. De Russische aanwezigheid in het Midden-Oosten in het algemeen heeft een veel grotere omvang dan in de tijd van de Sovjet-Unie en vormt uiteraard een uitdaging voor het inmiddels alombekende Amerikaanse expansie- en dominantiebeleid.

Het herstel van de banden met de Europese Unie en de terugkeer naar de internationale overeenkomsten die Trump en zijn regering de afgelopen jaren hebben getorpedeerd, moeten ook aan de top van het plan van Biden staan. Wat Israël betreft, dit land is en blijft de belangrijkste strategische bondgenoot van de VS in het Midden-Oosten, wie er ook in het Witte Huis zit en ongeacht welke politieke voorkeur die heeft. Werken aan het welzijn van Israël moet het doel zijn van elke Amerikaanse president. Alleen de intensiteit en het niveau van de steun varieert.

Het Midden-Oosten met zijn complexe dossiers, gaande van de Iraanse nucleaire overeenkomst tot de aanwezigheid van de Amerikaanse troepen in Irak en Syrië, de Syrische en Iraakse Koerden, de relatie met Turkije en de rampzalige Jemen-oorlog veroorzaakt door Saoedi-Arabië en de Emiraten: het zijn allemaal hete hangijzers, maar ze hoeven niet per se prioriteiten te zijn voor de nieuwe regering.

Ook de kwestie Libanon mag niet worden genegeerd, hoewel deze niet echt ver van het einde van zijn lijst van topprioriteiten. Het zou niet verbazen als het tweede niveau van hoge adviseurs en assistenten binnen de Amerikaanse regering zich bezighoudt met Libanon. De kwestie van Hezbollah prijkt dan weer altijd bovenaan de lijst van Amerikaanse prioriteiten, vanwege het gevaar dat de organisatie vormt voor de nationale veiligheid van Israël.