Irak, door Elijah J. Magnier:
De VS kunnen russen twee opties kiezen voor hun Iraanse beleid. De eerste is om de harde sancties te handhaven die Donald Trump heeft opgelegd en toe te kijken hoe Iran een militair nucleair vermogen bereikt en zijn bondgenoten onbeperkt macht geeft. Niettegenstaande zijn onverbloemde superieure militaire macht, is de VS niet in een positie om Iran te verhinderen de tientallen Amerikaanse militaire bases te bombarderen die verspreid liggen rond de “Islamitische Republiek” en binnen het bereik van zijn lange-afstands precisieraketten. Iran kan ook de strategische en vitale zeestraat van Hormuz afsluiten en de Rode Zee bereiken, het potentiële alternatief dat de VS en hun bondgenoten veiliger achtten in geval van oorlog met Iran. Bovendien hebben de bondgenoten van Iran te kennen gegeven dat elke toekomstige oorlog tegen de “Islamitische Republiek” betekent dat de “As van het Verzet” erbij betrokken zal zijn. Dit wijst erop dat het militaire toneel zich zal uitbreiden tot een groot deel van het Midden-Oosten. Daarom is de mogelijkheid van een oorlog tegen Iran uitgesloten en dat is ook zo sinds Iran de meest uitgebreide militaire basis van de VS in Irak, Ayn al-Assad, heeft gebombardeerd zonder een reactie van de VS uit te lokken.
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
De tweede optie is het opheffen van alle sancties en het de-escaleren van de spanning in het Midden-Oosten op alle fronten. De huidige Amerikaanse regering is wellicht bereid de sancties op te heffen om te voorkomen dat Iran versneld afstevent tot op een militair nucleair niveau. President Joe Biden en zijn team aarzelen echter en hebben wellicht andere prioriteiten, ondanks de opmerkingen van zijn functionarissen dat diplomatie de enige oplossing is voor de nucleaire deal.
Iran wacht zeker niet op de beslissing van de VS. Het zal doorgaan op zijn nucleaire weg en minder afhankelijk zijn van olie-energie (onder sancties) als zijn primaire inkomen, zoals dat inderdaad het geval is voor de meeste Arabische staten (Irak, Saudi-Arabië, de Emiraten en Bahrein). Iran heeft duidelijk gemaakt dat de nucleaire deal niet gekoppeld is aan andere kwesties in het Midden-Oosten die de VS zorgen baren, ook al heeft Teheran gezegd bereid te zijn tot afzonderlijke besprekingen over welke aangelegenheid dan ook, wanneer alle sancties zijn opgeheven. Dat is alleen haalbaar als de VS zich weer volledig houden aan de nucleaire deal uit 2015, die voormalig `president Donald Trump in 2018 eenzijdig herriep.
President Joe Biden heeft laten zien dat hij niet klaar is om Syrië en Irak te verlaten en heeft geen duidelijk en strategisch beleid voor beide landen. De verwachting is dus dat de status quo gehandhaafd blijft. Dat betekent dat als één front, het nucleaire, afkoelt, de spanning tussen Iran en de VS in andere arena’s zal aanhouden, mogelijk in een lager ritme. Voor Iran lijkt de beste arena om de VS te bestrijden – hoewel niet beperkt tot – Mesopotamië, waar Iran talrijke sterke bondgenoten heeft, die bereid zijn de VS-strijdkrachten te blijven bestrijden en te bestoken, ongeacht hun mogelijke verliezen.
Na de laatste aanval op de Amerikaanse troepen reageerde president Biden onverwachts op de aanvallers. Zijn minister van Defensie trapte niet in de val en zag af van het treffen van Iraakse militiedoelwitten. Het lijkt erop dat de Amerikaanse militairen leren om vergeldingsacties over te slaan en de door de aanvallende milities gesmeekte tit-for-tat te vermijden. Hoe lang nog zal het Pentagon tolereren dat het klappen op de rechterwang krijgt en de andere aanbiedt? Zal president Joe Biden erop staan om al zijn troepen in Irak te houden?
Hoogstwaarschijnlijk niet. Een gedeeltelijke of volledige terugtrekking van de Amerikaanse troepen kan een optie zijn voor de VS, zolang de Amerikaanse strijdkrachten onder andere vormen in Irak gehandhaafd kunnen worden. Veel Iraakse functionarissen, voornamelijk sjiitische politieke leiders, waaronder die welke dicht bij Iran staan, maken reclame voor een verandering van vlag (van de VS-troepen naar NAVO-troepen) die op tafel ligt. Deze Irakees-Amerikaanse “cosmetische operatie”, hoewel haalbaar in de verbeelding (alleen) van beide partijen, zal echter niet worden aanvaard door Iran en zijn bondgenoten in Irak. Het verschil tussen de politici en het verzet is enorm. Verwacht wordt dat Iraakse gewapende groepen elke gelegenheid zullen aangrijpen om de Amerikanen eraan te herinneren dat zij het land moeten verlaten door aanvallen te plegen op Amerikaanse logistieke konvooien die door Iraakse provincies reizen.
Voor Teheran betekent een “Europese NAVO-troepenmacht” ongetwijfeld een Amerikaanse commando- en controlemacht onder Europese dekking. Dit geeft ook aan de “Islamitische Republiek” aan dat de Amerikaanse dreiging tegen Iran zal aanhouden. Wat zijn de Iraakse keuzes in dit geval? Waarom is het voor de VS en Iran een uitdaging om elkaar te ontmoeten op een gemeenschappelijke basis, met het risico dat de haat blijft bestaan?
You must be logged in to post a comment.