De economische hamer die de VS hanteren tege Iran en de “As van het Verzet” is ook oorlog maar een goedkopere versie ervan.

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

De Amerikaanse regering heeft haar strategie ten opzichte van het Midden-Oosten gewijzigd, maar zonder haar doelen en hegemonie op te geven. Directe militaire confrontatie met Syrië en Libanon is niet langer doenlijk omdat de menselijke en materiële kosten voor de VS te groot zijn. Bijgevolg is er niet langer behoefte aan een aanzienlijke militaire aanwezigheid en interventie in verschillende landen van het Midden-Oosten. Daarom is de volgende oorlog een oorlog van sancties en een oorlog van opruiing geworden. Het lijkt erop dat dit soort hongeroorlog succesvoller is dan alle voorgaande oorlogen van de VS en Israël (die mislukt zijn), voornamelijk in Libanon, Syrië, Irak en Afghanistan.

Iran heeft vier decennia van sancties doorstaan zonder zich erbij neer te leggen. Het heeft sinds 1979 41 jaar van sancties overleefd en is op veel noodzakelijke gebieden autonoom geworden. De productie door Iran van strategische precisieraketten heeft het land en zijn bondgenoten beschermd tegen eventuele vijandige militaire plannen op zijn grondgebied. Daarom hebben de VS de confrontatie verlegd naar Teherans bondgenoten in de “As van Verzet”, die te kampen hebben met zwakkere en kwetsbaarder economieën. 

Ondanks de financiële steun van Iran kan de “As van het Verzet” in vele sectoren niet hetzelfde niveau van zelfvoorziening bereiken als Iran. De leden van de “As van Verzet” leven in een minder coherente samenleving en zijn daardoor blootgesteld aan een gebrek aan maatschappelijke consensus over hun keuzes. Zo staat de interventie van Hezbollah in Syrië in het middelpunt van onenigheid tussen verschillende geledingen van de Libanese samenleving, en lijdt het land onder een ernstige financiële crisis. In Irak heeft al-Hashd al-Shaabi te lijden van binnenlandse aanvallen, en de schatkist van Mesopotamië is leeg. In Syrië houden Al Qaida, Turkije en de VS het noorden van het land nog steeds bezet en verhinderen zij dat de primaire energie- en voedselvoorziening de 70% van het land bereikt die onder controle van de Syrische regering staat.

Bijgevolg heeft de “economische hamer” van de VS tegen de bondgenoten van Iran enkele vruchten afgeworpen in het voordeel van de Amerikanen. Het beleid van de VS verandert naar gelang van hun ervaringen in het Midden-Oosten en de resultaten die hun beleid in de afgelopen decennia heeft opgeleverd. Wie, tussen Washington en de “As van Verzet” zal het laatste woord hebben? Washington heeft een nieuw plan uitgewerkt om de “As van Verzet” na alle eerdere pogingen te onderwerpen. 

Irak

De VS vielen Irak in 2003 binnen, slaagden er niet in stabiliteit te brengen en alle, of zelfs de meeste Irakezen onder hun paraplu te verzamelen. Integendeel, een groot aantal Irakezen wil dat de VS hun land voorgoed verlaten. In de vele jaren van bezetting hebben de VS een zware prijs 

De oorlog tegen ISIS in Irak, de jarenlange corruptie, de interne politieke rivaliteiten, het wanbeheer van de overheidsdiensten en de ineenstorting van de infrastructuur hebben geleid tot een moeilijke economische situatie. Vervolgens trok de voormalige Iraakse premier, Adel Abdul-Mahdi, naar het oosten, naar China, zonder de strategische relatie van Irak met het Westen op te geven. De VS grepen in om hem van  de macht te weren via straatmanifestaties met legitieme binnenlandse verzoeken (gebrek aan elektriciteit, decennialange corruptie, hoge werkloosheid). 

Premier Mustafa Al-Kadhemi nam het lege financiële fonds van Abdel Mahdi, de zware schulden en de maandelijkse financiële last die hij niet kon dragen, over. Dit maakte hem kwetsbaar en meer afhankelijk van de economische invloed van de VS wereldwijd en van haar olierijke bondgenoten in het Midden-Oosten.

Veel Irakezen, vooral die van de belangrijkste (sjiitische) bevolkingsgroep, protesteerden en uitten hun ongenoegen van Bagdad tot Basra. Dit is de plaats waar het sjiitische reservoir zich bevindt. Manifestaties riepen ambtenaren op verantwoording af te leggen en stonden tegenover alle politici, vooral diegenen die het niet eens zijn met de VS. Veel Iraakse politieke leiders vechten om de macht zonder veel aandacht te besteden aan het gevaar dat hun land bedreigt. De VS en hun bondgenoten hoopten dat de komende verkiezingen veranderingen zouden brengen en het gezag zouden overdragen aan bevriende politieke leiders.De Britse ambassadeur Stephen Hickey (wiens termijn is verstreken) zei echter: “het is ongepast om de komende verkiezingen (die in oktober moeten