Door Elijah J. Magnier:
Vertaald door Francis J.
Rusland heeft zijn relatie met de NAVO opgeschort, zijn missiepersoneel in Brussel teruggeroepen, NAVO-officieren in Moskou bevolen te vertrekken en het NAVO-informatiebureau te sluiten. Deze stap was een reactie op het besluit van de NAVO om acht Russische officieren het land uit te zetten en de omvang van de Russische missie bij de NAVO, met het hoofdkantoor in Brussel, te halveren van twintig naar tien geaccrediteerden. Desondanks hebben de 30 landen die samen de NAVO vormen nog steeds diplomatieke missies en ambassades in Moskou en Rusland heeft ook ambassades in al deze landen. De samenwerking tussen Rusland en de NAVO was ten tijde van de Oekraïense crisis in 2014 al eens voor jaren opgeschort Wat is de reden voor de huidige vijandigheid van de NAVO tegenover Rusland? Is die gerechtvaardigd? Speelt het Midden-Oosten er een rol in?
Toen de NAVO in 1949 werd opgericht, net na de Tweede Wereldoorlog en tijdens de Koude Oorlog tussen de VS en de voormalige Sovjet-Unie, had Washington de algehele controle over verschillende Europese landen. De VS zonden tienduizenden militairen uit naar het Europa omdat zij zichzelf beschouwden als diegene die Europa hadden gered van Hitlers’ Duitsland.
De VS vestigden een groot aantal militaire bases in Europa om “de communistische dreiging tegen te gaan”. Onder dit voorwendsel bouwden de VS alleen al in Duitsland 119 bases, 44 in Italië, 25 in Groot-Brittannië, 21 in Portugal en 11 in België. Frankrijk onder de Gaulle vroeg de VS zijn troepen terug te trekken en dat gebeurde ook in 1967. De VS zagen het Europese continent als een vooruitgeschoven front bij een nucleaire aanval die door een groot aantal landen zou worden gelanceerd als reactie op een hypothetisch Russisch meervoudig front en atoomaanvallen op Amerikaans grondgebied.
Aldus creëerden de VS een vijand, Rusland, en Europa sloot zich daarbij aan, ook al heeft het Europees continent goede betrekkingen met Rusland gehouden. De omvang van het handelsverkeer tussen Rusland en Europa bedroeg in 2020 174,3 miljard dollar.
De Franse president Emmanuel Macron zei dat “Europa niet langer op Amerika kan rekenen om de NAVO-bondgenoten te verdedigen, want wat het meemaakt is de hersendood van de NAVO. Europa moet wakker worden (…) en moet gaan nadenken over een strategie als geopolitieke macht.”
De Franse president was niet de enige die kritiek had op de Amerikaanse rol en het gebrek aan solidariteit en gelijkheid tussen de NAVO-landen. Het eenzijdige besluit van de VS om Afghanistan te verlaten wekte woede in veel EU-lidstaten die in Afghanistan aanwezig waren, en bij de Amerikaanse strijdkrachten: zij voelden zich in de steek gelaten. De VS lieten immers na hun bondgenoten deelgenoot te maken van het besluit tot terugtrekking en van de procedures.
Europa ziet dan ook niet langer de noodzaak in om als schild van de VS te fungeren om zich tegen Rusland te beschermen, dat Europa als een economische partner beschouwt en niet als een vijand waarmee het de confrontatie moet aangaan. Ook al omdat de militair contacten en samenwerking tussen de VS en Rusland altijd zijn gehandhaafd.
De NAVO is verre van homogeen omdat haar legitieme rol erin bestaat uiteenlopende belangen te behartigen tegenover wat een gemeenschappelijke vijand zou zijn. Er zijn inderdaad verschillen tussen de EU-landen en de VS en tussen de VS-EU en Turkije, het op één na belangrijkste NAVO-lid. De relaties tussen de VS en Turkije zijn ernstig verslechterd nadat Ankara Russische S-400-raketten had gekocht, en de VS het land heeft gestraft door de verkoop van F-35’s te weigeren.
Bovendien verschillen zowel de VS als diverse EU-landen van mening over de rol die Turkije in Syrië speelt. Washington beschouwt de Syrische Koerden als zijn naaste bondgenoten omdat zij als schild fungeren voor de honderden Amerikaanse troepen die Noordoost-Syrië bezetten. Terwijl Ankara de Syrische PKK-partij (YPG) beschouwt als een terroristische organisatie die moet worden bestreden en geëlimineerd in plaats van beloond. Turkije zou graag zien dat de VS zich terugtrekt, zodat de Turkse troepen meer Syrisch grondgebied kunnen innemen.
Duitsland, Groot-Brittannië en Frankrijk verzetten zich tegen de rol die Turkije in Syrië speelt en eisen dat het Turkse bezettingsleger vertrekt. Tegelijkertijd bezetten de VS-EU-Britse troepen het noordoosten van Syrië en de grensovergang bij Al-Tanf tussen Syrië en Irak en leggen ze sanctiesop aan de regering in Damascus en het Syrische volk. Europa bekritiseert het Turkse beleid, dat de poorten dreigt te openen voor vluchtelingen die op weg zijn naar Europese landen, telkens wanneer Ankara het “nabije continent Europa” wil chanteren.
Een tenslotte, Turkije heeft de ambassadeurs van Canada, Denemarken, Frankrijk, Duitsland, Nederland, Noorwegen, Zweden, Finland, Nieuw-Zeeland en de Verenigde Staten tot personae non-gratae verklaard. Zeven van deze landen (behalve Zweden, Finland en Nieuw-Zeeland) zijn lid van de NAVO. Ondertussen heeft de Turkse president Recep Tayyip Erdogan dat dreigement wel ongedaan gemaakt maar het is wel genoteerd. Dit zijn enkele van de verschillen tussen en binnen de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie. Dan zijn de externe implicaties zoals de AUKUS-affaire die de betrekkingen tussen Frankrijk en de VS vertroebelt, nog niet vernoemd..
Veel landen van het NAVO-bondgenootschap willen, om tegemoet te komen aan de wensen van de VS, Rusland als vijand blijven beschouwen. De redenen daarvoor staan heel ver af van de vraag wie de eerste kernaanval uitvoert en hoe daarop moet worden gereageerd. De zaken liggen veel eenvoudiger: Rusland is terug aanwezig op de internationale scène en is een supermacht. Het stelt een ander model voor dat totaal losstaat van de hegemonie van de VS over vele landen in West-Azië.
Bovendien legde de Russische president Vladimir Poetin de vinger op de zere plek van de VS toen hij op het Valdai Dialoog Forum zei dat Rusland een model presenteert dat niet unipolair is, maar veeleer multipolair. De Russisch-Chinese relatie is tegen niemand gericht, zei Poetin. Moskou en Peking hebben hun samenwerking opgevoerd tot een niveau dat nog niet eerder is vertoond.
De VS hebben zich een felle tegenstander van zowel China als Rusland betoond. Beide landen boden steun en bijstand aan verschillende landen die onder de hegemonie van de VS stonden en die vroeger geen alternatief voor Washington hadden. Dit heeft de VS, die hun hegemonie in Oost-Azië en andere werelddelen nu niet meer p dezelfde manier kan uitoefenen zonder verantwoording af te leggen of kan nemen wat het wil zonder vragen te stellen, geschokt.
De zaken zijn veranderd in de internationale arena, vooral in West-Azië, dat zowel naar het Oosten als naar het Westen kijkt voor handel en samenwerking. China heeft een deal van 400 miljard dollar gesloten met Iran en zijn potentieel aangeboden aan vele landen in West-Azië. Rusland biedt uitgebreide steun in Syrië en is bereid zijn steun aan Libanon uit te breiden. Moskou en Peking hebben Irak verschillende projecten voorgesteld, en Rusland heeft met Saudi-Arabië overeenstemming bereikt over een militaire samenwerkingsovereenkomst, en is klaar voor een uitzonderlijke uitbreiding van zijn banden met Iran. In tegenstelling tot de VS stelt Rusland zijn hegemonie over de landen waarmee het zaken doet echter niet als voorwaarde.
Bijgevolg beschouwen de VS het nieuwe Russische model als het gevaarlijkst voor hun voortdurende aanwezigheid in West-Azië en voor de handhaving van hun obsessieve controle en dominantie. De VS achten het noodzakelijk andere Europese landen mee te slepen om de druk op Rusland te blijven uitoefenen, ook al is het Europese belang om zich vijandig tegenover Moskouop te stellen ongegrond.
De VS zijn gekant tegen elke concurrent. Bijgevolg wordt hun vijandigheid eerder als een teken van zwakte dan van kracht geïnterpreteerd. Ondanks hun overweldigende militaire overmacht hebben de VS de strijd met vele Europese staten verloren en zijn zij er niet in geslaagd een partnerschap in stand te houden. Europa verruimt zijn opties en beschouwt de VS niet langer als de enige en betrouwbare robuuste partner.
De VS hebben ook de strijd die zij voerden tegen de landen die zij zijn binnengevallen verloren. Het feit dat de sancties tegen Iran, Syrië, Venezuela en Cuba (om er maar een paar te noemen) niet tot de gewenste resultaten hebben geleid, toont aan dat de macht van de VS getaant is en dat zij niet over de middelen beschikken om hun hegemonie op te leggen. De VS zijn namelijk niet bereid hun bases in Europa te ontmantelen, met of zonder NAVO.
EINDE
NAVO-staten: Albanië, België, Bulgarije, Canada, Kroatië, Tsjechië, Denemarken, Estland, Frankrijk, Duitsland, Griekenland, Hongarije, IJsland, Italië, Letland, Litouwen, Luxemburg, Montenegro, Nederland, Noord-Macedonië, Noorwegen, Polen, Portugal, Roemenië, Slowakije, Slovenië, Spanje, Turkije, Verenigd Koninkrijk, Verenigde Staten.
You must be logged in to post a comment.