Zal Europa het Midden-Oosten vervangen als de toekomstige arena voor Amerikaanse conflicten?

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

De harde westerse sancties tegen Rusland en zijn economische en financiële instellingen gaan door sinds de eerste dag van de oorlog in Oekraïne (24 februari 2022). De 30 lidstaten van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) blijven dodelijke wapens naar Oekraïne sturen om het Russische leger te bestrijden. Het doel van de NAVO bestaat erin zoveel mogelijk Russische verliezen te veroorzaken en de oorlog te verlengen, waardoor Rusland verder gedemoniseerd en van het Westen geïsoleerd kan worden, niettegenstaande de Europese behoefte aan Russische energie. De Organisatie van Olie-exporterende Landen (OPEC) heeft immers herhaald dat de Russische energie-export in de komende jaren onvervangbaar is. Het wijzigen van het militaire plan en de tactiek van Rusland leverde het leger echter bescheidener doelen op, waarbij er mogelijk van werd uitgegaan dat de oorlog in Oekraïne niet lang zou duren. Toch lijkt het erop dat de regering van Joe Biden vastbesloten is om de strijd zo lang mogelijk te laten duren en de provocatie voor Rusland op het Europese continent te vergroten.

Het is duidelijk dat de oorlog niet alleen militair was, maar ook een media- en propagandaoorlog waarin het Westen uitblonk en het gebruik ervan tegen Rusland beheerste. De westerse pers slaagde erin het grootste deel van de westerse wereld op te hitsen tegen Moskou, dat de “Grote Satan” was geworden voor de meeste Europeanen, die een beperkte woordenschat gebruikten om hun geringe kennis van de achtergrond van de oorlog in Oekraïne te verwoorden. “Poetin is gek geworden”, “Oekraïne heeft het recht om zijn bondgenootschap te kiezen”, of “een machtig land kan een ander land met zwakkere capaciteiten niet aanvallen” zijn de woorden die veel gebruikt worden om Rusland te beschuldigen van “wangedrag” in Oekraïne. Er wordt weinig gezegd over hoe de Amerikaanse regering, die zich bewust was van de reactie van Rusland op plannen om Rusland te provoceren en zijn veiligheid in gevaar te brengen, Moskou tot een oorlog in Oekraïne dreef, een conflict waarvan president Vladimir Poetin zich bewust was en dat hij besloot militair te beëindigen.

Bijgevolg is wat Rusland of China zeiden over de rol van de VS als aanstichter irrelevant geworden. De woordvoerder van het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken beschuldigde “de Verenigde Staten van het verdedigen van hun unilateralisme”. De uitbreiding van de NAVO heeft Rusland naar de krater van de vulkaan en tegen de muur geduwd. China zal geen standpunt innemen met of tegen welk land dan ook”.

Het was dan ook niet verwonderlijk dat de Russische president Vladimir Poetin aankondigde dat zijn strijd in Oekraïne erop gericht is “een einde te maken aan het Amerikaanse unilateralisme dat bereid is Rusland tot de laatste Oekraïense soldaat te bestrijden”. Poetin beweert dat hij “vastbesloten is om zijn doelen in Oekraïne te bereiken en de oorlog te beëindigen, koste wat het kost, kalm en flexibel.” De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken bevestigde wat Rusland en China beweerden en zei dat “de Russische oorlog een aanval is op het internationale systeem,” een verwijzing naar de unilaterale wereldorde van de VS, een poging om de wereld de laatste 30 jaar te domineren.

President Poetin toonde zich militair flexibel op het slagveld na het afzwakken van de militaire doelen die zijn legerleiding in de eerste weken van de oorlog had gesteld en de zware verliezen als gevolg van de eerste weken van de strijd. De Russische presidentiële woordvoerder Dmitry Peskov verklaarde dat er “aanzienlijke verliezen zijn geleden in de gelederen van het Russische leger”.

Het Westen, aangevoerd door de Verenigde Staten, is erin geslaagd in de eerste fase van de oorlog tegen Rusland te winnen door het basisplan te dwarsbomen dat de leiders van het Kremlin verkeerd hadden uitgedacht. De militaire leiding geloofde wellicht ten onrechte dat de komst van de Russische strijdkrachten zou worden verwelkomd door de Oekraïners, die de Russen zouden beschouwen als een vredesmacht. In tegenstelling tot deze verwachting toonde het Oekraïense leger de wil om te vechten en de steden fel te verdedigen, vertrouwend op de NAVO-training, expertise en geschikte wapens die door de VS en vele NAVO-landen werden geleverd om het Russische leger de zwaarst mogelijke verliezen toe te brengen.Om deze redenen wijzigde de Russische legerleiding het militaire plan door het leger en zijn…