Turkije’s geschenk: meer Syrische grondgebied bezetten

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

In 2014 steunde de Franse president Francois Hollande het idee van zijn Turkse ambtgenoot Recep Tayyip Erdogan om een bufferzone tussen Syrië en Turkije in te stellen waar intern ontheemde Syriërs konden worden ondergebracht. Washington verwierp het idee echter, hoewel het slechts werd uitgesteld. Turkije heeft het noorden van Syrië (en Irak) beschouwd als een deel van Turkije’s heroveringsrechten omdat het gebied volgens hem nog steeds deel uitmaakt van het Ottomaanse Rijk dat Erdogan probeert te doen herleven. 

Een dergelijke opzet was mogelijk na de oorlog in 2011 tegen Syrië, waardoor voor de Turkse president de poort openging om zijn doel te verwezenlijken. Rusland heeft Erdogans droom gedeeltelijk bedorven door Damascus en zijn bondgenoten te helpen het grootste deel van het Syrische grondgebied te heroveren. De kans werd echter groter toen president Erdogan goede papieren in handen kreeg die Washington en Moskou moesten verwittigen dat hij een bufferzone van 30 kilometer langs de grens met Syrië wilde annexeren. De Turkse strijd om op te rukken op de Syrische gebieden die onder controle staan van de Koerdische Autonome Administratie krachten lijkt onvermijdelijk. Het is echter mogelijk dat het niet in één etappe kan gerealiseerd worden.

Turkije bevindt zich in een bevoorrechte positie tussen Rusland en de VS, die president Erdogan een plezier willen doen na het uitbreken van de oorlog tussen de twee grootmachten op Oekraïens grondgebied. De VS willen de invloed van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) uitbreiden met Zweden en Finland. Het doel is Rusland te belegeren en de hegemonie van de VS over het Westen in het algemeen en Europa in het bijzonder te bewaren. Om een dergelijk doel te bereiken hebben de VS echter de instemming van Ankara nodig, dat zich momenteel nog verzet, voor de toelating van de twee nieuwe leden tot de NAVO.

Turkije verwijt Zweden steun en onderdak te verlenen aan leiders van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), die door Turkije (Europa en de VS) als een terroristische organisatie wordt beschouwd. De Syrische tak van de PKK (YPG) beschermt echter de Amerikaanse bezettingstroepen in het noordoosten van Syrië en verhindert serieuze onderhandelingen met de centrale regering in Damascus.

Bijgevolg komt het verhogen van het plafond van de Turkse eisen neer op het zenden van een boodschap aan de VS dat Turkije bereid is te onderhandelen maar tegelijk een slag om de arm houdt waarop Washington vroeg of laat moet reageren. Turkije heeft namelijk 40 Amerikaanse F-16V gevechtsvliegtuigen (de nieuwste versie van de F-16 Fighting Falcon familie), upgrade kits reserve-onderdelen voor de Amerikaanse F-16s jets (die deel uitmaken van de Turkse luchtmachtvloot), en het “Patriot” verdedigingssysteem nodig. De VS zijn gestopt met de levering van wat Turkije nodig heeft als gevolg van de sancties die Ankara zijn opgelegd nadat het het Russische S-400 luchtverdedigingssysteem had aangeschaft. Bovendien werd Turkije uitgesloten van het ontwikkelingsproject voor de vijfde generatie gevechtsvliegtuigen F-35 Lightning II, waarvoor het al 1,4 miljard dollar betaalde en slechts vier F-35’s ontving van de gevraagde 100. Turkse piloten werd gevraagd de VS te verlaten voordat zij klaar waren met hun opleiding op het geavanceerde gevechtsvliegtuig.Rusland heeft ook strategische belangen met Turkije, zoals de uitwisseling van handel en toerisme, TurkStream, een aardgaspijpleiding tussen Rusland enTurkije via de Zwarte Zee, de weigering van Turkije om nieuwe leden op te nemen in de NAVO en zijn rol in de oorlog in Oekraïne in een poging om de Russisch-Oekraïense dialoog te gast te hebben. Ankara’s controle over de Bosporus en de Dardanellen en het Turkse luchtruim dat Rusland nodig