Hoe heeft de VS sinds 1991 de strijd tegen Rusland gevoerd, en wanneer zal deze eindigen?

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

Sinds de ” afkondiging ” van de oorlog tussen de VS en Rusland op Oekraïens grondgebied, is de wereld verdeeld in twee kampen. De ene steunt de VS, en zijn Westerse bondgenoten die tegen Rusland worden meegesleurd. De andere vertegenwoordigt de rest van de wereld die het niet eens is met, of zelfs gekant is tegen het beleid van de VS en zijn unilateralisme dat oorlogen en economische sancties tegen hele bevolkingen voert op willekeurige basis. Dat sluit niet uit dat er veel landen zijn die geen partij kunnen kiezen en liever op gelijke afstand blijven tussen de VS en Rusland, toezien hoe de strijd zich zal ontwikkelen. Neutraal blijven betekent dat de relatie met de VS geen kwestie van keuze is, maar hoogstwaarschijnlijk een noodzaak, om vergeldingsmaatregelen te vermijden die de mogelijkheden van neutrale staten te boven zouden gaan. Temidden van deze voortdurende oorlog die de toekomst van de wereld en zijn tegenstellingen zal bepalen, is de rol van de Verenigde Naties in het slop geraakt of voor onbepaalde tijd bevroren, aangezien zij niets te zeggen heeft in de voortdurende oorlog tussen de twee supermachten. Het resultaat betekent dat de internationale wetten en de feitelijke “wereldorde” varen op een schip met meerdere kapiteins met verschillende onstabiele en vooringenomen interpretaties van de wet. Elke kapitein handelt naar eigen goeddunken en vaardigt wetten uit die hem goed uitkomen en zijn nationale veiligheid en de belangen van zijn land dienen, zonder rekening te houden met het welzijn van miljarden wereldbewoners. Dus wat is uiteindelijk het verschil tussen Rusland en de VS?

De VS voerden onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog oorlogen op meerdere fronten en hielden daar nooit mee op, zelfs niet tijdens de Koude Oorlog, die twee winnende grootmachten opleverde die bleven strijden om hun internationale positie: de VS en de Sovjet-Unie. De “oorlog tegen het communisme” van de VS begon met het omverwerpen of bestrijden van alle pro-Moskou regimes op vele continenten en het haastig opzetten van een militaire basis om dit tegen te gaan. De Sovjet-Unie ontplooide troepen in zwakkere landen, uitgeput door de Tweede Wereldoorlog, en nam de controle over naties over naar het voorbeeld van de Amerikaanse expansie. Washington verscherpte zijn controle over het Westen en creëerde invloedssferen in Latijns-Amerika, Afrika, Australië, Europa en het Midden-Oosten (Israël), waar vele Arabische naties decennia lang de kant van Moskou hadden gekozen, met name de Palestijnen en de landen van de Levant, Mesopotamië en Egypte.

Na de ineenstorting van de Perestrojka in 1991 werd het de VS duidelijk dat de Sovjet-Unie gedurende langere tijd geen concurrent meer zou zijn. Het socialistische systeem van de Sovjet-Unie stortte in als gevolg van de beperkte economische groei, de financiële kosten om invloed te behouden in Oost-Europa, de nucleaire wapenwedloop en de gevolgen van de oorlog in Afghanistan en de kernramp in Tsjernobyl, om er maar een paar te noemen. Moskou besloot zijn vijandigheid en concurrentie met de VS te staken en een aantal landen onder zijn controle in Oost-Europa, die de VS met open armen ontvingen, op te geven in een ander en zachter model van overheersing. Washington legde het financiële SWIFT-geldtransfersysteem en zijn militaire aanwezigheid in meer dan 750 bases verspreid over 80 landen klaar en slaagde erin de enige supermacht te blijven die de wereld leidde. De Russische beer trok zich terug in zijn hol om zijn ineengestorte economie weer op te bouwen en op krachten te komen. Het bezit van duizenden kernbommen alleen brengt een land immers niet op het niveau van de supermogendheidsclub.

Rusland had meer dan twee decennia nodig om het grootste deel van zijn sterkte opnieuw op te bouwen en te herstellen. In die periode bleef de wereldheerschappij voor Washington onaangetast. Het nieuwe Rusland dat na de Perestrojka ontstond, steunde de besluiten van de VS in internationale fora en in de VN-Veiligheidsraad, en voorzag de VS onder meer van een militaire basis voor hun oorlog in Afghanistan en van helikopters om de Taliban te bestrijden. Rusland werd in feite beschouwd als een essentieel onderdeel – en niet als een lid dat zijn vetorecht zou verliezen – van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO). Washington negeerde het herhaalde “lage maar zwakke geschreeuw” van Moskou, dat eiste dat de NAVO beperkt zou blijven tot slechts 12 landen en dat zij zou worden ontbonden nadat Rusland het “Warschaupact” had opgegeven. Desondanks begonnen de VS de NAVO uit te breiden tot een totaal van dertig landen.

De VS begonnen hun invloed rond Rusland uit te breiden in Azië en Oost-Europa. Bovendien planden zij in 2000 een invasie in zeven landen na Afghanistan (Irak, Syrië, Libanon, Libië, Soedan, Somalië en Iran), aldus de voormalige opperbevelhebber van de NAVO en presidentskandidaat generaal Wesley Clark. Zij slaagde erin Afghanistan, Irak, Libië en een deel van Syrië te bezetten, ongeacht het succes of het falen van haar oorlogen, die er inderdaad niet in slaagden de wil van deze bevolkingen in te tomen en hen te onderwerpen aan de invloed van de VS.

De Amerikaanse regering – die Rusland zag opkrabbelen en veranderen in een sterk land en een economische partner van Europa – wilde Moskou voor zijn en de landen in het Midden-Oosten domineren zodat Rusland geen plaats zou vinden om zijn invloed uit te breiden. De bevolkingen op vele continenten waren boos en namen stelling tegen de VS. 

Honderdduizenden slachtoffers wereldwijd waren het gevolg van elke Amerikaanse oorlog. Washington was echter doof 

door zijn “America First” beleid, en negeerde het leed dat het veroorzaakte. Dat bevoordeelde Rusland en China, die zich opwierpen als potentiële uitdagers van de brutale hegemonie en en formidabele militaire apparaat van de VS. 

De VS maakten zich zorgen terwijl ze zagen hoe China welvarender werd, zijn technologie uitbreidde en zijn potentieel vergrootte, terwijl ze hun banden met Rusland aanhaalden – dat vijf gaspijpleidingen uitbreidde naar het rijke Europese continent dat vervolgens energie-afhankelijk werd van Moskou.

Het Europese continent draagt grote sommen bij aan de Russische schatkist, tot een miljard dollar per maand aan energie (sinds de oorlog in Oekraïne), mineralen en andere Russische producten. Wat de VS zorgen baarde, waren de stemmen uit Frankrijk die zeiden dat de NAVO “hersendood” was en dat Europa zijn eigen leger nodig had om de NAVO te vervangen en Europa te beschermen, zelfs tegen de VS, zoals president Emmanuel Macron specifiek zei. 

Het Amerikaanse zwaard sloeg echter als een bliksem in op het wishful thinking van de EU en haalde een scherpe streep door zijn plannen om ervoor te zorgen dat de Europese naties begrepen dat Washington elke poging om zijn invloed uit het continent te verdrijven zou verwerpen. Bovendien kan Washington niet toestaan dat de Russisch-Chinese-EU-relatie tot bloei komt. Daartoe hebben de VS alle troeven in handen genomen, door de Chinese G5 te dwarsbomen en vanuit het Witte Huis de opschorting van de Russische Nord-Stream 2-gaspijpmein naar Duitsland aan te kondigen.Al sinds het regime van president Ronald Reagan zijn de VS van plan om in Oekraïne, de