Amerika is de grootste winnaar, en Europa is de grootste verliezer

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

De energieministers van de Europese Unie zijn er tijdens hun eerste bijeenkomst niet in geslaagd een plafond voor de energieprijs vast te stellen om te voorkomen dat de eenheid van Europa, die op de rand van verdeeldheid staat door de gevolgen van de oorlog in Oekraïne, instort. Toch is de onenigheid van de leiders van de Europese naties ook een zegen voor de bevolking van de 27 lidstaten, die duur betaalt voor de loyaliteit van Europa aan de Verenigde Staten van Amerika. De Europese burgers gaan al maanden gebukt onder het zware gewicht van de hoge prijzen van grondstoffen, voedsel en energie. De VS geven toe dat hun Europese bondgenoten een zware prijs betalen voor de VS-EU-sancties tegen Rusland, die in de eerste plaats – en niet uitsluitend – de meest noodzakelijke energie treffen. Niettemin is het eindvoordeel voor Washington, dat zijn unipolaire positie en wereldtroon verdedigt en winst maakt met de verkoop van gas. Tegelijkertijd draagt het sterk bij tot het droogleggen van de rijkdommen en de energie van de Europese Unie. In navolging van het anti-Russische beleid van Washington is het de bedoeling dat de EU-landen jarenlang gehoorzaam blijven, met een last die de Europese bevolking wellicht niet lang zal accepteren.

In de eerste week van deze maand september zijn de Europese lidstaten er niet in geslaagd een mechanisme te vinden om hun meningsverschillen te overbruggen die het gevolg zijn van het enorme verschil tussen hen wat betreft de afhankelijkheid van hun economieën van brandstof. Hongarije, Tsjechië en Duitsland behoren tot de landen die zich fel hebben verzet tegen het idee om de prijzen van Russisch gas af te toppen, wat hun afhankelijkheid van de brandstof benadrukt, ondanks het bescheiden optimistische standpunt van de Europese Raad. Voor nu hebben de EU-ministers gesproken over mogelijke maatregelen op EU-niveau die op korte termijn kunnen worden uitgevoerd. Verwacht wordt dat de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula Von der Leyen, de voorstellen van de Europese Commissie op 14 september zal presenteren.

Op 3 juni heeft de Europese Unie het zesde pakket sancties goedgekeurd, waaronder een gedeeltelijk embargo op Russische olie. De sancties behelzen een verbod op de invoer over zee van Russische ruwe olie vanaf 5 december 2022 en op de invoer van aardolieproducten vanaf 5 februari 2023. De EU-landen hebben geen zicht op hoe ze na december een andere energiebron zullen vinden, vooral wanneer Iran nog steeds niet als officiële exporteur is opgenomen wegens de verschillen die voortvloeien uit de sluiting van de nucleaire overeenkomst, bekend als de JCPOA.

Het EU-beleid moet op het continent worden bepaald op basis van de belangen van de bevolking. De besluiten van de EU zijn echter ingegeven door Washington, dat in de eerste plaats aandrong op de opschorting van de stroom Russisch gas via Nord Stream 2 naar Europa en die opschorting ook verkreeg. De VS gingen nog verder en vernieuwden hun greep op de EU-leiders en brachten de NAVO-landen samen toen de Noord-Atlantische organisatie op instorten stond, zoals verwoord door de Franse president Emmanuel Macron, die haar als “hersendood” omschreef.

In de eerste weken van het Amerikaans-Russische conflict op het grondgebied van Oekraïne was de algemene inschatting dat de EU-landen, vooral Duitsland, Frankrijk en Italië, zouden vermijden om in een significante escalatie met Rusland te worden betrokken. De rijke en geïndustrialiseerde EU-landen dachten dat zij de communicatiekanalen met Rusland in stand zouden houden om de deuren open te houden voor een vreedzame regeling en zo de zorgen van Rusland te sussen. 

Het feit dat deze landen zich achter de VS-strategie schaarden en hun enorme gezamenlijke belangen met Rusland op energiegebied opofferden, bevestigde echter de onjuistheid van een dergelijke eerste inschatting. De realiteit is dat het westerse kamp, zowel de VS als Europa, in deze oorlog een gelegenheid heeft gevonden om te proberen hun wankele hegemonie te herstellen. Historisch gezien was deze hegemonie in de eerste plaats bereikt door kolonialisme en oorlogen, of de dreiging daarmee, om degenen die deze afwezen af te schrikken. De werkelijke logica van de huidige westerse benadering is de volgende: Wij zullen Rusland verslaan, China afschrikken, Iran onderwerpen en ons wereldleiderschap herstellen.

De westerse elites zijn van mening dat zij zich in een staat van oorlog bevinden en proberen hun samenlevingen op deze basis te mobiliseren. Zij geloven dat de overwinning in Oekraïne het begin zal zijn van nog meer overwinningen op alle andere tegenstanders. De hoge kosten van deze oorlog voor het Westen en de medewerking van allen die het doelwit zijn van dit agressieve Westerse beleid, kunnen de Europeanen er echter toe dwingen hun aanpak van de veranderingen te herzien, aangezien hun naties de zwaarste prijs betalen.