De VS hebben misschien de Iraanse bereidheid om de nucleaire overeenkomst nieuw leven in te blazen overschat

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

Tot op vandaag is de “klinische dood” van de nucleaire deal tussen Iran en de VS niet afgekondigd vanwege de nood van het Westen om ervoor te zorgen dat Iran een strikt toezicht houdt op zijn nucleaire programma, geen kernbom bouwt en profiteert van de Iraanse olie- en gasvoorraad. Iran heeft de op drie na grootste bewezen oliereserves en de op één na grootste aardgasreserves ter wereld, na Rusland. De westerse sancties tegen Rusland hebben een ernstig boemerangeffect gehad op de bevolking van het Westen. Er moet een alternatief worden gevonden voordat in de komende maanden nog meer sancties tegen de Russische energiesector worden ingesteld. Daarom is de aankondiging van het Westen dat de onderhandelingen zijn vastgelopen en zich in een impasse bevinden niets anders dan een hopeloze onderhandelingstactiek om Iran meer onder druk te zetten. Het Westen denkt namelijk ten onrechte dat Iran zijn economie hoognodig opnieuw in de westerse samenleving moet integreren. De VS hebben de bereidheid van Iran om terug te keren naar de overeenkomst en de sancties tegen het land koste wat kost op te heffen inderdaad verkeerd geïnterpreteerd en overschat.

Vanaf de eerste dag dat de regering van president Ibrahim Raisi aantrad, heeft Washington de vastberadenheid van de Iraanse routekaart niet begrepen. Raisi deelde zijn voornemen om zich naar het Oosten te keren en dat de indirecte nucleaire besprekingen een doel hadden dat verenigbaar moest zijn met de belangen van de “Islamitische Republiek” en het vrijgeven van haar middelen. Toch hebben de VS niet begrepen dat Iran kan overleven zonder de nucleaire deal en met de Amerikaanse sancties die al 43 jaar aanhouden. De VS blijven dus onbetwist de grootste vijand van Iran, hoeveel overeenkomsten er ook worden gesloten.

Vanaf de eerste vijf maanden van zijn aantreden heeft de Iraanse president de nucleaire onderhandelingen tot zijn middelhoge prioriteiten gerekend. De nieuw gekozen Amerikaanse president Joe Biden wachtte vijf maanden tot president Raisi zijn (ruime) tijd nam om aan te kondigen dat er weer indirecte onderhandelingen zouden komen en om zijn hoofdonderhandelaar Ali Bagheri Kani te benoemen. De Iraanse hoofdonderhandelaar draaide de pagina om van voormalig minister van Buitenlandse Zaken Mohammad Javad Zarif, die ten onrechte geloofde dat de toekomst van Iran in de armen van het Westen lag. Donald Trump had een jaar nodig om de gematigde regering van president Sjeik Hassan Rouhani een klap te geven door in 2018 de JCPOA te verscheuren en minister van Buitenlandse Zaken Zarif teleurgesteld en geïsoleerd achter te laten.

Vanaf de eerste dag van de nucleaire onderhandelingen onder Sayyed Raisi weigerde Ali Bagheri Kani de aanwezigheid van de Amerikaanse vlag in de onderhandelingsruimte en voerde gesprekken met de Europese bemiddelaar. Iran accepteerde de rol van de Europese onderhandelaars ondanks het falen van de EU-leiders om hun belofte aan de JCPOA in de afgelopen jaren na te komen. Toen Trump de JCPOA illegaal verwierp, voerden de Europese naties de voorwaarden van de deal die ze hadden ondertekend namelijk niet uit of hielden zich er niet aan. Europese bedrijven durfden niet in Iran te blijven, uit angst voor Amerikaanse sancties die Trump zonder uitzondering aan iedereen dreigde op te leggen om zijn “maximale druk” te laten werken, meende hij, en Iran aan de onderhandelingstafel te brengen op de voorwaarden van Washington. Europa verkoos zijn beleid aan te sluiten op het Amerikaanse beleid om Washington niet te irriteren en binnen zijn invloedssfeer te blijven.