Door Elijah J. Magnier:
Vertaald door Francis J.
Israël nam twaalf Iraanse tankers en schepen, waaronder verschillende die olie naar Syrië vervoerden, tot doelwit. Hoewel beschadigd verhinderde het niet dat ze hun route en levering van hun lading in de meeste gevallen konden voortzetten. Wat probeert Israël te doen? En zal Teheran reageren? Zo ja, hoe?
De Indiase veiligheidsdiensten beschuldigden Iran ervan achter de aanslag te zitten, die geen slachtoffers maakte, van afgelopen januari in de buurt van de Israëlische ambassade in New Delhi. Ter plaatse werd een “handgeschreven boodschap” gevonden, waarin de verantwoordelijkheid voor de aanslag werd opgeëist als reactie op de moord op generaal-majoor Qassem Soleimani en de Iraanse wetenschapper Mohsen Fakhrizadeh.
Israël kondigde ook aan dat het een veiligheidsdelegatie naar Dubai had gestuurd om het Israëlische schip “Helios Ray” te inspecteren dat verscheidene gaten in zijn romp had opgelopen die veroorzaakt waren door aan het schip bevestigde magnetische zeemijn toen het op 26 februari van Dammam naar Singapore voer. Israël beschuldigde de Iraanse strijdkrachten ervan achter de aanslag te zitten die geen slachtoffers maakte. Teheran heeft elke verantwoordelijkheid voor het incident ontkend.
Israël heeft Iran sinds 2018 herhaaldelijk aangevallen in Syrië, met meer dan duizend aanvallen die Tel Aviv bij monde van zijn militaire en politieke leiders heeft opgeëist. Bovendien kondigde Israël vorige week aan dat het sinds 2019 minstens twaalf Iraanse tankers en een vrachtschip had die in de middellandse Zee richting Syrië voeren bestookt hebben. Premier Benjamin Netanyahu heeft gezegd dat hij Iran overal zal aanvallen.
De aanvallen van Israël in internationale wateren zijn echter gevaarlijk omdat premier Benjamin Netanyahu zich daarmee op een pad begeeft dat moeilijk aan te houden is. Iran heeft tankeroorlogen gevoerd en vele schepen in beslag genomen, zoals een Brits schip als vergelding voor de inbeslagname door Londen van een Iraanse olietanker in de Straat van Gibraltar. Begin dit jaar hield Iran een Koreaans schip tegen dat in de Straat van Hormuz voer, zonder expliciet te verklaren dat deze daad rechtstreeks verband hield met de 9,5 miljard dollar die Seoel in beslag had genomen als gevolg van de Amerikaanse sancties die de teruggave van Iraans geld zonder toestemming van Washington verhinderden.Verschillende Saoedische, Noorse en Emirati-schepen zijn sinds 2019 het voorwerp geweest van sabotage-operaties in de Straat van Hormuz. Bovendien hebben de VS besloten
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
voorbereidingen te treffen voor de verplaatsing van de activiteiten van het Central Maritime Command naar de haven van Yanbu en de bases van Tabuk en Taif, omdat de Straat van Hormuz wordt beschouwd als een theater van vijandige en gevaarlijke operaties, zeker in het geval van een toekomstige oorlog met Iran.
Iran heeft met opzet geavanceerde – door zijn industrie vervaardigde – marineraketten en ondergrondse raketbases onthuld, die onder meer in de Straat van Hormuz zijn opgesteld. Iran toonde ook drones die Amerikaanse oorlogsschepen en schepen van Israëlische origine observeerden. Dit is de methode die Iran gebruikt om afschrikking op te leggen en zijn controle over de Perzische Golf te laten zien om het uitbreken van een mogelijke oorlog te “voorkomen”. Door de vijanden te tonen wat hen op het slagveld te wachten zou staan, wil Iran een potentiële oorlog vermijden.
Iran ziet om verschillende redenen af van een reactie op de recente en in de afgelopen twee jaar uitgevoerde aanvallen van Israël op zijn vrachtschepen. Iran wilde voorkomen dat het zou worden meegesleurd in een strijd waarvan de timing werd opgelegd door Israël terwijl Donald Trump aan de macht was. Iran geloofde dat de voormalige Amerikaanse president wellicht wachtte op een gelegenheid om de “Islamitische Republiek” aan te vallen en Netanyahu zou hebben gesteund met alle Amerikaanse militaire macht die reeds in het Midden-Oosten aanwezig was.
Iran reageerde echter door zijn bondgenoten te bewapenen met kwaliteitswapens die het overwicht van Israël en de in het Midden-Oosten gelegerde Amerikaanse strijdkrachten verstoren. De Iraanse Revolutionaire Garde (IRGC) bewapent zijn bondgenoten steeds meer en schenkt hun de meest geavanceerde wapens die zij zonder beperkingen produceert, zolang zij deze bondgenoten van nut kunnen zijn, rekening houdend met de uitdaging waarvoor die bondgenoten zich geplaatst zien en de mogelijkheden van de vijand. Iran reageert ook in andere regio’s, zoals Jemen en Irak. Toch reageert het zelden direct en reactief, behalve in enkele gevallen, zoals bij de moord op commandant Qassem Soleimani waarbij de Iraanse reactie het bombarderen van VS-troepen op hun Iraakse basis in Ain al-Assad, vorig jaar was.
Israël lijkt Iran te willen pushen tot een confrontatie met de nieuwe Amerikaanse president, Joe Biden, die over een terugkeer naar het nucleaire akkoord spreekt, iets wat Israël en zijn bondgenoten niet willen. Mocht Iran direct reageren, zou dat alle kansen voor een mogelijke Amerikaans-Iraanse deal bederven. Bijgevolg zal Iran niet toestaan dat Israël de Amerikaanse stier het slagveld op sleept.
Iran beschouwt aanvallen op zijn olietankers in de Middellandse Zee als het minste van zijn problemen. De Israëlische aanvallen kunnen olielekken veroorzaken die een ecologische ramp dreigen te worden voor de Israëlische kusten. Stel dat de aanval plaatsvindt verder dan de door Israël gecontroleerde watergrenzen. In dat geval krijgt de Iraanse kapitein de opdracht zijn tanker terug te varen in de territoriale wateren tegenover de door Israël gecontroleerde wateren om zijn schip op de door de Israëlische mijnen ontstane gaten op te te repareren. Bijgevolg, en aangezien de route van het schip parallel loopt met de kusten van bezet Palestina, zijn de zeestromingen voldoende om een milieuramp te veroorzaken die Israël voor zichzelf zal hebben veroorzaakt. Israël begreep de Iraanse boodschap en riep op tot het staken van de vijandigheden op zee.
De Israëlische aanvallen hebben geen invloed meer op de capaciteiten van de “As van het Verzet” omdat Iran is gestopt met het verschepen van specifieke wapens dat het heeft vervangen door voor alle bondgenoten lokale fabrieken op te zetten. Iran heeft de knowhow en expertise overgedragen en de grondstoffen geleverd die nodig zijn om de gewenste (precisie- en andere) raketten ter plaatse te vervaardigen. Bijgevolg is het voor Israël zeer riskant om te volharden in het schenden van de maritieme wetten. Door in deze waterarena te opereren kan Iran zijn rekeningen presenteren. De VS staan niet langer in hoog aanzien in het Midden-Oosten; zij hebben hun prestigieuze positie als betrouwbare partner verloren en worden tegengewerkt door Iran en zijn bondgenoten, die beter dan vroeger voorbereid zijn voor directe en zelfs voortdurende aanvallen op de Amerikaanse strijdkrachten die in het Midden-Oosten zijn gestationeerd.
Na de meest recente aanval van het Iraakse verzet tegen de militaire bases van Balad en Ain al-Assad, waar VS-strijdkrachten zijn gestationeerd, reageerde de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin met het bekende antwoord dat al lang door de “As van het Verzet” wordt gebruikt: “We zullen aanvallen als we dat nodig achten, op een tijd en plaats die wij kiezen.” De VS begonnen te begrijpen dat deze aanvallen georkestreerd waren om hen in een meer uitgebreide en uitputtende confrontatie te lokken. De “As van het Verzet” is dus klaar voor een militair conflict om de VS uit West-Azië te verdrijven. Dit vastberaden standpunt zal, naar het zich laat aanzien, zijn weerslag hebben op alle bondgenoten van de VS, in het bijzonder op Israël, dat een open rekening heeft met de “As van het Verzet”, dat graag wil reageren maar op de geschikte tijd en plaats wacht om af te rekenen.
You must be logged in to post a comment.