Door Elijah J. Magnier : @ejmalrai
Vorige week heeft de Israëlische premier Benjamin Netanyahu alle bestaande gevechtsregels (Rules of Engagement) in Irak en Libanon terzijde geschoven, toen hij zich bereid toonde oorlog te voeren en zich er klaarblijkelijk op voorbereidde om die te beginnen. Zijn drones overtraden voor het eerst sinds 2006 de oude regels door wat een drone lijkt te zijn in onduidelijke omstandigheden in de voorstad van Beiroet te exploderen. Ondanks de twijfels die gepaard gaan met een gebrek aan duidelijkheid en de vaagheid over de beoogde objectieven, volgde er daarna een nieuwe aanval. Dat was slechts een paar uur na de dreiging en belofte van Hezbollah-leider Sayyed Hassan Nasrallah om Israël als vergelding voor de moord op twee Hezbollah-militanten in Syrië. In de nieuwe aanval bestookten Israëlische drones een basis van het Volksfront voor de bevrijding van Palestina – Algemeen Commando FPLP-GC) in de Libanese Bekavallei. Dit wijst er zeker sterk op dat Netanyahu de uitdaging van Nasrallah en de gevolgen daarvan accepteert. Het wijst ook op de voortzetting van het provocerende beleid van Israël, zijn “lange arm” die beweert elk doelwit (zonder uitzondering!) te kunnen raken en zijn en zijn drang om top de rand van de afgrond van de oorlog te willen wankelen.
Het is mogelijk om ruimte te laten voor twijfel over de explosie van een zelfmoorddrone in de voorstad van Beiroet, vooral omdat het doel volgens de inlichtingendiensten en het leger blijkbaar onbeduidend was (schade aan een leegstaand gebouw waar het pr-kantoor van Hezbollah zich bevindt), zoals door de lokale media wordt bericht. Toch is het geweten dat Israël na 13 jaar van onthouding geen oorlog met Hezbollah riskeert zonder zich te richten op een substantieel doel dat de voorspelbare reactie van Hezbollah waardig is. Hoogstwaarschijnlijk evalueerde premier Netanyahu dat de vernietiging van het doelwit in de voorstad van Beiroet met een zelfmoorddrone veel Israëlische levens kan redden en dat de dood van een paar Israëlische soldaten als “bijkomende schade” – een zeker gevolg van Hezbollah’s aanstaande aanslag – een aanvaardbaar verlies is.
We kunnen er in dit geval echter wel met zeer grote waarschijnlijkheid rekening mee houden dat mogelijkheid dat de Israëlische inlichtingendiensten er niet in geslaagd zijn om het doelwit te identificeren in Aqraba, 15 km van de luchthaven van Damascus, dat gebruikt wordt als basis voor Hezbollah pr-afdeling in Syrië. Israël kan het huis ten onrechte hebben gezien als een basis van de Iraanse Revolutionaire Garde (IRGC). Het is gemakkelijk te veronderstellen dat Hezbollah overal is waar ook de IRGC bij haar in Syrië aanwezig is. En dat heeft geleid tot de moord op twee Hezbollah-leden.
Ondanks deze onwaarschijnlijke overwegingen krijgt het bombarderen van een onbeduidende Palestijnse basisbunker door een Israëlisch vliegtuig de betekenis van een uitdagende boodschap, in plaats van een doelwit van de inlichtingendiensten. Het vertelt ons dat Netanyahu de uitdaging van Nasrallah heeft aanvaardt en zal doorgaan met zijn eigen confrontatiepolitiek.
Israël heeft honderden doelwitten in Syrië aangevallen en lijkt nu een begin te hebben gemaakt met het selecteren van doelwitten in Irak en Libanon. De basis daarvoor ligt binnen de drie belangrijkste objectieven voor het bestaan van Israël: het opbouwen van een leger gesteund door bevolking en regering; waar mogelijk deelnemen aan “gevechten binnen oorlogen” (aanvallen uitvoeren en kleine gevechten voeren terwijl in een nabijgelegen land een oorlog woedt); elk doelwit, waar ook ter wereld, aanvallen dat een potentieel gevaar vormt voor het voortbestaan van Israël.
Het is niet nieuw voor Israël om een aantal nabij- of verafgelegen doelwitten aan te vallen. Libanon, Syrië, Irak, Iran, Jemen, Jordanië en Egypte staan bovenaan de prioriteitenlijst, de rest van de wereld komt weliswaar op de tweede plaats, maar het is belangrijk om andere delen van de wereld goed in de gaten te houden.
In 1960 trok Israël naar Buenos Aires om Adolf Eichmann te ontvoeren. Het haalde hem terug voor een proces dat hem schuldig bevond aan misdaden tegen het Joodse volk en hij werd tot de doodstraf veroordeeld. In 1973 stuurde Israël een moordcommando naar Beiroet om de Palestijnse leiders Kamal Idwan, Kamal Nasser en Mahmoud Youssef Najjar te vermoorden. In totaal werden vijftien Palestijnse leiders en intellectuelen vermoord, waaronder Mahmoud al-Hamshari in Parijs, Naim Khader in België en Wael Zuaiter in Rome. In 1988 stuurde Israël dan weer een moordcommando naar Tunesië om er de Palestijnse commandant Khalil al-Wazir, alias Abu Jihad, een van de oprichters van de PLO, te liquideren.
In 1981 vernietigden veertien Israëlische gevechtsvliegtuigen een Iraakse kerncentrale. Daarvoor vlogen ze door het Jordaanse en Saudi-Arabische luchtruim. In 2007 legde Israël in Syrië een installatie voor een vermeend nucleair programma (in opbouw) plat.
In 2008 vermoordde Israël in Syrië de militaire commandant en het vicecommandant van de militaire jihadistische raad Imad Mughnniyyeh van Hezbollah. In 2010 werd een groot Israëlisch moordcommando naar de Emiraten gestuurd. Ze slaagde erin Hamas-commandant Mahmoud al-Mabhouh in Dubai om te brengen. Israël heeft ook niet geaarzeld om Iraanse kerngeleerden te vermoorden “om te voorkomen dat Iran een kernbom zou ontwikkelen.”
Bovenstaande voorbeelden tonen aan dat Israël geen rekening houdt met grenzen of soevereiniteit. Onder het voorwendsel van “bescherming van zijn nationale veiligheid”tegen huidige of toekomstige bedreigingen neemt Israël het initiatief om als eerste toe te slaan.
Vanuit zijn eigen perspectief identificeert Israël wat het als een bedreiging beschouwt, lokaliseert het doelwit of de doelwitten en probeert elke bedreiging te elimineren voordat ze te groot wordt. Het is de Israëlische ideologie van de permanente oorlog. Israël denkt in termen van zijn militaire capaciteiten met weinig of geen aandacht voor het internationaal recht en grenzen. Israël beschouwt zichzelf omringd door vijandige landen. Hoewel de laatste Arabisch-Israëlische oorlog teruggaat tot de Jom Kippoeroorlog van 1973. Sindsdien heeft Israël het voortouw genomen om Libanon (in drie oorlogen), Syrië en Irak aan te vallen.
Israël gebruikt zijn belangrijkste “bondgenoot”(de VS) om de omringende landen te bedreigen, te intimideren en ervoor te zorgen dat ze zich direct of indirect onderwerpen. bij een oorlog oorlog maakt Israël gebruik van de Amerikaanse inlichtingendiensten als ondersteuning en het diplomatieke gewicht van Washington om zijn militair doel ofwel te bereiken, ofwel een staakt-het-vuren te bemiddelen als het verloop van de oorlog niet langer in zijn voordeel is. Dank zij de meest geavanceerde militaire, elektronische en militair-industriële productie en competentie heeft Israël in het Midden-Oosten de overhand op alle buurlanden. Daarnaast geniet Israël van de absolute steun van de westerse media en van de internationale bescherming voor zijn daden. Altijd onder het mom van het “recht om zich te verdedigen”.
De oorlog van Israël tegen Iran is effectief gestart toen het in 2010 begon met het vermoorden van Iraanse wetenschappers. De aanval op de Iraanse “achtertuin”bereikte zijn hoogtepunt tijdens de oorlog van 2006 in Libanon, maar toen slaagde het er niet in om zijn doel te bereiken. Israël bemoeide zich met Syrië toen de oorlog er begon en ertoe besloot de jihadistische terroristen een handje toe te steken in de hoop de “As van het Verzet”te doorbreken. De VS bemiddelde namens Israël voor de vernietiging van chemische wapens van Syrië en voor een gunstige regio bij de Koerden in het bezette noordoostelijke deel van Syrië.
Israël profiteerde heel slim van de onvoldoende inzetbaarheid van president Bashar al-Assad om vergeldingsmaatregelen te nemen tegen de honderden Israëlische aanvallen om te trachten het Syrische leger te verlammen. De schending van het Libanese en Syrische luchtruim is een “recht van Israël”geworden en het bombarderen van de militaire capaciteiten van het Syrische leger wordt gerechtvaardigd als een aanval op “Irans wapenopslagplaatsen in de Levant”.
Tel Aviv trok naar Irak, in de “achtertuin” van Iran, om de reguliere veiligheidstroepen van de Federale Politie en Hashd al-Shaabi die zich vijandig tegen Israël hebben uitgelaten, aan te vallen. De Israëlische leiders zijn zich ervan bewust dat Iran een sterke ideologische aanhang in Irak heeft opgebouwd die een belangrijke rol heeft gespeeld bij het trotseren en verslaan van de tegengestelde ideologie van “Islamitische Staat”, die in 2014 een derde van Irak bezet hield. De band en samenwerking tussen sommige organisaties van Hashd al-Shaabi en andere Iraakse organisaties aan de ene kant en Hezbollah-Libanon aan de andere kant is verre van geheim. Israël lijkt de depots van de Iraakse veiligheidstroepen vernietigd te hebben om strategische raketten te elimineren die, in het geval van een Amerikaanse oorlog tegen Iran, door Irak gebruikt zouden kunnen worden.
“Israël kan één of twee of honderd van de duizend depots vernietigen…. Voor Israël betekent het dat er honderden raketten minder kunnen worden gelanceerd in het geval van een oorlog. Dit is de Israëlische aanpak ten opzichte van eender welke mogelijke bedreiging”, zei een besluitvormer binnen de “As van het Verzet”.
Het lijdt geen twijfel dat Israël de “As van het Verzet” kan belemmeren of verhinderen zich te bewapenen en zijn militaire capaciteit op te bouwen. Maar ondanks honderden succesvolle aanvallen, bereiken de Iraanse leveringen de vijanden van Israël De oplossing kan heel eenvoudig zijn: Israël zou moeten ophouden oorlog te voeren tegen zijn buren – die redenering komt echter niet overeen met het Israëlische beleid of de Israëlische ideologie.
Aan de andere kant is Teheran er niet erg enthousiast over dat het, ondanks de aanvallen in zijn “achtertuin”, in een oorlog met Israël wordt betrokken. “Wij zullen ons niet laten verleiden tot een gevecht met Israël wanneer die ons wordt opgelegd. Provocaties worden getolereerd zolang ze binnen een aanvaardbare proporties vallen. Het verlies van tientallen raketten is geen oorlog waard zolang de prioriteit niet is om de wapens tegen Israël te richten. Er zal in de toekomst altijd ruimte zijn om te antwoorden”, aldus de bron.
“Israël is het enige land ter wereld dat Iraniërs vermoordt”, zeide Israëlische minister Tzachi Hanegbi. Israël doodde veel Iraniërs in Syrië en nog meer bondgenoten van Iran. Ondanks de honderden aanslagen wonnen Iran en zijn medestanders de oorlog in Libanon in 2006, in Syrië, Irak en Jemen. Iran kon in zijn wildste dromen nooit bedacht hebben dat het zijn breed en strategisch front onder één paraplu zou worden gekoppeld, als schild gelinkt aan Iran en als medestanders zouden opereren in een mogelijke agressie tegen de “Islamitische Republiek”. Er bestaat weinig twijfel over wie de strategische winnaar is en hoe effectief de Israëlische bombardementen zijn.
Maar Israël moet nog met een ander element rekening houden: de verkiezingen. Premier Benyamin Netanyahu doet zijn uiterste best om zichzelf te positioneren als “de beschermer van de staat Israël met een lange arm die zijn vijanden overal kan treffen.”
Het moet erkend worden dat de Israëlische evaluatie van de reactie van de Iraanse bondgenoten in Syrië en Irak juist is. Netanyahu gebruikt op een efficiënte wijze het advies van zijn militaire staf, manoeuvreert tussen de voortdurende oorlogen in het Midden-Oosten in en slaat toe in de Iraanse “achtertuin” zonder een grotere oorlog uit te lokken. Hij is zich ervan bewust dat het de Iraanse prioriteit is om op de rand van de afgrond te lopen maar er niet in te vallen, tenzij ze er met dwang toe worden gedwongen. Netanyahu begrijpt ook dat het voor voor landen als Syrië en Irak veel meer voorbereiding en afweging nodig is om de oorlog aan Israël te verklaren dan een organisatie als Hezbollah in Libanon). Daarom heeft hij zijn plannen naar voren geschoven en is hij begonnen met het vermoorden van doelwitten in Irak (drones die de commandant van Hashd al-Shaabi in Akashat, Anbar, hebben gedood) in plaats van zijn drone-aanvallen te beperken tot strategische wapendepots.
Netanyahu dwong de leider van Hezbollah om Israël te bedreigen en te reageren door Israëlische soldaten aan te vallen. Sayyed Nasrallah zei dat Israël weet wat de rode lijnen zijn en dat hij “belooft Israël te raken als een van zijn mannen wordt gedood door een Israëlische inval in Syrië of Libanon”. De Israëlische premier was op de hoogte van de dreiging van Nasrallah, wat erop kan wijzen dat Tel Aviv zelf klaar is voor oorlog. Dit is een intentie die Nasrallah kende en waar hij zijn mannen maanden geleden voor waarschuwde. Netanyahu is zich bewust van de onbeperkte steun van de VS en hij kan daarom agressiever zijn, zelfs nog meer bereid om oorlog te voeren.
De vraag kan gesteld worden of de Verenigde Staten ertoe bereid zijn de prijs te betalen voor Netanyahu’s avonturen in de “achtertuin” van Iran in Irak? In Syrië opereren de Amerikaanse troepen in een niet-vijandige Koerdische omgeving. Achter elke hoek of in elk militair kamp waar Amerikaanse troepen training aanbieden in Irak, staan er potentiële fracties klaar om Amerikaanse soldaten te doden. De vernietiging van opslagplaatsen in Irak kan de VS zijn relatie met Bagdad kosten, wat in de komende jaren kan leiden tot de terugtrekking van Amerikaanse troepen uit het hele land. Voor de Iraakse leiders. Wordt diversificatie in de aankoop van militair materiaal, uit China en Rusland in plaats van uitsluitend uit de VS, een must
Het is waar dat de Israëlische premier in zijn handen wrijft, zo blij met het resultaat van het treffen van Irak dat hij er niet aan kon weerstaan om de aandacht te trekken op zijn verantwoordelijkheid. Laten we afwachten of de Amerikaanse president Donald Trump net zo blij zal zijn om de prijs te betalen voor het verlies van Amerikaanse soldaten in Irak voor zijn consigliereen naaste bondgenoot Benyamin Netanyahu.
Vertaald door Francis J.
This article is translated for free to many languages by volunteers so readers can enjoy the content. It shall not be masked by Paywall. I’d like to thank my followers and readers for the confidence and support. If you like
You must be logged in to post a comment.