Door Elijah J. Magnier:
Vertaald door Francis j.
Het is duidelijk geworden dat de recente Israëlische aanvallen op verschillende Iraanse doelwitten tot doel hebben de binnenlandse positie van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu op dit kritieke verkiezingsmoment te versterken. Israël worstelt ermee om een eensgezinde regering te krijgen na vier mislukte pogingen. Bovendien vertelt Israël de wereld hoe ontstemd het is over de toenadering tussen de VS en Iran, die Teheran de overhand geeft en wat Washington aanvaardt om te kunnen onderhandelen op de voorwaarden van Iran, Ondanks de resultaten van de nucleaire besprekingen in Wenen tussen de ondertekenaars van het “Joint Comprehensive Plan of Action” (JCPOA), bekend als het nucleaire akkoord. De Amerikaanse regering, onder leiding van president Joe Biden, heeft officieel afstand genomen van de sabotagedaad van Israël, zonder noodzakelijkerwijs te vermijden munt te slaan uit de Israëlische aanval om druk uit te oefenen op Iran om rechtstreekse onderhandelingen te aanvaarden.
De VS zijn zich er blijkbaar nog steeds niet van bewust dat Iran vasthoudt aan zijn standpunt en zijn onderhandelingsvoorwaarden en -richtlijnen heeft vastgelegd. Het is aan het Westen om deze te aanvaarden of zich voor te bereiden op een volledige nucleaire capaciteit die een kernbom zou kunnen produceren indien en wanneer het dit wenst. Iran heeft teruggeslagen door aan te kondigen dat het van plan is zijn uraniumverrijking op te voeren tot 60 procent, waardoor het zijn onderhandelingspositie in Wenen aanzienlijk heeft verbeterd.
Sinds Joe Biden in functie is, heeft Israël verschillende aanvallen uitgevoerd om Iran te provoceren. Tel Aviv beweerde dat het “Iraanse doelwitten” in Syrië heeft gebombardeerd. Het heeft een aanval met een mijn uitgevoerd op het Iraanse schip Saviz in de Rode Zee en is verantwoordelijk voor de sabotage in de nucleaire faciliteit van Natanz.
De Amerikaanse regering ontkende haar betrokkenheid – maar niet haar onwetendheid over de aanval voordat deze plaatsvond – bij de Israëlische sabotagedaad in Natanz. Europese bronnen geloven dat de Amerikaanse ontkenning positief is. Het zou echter kunnen dat Biden en zijn team munt proberen te slaan uit de Israëlische aanval, in de veronderstelling dat Iran van gedachten zou kunnen veranderen en zou instemmen om te onderhandelen over andere Midden-Oosterse dossiers of op zijn minst dat Iran een rechtstreekse onderhandeling met de Amerikanen zou aanvaarden. Westerse diplomaten denken (ten onrechte) dat Iran de landen die betrokken zijn bij de nucleaire onderhandelingen in Wenen zou kunnen vragen om druk uit te oefenen op Israël om zijn sabotage-aanvallen te stoppen.
“Het is duidelijk dat Iran niet bereid is om een oorlog in het Midden-Oosten te beginnen nu de regering van president Hassan Rouhani probeert om alle sancties op te heffen voor het einde van zijn termijn. De Israëlische aanvallen zouden de nucleaire onderhandelingen kunnen versnellen, ook al is Israël er niet gelukkig mee en beseft het dat het een kritieke weg is om Iran ervan te weerhouden nucleaire capaciteit van militaire kwaliteit te bereiken. Daarom zouden rechtstreekse onderhandelingen tussen de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Jawad Zarif en zijn Amerikaanse ambtgenoot Antony Blinken nodig zijn om de besprekingen te bespoedigen en sneller tot een compromis te komen. Iran heeft echter geantwoord dat het geen rechtstreekse onderhandelingen zal aanvaarden tenzij de VS alle sancties opheffen. Iran heeft ook de rollen omgedraaid en besloten zijn verrijking op te voeren tot 60%, waarmee het dichter in de buurt komt van de 90% militaire kwaliteit. Iran is nu in het voordeel, en president Biden heeft geen andere keuze dan in de komende maand of twee op te treden”, aldus de diplomatieke bron.De VS-functionarissen hebben hun Europese tegenhangers herhaaldelijk gevraagd om te proberen Iran ervan te overtuigen rechtstreekse onderhandeling te aanvaarden waarbij een Amerikaanse gezant betrokken is. Iran bleef onvermurwbaar bij zijn standpunt en wees elke ontmoeting af tenzij alle 1650 Amerikaanse sancties worden opgeheven en banken, landen en instellingen
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
zaken mogen doen met Iran en zijn financiële tegoeden mogen vrijgeven zonder angst voor Amerikaanse repercussies.
De westerse doelstelling van de leiders om een bazaar-achtige onderhandeling met Iran te openen, geeft aan hoe weinig het Iraanse standpunt wordt begrepen. De Iraanse onderhandelaars zijn ongetwijfeld kundig. Bovendien is er een klaar en helder besluit van de Leider van de revolutie Sayyed Ali Khamenei die Zarif duidelijk heeft verteld: “Ga en onderhandel alleen over het nucleaire dossier en niets anders”. Voormalig minister van Buitenlandse Zaken van de VS John Kerry heeft al tevergeefs geprobeerd Zarif over te halen om te onderhandelen over andere zorgwekkende dossiers. Voormalig president Donald Trump wachtte een paar jaar naast zijn telefoon op een telefoontje van Iran. Een telefoontje dat nooit kwam.
Het lijdt weinig twijfel dat de Amerikaanse sancties tegen Iran zeer pijnlijk waren – en nog steeds zijn – voor de Iraanse economie. Deze sancties dwongen Iran echter om onafhankelijker te worden dan ooit. Wanneer de honderden miljarden dollars die vele landen over de hele wereld in hun bezit hebben, worden vrijgegeven worden, zullen de rijkdom en de economie van Iran een impuls krijgen en zal de positie van Iran als regionale macht in het Midden-Oosten, die strategische vertakkingen heeft en relaties onderhoudt met China en Rusland, worden geconsolideerd.
Zowel de VS als Israël zijn zich bewust van de gevolgen van het teruggeven van de Iraanse tegoeden met de opgebouwde intresten ((dat punt is nog steeds omstreden). Dit is een van de belangrijkste redenen waarom de Israëlische premier zich gedraagt als de “bullebak van het Midden-Oosten”, die op de een of andere manier de doelen van de Amerikaanse regering dient.
Iraanse bronnen menen dat “Biden ook Netanyahu’s sabotagedaden en oorlogsprovocaties zou kunnen gebruiken om de VS-oorlogsstokers te laten zien dat Iran niet bereid is ten strijde te trekken, ongeacht alle Israëlische provocaties. Niettemin is de Amerikaanse regering zich er tenvolle van bewust dat Iran een regionale macht is geworden terwijl het onder de strengste sancties ooit gebukt ging en erin geslaagd is de Amerikaanse plannen om Syrië te destabiliseren, Irak te verdelen, Jemen te domineren en Libanon lam te leggen, te dwarsbomen. Tot dusver is Israël er niet in geslaagd Iran mee te sleuren in een oorlog waarvan de tijd en plaats door de Israëlische premier zou zijn gedicteerd.”
Iran heeft niet geaarzeld zijn tanden te laten zien wanneer zijn schepen in de Straat van Hormuz en de Rode Zee worden aangevallen. De recente aanval op het Israëlische schip voor de Verenigde Arabische Emiraten vond plaats terwijl de Amerikaanse marine zich in dezelfde regio bevond. Hoewel Iran zijn verantwoordelijkheid ontkende, geloven functionarissen dat de spanning tussen de VS en Rusland rond Oekraïne Biden niet in staat zal stellen een nieuwe oorlog met Iran te beginnen om het land te dwingen zich terug te trekken en zijn uraniumverrijking te verminderen. Het besluit om voor 60% te gaan kwam van de leider Sayyed Ali Khamenei, en het zal niet worden herroepen, ongeacht de westerse druk, tenzij de VS alle strenge sancties ophefen die Iran zijn opgelegd.
Europa heeft zich aangesloten bij Israëlbij het uitoefenen van druk op Iran door reisverboden op te leggen aan en tegoeden te bevriezen van verschillende Iraanse personen wegens “schending” van de mensenrechten. De EU-sancties zijn symbolisch wanneer zij gericht zijn tegen Hossein Salami, het hoofd van de Iraanse Revolutionaire Garde, en Gholamreza Soleimani, het hoofd van de Basij. Beide commandanten zullen nooit naar het Westen reizen of bankrekeningen bij buitenlandse banken hebben. Iran reageerde door uitgebreide besprekingen met de EU op te schorten op het gebied van mensenrechten, terrorisme, drugs en vluchtelingen. De EU is sterk gepolitiseerd en volgt de dictaten van de VS, met name bij het opleggen van sancties aan Iran, Rusland, China, Libië, Soedan en Eritrea, maar nooit aan Saoedi-Arabië ondanks zijn lange lijst van misdaden tegen de menselijkheid in Jemen.
Het is moeilijk om geen verband te leggen tussen de EU-sancties tegen Iran, de Israëlische sabotage-aanvallen en de onderhandelingen van Wenen. De Amerikaanse regering lijkt verschillende middelen en wegen uit te proberen om druk uit te oefenen op Iran, dat ondanks zijn behoefte aan vergelding gestaag voorrang blijft geven aan de nucleaire besprekingen en de opheffing van alle sancties. Dat betekent niet dat de belofte van revanche is verwaarloosd. Integendeel, Iran is zich ervan bewust dat Israël zich zal blijven concentreren op meer Iraanse doelen als er niet snel wordt overgegaan tot afschrikking. Het is een goed geheugensteuntje dat Iran verschillende manieren heeft om direct of via zijn bondgenoten en op verschillende fronten te reageren. Iran beperkt zich er niet noodzakelijk toe te reageren wanneer en op dezelfde manier en plaats die Israël wil of verwacht. Het laatste nieuws meldde inderdaad een onbekende aanval op een Israëlisch schip, wat er sterk op wijst dat er een tit-for-tat afschrikking is ingesteld, waardoor premier Netanyahu in verlegenheid is gebracht.
Vorige maand werd een Israëlisch schip geraakt door een kleine raket, waarschijnlijk afgevuurd door een drone, terwijl het tussen India en Oman voer. In februari werd een Israëlisch vrachtschip, de MV Helios Ray, beschadigd voor de kust van de Golf van Oman. Iran ontkende de verantwoordelijkheid.
In eigen land vecht de Israëlische premier voor zijn politieke toekomst, omdat hij ervan wordt beschuldigd ongepast geschenken te hebben aangenomen en zijn ambt te hebben misbruikt om zijn persoonlijke politieke belangen te dienen. Netanyahu staat ook voor een ander regeringsdilemma: hij is er niet in geslaagd een meerderheid van 61 zetels te behalen om voor de vierde keer een regering te vormen in een verdeeld parlement. Naar buiten toe is Netanyahu in paniek terwijl hij toekijkt hoe de Amerikaanse regering terugkeert naar de nucleaire deal met Iran. Hij mist Donald Trump zeker, die Israël grenzeloos steunde en Netanyahu alles gaf wat hij wilde. Israël zou niet willen dat Iran over nucleaire militaire capaciteit beschikt en zou de enige eigenaar willen blijven van de honderden kernkoppen in het hele Midden-Oosten.
Israël geniet de steun van de inlichtingendiensten, het leger en de media van de meeste landen in de wereld, voornamelijk in het Westen en de meeste Golfstaten. Het beschikt over faciliteiten die geen enkel ander land ter wereld heeft, en al zijn sabotage-operaties – in tegenstelling tot die van Iran – worden in de doofpot gestopt en verborgen gehouden.
Israël realiseerde zich echter dat zijn meer dan 1000 opgeëiste aanvallen op Iraanse doelwitten, de mislukte opsplitsing van Syrië en Irak en de oorlog tegen Jemen allemaal doelstellingen waren die onmogelijk te verwezenlijken waren, ook al stond Iran onder de strengste sancties ooit. Deze mislukkingen zijn allemaal te wijten aan de voornaamste en robuuste steun van Iran aan zijn bondgenoten, waardoor niet alleen Israël, maar ook de internationale gemeenschap (het Westen en de Golfstaten) niet de overhand hebben kunnen krijgen tegen de grootste coalitie die de afgelopen decennia in het Midden-Oosten is bijeengebracht.
Iran heeft in Syrië niet de overhand om vergeldingsmaatregelen te nemen tegen de voortdurende Israëlische schending van de Syrische soevereiniteit. In de Straat van Hormuz en de Rode Zee voelt Iran zich echter “thuis”. In de afgelopen twee decennia is Iran niet tot een confrontatie uitgelokt, totdat de VS de Iraanse brigadegeneraal Qassem Soleimani vermoordden tijdens een diplomatieke missie naar Bagdad in Irak. Teheran ging door met het consolideren van zijn bondgenootschappen in het Midden-Oosten en Latijns-Amerika (Venezuela). Bovendien heeft Iran de meeste van zijn noodzakelijke militair wapentuig, met name zijn bewapende drones en precisieraketten, zelf geproduceerd, en heeft het effectief aan zijn bondgenoten geleverd wat ze nodig hadden om zich te beschermen tegen de Israëlische en Amerikaanse overheersing.
Iran heeft op de Amerikaanse sancties, de Israëlische sabotage-aanvallen en de moord op de Iraanse wetenschapper gereageerd door de verrijking van uranium te intensiveren en centrifuges te bouwen. Het is begonnen met het sneller verrijken van uranium met zijn nieuwste geavanceerde nucleaire centrifuge IR-9, heeft het niveau van 20% zuiverheid bereikt, kondigde aan te beginnen met de verrijking tot 60% niveau en is op weg naar een 90% niveau als er geen deal wordt bereikt.
Iran hield echter wel de deur open voor Biden om het vertrouwen te herstellen en de brug die Donald Trump had gesaboteerd weer op te trekken. De Amerikaanse regering is nu aan zet: ofwel onvoorwaardelijk terugkeren naar het JCPOA, ofwel toekijken hoe Iran een totale nucleaire productie en capaciteit bereikt. Als de VS voor het laatste kiezen, moeten ze klaar staan om een veel sterker Iran tegemoet te treden wanneer het atoomproces, zoals onvermijdelijk het geval zal zijn, een onomkeerbaar punt bereikt waarop geen terugkeer mogelijk is.
You must be logged in to post a comment.