De oorlog zal niet eindigen met de Russische controle over Oekraïne: het is het begin

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Fracis J.

“Het is tijd om de Amerikaanse kernwapens in Europa terug te geven aan Amerika.” De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov vatte met deze woorden de Russische routekaart na Oekraïne samen. Dit betekent dat de Russische strijd is begonnen omdat Amerika strategische kernmachten heeft op NAVO-bases verspreid over het Europese continent, inclusief Turkije (dat vijftig kernbommen bezit op de basis Incirlik onder ‘controle’ van de VS). Het ziet ernaar uit dat alle opties die in het verschiet liggen veel weerbarstiger en complexer zijn dan een ” simpele ” oorlog tegen Oekraïne omdat de landen waarvan Rusland zei dat ze gedenucleariseerd moesten worden, NAVO-leden zijn.

De Noord-Atlantische Verdragsorganisatie werd in 1949 opgericht door de VS, Canada en andere Europese landen om veiligheid te bieden tegen de Sovjet-Unie en het communisme te bestrijden. Als reactie op de integratie van West-Duitsland in de NAVO in 1955 werd het Warschaupact (de Sovjet-Unie, Albanië, Bulgarije, Tsjechoslowakije, Oost-Duitsland, Hongarije, Polen en Roemenië) in het leven geroepen. Na het einde van de Koude Oorlog tussen de Sovjets en de VS werd het Warschaupact ontbonden, maar de NAVO niet. Verscheidene voormalige leden van het Warschaupact zijn na maart 1999 tot de NAVO toegetreden, ondanks de beloften (die noch verdragen, noch ondertekende overeenkomsten waren) van westerse functionarissen, vooral van de VS, dat de NAVO “geen centimeter naar het oosten” zou uitbreiden. 

Rusland heeft de laatste twee decennia besteed aan het opbouwen van zijn kracht en meende klaar te zijn om de VS te confronteren met het verzoek om de verspreiding van kernwapens in de Europese landen van de voormalige Sovjet-Unie stop te zetten. De NAVO beweert dat zij tot doel heeft haar leden te verdedigen en de Europese bondgenoten te beschermen tegen raketdreigingen buiten het Euro-Atlantische gebied. De VN-Veiligheidsraad heeft echter geen toestemming gegeven voor de Amerikaanse bezetting van Afghanistan, Irak, Libië, Jemen en Syrië. De VS (en hun bondgenoten) hebben geen toestemming nodig om waar ook ter wereld hun dodelijk geweld te gebruiken. Daarom kan de NAVO alleen maar een geavanceerde Amerikaanse basis in Europa zijn die de Europese leiders binnen haar “club” onder controle houdt en achter de Amerikaanse doelstellingen schaart. De VS hebben – gemakshalve – de Monroe-doctrine van 1823 opgeroepen, die de Europese landen vertelt hoe zij hun buitenlandse zaken moeten regelen. Vanwege het expansionistische beleid van de VS in Europa heeft Rusland besloten dat het de macht heeft en deze zal gebruiken om dit beleid te stoppen voordat het te laat is.

Het is niet moeilijk vast te stellen of minister Lavrov het plafond van de Russische eisen oprekt of dat het hem menens is met de bekendmaking van Ruslands aanhoudende eisen tot ontwapening door de VS van tientallen bases verspreid over Europa. Dit sluit inderdaad aan bij de eisen van president Vladimir Poetin, die voor het uitbreken van de oorlog vroeg dat de NAVO zou terugkeren naar wat zij was voor 1997, dat wil zeggen met slechts 12 leden en het vertrek van de 16 leden (met uitzondering van Turkije) die daarna zijn toegetreden, vanaf 1999 en tot 2020.

Het is niet duidelijk hoe president Poetin zijn doelstellingen denkt te verwezenlijken, ook al lijkt het hem menens. Zo heeft hij zijn strategische kernmacht gevraagd volledig paraat te zijn in antwoord op de oproep van het Westen om Oekraïne te bewapenen en te voorzien van meer wapens om de oorlog te verlengen.

Uit de verklaringen van de Russische leiders valt op te maken dat zij volledig voorbereid zijn op de confrontatie en solidair zijn achter president Vladimir Poetin, in tegenstelling tot wat president Joe Biden wil. De VS proberen de oorlog voor te stellen alsof het de beslissing is van één persoon, de Russische president, zoals vorige VS-presidenten deden in Irak (Saddam Hoessein) en Syrië (president Bashar al-Assad). De termi “Poetin’s regime” wordt nu algemeen gebruikt.