Waarom heeft Hezbollah de totale oorlog aan Israël niet verklaard Gebruik makend van ” de Al-Aqsa Flood”?

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

Er zijn veel vragen gesteld over waarom Hezbollah zich niet volledig in een totale oorlog stortte in het conflict dat bekend staat als de “Al-Aqsa Vloed”. Hezbollah koos ervoor om een ondersteunende en participerende rol te blijven spelen in plaats van zich volledig in dit conflict te storten, ook al waren de Israëlische bezettingstroepen zwaar verwikkeld aan het zuidelijke front met Gaza. Dit besluit kan vanuit verschillende strategische, politieke en regionale perspectieven worden benaderd. Het kan gebaseerd zijn op strategische overwegingen, waarbij een dergelijke actie het conflict had kunnen doen escaleren tot een niveau dat bredere regionale implicaties had kunnen hebben, waarbij mogelijk andere landen betrokken raakten en een grootschalige oorlog ontstond die Hezbollah wellicht onwenselijk of onhoudbaar achtte, en waarbij de beoogde doelen niet konden worden bereikt.

Zou een volledige betrokkenheid van Hezbollah de Israëlische en internationale aandacht van de Palestijnse zaak naar het bredere regionale conflict hebben verlegd, waardoor de aandacht voor de situatie in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever mogelijk verslapte? Had dit onvoorspelbare gevolgen gehad voor Libanon en zijn bevolking?

Het besluit van Hezbollah om tijdens de Al-Aqsa vloed de oorlog niet te verklaren lijkt te zijn ingegeven door een combinatie van strategische terughoudendheid, politieke berekeningen, overwegingen van regionale dynamiek en operationele uitdagingen.

In Libanon en het Midden-Oosten zijn vragen gerezen over de terughoudende reactie van Hezbollah, ondanks haar krachtige taal en aanzienlijke wapenarsenaal. Hezbollah, een hoofdrolspeler in de “as van het verzet”, had eerder verklaard in staat en bereid te zijn massale aanvallen uit te voeren op Israëlische nederzettingen en de regio Galilea als onderdeel van de “eenheid van de fronten”, die Libanon, Syrië, Jemen en Gaza samenbrengt in een gelijktijdige aanval op Israël. Deze uitspraken, in combinatie met het bezit van geavanceerde en destructieve wapens waarmee de organisatie Israël aanzienlijke schade kan toebrengen, hebben ertoe geleid dat velen in Libanon en de ruimere Arabische wereld een agressievere houding van Hezbollah verwachtten.

Maar ondanks deze verwachtingen moet Hezbollah zich nog steeds volledig in het conflict mengen. Deze terughoudendheid roept vragen op over de factoren die de strategische beslissingen van de organisatie beïnvloeden.

Sinds 8 oktober is de betrokkenheid van Hezbollah bij het conflict gekenmerkt door belangrijke ontwikkelingen, waaronder het verlies van ongeveer 80 leden, waarnaar wordt verwezen als “op weg naar Jeruzalem”, en de Israëlische moord op zes Libanese burgers. Dit engagement trok een aanzienlijk deel van de gevechtsklare strijdkrachten van Israël, evenals het grootste deel van zijn lucht- en zeemacht, naar de Libanese grens. Deze troepen waren eerder betrokken geweest bij operaties in het noorden van Gaza.

De reacties op de terughoudendheid van Hezbollah in de Arabische wereld waren gemengd. Velen waren ontevreden over het besluit van Hezbollah om niet tegelijk met Hamas een grootschalige oorlog tegen Israël te beginnen. Sommige van deze waarnemers hoopten dat Israël een beslissende nederlaag en ernstige schade zou lijden, terwijl anderen een aanzienlijke tegenslag voor Hezbollah en zijn aanhangers verwachtten. De beweegredenen voor deze verwachtingen variëren, waarbij sommigen geworteld zijn in religieuze overtuigingen en anderen hopen op een beslissende klap voor de belangrijkste bondgenoot van Iran in de regio. Deze perspectieven onderstrepen de complexiteit van de regionale gevoelens over de strategie en acties van Hezbollah in het lopende conflict.

Binnen de leiding van Hezbollah liepen de meningen uiteen over de timing en de strategie om het conflict aan te gaan. Sommige facties geloofden dat de gelijktijdige opening van het noordelijke (met Libanon) en zuidelijke front (met Gaza) de Israëlisch-Amerikaanse operatiekamer strategisch zou overrompelen. Deze zienswijze hield in dat zo’n confrontatie op meerdere fronten een aanzienlijke druk zou leggen op de logistieke capaciteiten van Israël en op de Amerikaanse inzet om Israël te versterken via een uitgebreide luchtbrug en de noodzakelijke raketvoorraden.

Deze standpunten kunnen echter andere kritieke overwegingen over het hoofd hebben gezien. Een belangrijke vraag aan de leiders van Hamas is of de volledige deelname van Hezbollah aan de oorlog het conflict in Gaza zou stoppen of de instelling van een bufferzone in het noorden van Gaza zou verhinderen. Een andere overweging die tijdens een open dialoog met Hamas werd besproken, is of de betrokkenheid van Hezbollah zou leiden tot grotere verwoestingen in Israël in vergelijking met de voorgaande weken. Onaangekondigde antwoorden van verschillende Hamas-functionarissen suggereren dat het antwoord op deze vragen negatief was. Zij geloven dat Israël en de Verenigde Staten in staat zouden zijn om conflicten op beide fronten te beheersen, gezien de aanwezigheid en coördinatiemogelijkheden van Amerikaanse strijdkrachten in Israël, en om aanzienlijke verwoestingen aan te richten in Gaza en Libanon.

Sinds het begin van het conflict op 7 oktober zijn er belangrijke ontwikkelingen geweest die de strategieën van verschillende actoren in de regio hebben beïnvloed. De militaire commandant van de Al-Qassam Brigades, de militaire vleugel van Hamas, Mohammad al-Deiyf, riep de “as van verzet” in Libanon, Syrië, Irak en Jemen op om in te grijpen en alle fronten tegelijk tegen Israël te openen. Deze oproep was een cruciaal moment dat leidde tot een belangrijke reactie van Washington.

De Verenigde Staten, die deze wapenoproep interpreteerden als een signaal van mogelijke grootschalige escalatie tegen hun naaste bondgenoot, stuurden gespecialiseerde eenheden naar Israël. Deze inzet omvatte een aanzienlijke marineaanwezigheid met vliegdekschepen, onderzeeërs, andere marine- en speciale eenheden. De achterliggende gedachte van deze robuuste Amerikaanse militaire reactie was de overtuiging dat een gecoördineerde operatie tegen Israël zich op meerdere fronten zou kunnen ontvouwen, zoals gesuggereerd werd door de aankondiging van Muhammad Al-Deif. De inzet van Amerikaanse troepen ter ondersteuning van Israël in de context van de operatie van 7 oktober weerspiegelt een strategische beslissing gebaseerd op de verwachting van een gecoördineerd offensief op meerdere fronten. De beslissing van de VS om in te grijpen met aanzienlijke militaire steun suggereert een geloof in voorafgaande coördinatie tussen de verschillende facties binnen de “As van Verzet”.

Deze inzet geeft aan dat de VS van mening waren dat de situatie mogelijk zou escaleren tot een breder conflict, waarbij hun betrokkenheid nodig was om te voorkomen dat Israël deze meervoudige uitdagingen alleen zou aangaan. De aanwezigheid van Amerikaanse troepen was waarschijnlijk een reactie op de waargenomen dreiging van een brede, gesynchroniseerde campagne tegen Israël, zoals gesuggereerd werd door de wapenoproep van Hamas en de daaropvolgende ontwikkelingen.

Een dergelijke actie van de Verenigde Staten onderstreept de complexe geopolitieke dynamiek in de regio, waar de acties en uitspraken van belangrijke spelers nauwlettend in de gaten worden gehouden en kunnen leiden tot belangrijke militaire en strategische reacties van wereldmachten. De betrokkenheid van de VS in deze context was niet alleen een steunbetuiging aan Israël, maar ook een voorzorgsmaatregel tegen de escalatie van de vijandelijkheden in een breder regionaal conflict, waarbij ook Iran betrokken zou zijn.

De secretaris-generaal van Hezbollah, Sayyed Hassan Nasrallah, verklaarde echter dat de ” As van Verzet “, met inbegrip van zijn facties, niet op de hoogte was van de specifieke operationele plannen of timing van de actie van 7 oktober, die een onafhankelijk door Hamas genomen beslissing was. Deze verklaring suggereert een behoefte aan voorafgaande coördinatie binnen de As van Verzet met betrekking tot de timing en de aard van de operatie.

Voor de aankondiging van een gecoördineerde operatie van deze omvang is meer nodig dan een publieke verklaring van de militaire leiding van Hamas. Het vereist een uitgebreide beoordeling van de capaciteiten, omstandigheden en strategische doelstellingen van elke partij binnen de As van Verzet. Deze genuanceerde benadering onderstreept de complexiteit van de allianties en individuele strategieën van de betrokken partijen in de regio.

De houding en acties van Hamas weerspiegelen zijn visie op het huidige Israëlisch-Palestijnse conflict, een situatie die wordt gekenmerkt door diepgewortelde historische, politieke en sociale complexiteiten.

In tegenstelling tot Hezbollah heeft de Palestijnse militante organisatie Hamas specifieke doelen in haar conflict met Israël. Deze omvatten het terug op de voorgrond brengen van de Palestijnse kwestie in de mondiale aandacht, het bewerkstelligen van de vrijlating van meer dan 7000 Palestijnse gevangenen uit Israëlische gevangenissen en het reageren op wat zij beschouwt als het agressieve beleid van de Israëlische regering. Dit beleid, vooral onder leiding van premier Benjamin Netanyahu, wordt door Hamas gezien als het elimineren van elke mogelijkheid om een Palestijnse staat op te richten.

Netanyahu’s verklaring dat de Oslo-akkoorden van 1993 en 1995 nietig zijn en zijn presentatie bij de Verenigde Naties van een kaart die Gaza en de Westelijke Jordaanoever uitsluit, hebben de spanningen verder opgedreven. Hamas beschuldigt ook het Israëlische leger van repressieve acties op de Westelijke Jordaanoever, waaronder martelingen, arrestaties, moorden en landonteigeningen. Deze acties hebben plaatsgevonden onder Netanyahu’s 16-jarige bewind en zijn vooral sterk toegenomen sinds de vorming van een extreemrechtse regering. Het beleid van deze regering heeft niet alleen onvrede veroorzaakt onder een aanzienlijk deel van de Israëlische bevolking, maar heeft ook de betrekkingen van Israël met veel van zijn internationale bondgenoten onder druk gezet.

Wat betreft het doel om “Israël te elimineren en te vernietigen”, zijn zowel Hamas als de bredere ” As van Verzet” zich ervan bewust dat een dergelijk doel onrealistisch is in de huidige geopolitieke omstandigheden. De oproep van de voormalige Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad tot de eliminatie van Israël werd vooral gezien als populistische retoriek in plaats van een haalbaar strategisch doel.

Israëls bezit van nucleaire capaciteiten en een formidabele militaire macht maakt het vooruitzicht van zijn eliminatie hoogst onwaarschijnlijk. Bovendien versterkt de nauwe strategische en militaire alliantie tussen Israël en de Verenigde Staten Israëls veiligheid en regionale positie. Israël beschouwt de Amerikaanse militaire uitrusting, soldaten en strijdkrachten in de regio als een uitbreiding van zijn defensie-infrastructuur.

In de context van het uitoefenen van druk op Israël om zich aan het internationaal recht te houden, zijn militaire en annexatieactiviteiten te staken en de Palestijnse rechten te respecteren, is de dynamiek complex. De invloed van de Verenigde Staten als mondiale supermacht en haar steun voor Israël is een essentiële factor. Zonder een tegenmacht met aanzienlijke internationale invloed en belangen in het Midden-Oosten is het moeilijk om Israël te dwingen zijn beleid te veranderen en zich te houden aan de VN-resoluties met betrekking tot de Palestijnse zaak en het recht op terugkeer. Zo’n macht zou in staat moeten zijn om zijn invloed te gebruiken teneinde Washington ervan te overtuigen Tel Aviv onder druk te zetten om zich aan de internationale wetten en normen te houden, de bouw van illegale nederzettingen te stoppen en de rechten en zorgen van het Palestijnse volk aan te pakken.

Het concept om de overwinning op Israël te behalen door het stap voor stap winnen van “punten”, zoals verklaard door de secretaris-generaal van Hezbollah, Sayyed Nasrallah, weerspiegelt een strategie die zich richt op cumulatieve impact in plaats van regelrechte militaire verovering. Deze benadering suggereert dat elke operatie van groepen zoals Hamas tegen Israël bijdraagt aan een breder doel om de Israëlische stabiliteit uit te dagen en een boodschap te sturen naar de internationale gemeenschap. Het verstoren van de vrede in Israël wordt gezien als een manier om het vertrouwen van de wereld te ondermijnen in internationale projecten waarbij bezet Palestina betrokken is, zoals alternatieve routes voor China’s ‘Belt and Road’, die door de VS wordt gepromoot.

Bovendien zijn de boodschappen van Sayyed Nasrallah aan het Israëlische leger en de kolonisten erop gericht de mogelijkheid uit te dragen om de Israëlische militaire capaciteiten te verrassen en te overmeesteren, en zo een toestand van onzekerheid en onveiligheid te bevorderen. Volgens dit perspectief gaat het bij de successen die Hamas in Gaza opeist niet alleen om territoriale overwinningen of militaire resultaten, maar ook om psychologische en strategische effecten achter en buiten de frontlinies van het conflict.

De opmerkingen van Nasrallah duiden ook op een strategie van Hezbollah die niet uitgaat van een totale oorlog met Israël, maar van gerichte grensschermutselingen en precieze aanvallen. Deze aanpak werd duidelijk toen Hezbollah naar verluidt een reeks aanvallen lanceerde die talrijke doelwitten troffen, waarbij 13 Israëli’s en 31 burgers omkwamen – slachtoffers die Israël niet officieel erkende om binnenlandse verlegenheid te vermijden. Dergelijke acties brachten de Israëlische minister van Defensie Yoav Galant ertoe zich voor te bereiden op een mogelijke aanzienlijke escalatie aan het Libanese front, wat de Amerikaanse bemiddelaars ertoe aanzette tussenbeide te komen. Ambtenaren van de VS namen via de Libanese regering indirect contact op met Hezbollah en eisten duidelijkheid over haar bedoelingen.

Deze weloverwogen reactie van Hezbollah, met name na de Israëlische luchtaanval in Homs, Syrië, waarbij verschillende Hezbollah-leden omkwamen en een afzonderlijke aanval in Zuid-Libanon waarbij zes burgers omkwamen in twee afzonderlijke aanvallen, lijkt een machtsevenwicht te handhaven en zich te houden aan de gevestigde gevechtsregels. Deze reacties hebben een escalatie tot een grootschalig conflict langs de Libanese grens voorkomen, een situatie die op de rand van een grote confrontatie stond.

Het bezit van geavanceerde wapens door Hezbollah dient meer als afschrikmiddel om oorlog te voorkomen dan als middel om een breder conflict met onbekende voordelen en ernstige gevolgen in gang te zetten. Deze afschrikwekkende rol van Hezbollahs wapenarsenaal werd onderstreept door een andere boodschap van de Verenigde Staten, die aangaf dat de Amerikaanse troepen die in het Midden-Oosten worden ingezet niet bedoeld zijn om Hezbollah te bestrijden.

Dit suggereert dat het huidige evenwicht van afschrikking, dat zowel Israël als Hezbollah ervan weerhoudt om over de grens beschietingen uit te voeren, een delicaat evenwicht is dat cruciaal is om een breder conflict in de regio te voorkomen.

Volgens bronnen binnen de leiding van Hamas eiste de organisatie aanvankelijk van meet af aan de deelname van Hezbollah aan het conflict. Later raakte Hamas er echter van overtuigd dat het openen van een noordelijk front met Hezbollah Israël niet effectief zou afschrikken om zich te concentreren op het zuidelijke front in Gaza. Naar verluidt vroeg Hamas daarom aan Hezbollah’s Sayyed Nasrallah om de redenen voor Hamas’ acties publiekelijk te verwoorden. De daaropvolgende toespraak van Nasrallah, die in zijn unieke stijl werd gehouden, trok veel media-aandacht en bood een platform voor de perspectieven en beweegredenen van Hamas dat Hamas alleen misschien niet had kunnen bereiken.

Hezbollah’s acties en betrokkenheid bij het conflict ter ondersteuning van Gaza in deze periode hadden ook bredere implicaties. De groep kon een aantal sektarische spanningen wegnemen die door de oorlog in Syrië en Irak en haar betrokkenheid daarbij waren opgelopen. Dit was vooral opmerkelijk omdat Hamas geen directe militaire steun of deelname aan het conflict kreeg van de naburige soennitische Arabische landen, die geen gewone menselijke of materiële verliezen leden. Hezbollahs solidariteitsbetuiging met Gaza leidde daarentegen tot de evacuatie van duizenden inwoners van Zuid-Libanon, waarmee Hezbollah zijn betrokkenheid bij de zaak onderstreepte, ondanks de potentiële risico’s en repercussies voor de regio.

Hezbollah’s betrokkenheid bij recente conflicten heeft ook gediend als een gelegenheid om nieuwe wapens en strategieën op het slagveld te testen. De organisatie heeft de doeltreffendheid van deze wapens tegen Israël nauwlettend in de gaten gehouden, evenals de reacties van Israël op aanvallen van Hezbollah. Dit omvatte het gebruik van drones en verschillende operationele tactieken, waardoor Hezbollah waardevolle inzichten kon verwerven in hoe oorlog gevoerd moet worden en methoden kon identificeren om de militaire capaciteiten van Israël tegen te gaan.

Er werden belangrijke lessen geleerd over de sterke punten van Israël, de soorten infrastructuur die moesten worden aangevallen en de gebieden in Zuid-Libanon die als kwetsbaar werden beschouwd voor infiltratie. Hezbollah experimenteerde met anti-drone en luchtafweertechnologieën om het aantal menselijke slachtoffers tot een minimum te beperken. Hezbollah heeft ook een deel van haar geavanceerde wapens achtergehouden en ervoor gekozen deze niet te gebruiken in het huidige conflict.

Op economisch gebied heeft Israël aanzienlijke tegenslagen geleden als gevolg van de oorlog. Door de hervatting van de Israëlische gasproductie, die een maand lang was stilgelegd om de economie te ondersteunen, zijn de offshore-platforms potentiële doelwitten voor de precisieraketten van Hezbollah in een toekomstig conflict.

Libanon heeft ondertussen een grootschalige oorlog vermeden, een situatie die dramatisch had kunnen escaleren, wat Libanon niet bepaald wilde, als de Amerikaanse diplomatieke interventie er niet was geweest. De situatie in Gaza, vooral in het noordelijke deel van de Strook, blijft echter onstabiel en onopgelost. Daardoor blijven verschillende uitkomsten mogelijk, wat de regio onzeker en afwachtend houdt.

Het besluit van Hezbollah om zich niet volledig in het conflict te mengen werd beïnvloed door een genuanceerd begrip van de regionale dynamiek, de mogelijke uitkomsten en de beperkingen van hun invloed op het bredere conflict in Gaza. Het weerspiegelt een berekende aanpak, waarbij de potentiële winst wordt afgewogen tegen de risico’s en de complexiteit van een oorlog met meerdere fronten in de regio.

Het vooruitzicht van een toekomstig conflict tussen Hezbollah en Israël is onderwerp van toenemende spanning, vooral onder Israëlische kolonisten die in de buurt van de Libanese grens wonen. Deze kolonisten hebben aan premier Netanyahu laten weten dat ze niet naar hun huizen willen terugkeren zolang Al Ridwan, de speciale troepen van Hezbollah, langs de grenzen staan opgesteld. Dit gevoel weerspiegelt een verhoogd besef van onveiligheid en anticipatie op mogelijke vijandelijkheden.

De heersende opvatting in deze gemeenschappen is dat een confrontatie tussen Hezbollah en Israël bijna onvermijdelijk is, waardoor het eerder een kwestie van timing dan van mogelijkheid is. De aanwezigheid van Hezbollah-troepen langs de grens, die door de Israëlische kolonisten als een directe bedreiging wordt gezien, verhoogt de spanning en de waarschijnlijkheid van een eventuele confrontatie. Het is slechts een kwestie van tijd.