Waarom heeft Irak geen represailles genomen tegen Israël? – Deel 1

Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai

Irak en Syrië hadden besloten om de grensovergang tussen de twee landen in Albu Kamal – Al Qaem te heropenen. Dat is een essentiële stap voor de economische belangen van beide landen, met aanzienlijke voordelen voor de ‘As van het Verzet’ (Iran, Irak, Syrië en Hezbollah in Libanon). Vierentwintig uur voor de opening vond er een aanval plaats op Iraakse militanten aan de Syrische kant van de grens waarbij slachtoffers vielen. Hashd al-Shaabi, de ‘Popular Mobilisation Forces’, beschuldigden Israël van de aanval en beweerden dat de Israëliërs verschillende drones stuurden vanop militaire bases in het door de VS bezette noordoosten van Syrië. De VS behoudt daar een positie op enkele kilometers afstand en grenzend aan de stad Al Qaem. Amerikaanse diplomaten in Bagdad hebben druk uitgeoefend op de Iraakse regering om de grenzen gesloten te houden in hun poging om de Syrische president Bashar al-Assad te dwingen af te treden! Bagdad lijkt nu minder geneigd om de grensovergang te heropenen. Premier Adel Abdel Mahdi heeft niet genoeg binnenlandse politieke steun om zijn eigen beslissingen te nemen, om zijn veiligheidstroepen te beschermen tegen aanvallen, noch om de Amerikaanse strijdkrachten ervoor te waarschuwen geen beroep op Israël te doen om hun gang te gaan. De andere belangrijke factor die Hashd al-Shaabiin het land in de weg staat, is de scherpe interne verdeeldheid tussen politici en de religieuze leiders in Irak.

De afgelopen maand heeft Israël het Iraakse luchtruim en zijn soevereiniteit vaak geschonden, waarbij het zijn veiligheidstroepen, opslagplaatsen en zelfs een militaire commandant als doelwit heeft genomen. De reden waarom Israël zich vrij voelt om aan te vallen is eenvoudigweg omdat het kan rekenen op veel vrienden en het onder Iraakse politici en in de Arabische wereld dezelfde vijanden en gezamenlijke politieke tegenstanders heeft. Hashdis de gemeenschappelijke vijand. 

De minister van Buitenlandse Zaken  van Bahrein juichte de Israëlische aanval op Hashdtoe en gebruikte het identieke discours dat door Israël wordt tondgebazuind bij een aanval op een vijandig land of een potentiële bedreiging: ‘zelfverdediging’. Dat is immers een essentiële strategisch onderdeel van het afschrikkingsbeleid van Israël sinds het in 1955 door Moshe Dayan in 1955 werd opgevoerd. 

 De Israëlische premier Benyamin Netanyahu bevestigde de aanval in Irak en zijn minister van Buitenlandse Zaken Yisrael Katz verkondigt dat Israël ‘de enige is die in Irak tege Iran ingaat’. In Irak heeft premier Adel Abdel Mahdi geen politieke steun achter zich en hij wordt daarom beschouwd als zijnde ‘onder de vleugels’van Hashd. Hoewel de Marjaiyain Najaf en andere belangrijke sjiitische leiders tegen Israël gekant zijn, zouden zij en veel sjiieten, soennieten en Koerden in Erbil graag zien dat Hashdonder de Iraanse invloed uitkomt,  samen zou smelten met de andere veiligheidstroepen en  voor eens en altijd zou ophouden te bestaan. De aanwezigheid van Israël in Iraaks-Koerdistan is niet nieuw en er wordt vaak gesproken over Israëlisch-Koerdische militaire samenwerking. Om Irans bondgenoten te treffen kan Israël rekenen op zijn vertrouwde Amerikaanse bondgenoot in het Witte Huis en de logistieke faciliteiten die de Amerikaanse strijdkrachten in Irak en in het noordoostelijke bezette deel van Syrië bezitten.

Premier Adel Abdel Mahdi gaf opdracht tot oprichting van drie onderzoekscommissies om de aanvallen op de Iraakse veiligheidstroepen, de opslagplaatsen en de commandant te onderzoeken. Leden van deze commissies hebben mij bevestigd dat er sterke bewijzen zijn die wijzen op een Israëlische betrokkenheid. De resultaten zijn in handen van Abdel Mahdi, die moet beslissen of hij deze conclusies openbaar zal maken.

Hashdheeft besloten zijn eigen ‘luchtmachteenheid’op te richten met als doel  Israëlisch of Amerikaanse drones neer te halen en om zich tegen Israël en zijn bondgenoot de VS te verzetten wanneer de gelegenheid zich voordoet. Er is weinig twijfel onder Iraakse autoriteiten dat de VS-officiëlen in Irak  over de Israëlische maneuvers in het Iraakse luchtruim geïnformeerd zijn. De Iraakse regering kan echter weinig doen om de Amerikaanse strijdkrachten te beschermen als er verdere aanvallen tegen Hashdvolgen. In feite is het mogelijk dat  de VS uiteindelijk de prijs zullen betalen voor het avontuur van Netanyahu in Irak.

Israël breidt zijn militaire activiteiten uit en schendt de soevereiniteit van verschillende landen door bepaalde doelwitten en gerichte moordaanslagen buiten zijn grenzen uit te voeren. Het doel  is ‘de kop van de slang af te hakken (Iran).’De Iraakse regering van premier Adel Abdel Mahdi – zoals een beleidsvormer in zijn kantoor me vertelde, ‘is ervan overtuigd dat Israël,met de steun van de VS, achter de aanval zat. maar Irak probeert een directe beschuldiging te vermijden om zich daardoor niet verder in verlegenheid brengen door niet te reageren’. In een besloten vergadering zei Abdel Mahdi zelf dat ‘het personeel van de Amerikaanse ambassade door het idee wordt afgeschrikt om Hashd’s doelwit te worden, dat het niet de verantwoordelijkheid van de VS is maar van Israël en hij belooft er een einde aan te maken’. Dit zijn de exacte woorden van de premier. De vragen zijn: waarom denkt Israël dat het Irak ongestraft kan blijven treffen en wat zijn de doelstellingen van Iran in Irak?

Het doel van zowel Israël als de VS is uiteindelijk Iran, zijn bondgenoten en alle groepen en landen die de Amerikaanse hegemonie in het Midden-Oosten verwerpen, met name Jemen, Syrië, Libanon, Palestina en Irak, te verzwakken en te onderwerpen. 

De Iraakse Hashd, de ‘mobilisatiemacht’, werd in 2014 opgericht na een oproep van Groot-Ayatollah Sayyed Ali Sistani voor de ‘Jihad Kifa’ei’(de collectieve verplichting van de Jihad tot het voldoende aantal mannen heeft bereikt om de aanvaller te verslaan). Naast al-Hashd al-Shaabi(sjiitische bevolking) ontstonden andere takken onder hetzelfde commando: Hashd al-Ashaaeri (de soennitische tribale mobilisatiemacht) en Hashd Babylon(de christelijke mobilisatiemacht). De vorming van Hashd al-Shaabiwas essentieel in het stoppen van de opmars van ISIS toen het een derde van Irak bezette en het Iraakse leger zich chaotisch terugtrok (InsihabKay’fi), en op de vlucht sloeg uit het grootste deel van de provincies Nineveh, Salahuddin en Anbar.

In 2014, toen ISIS dus een derde van Irak bezette, vroeg premier Nuri al-Maliki om twee redenen aan Iran en Hezbollah om opleiders ter beschikking te stellen. Vooreerst omdat de VS weigerden te helpen (de interventie van de VS kwam slechts twee maanden na de ISIS-bezetting) en om reeds betaalde wapens te leveren aan zowel Bagdad als Erbil. Verder had Irak had nood aan een sterke ideologie om een andere ideologie (ISIS) in het tegenovergestelde kamp te kunnen bestrijden. Daaruit ontstond inderdaad een robuuste ideologie en een platform voor zowel Hezbollah als Iran om universeel aanwezig te zijn. De VS is er van zijn kant ook in geslaagd om betrouwbare bondgenoten te creëren binnen de Iraakse anti-terrorisme ‘Gouden Eenheden’en andere legereenheden, door training en veiligheid te bieden. Vanwege zijn sterke positie binnen Hashdwerd Iran niet verwelkomd door de Marjaiyain Najaf (een van de sjiitische theologische centra), noch door de machtige sjiitische leider Muqtada al-Sadr.

Vertaald door Francis J.

This article is translated for free to many languages by volunteers so readers can enjoy the content. It shall not be masked by Paywall. I’d like to thank my followers and readers for the confidence and support. If you likeit, please don’t feel embarrassed to contribute and help fund it for as little as 1 Euro. Your contribution, however small, will help ensure its continuity. Thank you.