De VS en Israël manoeuvreren tussen de interne Iraakse verschillen om Hashd al-Shaabi,de ‘Popular Mobilisation Forces’ (PMF), te treffen. Deze strijdkrachten hebben aanzienlijke binnenlandse steun gekregen maar hebben daarnaast ook veel vijanden onder de Irakezen. De reden voor deze antipathie is de Iraanse vingerafdruk binnen de PMF. Nochtans zou Iran dicht bij Irak moeten staan, een buurland waarmee het een sterke religieuze band deelt en Iran steunde het land toen Bagdad bedreigd werd door ISIS.
Maar het gaat terug tot toen Muqtada de stad Najaf terroriseerde met zijn criminelen en Groot-Ayatollah Sayyed Ali Sistani, Sjeik Bashir al-Najafi en Sjeik Ishac al-Fay’yad bedreigde. Muqtada was toen de favoriete pion van Iran omdat hij het initiatief nam om zich tegen de Amerikaanse strijdkrachten te verzetten. Pas na vijf jaar volledige steun van Iran aan Muqtada begon de relatie in 2008 te verslechteren om enkele jaren later te eindigen in verbittering. Al-Sadr beschuldigde Iran ervan dat het de Sadristische leiding in verschillende groepen heeft opgesplitst: ‘Asaebahl al-Haq’, ‘Harakat al Nujabaa’ en ‘Kataeb Imam Ali’. Muqtada was nochtans niet de enige met een probleem met Iran.
De Marjaiyahield Iran verantwoordelijk voor het aanvankelijk steunen van Muqtada en keurde de confrontatie met de Amerikaanse strijdkrachten in 2003 en 2004 af. Ook al was het de Groot-Ayatollah Sistani die Muqtada’s leven redde en de Amerikaanse strijdkrachten belette hem gevangen te nemen. Sayyed Ali Sistani onderhoudt tegenwoordig een vriendschappelijke relatie met de Sadristische leider – zonder noodzakelijkerwijs achter zijn onstrategische daden te staan – en deelt met Muqtada zijn ongenoegen over het beleid van Iran en zijn inmenging in Iraakse zaken. Sayyed Sistani wilde voorkomen dat Irak het theater zou worden voor de Iraanse en Amerikaanse strijd en blijft ook nu nog in dezelfde richting denken. De Marjaiyain Najaf beschuldigde Soleimani, de bevelhebber van de Iraanse Revolutionaire Garde, en Hezbollah er stilzwijgend van dat ze in Irak ingrijpen en de vorming van verschillende regeringen in de hand hebben gewerkt.
Tot ongenoegen en onvrede van zowel Sayyed Sistani als Muqtada al-Sadr speelde Iran, samen met Hezbollah, een essentiële rol in het vormen van een sterke ideologie onder militanten en veiligheidstroepen en in de vorming van verschillende Iraakse regeringen, van vlak na de eerste minister Ibrahim al-Jaafari tot de huidige premier Adel Abdel Mahdi. Sayyed Sistani schreef voor het eerst ooit zwart op wit een brief om te verhinderen dat al-Maliki een derde termijn als premier kon winnen. Haidar al-Abadi verving al-Maliki, tot het ongenoegen van Soleimani., als premier. Abadi was Soleimani vijandig gezind tijdens Abadi’smandaat, maar de IRGC-commandant speelde een essentiële rol in de verkiezing van Adel Abdel Mahdi en heeft geholpen om Abadi ten val te brengen.
Toen ISIS een derde van Irak bezette en alle meningsverschillen werden opgeschort – maar niet opgelost – werd Hashdgevormd door de oproep van Sayyed Sistani en bewapend door Iran, dat wapens aan Bagdad en Erbil leverde om een gemeenschappelijke vijand te bestrijden voordat deze de drempel van Iran zelf bereikte. Sayyed Sistani vormde eenheden binnen Hashden bewapende hen met het geld van “beit al-mal”(de Islamitische schatkist).
De VS en Irak zijn nu aanwezig binnen hetzelfde gebied, op diverse militaire bases verspreid over Irak. De Amerikaanse troepen hebben volledige controle, onafhankelijkheid en autonomie over grote delen van elke basis die onder hun controle staan. Dat was Abadi’s ‘geschenk’ aan de Amerikanen, de ex-premier had ermee ingestemd de Amerikaanse strijdkrachten volledige immuniteit en autonomie in de bases te geven.
Maar de VS – volgens de Iraakse inlichtingendiensten in Bagdad, die afhankelijk zijn van vriendelijk ter beschikking gestelde radargegevens en vertrouwde inlichtingendiensten – zouden de bases gebruiken voor logistieke steun aan Israël. De Iraakse bronnen hebben reden om aan te nemen dat de ‘zelfmoord’-drones die worden gebruikt tegen de Iraakse veiligheidstroepen en de drone die verantwoordelijk is voor de moord op de Iraakse commandant, uit verschillende delen van Irak zelf zijn opgestegen.
Israël staat bekend om zijn meer dan behoorlijke lezing van de politieke situatie in elk land waar het actief is of mee samenwerkt – essentiële informatie voor het beoordelen van bedreigingen en de consequenties ervan. De huidige politieke situatie in Irak lijkt sterk op de Libanese politieke situatie in 2006, toen Israël besloot oorlog te voeren tegen Libanon. In 2006 was Libanon verdeeld tussen de groep die ‘8-maart-beweging‘heette en die de ‘As van het Verzet’steunt en de pro-VS groep die ‘14-maart-beweging‘ heette. Israël profiteerde van de binnenlandse verdeeldheid onder de Libanezen en wilde – maar faalde – Hezbollah ontwapenen en zijn terugtrekking uit het hele zuiden van Libanon en de grenzen met Syrië afdwingen. De Libanese regering die onder leiding stond van een lid van de ‘14-maart-beweging’probeerde tevergeefs de meest geheime gesloten glasvezelcircuit van het communicatiesysteem van Hezbollah,dat de verschillende delen van Libanon met elkaar en met een paar lijnen met de Syrische autoriteiten verbond , te ontmantelen.
Vandaag, in 2019, bevindt Irak zich in een vergelijkbare situatie als Libanon in 2006. Erger nog, in Irak zijn de sjiieten verdeeld over de functie en de continuïteit van de Iraakse veiligheidsmacht Hashd al-Shaabi en over de manier waarop deze binnen de federale politie en het leger kan worden‘verdund’ om te voorkomen dat er een onafhankelijke entiteit ontstaat die officieel wordt erkend.
Die binnenlandse onenigheden zorgen voor de mazen in het net waar Israël van gebruik kan maken om de de achtertuin van Teheran binnen te sluipen en er de bondgenoten van Iran te bestrijden. De spanningen tussen de VS en Iran hebben een hoogtepunt bereikt en een mogelijke oorlog tegen Iran blijft opdoemen in het Midden-Oosten. Iran zou precisieraketten hebben geleverd aan de Iraakse strijdkrachten. Toch zei de sjiitische Iraakse leider Ammar Ammar al-Hakin: ‘Irak is geen opslagplaats voor alle niet-Iraakse wapens; Irak is geen theater in een andere oorlog. We moeten onze meningsverschillen opzij zetten.’.
Iran wil dat Hashd sterker wordt omdat ISIS en de VS nog steeds snadrukkelijk aanwezig zijn in Irak. Teheran wil financieel blijven profiteren van de stabiliteit van Irak om de ‘maximale druk’van de Amerikaanse regering op zijn economie te verlichten, zijn olie en elektriciteit te verkopen en zijn handel te bevorderen. Dat geeft de VS en Israël de kans om een soort van vrije hand te hebben in Mesopotamië. Maar niet voor lang meer. De Israëlische premier Benyamin Netanyahu kan zijn honderden aanvallen op Syrië van de afgelopen jaren tegen Irak niet herhalen, omdat hij daardoor de Amerikaanse strijdkrachten zeker in gevaar zal brengen. Irak begint, met zijn serieuze contacten met Rusland, Iran en China, te zoeken naar alternatieve raketcapaciteiten om toekomstige agressie te voorkomen. In tegenstelling tot Syrië zal Mesopotamië vooralsnog niet het speelterrein van Israël worden.
Vertaald door Francis J.
This article is translated for free to many languages by volunteers so readers can enjoy the content. It shall not be masked by Paywall. I’d like to thank my followers and readers for the confidence and support. If you likeit, please don’t feel embarrassed to contribute and help fund it for as little as 1 Euro. Your contribution, however small, will help ensure its continuity. Thank you.
You must be logged in to post a comment.