Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai
Het afwisselend warm en koud blazen tussen de VS en Iran begint zich te ontwikkelen op het niveau van het hele Midden-Oosterse,waar Teheran zijn vijanden (alleen of met de hulp van zijn bondgenoten) in het vizier neemt zonder dat er tot nu toe één Amerikaan is gedood. Het richt zich op strategische doelwitten in Saoedi-Arabië en de Perzische Golf als reactie op de unilaterale sancties van de VS na zich uit de nucleaire overeenkomst, bekend als het JCPOA (Joint Comprehensive Plan of Action), teruggetrokken te hebben.. Iran tracht een veelvoud aan boodschappen over te brengen. Met name aan Saoedi-Arabië, en vooral aan de Verenigde Staten van Amerika. Teheran kiest uit een lijst van doelwitten specifieke doelen, waarbij het land geleidelijk aan de schade vergroot en de impact op zijn vijanden maximaliseert.
De laatste Houthi-aanval op de Saoedi-Arabische olie-industrie vergde maanden van voorbereiding omwille van de meervoudige doelwitten. Volgens een goed geïnformeerde bron “heeft Iran sinds afgelopen mei, toen voor het eerst een Aramco-installatie werd geraakt, de zwakke verdedigingssystemen van de VS en Saoedi-Arabië getest om een zwakke plek te vinden. De Houthis stuurden de afgelopen vijf maanden veel drones naar verschillende delen van het land. Dit waren tactische verkenningsvluchten om de radarcapaciteiten uit te testen en de veiligste route te vinden om de export van ruwe olie te treffen en op die manier het einde van de oorlog in Jemen te forceren. Rusland maakt nu reclame voor de voordelen van zijn S-400-raketten ten opzichte van het Amerikaanse Patriot-raketonderscheppingssysteem, dat in deze aanval nutteloos bleek te zijn; Poetins suggestie dat de Saoedi’s het Russische systeem zouden aankopen, deel Rouhani en Zarif in Ankara grinniken.
De aanval op de Saoedi-Arabische olie heeft meerdere boodschappen verzonden: het toonde de sterkte van Iran’s partners in het Midden-Oosten, wat Iran, indien nodig, de kans geeft de verantwoordelijkheid ervoor te kunnen ontkennen.. Het onthulde een fase voor Iran om zijn vijanden te treffen. Het was een oefenterrein voor nieuwe en indrukwekkende militaire capaciteiten. Het stuurde de boodschap uit dat de bondgenoten van Iran in Gaza, Libanon en Jemen de kracht hebben om hun eigen gevechtsregels op te leggen en de afschrikking door hun vijanden te ondergraven. Het vertelde de wereld dat de Iraanse olie op de internationale markt moet verkocht worden en dat de Amerikaanse sancties moeten worden opgeheven, anders zal de export van ruwe olie er aanzienlijk onder lijden. Het bevestigde dat Iran de middelen heeft om de olieprijs en de verzekeringspolissen van tankers torenhoog kan doen rijzen. Het toonde het vermogen van Iran’s bondgenoten in het Midden-Oosten en hun bereidheid om hun vijanden (Israël en de VS) in het geval van oorlog (Hezbollah tegen Israël, en Gaza tegen Israël) met geavanceerde droncapaciteiten het hoofd te bieden. Het toonde de gebrekkige inlichtingencapaciteiten van de VS aan, ondanks de spionagevliegtuigen, de elektronische controles en de menselijke intelligentie waar het in het gebied ruime kapitalen aan besteed. Het vernederde de VS – die tienduizenden Amerikaanse troepen en ander personeel in 54 regionale militaire bases inzetten! Deze bases bevinden zich voornamelijk in Israël, Irak, Afghanistan, Syrië, Saoedi-Arabië, Koeweit, Bahrein, Qatar en de Verenigde Arabische Emiraten waar de Verenigde Staten hun grootste militaire basis bezitten. Dat is de grootste verzameling wapens ter wereld.
Het verschil in houding en steun ten opzichte van bondgenoten is enorm. Iran is erin geslaagd een betrouwbare keten van bondgenoten op te zetten die als één geheel opereert, terwijl de Amerikaanse hun bondgenoten pesten en vernederen. Zoals onlangs nog de koningen van Saoedi-Arabië en Bahrein,terwijl ze hen en andere Arabische leiders chanteren om Amerikaanse wapens aan te kopen.
In Libanon steunde Iran Hezbollah na de Israëlische invasie van 1982 en dwong het op 18 jaar tijd Israël onder herhaalde treffers van het verzet, het land uit. In Syrië stuurde Iran troepen, olie, geld, wapens en bondgenoten om de verwoeste staat te steunen en de overdonderende jihadistische die de Levant controleerden te dwarsbomen. Het slaagde daar waar tientallen regionale en internationale landen faalden om hun eigen doelen te bereiken. In Palestina deelde Iran zijn oorlogservaring en wapens en financierde het de Palestijnen om hun zaak en objectieven te steunen. In Irak steunde Iran de regering en de volkstroepen om ISIS te stoppen en te verslaan, zelfs toen de VS toeliet dat de jihadistische zich tot in Syrië uitbreidde . De VS vertraagde de levering aan Bagdad van reeds betaalde wapens toen ze het meest nodig waren. In Jemen stond Iran naast de Houthi’s tegen Saoedi-Arabië, de Emiraten en tientallen andere landen, waaronder de VS, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Canada, die wapens en inlichtingen aanleverden. De geboorte van de nieuwe partner van Iran in Jemen, de Houthis, is een pijnlijk proces geweest. Net als alle andere partners van Iran in het Midden-Oosten hebben zij een hoge prijs betaald om op hun eigen benen te staan en hun weg te vinden. Iran heeft miljarden dollars geïnvesteerd om zijn bondgenoten te steunen.
Washington daarentegen reageert op het “agressieve” beleid van Iran tegen de “maximale druk” van de VS door verdere wurging en economische druk uit te oefenen zonder te kijken naar manieren om zijn bondgenoten die worden aangevallen te steunen. Het slaagt er niet in om een manier te vinden om de sabotage van Iran op tankers en drone-aanvallen op Saoedi-Arabische olie-installaties te stoppen. Er is blijkbaar geen vooruitzicht om de onwettige en unilaterale harde sancties tegen Iran die problemen voor de regio veroorzaken op te heffen. Veel landen zien dat de VS geen bondgenoten hebben, maar alleen klanten. Zolang ze niet door hun eigen bevolking van de macht worden gedreven, zoals de Egyptische Mubarak of de Tunesische Ben Ali, betalen die klanten ruimschoots om aan de macht te blijven. Hun uitgaven aan Amerikaanse wapens bieden echter geen echte bescherming. Het beste wat de VS en zijn bondgenoten kunnen doen is om deskundigen te sturen om het puin van de laatste Houthi-aanval op de Saoedische olieopslag en -faciliteiten te onderzoeken.
In tegenstelling tot de VS verdedigt Iran zijn bondgenoten en biedt het financiële en militaire steun. Het deelt met hen oorlogservaring en technologie zodat ze goed uitgerust en sterk genoeg blijven voor de “incassodag” wanneer ze hun rol vervullen. Teheran is erin geslaagd een netwerk van partners op te bouwen, verspreid over verschillende delen van het Midden-Oosten: van de Middellandse Zee tot aan de Rode Zee en Bab al Mandeb. Nu is het de beurt aan de Jemenitische partner om een pijnlijke ervaring uit te voeren en de prijs te betalen met bloed en vernieling voordat hij zich aansluit bij de “As van het Verzet”. Na vier jaar oorlog en tienduizenden slachtoffers is het al een heel eind op weg. Deze “as” heeft zich verspreid over Palestina, Libanon, Syrië, Irak en Jemen. Het uit zijn bereidheid om, als Iran ooit onder vuur komt te liggen een oorlog op vele fronten te voeren tegen de VS en haar bondgenoten uit het Midden-Oosten.
Het Midden-Oosten lijdt inderdaad onder de spanningen tussen de VS en Iran. Het treft de energiebronnen en de veiligheid van de tankersscheepvaart en niemand kan een escalatie uitsluiten die leidt tot een ongewenste en “ongeplande” oorlog.
Er zal geen vrede in het Midden-Oosten komen zolang de illegale sancties van de VS tegen Iran van kracht zijn. In feite kan er helemaal geen vrede worden bereikt zolang de Amerikaanse strijdkrachten, als bullebakken en een bezettingsmacht, een militaire aanwezigheid in het Midden-Oosten handhaven in plaats van een partner te zijn. Er is weinig interesse in dit deel van de wereld om deze strijdmacht te behouden,. Hun bijdrage bestaat er enkel uit te bruinen in de zon en genieten van de Midden-Oosterse gerechten en tegelijkertijd hun “zakenpartners” verzwakken. De Iraanse oproep tot volledige terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit het Midden-Oosten zou voor alle partijen goed zijn, maar is vooralsnog zeer onwaarschijnlijk.
Vertaald door Francis J.
This article is translated for free to many languages by volunteers so readers can enjoy the content. It shall not be masked by Paywall. I’d like to thank my followers and readers for the confidence and support. If you likeit, please don’t feel embarrassed to contribute and help fund it for as little as 1 Euro. Your contribution, however small, will help ensure its continuity. Thank you.
You must be logged in to post a comment.