Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai
De trilaterale vierdaagse “maritieme veiligheidsgordel” tussen Iran, China en Rusland in de zee van Oman en de Indische Oceaan zal het Midden-Oosten voor de komende decennia markeren. Het betekent het einde van de Amerikaanse absolute hegemonie en de controle over het Midden-Oosten en de wereld. De gezamenlijke oefeningen worden gevoerd in het hart van de Amerikaanse maritieme invloedssfeer. Het zijn tactische oefeningen die de redding van fregatten die worden aangevallen door een gezamenlijke vijand over een gebied van 17.000 km simuleren. Ze zijn niet strategisch, omdat China en Rusland geen permanente toegang tot Iraanse havens hebben. Er wordt niet verwacht dat een gemeenschappelijke tegenstander in deze wateren Rusland, China of Iran samen onder ogen zal komen. Het doel van deze oefeningen is dat alle drie de landen een gemeenschappelijke boodschap naar de VS sturen. De maritieme ‘boodschap’ die in december 2019 tot de wereld richten, is realistisch gezien dat de periode van wereldwijde dominantie van de VS als enige en zelfgekozen ‘politieagent van de wereld’ ten einde loopt.
Het was de eerste keer dat Iran sinds de “Islamitische Republiek” in 1979 op deze schaal een gezamenlijke oefening hield met twee grote wereldmachten. Iran was de gastheer voor de trilaterale oefeningen die begonnen in de zuidoostelijke haven van Chabahar, om het “maximale druk”-beleid van de VS aan te klagen. Teheran stuurt de weredl een boodschap dat het zijn militaire capaciteiten aan het ontwikkelen is temidden van de zwaarste sancties die de VS ooit hebben getroffen, en laat zien dat het Amerikaanse beleid om Iran te isoleren ondoeltreffend is. President Donald Trump en zijn team zijn erin geslaagd om de Iraanse bevolking te treffen met hun ongekende sancties en belegering, maar de regering van Teheran heeft zich op doeltreffende wijze aan deze strafmaatregelen aangepast, en heeft een nieuwe “verzetsbegroting” opgesteld om haar afhankelijkheid van de olie-export te beperken.
Het beleid van president Donald Trump versnelt de vorming van een alliantie tussen Iran, China en Rusland (die allemaal door Amerikaanse sancties worden getroffen). Deze landen hebben, ondanks de “maritieme veiligheidsgordel”-oefeningen, eigenlijk geen strategische allianties met elkaar ondertekend, maar vinden wel manieren om zichzelf te beschermen terwijl ze in de zee van Oman en de Indische Oceaan opereren. Deze oefeningen kunnen worden beschouwd als een aanvechting voor de sancties van de VS, die doorgaan in de belangrijkste wateren van zeeverkeer in de wereld die, met 18,5 miljoen vaten olie die dagelijks door dit gebied stromen. van vitaal belang worden beschouwd voor de VS.
De Amerikaanse zon gaat onder. Die schijnt al sinds 1991, toen de koude oorlog tussen Washington en Moskou eindigde. Toen kondigde president George Bush het beleid van de VS aan en de visie van “een nieuwe wereldorde waarin diverse naties worden samengebracht om de universele aspiraties van de mensheid te verwezenlijken: vrede en veiligheid, vrijheid en de rechtsstaat”.
Die dag markeerde in feite het begin van een onevenwichtige wereldorde gebaseerd op de politieke, economische en militaire dominantie van de VS. Het was het begin van een “destructief-constructieve”strategie om elk land dat de Amerikaanse hegemonie verwerpt, te verpletteren. Iran stond daarbij bovenaan de lijst.
Onder president George W. Bush besloot Washington Iran, China en Rusland verder te omsingelen en bezette het Afghanistan – vanwege zijn geopolitieke strategische ligging met uitzicht op het westen van China, het midden van Azië en het oosten van Iran en zijn rijkdom aan uranium – en vervolgens Irak. De controle over de olie in het Midden-Oosten was de prioriteit, gevolgd door een “nieuw Midden-Oosten”-plan om de alliantie van Iran met Libanon (Hezbollah) en de Syrische president Bashar al-Assad te verbreken.
De VS heeft voortdurend gezocht naar manieren om de continenten te verdelen, te regeren en zo het ontstaan van een dreigend bondgenootschap te voorkomen. Eurazië, dat tweederde van de energie van de wereld bevat, werd, net als Iran, door de VS voortdurend nauwlettend in de gaten gehouden,
Maar het Iran van 2019 is anders dan het Iran van 1979. Na de “oorlog van de tankers” in de Straat van Hormuz, het neerhalen van de duurste Amerikaanse drone en het aanvallen en vernietigen van Saoedi-Arabië’s oliefaciliteiten (waardoor de exportcapaciteit met de helft werd verminderd) met Iraanse precisiecruisraketten, ontdekten de VS een bittere realiteit. Alle Amerikaanse militaire bases rond Iran waren gemakkelijke doelwitten voor Iraanse kruisraketten in het geval van een beslissing van Washington om de “Islamitische Republiek” aan te vallen. Iran moest geen moeite doen om een Amerikaans doelwit in de verre omtrek te vinden.
Bovendien heeft Iran niet geaarzeld om een Britse tanker te onderscheppen en in beslag te nemen, waarbij het een confronterende boodschap naar Groot-Brittannië stuurde en zich bereid toonde om desnoods een militaire confrontatie aan te gaan. Iran gaf aan dat het in staat is om op meerdere fronten tegen zijn vijanden te vechten. Iraanse gezagsdragers maakten de leiders van alle omringende landen (Saoedi-Arabië, de Emiraten, Irak, Noordoost-Syrië, Israël) duidelijk dat hun precisieraketten geen enkel land zouden sparen waar een Amerikaanse basis is gestationeerd of wordt gebruikt als startpunt voor een aanval op Iran.
Veel elementen gaven aan dat Iran klaar was voor het ergste scenario en getraind was voor een extreme situatie, wetende dat de VS zich niet zou wagen aan een onvoorspelbare oorlog waar de overwinning verre van gegarandeerd is. President Trump was klaar voor een paar veldslagen hier en daar, een “oorlog tussende oorlogen in” in Israëlische stijl in plaats van een totaal vernietigende oorlog. Trump en zijn team werden zich ervan bewust dat de vijanden van de VS zich hadden uitgerust met genoeg raketten om tegelijkertijd op meerdere fronten in verschillende landen in het Midden-Oosten te worden ingezet.
Trump heeft geprobeerd om menselijke verliezen te voorkomen tijdens zijn bestuur. Hij weet dat de bondgenoten van Iran in de toekomst een confrontatie met de “Islamitische Republiek” zullen aangaan en de Amerikaanse bondgenoten in het Midden-Oosten zullen treffen.
Iran heeft zijn sterkste en meest georganiseerde bondgenoot in het Midden-Oosten, Hezbollah in Libanon, uitgerust met tienduizenden precisieraketten, genoeg om Israëlische doelen, die al zijn opgenomen in zijn doelendatabase, te vernietigen. De Israëlische doelen liggen slechts op een paar kilometer verwijderd van de Hezbollah-bases, niet ver genoeg voor de Israëlische onderscheppingsraketten om alle raketten te kunnen neutraliseren als ze tegelijkertijd worden gelanceerd. Maar dat is niet het echte probleem: in feite is het Israëlische binnenlandse front nog lang niet klaar voor oorlog, zoals zelfs Israëlische militaire beleidsmakers erkennen.
Hezbollah is erin geslaagd het Israëlische afschrikkingsbeleid te breken en de wil van Israël te breken, zoals de wereld tijdens de laatste confrontatie heeft kunnen constateren. Israël koost er zelfs voor om twee weken lang alle posities langs 100 kilometer van de Libanese grenzen tot 5 kilometer breed op te geven vanwege één enkele dreiging via de lokale televisie gelanceerd door de secretaris-generaal van Hezbollah, Sayyed Hassan Nasrallah. Een zeer sterke aanwijzing dat Israël Libanon weliswaar verbaal kan blijven bedreigen, maareen oorlog nog voor lange tijd onwaarschijnlijk is.
De bondgenoten van Iran zijn ook present in Syrië, Irak en Jemen, allemaal uitgerust met precisieraketten. De VS en haar bondgenoten zijn niet in staat om deze realiteit te negeren en het feit dat (ondanks de grote destructieve kracht van de VS en Israël) er, in geval van oorlog, ernstige schade kan worden toegebracht aan het Amerikaanse kamp.
Een andere cruciale factor, die niet mag worden verwaarloosd, is het feit dat de VS zich verder van het Midden-Oosten distantiëren. In 2019 was ik voor het eerst sinds 2003 getuige van de duidelijke niet-inmenginh van de VS van de Iraakse selectie van een premier. De VS bemoeien zich ook niet met de keuze van Libanon voor een premier, wat ongebruikelijk is. Dit zijn twee belangrijke landen waar de VS in de frontlinie was geplaatst om de invloed van Iran te beteugelen. Ook in Syrië (waar de VS op flagrante wijze Syrische olie stelen) lijken de VS hun eetlust te hebben verloren om in de Levant te blijven en, tot het grote ongenoegen van Israël, het vertrek van Iran uit Syrië af te dwingen .
Voor de VS blijft alleen het wapen van de economische sancties over, een wapen dat binnenkort minder efficiënt zal zijn als landen zich aanpassen aan hun nieuwe situatie. Trump is door het sanctioneren van zijn vrienden, vijanden en concurrenten de financiële macht van de VS aan het uitputten. Dat is een voordeel voor de betrokken landen om zich voor te bereiden op tegenmaatregelen op de lange termijn. De VS keren, ondanks hun poging tot hegemonie, terug naar het tijdperk van voor 1991.
Het is waar dat de VS er onder president Trump in geslaagd zijn om enorme hoeveelheden wapens te verkopen aan landen in het Midden-Oosten. De Amerikaanse militaire industrie heeft er een paar jaar lang van geprofiteerd, maar daar komt nu een einde aan. Deze wapens zullen in geen enkele toekomstige oorlog meer worden gebruikt omdat de mogelijkheid van een militaire confrontatie in het Midden-Oosten vervaagt en alle partijen en potentiële strijdende partijen goed zijn uitgerust en gewapend met destructieve vuurkracht.
Vandaag de dag zien de VS Rusland, China en hun bondgenoten als bronnen van gevaar door de ontwikkeling van zeer concurrerende technologie en kunstmatige intelligentie. Er is weinig ruimte voor toekomstige militaire confrontaties. Het is eindelijk tijd dat de landen in het Midden-Oosten hun binnenlandse en regionale problemen onderling oplossen zonder inmenging van buitenaf.
Vertaald door Francis J.
Dit artikel is door vrijwilligers gratis in diverse talen vertaald zodat de lezers de inhoud zouden kunnen waarderen. Het artikel mag niet worden afgedekt door een betaalmuur. Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. Als je het apprecieert, voel je dan niet verveeld om desnnods met slechts 1 euro bij dragen en de site te helpen financieren. Je contributie, hoe klein ook, zal bijdragen aan de continuïteit ervan. Dank je wel.
Copyright © https://ejmagnier.com, 2019
You must be logged in to post a comment.