Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai
Het was niet het besluit van de VS om raketten af te vuren op de commandant van de IRGC, brigadegeneraal Qassem Soleimani, die de Iraanse officier en zijn metgezellen in Bagdad heeft gedood. Ja, natuurlijk was het bevel om raketten te lanceren vanuit de twee drones die de auto’s met Sardar Soleimani en zijn metgezel de Irakese commandant in al-Hashd al-Shaabi Jamal Jaafar Al-Tamimi aka Abu Mahdi al-Muhandes vernietigden waarbij hun lichamen in het voertuig verbrandden, afkomstig van het Amerikaanse commando. De reden dat president Donald Trump dit besluit nam ligt echter in de zwakte van de “As van het Verzet”, dat het prestatieniveau niet meer haalde dat Iran na tientallen jaren dacht te kunnen bereiken door de versterking van die “As”,
Een dichte compagnon van generaal-majoor Qassim Soleimani, met wie hij urenlang sprak voordat hij aan boord ging van het vliegtuig dat hem van Damascus naar Bagdad bracht, vertelde me: “De nobele man stierf. Vooral Palestina heeft Hajj Qassem (Soleimani) verloren. Hij was de “‘ Koning’ van de As van het Verzet en de leider ervan. Hij werd vermoord en dit is precies wat hij hoopte te bereiken in dit leven (het martelaarschap). De As zal echter verder leven en niet teloor gaan. Het lijdt geen twijfel dat de ‘As van het Verzet’ zijn beleid moet herzien en zich opnieuw moet uitvinden om zijn weg te kunnen corrigeren. Dit was waar Hajj Qassim zich over beklaagde en waaraan hij van plan was te werken en strategieën uit te zetten in zijn laatste uren.”
De VS heeft Iran in het hart van zijn trots geraakt door generaal-majoor Soleimani te vermoorden. Maar de “As van het Verzet” doodde hem eerder. En wel op die manier:
Toen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu het plaatsvervangend hoofd van de Militaire Raad (de hoogste autoriteit bij de Libanese Hezbollah, die wordt geleid door de Secretaris-Generaal, Hassan Nasrallah), Hajj Imad Mughniyah in Damascus vermoordde, slaagde Hezbollah er tot vandaag niet in om die moord te wreken.
Toen Trump Netanyahu Jeruzalem als “hoofdstad van Israël” gaf, bewoog de “As van het Verzet” zich niet, behalve door het houden van televisiesymposia en conferenties die de beslissing in woorden verwierpen.
Toen president Trump Israël de bezette Syrische Golanhoogte aanbood en de “As van het Verzet” niet reageerde, begrepen de Amerikaanse president Donald Trump en zijn team dat ze geen effectieve afschrikking kregen. Het gebrek aan actie van de ‘As van het Verzet’ moedigde Trump aan om te doen wat hij wilde…
En toen Israël honderden Syrische en Iraanse doelwitten in Syrië bombardeerde, rechtvaardigde de “As van het Verzet”zijn gebrek aan vergelding met het typische “We willen niet meegesleept worden door de timing van het gevecht dat door de vijand wordt opgelegd,” zoals een hooggeplaatste functionaris in de As me vertelde.
In Irak klaagde generaal-majoor Soleimani kort voor zijn dood over de verzwakking van de Irakese gelederen binnen de “As van het Verzet”, vertegenwoordigd door de Al-Bina’ Alliantie en andere groepen die dicht bij deze alliantie staan, zoals Al-Hikma van Ammar al-Hakim en Haidar al-Abadi, die vroeger dicht bij Iran stonden, maar naar de Amerikaanse kant zijn overgestapt.
In Irak betoonde generaal-majoor Soleimani veel geduld, hij verloor nooit zijn geduld. Hij probeerde de Irakezen te verzoenen, zowel zijn bondgenoten als degenen die het Amerikaanse kamp hadden gekozen en het niet met hem eens waren. Hij knuffelde degenen die tegen hem schreeuwden om de spanningen te verminderen en de dialoog voort te zetten om te voorkomen dat de bijeenkomst werd verpest. Iedereen die tijdens de besprekingen zijn stem liet horen, merkte al snel dat het Soleimani was die allen kalmeerde.
Hajj Qassem Soleimani slaagde er niet in een consensus te bereiken over de nieuwe premier met degenen die hij beschouwde als bondgenoten in dezelfde coalitie. Hij vroeg de Iraakse leiders om iemand te kiezen waarbij hij de fracties, de Marjaiya en de demonstranten op straat vroeg of de voorgestelde namen niet te provocerend of te uitdagend waren voor de VS. Ondanks de vijandigheid tussen Iran en de VS moedigde Soleimani de selectie van een persoonlijkheid aan die niet door de VS zou worden geboycot. Soleimani geloofde dat de VS in staat waren Irak te ondermijnen en begreep het belang van een goede relatie met de VS voor de stabiliteit van het land.
Soleimani was ontdaan over de onenigheid onder de Iraakse sjiieten en geloofde dat de “As van het Verzet” een nieuwe visie nodig had omdat deze wankelde. In de laatste uren voor zijn dood was generaal-majoor Soleimani aan het piekeren over de diepe tegenstellingen tussen de Irakezen binnen hetzelfde kamp.
Toen de Irakese straat zich tegen de regering begon te keren, versplinterde de lijn die de Amerikaanse hegemonie verwierp omdat ze deel uitmaakte van het gezag dat Irak bestuurde. Tot overmaat van ramp richtte Muqtada al-Sadr zijn pijlen op zijn regeringspartners, alsof de straatbetogingen niet tegen hem gericht waren, de politicus die het grootste aantal Iraakse afgevaardigden, ministers en staatsambtenaren, die al meer dan tien jaar deel uitmaakten van de regering, in zijn macht had.
Generaal-majoor Soleimani vermaande Moqtada Al-Sadr voor zijn standpunten, die bijdroegen aan de ondermijning van de Iraakse gelederen, omdat de leider van de Sadrist geen andere oplossing of praktisch project voorstemde dan de chaos. Moqtada heeft immers zijn eigen mannen, de gevreesde Saraya al-Salam, op straat.
Toen de Amerikaanse minister van Defensie Mark Esper op 28 december de Iraakse premier Adel Abdul-Mahdi belde en hem informeerde over de Amerikaanse plannen om Iraakse veiligheidstroepen in Irak te bestoken, waaronder de PMU, was Soleimani erg teleurgesteld over het feit dat Abdul-Mahdi er niet in slaagde zich tegen Esper te verzetten. Abdul-Mahdi vertelde Esper alleen maar dat de voorgestelde Amerikaanse actie gevaarlijk was. Soleimani wist dat de VS geen Iraakse doelen zouden hebben aangevallen als Abdul-Mahdi het had aangedurfd zich te verzetten tegen de beslissing van de VS. De doelen waren een gemeenschappelijke Iraans-Iraakse operatie om ISIS aan de grens tussen Syrië en Irak te monitoren en te controleren. De VS zouden hun besluit hebben teruggedraaid als de Iraakse premier de VS had gedreigd met represailles in het geval dat de Iraakse strijdkrachten gebombardeerd en gedood zouden worden. De VS hadden immers geen enkel wettelijk recht om een doel in Irak aan te vallen zonder de instemming van de Iraakse regering. Dit besluit was het moment waarop Irak zijn soevereiniteit verloor verloren en de VS de controle over het land overnam.
Die effectieve Amerikaanse controle is een andere reden waarom president Trump het groene licht gaf om generaal-majoor Soleimani te vermoorden. Het Iraakse front had zijn zwakte laten zien en het was ook nodig om geen sterke Iraakse leider te kiezen die het lef had om zich tegen de Amerikaanse arrogantie en onwettige acties te verzetten.
Iran heeft Irak nooit gecontroleerd, zoals de meeste analisten ten onrechte geloven. Jarenlang hebben de VS hard gelobbyd in de wandelgangen van de Iraakse politiek voor hun eigen belangen. De meest energieke van zijn agenten was de Amerikaanse presidentiële afgezant Brett McGurk, die zich duidelijk realiseerde hoe moeilijk het is om in de wandelgangen tussen de Iraakse leiders te navigeren tijdens een zoektocht naar een premier van Irak vóór Abdel Mahdi, de selectie van president Barham Saleh en andere regeringen in het verleden benoemd werd. Generaal-majoor Soleimani en McGurk begrepen alletwee deze moeilijkheden. Beiden snapten de aard van het Irakese politieke moeras.
Soleimani gaf geen orders om raketten op Amerikaanse bases af te vuren of de ambassade aan te vallen. Als hij die en de ambassade met precisieraketten had kunnen vernietigen zonder repercussies, zou hij niet hebben geaarzeld. Maar de Irakezen hebben hun eigen meningen, methoden, modus operandi en selectie van doelen en raketten; ze hebben nooit op Soleimani vertrouwd voor dergelijke beslissingen.
De Iraanse betrokkenheid bij Iraakse zaken werd door de Marjaiya in Najaf nooit toegejuicht, ook al stemde zij ermee in om Soleimani een paar keer te ontvangen. Ze waren het niet eens met de herverkiezing van Nuri al-Maliki, de voorkeurskandidaat van Soleimani, Zozeer zelfs dat de Marjaiya een brief schreef waarin de weigering van al-Maliki expliciet werd gemaakt. Dit leidde tot de selectie van Abadi als premier.
De standpunten van Soleimani waren in tegenspraak met die van de Marjaiya die een duidelijke boodschap moest schrijven om de herverkiezing van Nori al-Maliki voor een derde stermijn te verwerpen, ondanks Soleimani’s aandringen.
Dit alles houdt verband met de fase die volgde op het vertrek van de Amerikaanse strijdkrachten uit Irak in 2011 onder president Obama. Daarvoor was Abu Mahdi Al-Muhandis de schakel tussen de Irakezen en Iran: hij had de beslissingsbevoegdheid, de visie, de steun van verschillende groepen en was in feite de vertegenwoordiger van Soleimani, die zich niet met de details bemoeide. Deze Iraakse groepen ontmoetten Soleimani vaak in Iran; Soleimani reisde zelden naar Irak in de periode van zware militaire aanwezigheid van de VS.
Soleimani, hoewel hij leider was van de “As van het Verzet”, werd in sommige kringen wel eens “de koning” genoemd omdat zijn naam Solomon oproept. Volgens bronnen binnen de “As van het Verzet” heeft hij “nooit zijn eigen beleid gedicteerd, maar liet hij een manoeuvreerruimte tot beslissing over aan alle leiders van de as zonder uitzondering”. Daarom werd hij beschouwd als de schakel tussen deze as en de opperste leider Sayyed Ali Khamenei. Soleimani kon op elk moment en zonder bemiddeling contact opnemen met Sayyed Khamenei. De leider van de revolutie beschouwde Soleimani als zijn zoon.
Volgens bronnen heeft Soleimani in Syrië “nooit geaarzeld om in een vrachtwagen te springen, in een gewone auto te rijden, de eerste helikopter te nemen, met een transportvliegtuig of een vrachtvliegtuig te reizen als dat nodig was. Hij nam geen veiligheidsmaatregelen, maar gebruikte zijn telefoon (spion genaamd) vrijelijk omdat hij geloofde dat wanneer de beslissing om hem te vermoorden zou komen, hij zijn lot zou volgen. Hij keek ernaar uit om een martelaar te worden omdat hij lang had geleefd.”
Was de leider van de “As van het Verzet” in staat om die te beheren en te leiden?
Sayyed Ali Khamenei vertelde Sayyed Hassan Nasrallah: “Je bent een Arabier en de Arabieren accepteren je meer dan Iran.” Sayyed Nasrallah leidde en beheerde de “As” van Libanon, Syrië en Jemen en speelde een belangrijke rol in Irak. Hajj Soleimani was de verbinding tussen de as van het verzet en Iran en hij was de financiële en logistieke officier. Volgens mijn bron was hij “bevriend met alle leiders en functionarissen van alle rangen. Hij was nederig en zorgde voor iedereen waar hij mee te maken had”.
De “As van het Verzet” stond indirect de moord op Qassem Soleimani toe. Als Israël en de VS de verblijfplaats van Sayyed Nasrallah zouden kennen, zouden ze geen moment aarzelen om hem te vermoorden. Ze weten misschien dat de reactie zich zal beperken tot het verbranden van vlaggen en het houden van conferenties en het manifesteren voor een ambassade. Dit soort reacties schrikt president Trump niet af als hij met de steun van Israël en de Amerikaanse publieke opinie herkozen wil worden. Hij wil zich voorstellen als een krijger en vastberaden leider die houdt van vechten en doden.
Iran heeft 40 jaar geïnvesteerd in de opbouw van de “As van het Verzet”. Het kan niet werkeloos blijven toekijken bij de moord op de leider van deze as. Is een passende prijs dat de VS Irak verlaten en dat het land in de Veiligheidsraad wordt veroordeeld? Zou dat, samen met de terugtrekking uit het nucleaire akkoord, genoeg zijn voor Iran om zijn generaal te wreken? Zal de daaruit voortvloeiende strijd beperkt blijven tot het Irakese toneel? Zal het worden gebruikt voor de overwinning van bepaalde Iraakse politieke spelers?
De moord op zijn leider is de ultieme test voor de “As van het Verzet”. Alle partijen, vriend en vijand, wachten op het antwoord.
Vertaald doot Francis J.
Dit artikel is door vrijwilligers gratis in diverse talen vertaald zodat de lezers de inhoud zouden kunnen waarderen. Het artikel mag niet worden afgedekt door een betaalmuur. Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. Als je het apprecieert, voel je dan niet verveeld om desnnods met slechts 1 euro bij dragen en de site te helpen financieren. Je contributie, hoe klein ook, zal bijdragen aan de continuïteit ervan. Dank je wel.
Copyright © https://ejmagnier.com 2019
You must be logged in to post a comment.