Rusland breekt de “Caesar Act” van de VS op en Syrië verwerpt de Libanisering en Irakisering van het land.

Geschreven door Elijah J. Magnier

Vertaald door Francis J.

Rusland is er klaar voor om zijn rol als supermacht te versterken, gereed om de Verenigde Staten van Amerika het hoofd te bieden. Moskou is niet langer bereid om te hervallen in de diepe lethargie van na Perestrojka die twee lange decennia (van 1991 tot 2011) heeft geduurd. Het besluit om te ontwaken en terug te keren op het wereldtoneel, begon in Syrië. Het was in 2015 dat Rusland zijn troepen erheen stuurde om zijn belangen en bondgenoten te beschermen en het terrorisme in de Levant te bestrijden. Vandaag stuurt het zijn “diplomatieke zwaargewichten” naar Damascus, de gezant van president Vladimir Poetin, vicepremier Joeri Borisov en minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov aan het hoofd van een economisch-militaire delegatie om veertig akkoorden op alle belangrijke gebieden voor te bereiden voor ondertekening. Hierdoor worden de door de VS en EU opgelegde sancties verworpen. Deze stap heeft een bijzondere betekenis omdat hij er komt na het besluit van de Amerikaanse regering om de strengste sancties op te leggen aan Damascus, de “Caesar Act”. De VS krijgt een duidelijk signaal dat de invloedssfeer van Rusland en zijn bondgenoten in het Midden-Oosten niet zal worden opgegeven. Dit is niets minder dan een directe Russische confrontatie met Washington.

In de Levant zijn zowel Amerikaanse als Russische troepen aanwezig binnen een klein gebied, maar met verschillende doelen, belangen en redenen. Rusland streeft naar de eenheid van Syrië omdat het een invloedrijke regio is en daarom moet het land op de lange termijn stabiliteit creëren als voorbeeld voor andere landen. Dat is geen eenvoudig te bereiken doel wanneer de VS in Syrië actief zijn en de aanvoer van voedsel, olie en gas belemmeren in een gebied dat wordt beschouwd als het reservoir van de natuurlijke hulpbronnen van het hele land. De Amerikaanse president Donald Trump heeft meer dan eens geprobeerd zich uit Syrië terug te trekken, maar de Israëlische belangen en zijn drang om te blijven om de nationale veiligheid van Israël te beschermen, hebben de terugtrekking van de Amerikaanse troepen verhinderd. De onhaalbare wens van Israël is om Iran, Hezbollah en president Bashar al-Assad te bestrijden en al deze vijanden van Israël uit Syrië te zien vertrekken, of anders in bedwang te houden.

Rusland moet zorgen voor stabiliteit in Syrië, waar het wil investeren in projecten en infrastructuur, veiligheid en stabiliteit opleggen en de toepassing en het effect van de Amerikaanse sancties hard aanpakken, ongeacht de mate waarin deze sancties toenemen.

Rusland heeft een militaire integratie en een harmonieuze samenwerking met het Syrische leger en zijn bondgenoten in Syrië bereikt. Vandaag probeert Moskou economische integratie op gang te brengen, ook al blijven er verschillen bestaan tussen Rusland en zijn bondgenoten, waaronder Syrië. Maar dit zijn gestructureerde en erkende verschillen, en alle partijen die in de arena van de Levant actief zijn, hebben geleerd ermee te leven.

Er bestaat weinig twijfel over het feit dat Rusland geen enkele vijandschap heeft ten opzichte van Israël. Het breken van de “Caesar’ Act” wordt in Israël echter ongetwijfeld ervaren als een zware terugslag. Het had gehoopt op de teloorgang van de regering van Damascus en de eigenlijke opdeling van Syrië. Israël had gehoopt dat Syrië, zelfs als het de oorlog zou winnen, door de knieën zou gaan door de economische sancties van de VS, de recentste poging om Syrië hard aan te pakken. De sterke Russische delegatie die naar Syrië is gestuurd, is dan ook een krachtige economische boodschap die de dromen van Israël in de Levant definitief teniet zal doen. Uiteindelijk is de relatie tussen Israël en Rusland een detail. Voor Rusland is zijn militaire en economische aanwezigheid in Syrië en in het Middellandse Zeegebied veel belangrijker..