Hindernissen voor Frans succes in Libanon: Saudi-Arabië en de VS

Door Elijah J. Magnier:

Vertaald door Francis J.

Een Amerikaanse antiterrorismefunctionaris beweerde dat Hezbollah “ammoniumnitraat in Frankrijk, Italië, Griekenland, Spanje en Zwitserland in voorraad heeft”. Het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken reageerde met de boodschap dat deze beweringen niet correct waren. Bijgevolg deelde het een directe klap uit aan de Amerikaanse regering, die in Brussel tracht Hezbollah met zijn militaire en politieke vleugels op de terroristenlijst van de EU te zetten. Frankrijk heeft voldoende invloed in de wandelgangen van de Europese Unie en het Europees Parlement om de Amerikaanse plannen te dwarsbomen. Voor Frankrijk is het geen kwestie van liefde of steun voor Hezbollah, maar eerder de overtuiging dat het niet het moment is om de oorlog aan de organisatie te verklaren. Frankrijk meent dat het een relatie met Hezbollah nodig heeft om zijn strategische belangen in Libanon te bereiken. Vijandigheid tegen Hezbollah betekent dat men een oorlog met de groep aangaat of dat men aanwezig zijn in Libanon niet meer belangrijk vind. Parijs probeert zijn kansen te vergroten door bijvoorbeeld het ontslag van zijn kandidaat, premier Mustafa Adib, te voorkomen. Maar Frankrijk heeft niet alle kaarten en zeker niet alle troefkaarten in handen…

Het is algemeen bekend dat premier Mustafa Adib geen ervaring heeft met het navigeren door de Libanese binnenlandse politiek en de complicaties en vertakkingen daarvan die zich uitstrekken tot Saoedi-Arabië, de VS en Frankrijk. Dit zijn de landen die hey meest betrokken zijn bij Libanon, terwijl Turkije en Rusland een kleinere rol spelen.

De benoeming van Adib werd geregeld toen de voormalige premier Saad Hariri de hoop verloor de functie te krijgen omwille van zijn afwijzing door Saoedi-Arabië.  Voormalig premier Hariri heeft zowel de Saudische als de Franse nationaliteit. Tijdens zijn ambtstermijn begreep Hariri dat Hezbollah deel uitmaakte van de Libanese samenleving en, zonder zijn bondgenoten mee te rekenen, meer dan een derde van de bevolking vertegenwoordigt. Hezbollah en bondgenoten hebben een paar jaar lang de meerderheid in het parlement gehad, waardoor het voor Hariri onmogelijk was om hen te negeren en van de regering uit te sluiten zoals de Saoedis en de Amerikanen wilden. Tijdens zijn laatste mandaat wakkerde de relatie van Hariri met Hezbollah de woede van Saoedi-Arabië aan. Riyadh sloot de Libanese premier uit en zijn populariteit daalde. Als gevolg daarvan verdeelde hij het soennitische kamp onder vele onderleiders. Toen Saoedi-Arabië Hariri gevangen nam en hield, was Hezbollah de eerste die aandrong op zijn vrijlating, en de Franse president slaagde erin de premier die de woede van kroonprins Mohammad Bin Salman had opgewekt, vrij te krijgen.

Hariri, die zich bewust is van het antagonisme van de Saoedis jegens hem, heeft Frankrijk gevraagd om in zijn voordeel tussenbeide te komen in zijn poging premier te worden. Toen de Franse president Emmanuel Macron er niet in slaagde de Amerikaans-Saoedische houding ten opzichte van Hariri te milderen, besloot de voormalige premier aan te dringen op de selectie van Mustafa Adib, een kneedbare persoonlijkheid. Via Adib legde Hariri onmogelijke voorwaarden op aan Hezbollah, waarop hij het antwoord al kende. Hariri heeft slechts 20 afgevaardigden, terwijl de Amal-beweging (onder leiding van parlementsvoorzitter Nabih Berri), Hezbollah, Tayyar al-Watni al Hurr (de Vrije Patriottische Beweging – FPM) en hun bondgenoten, samen meer dan 65 aparlementsleden tellen. Een poging om het Franse initiatief te dwarsbomen door aan de parlementaire meerderheid een Saoedisch-Amerikaanse agenda op te leggen waarvan het belangrijkste element uit sancties van de Amerikaanse regering bestaat, zal dus zeker niet tot een nieuwe regering leiden.