Iran een jaar later: wat leverde de moord op Qassem Soleimani op?

Door Elijah J. Magnier:

Vertaald door Francis J.

Een jaar geleden vermoordde de Amerikaanse president Donald Trump de commandant van de Iraanse Revolutionaire Garde (IRGC) van de Quds-brigade, brigadegeneraal Qassem Soleimani, de coördinator tussen Iran en al zijn bondgenoten in Palestina, Libanon, Syrië, Irak, Jemen en Afghanistan. Het kennelijke motief was, sinds Trump aan de macht kwam, in lijn met het sinndsdien gevoerde beleid van de VS. De VS hebben geprobeerd Iran te vernederen, te verzwakken en te schaden door middel van maximale economische sancties. Iran wordt beschouwd als een regionale macht waarvan de leiders de Amerikaanse hegemonie verwerpen. De Amerikanen en de Israëli’s geloofden dat Soleimani onvervangbaar was en dat door hem te bermoorden de “As van het Verzet” die hij leidde ernstig zou worden beschadigd. Velen gingen verder en beschreven de moord als een slag in het gezicht van Iran’s strategische doelen. Is het de VS na een jaar echt gelukt om Iran in eeen hoek te drijven, zijn doelestellingen te schaden of te vernietigen? Als dit de bedoeling was, is het dan gelukt?

Op 1 januari 2020 bezocht Sardar Soleimani Libanon, waar hij enkele uren doorbracht om de secretaris-generaal van Hezbollah, Sayyed Hassan Nasrallah, te ontmoeten. Libanon is een essentieel onderdeel van de “As van het Verzet”. Soleimani had het land bezocht en steunde Hezbollah sinds 1998, toen hij werd benoemd tot commandant van de IRGC-Quds Brigade. De Libanese Hezbollah is de sterkste bondgenoot van Iran geworden, de best bewapende en opgeleide groep in het Midden-Oosten: in feite het machtigste leger van het Midden-Oosten. Brigadegeneraal Soleimani hield zich decennialang op de achtergrond, maar was verantwoordelijk voor alle training, financiën en logistieke steun aan de Iraanse bondgenoten. Hezbollah wordt beschouwd als een van de meest succesvolle resultaten van het Iraanse beleid sinds 1982, toen Imam Khomeini, tijdens de Israëlische invasie van Libanon, voor het eerst Iraniërs naar de Libanese Beqaa-vallei stuurde.

Soleimani reisde later die dag naar Syrië (een ander lid van de “As van het Verzet”), waar hij de nacht doorbracht. Zoals bij elk bezoek aan de Levant waar honderden Iraanse militaire adviseurs tegen ISIS en Al-Qaeda opereren, riep Soleimani alle Iraanse veldcommandanten samen voor een vergadering in de vroege ochtend. De bijeenkomst duurde ongewoon lang tot laat in de middag, waarbij Soleimani missies verdeelde, militaire tactieken bediscussieerde en luisterde naar de aanwezige Iraanse officieren.

Een paar uur later nam Qassem Soleimani een vlucht vanop de luchthaven van Damascus naar Bagdad in Irak, waar hij enkele minuten voor middernacht landde. Soleimani, een brigadegeneraal, en vier Iraanse officieren die als zijn vleugeladjudanten optreden, werden op de luchthaven ontvangen door de Iraakse veldcommandant van Hashd al-Shaa’bi Abu Mahdi al-Muhandes, die hem zou wegvoeren. Twee Amerikaanse MQ-9 Reaper-drones vuurden vervolgens met lasergestuurde Hellfire-raketten van 230 mph af, waarbij ze de lichamen van Soleimani, al-Muhandes en al hun Iraanse en Iraakse metgezellen verbrandden. Trump schepte op dat hij “twee voor de prijs van één” doodde. Hij veronderstelde dat Soleimani en Muhandes tot de geschiedenis behoorden en de pagina werd gesloten. 

Verre daarvan. Van de ene dag op de andere waren de gevolgen van de onwettige Amerikaanse moord veel groter dan wat Soleimani zelf had kunnen bereiken toen hij nog leefde. De doelgerichte moord van 3 januari injecteerde een nieuwe geest in de “Islamitische Revolutie” van Imam Khomeini. Verschillende Iraanse generaties hadden de Revolutie nooit meegemaakt en onderschatten de doctrine van “Wilayat al-Faqih” (het op voogdijschap gebaseerde politieke systeem), in tegenstelling tot de oude garde. De moord verenigde het Iraanse volk onder de nationale vlag: het was niet aanvaardbaar dat miljoenen Iraniërs hun generaal op zo’n laffe manier door een drone vermoord werdn  zelfs niet op het slagveld.