Irak, door Elijah J. Magnier:
Vertaald door Francis J.
Irak is niet de enige arena waar de VS en Iran met elkaar botsen. Syrië is een andere waar het voor de twee landen een uitdaging zal zijn een gemeenschappelijke basis te vinden. De Amerikaanse troepen bezetten het noordoosten van Syrië om te voorkomen dat de Syrische economie zich herstelt en om de stroom van wapens, energie en economische steun die Iran aan zijn bondgenoten in Syrië en Libanon levert, af te remmen – zonder deze te kunnen blokkeren. Biden’s regering heeft geen strategie in Syrië en Irak. Toch lijken de VS vastbesloten om het beleid van Donald Trump voort te zetten en in beide landen te blijven met weinig perspectief op de toekomst van deze landen. Daarom zal naar verwachting de status quo worden gehandhaafd, waardoor de spanning tussen Iran en de VS op een hoog niveau blijft, ongeacht of er dit jaar een positieve uitkomst is voor de nucleaire discussie. Deze spanning in verschillende arena’s houdt de directe en indirecte dialoog en het contact tussen de VS en Iran echter niet tegen.
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
Hoewel de Amerikaanse regering het begin van de Iraanse revolutie sinds 1979 met sancties heeft “verwelkomd”, heeft Teheran van zijn kant ook herhaaldelijk het gezag van Washington uitgedaagd. President Jimmy Carter legde Iran in november 1979 sancties op toen Iran de VS-ambassade in Teheran bezetten en Amerikaanse diplomaten 444 dagen lang gijzelde. Iran liet de gijzelaars pas vrij toen in 1981 een nieuwe Amerikaanse president aan de macht kwam: Ronald Reagan. Iran slaagde erin bijna 8 miljard dollar van zijn bevroren financiële tegoeden vrij te krijgen in ruil voor de 52 gijzelaars van de Amerikaanse ambassade. Reagan bood Iran een “geschenk” aan toen Robert McFarlin in Teheran werd ontvangen door sjeik Hashemi Rafsanjani – na goedkeuring door Ruhollah Khomeini – met een lading wapens die later bekend werden als de “Iran Contra”.
In de jaren negentig werkten Iran en de VS samen aan tal van gemeenschappelijke belangen op het Europese continent en in het Midden-Oosten. President George Bush (senior) vroeg Iran de Amerikaanse gijzelaars vrij te laten die in Libanon gevangen waren genomen, wat het begin markeerde van een “goodwill”-relatie. In 1999 aanvaardde Iran toe te treden tot de coalitie van buurlanden van Afghanistan, de groep van het zes-plus-twee-initiatief (Iran, Pakistan, Turkmenistan, Oezbekistan, Tadzjikistan en China plus Rusland en de VS). Deze gelegenheid creëerde een unieke, bevoorrechte en waardevolle positie voor Iran. Dit heeft sommige oproepen van de VS tot oorlog tegen de “Islamitische Republiek” door oorlogsstokers in de Amerikaanse regering en onderzoekers van de intelligentsia ondermijnd. Iran werd een speciale partner.
De zes-plus-twee-groepen hebben niet lang geduurd, maar hebben de deur wijd opengezet voor samenwerking tussen de VS en Iran. Iran is erin geslaagd Pakistan te vervangen, de traditionele partner van de VS, die ervan beschuldigd werd de Taliban te steunen en een dubbelzinnige rol te spelen in de oorlog van de VS tegen de Taliban. Iran is erin geslaagd Rusland, Italië en Duitsland uit de besprekingen over Afghanistan te verdringen door rechtstreeks contact te leggen met VS-gezanten. De Iraanse functionarissen waren opgetogen dat zij degenen die voorstander waren van een aanval op Iran als eerste konden aanpakken en zij zagen hoe de Amerikaanse oorlogsmachine zich tegen haar vijanden in de regio keerde. Daardoor kon Iran zich een tijdje ontspannen en zich organiseren om zijn middelen in te zetten ter ondersteuning van zijn bondgenoten vóór de Amerikaanse storm.
Tot de jaren 2000 waren directe en indirecte ontmoetingen met de VS toegestaan onder president Ahmadinejad en sjeik Hassan Rouhani en werden ze zeker goedgekeurd door de grote Ayatollah Ali Khamenei. Toen de voormalige president van de VS, Georges W. Bush, besloot de Taliban en Saddam Hoessein aan te vallen, effende hij voor Iran de weg om een regionale macht te worden, met twee vijanden van Iran aan zijn grenzen die verslagen zijn. Iran heeft in beide landen, Afghanistan en Irak, met de Amerikaanse regeringen samengewerkt.
Hoewel zij tijdens de toenadering tussen Iran en de VS de ideologische beginselen van de revolutie nauwlettend in het oog hielden en handhaafden, lieten zowel de grote Ayatollahs Khomeini als Khamenei de Iraanse regering een ruime manoeuvreerruimte bij de onderhandelingen met de VS. Wanneer de belangen van de staat prevaleerden, werd door de Opperste Leiders flexibiliteit geboden, zolang de ontmoetingen dienden om een groter gevaar van Iran weg te houden. De Iraanse functionarissen zijn ervan overtuigd dat de VS – wier leiders de eerste nucleaire faciliteit naar Teheran brachten – het niet erg zouden vinden dat Iran een nucleair land wordt, ware het niet dat het zijn bondgenoten in het Midden-Oosten steunt, hetgeen een bedreiging vormt voor Israël.
Bovendien creëert een machtig Iran angst bij de volgzame bondgenoten van de VS in het Midden-Oosten. Het bewijs is de mislukking van de regimeverandering in Syrië en Irak, de aanhoudende oorlog in Jemen die wordt gevoerd met geavanceerde wapens en de ongeëvenaarde militaire en economische macht die Hezbollah geniet en dat Israël een unieke afschrikking oplegt.
You must be logged in to post a comment.