Syrië heeft een raket op Israël afgeschoten: is het de tijd voor wraak?

Door Elijah J. Magnier:

Vertaald door Francis J.

Het Syrische luchtverdedigingssysteem in de buurt van de hoofdstad Damascus lanceerde een raket toen Israëlische gevechtsvliegtuigen boven de bezette Golanhoogten vlogen en doelen van het Syrische leger in de buurt bombardeerden. De Syrische raket landde op 30 kilometer afstand van de zwaarst beschermde en geheime Israëlische kernreactor van Dimona in de Negev. De afstand tussen Damascus en de nucleaire site van Dimona is 296 km, ver genoeg m zich erover te verbazen dat het Israëlische verdedigingssysteem van onderschepping niet in staat was de raket te neutraliseren. Was dit een beloofde Iraanse vergelding voor de Israëlische sabotage van de kernreactor in Natanz of eenvoudiger, een verdwaalde raket?

De Israëlische media en de woordvoerder van het Israëlische leger bagatelliseerden de gebeurtenis en omschreven de raket als een “verdwaalde grond-lucht S-200 (SA-5)”. Het is opvallend dat Israëls meest geavanceerde onderscheppingssysteem er niet in slaagde de raket neer te halen. Anderen herinnerden aan een soortgelijke confrontatie in 2019 toen een verdwaalde Syrische luchtdoelraket Noord-Cyprus trof. Voormalig minister van Defensie Avigdor Liberman maakte van de gelegenheid gebruik om premier Benyamin Netanyahu te bekritiseren, die hij ervan beschuldigde “te slapen tijdens de nachtdienst” en er niet in slaagde de Syrische raket te onderscheppen.

Het is ongebruikelijk dat Israël geen bewijs levert van een raket die tegen een van zijn meest gevoelige plaatsen is gelanceerd. Een vin of motor van de raket zou het mogelijk hebben gemaakt om vast te stellen of het een SA-5 raket uit 1967 was of een Iraanse Fateh-110 grond-grondraket uit 2012 die –  zoals beweerdwordt door een Iraanse generaal van de IRGC – Syrië produceert onder de naam M-600. Als de Iraanse versie aannemelijk is, is het idee denkbaar dat de raket een Syrisch-Iraanse “boodschap” was en dat de tijd is gekomen om de openstaande rekening te vereffenen. Het incident heeft reacties ontlokt van Israëliërs die de waarheid willen weten over de uit Syrië gelanceerde raket en de enorme explosie bij de Tomer defensie raketmotorenfabriek buiten de stad Ramle.

De SA-5 grond-luchtraket is 10,8 meter lang met radiobesturing, infrarood vluchtgeleidingssystemen en aerodynamische manoeuvreervleugels. Moderne straaljagers kunnen deze oude raket ontwijken. Wanneer de raket zijn bereik bereikt en er niet in slaagt het doel te vernietigen, is hij daarom uitgerust met zelfvernietigingsapparatuur om te exploderen voordat hij de grond bereikt. De 8,9 meter lange Fateh-110 daarentegen is een grond-grondraket die een traject volgt met satellietgeleiding doordat hij de positie van het doelwit kent. Alleen de derde (Fateh-110 block 3) en vierde generatie (Fateh-110-D1) van de Fateh hebben een bereik van 300 km. De Fateh-110-D1 van de vierde generatie (Fateh Mobin) heeft ook een infraroodbeeldsensor voor thermische geleiding. Zowel Syrië als de Libanese Hezbollah zijn uitgerust met de Fateh-110.

Israël beweerde dat de raket die vanuit Syrië werd gelanceerd in de lucht explodeerde, hoewel beelden die op sociale media werden gedeeld een krachtige explosie op de grond weergaven. De Israëli’s bevestigden echter dat de raket niet was onderschept. Daarom lijkt het idee van een explosie in de lucht na een traject van meer dan 250 kilometer uitgesloten, omdat de raket voor de inslag een bereik van ongeveer 266 kilometer bereikte.

De begrijpelijke conclusie is dat Israël een escalatie met Syrië en Iran wil vermijden. De versie van een “dolende raket” komt goed uit. Er wordt verondersteld dat het zelfvernietigingsmechanisme heeft gefaald om de raket te laten ontploffen na de grond te hebben bereikt. Door verschillende tegenstrijdige versies aan te voeren, wil Israël deze gebeurtenis achter zich laten en details vermijden. Het blijft wel een blamage dat een grond-luchtraket uit 1967 erin slaagde binnen te sluipen en al zijn onlangs gemoderniseerdeonderscheppingsraketten wist te ontwijken.

Als Israël voor de Fateh-110-versie had gekozen, zou dat betekenen dat de beslissing om de raket af te vuren van president Bashar al-Assad zelf kwam, waarmee hij Israël zou zeggen dat de tijd van terugbetaling is gekomen. Bovendien zou het ook de mate van harmonie tussen Syrië en Iran hebben geïmpliceerd, waar beide bondgenoten een gemeenschappelijk belang hebben om de talrijke schendingen van Israël met een raket te vergelden. Voor Iran zou het een antwoord zijn op de Israëlische sabotage van Natanz. Deze versie brengt premier Netanyahu acuut in verlegenheid, die met meer dan 1000 aanvallen op Syrië de Israëlische doelstellingen niet heeft kunne  waarmaken..

Syrië en Iran laten Israël zien dat zij sterke bondgenoten zijn en sturen een eensluidende boodschap uit. Het Israëlische Iron Dome-systeem lijkt definitief een mislukking, omdat het weinig bescherming belooft wanneer in tijd van oorlog meerdere raketten vanaf verschillende locaties tegen Israël worden afgevuurd.

Ook de VS kozen voor een soft-versie en namen gemakshalve de SA-5 versie over: CENTCOM commandant-generaal Franck McKenzie gaf Syrië’s “incompetentie” de schuld voor de “dolende raket” om de gebeurtenis te bagatelliseren, eraan toevoegend dat hij niet geloofde dat het “een opzettelijke aanval” was. De VS zijn niet in de stemming om door Israël te worden meegesleept in een oog om oog operatie en hebben andere prioriteiten. Bovendien is Israël de agressor en bombardeert het al jaren onwettig Syrië. De veelvuldige Israëlische pogingen om de toenadering tussen de VS en Iran te verpesten, maken de nieuwe Amerikaanse regering woedend.

Voor president Bashar al-Assad komt McKenzie’s versie ook goed uit. Natuurlijk is Syrië’s arsenaal niet te vergelijken met de moderne Israëlische militaire capaciteiten, waar Israël en de VS jaarlijks miljarden dollars investeren om militair overwicht te behouden op de legers in het Midden-Oosten zonder noodzakelijkerwijs daarmee afschrikking op te kunnen leggen. Een korte-afstands-raket is echter voldoende om de Israëli’s ervan bewust te maken dat hun voortdurende schending van de Syrische soevereiniteit op een dag kan leiden tot een front waarbij Iraanse raketten hun luchtruim zullen bestoken en waarbij hun moderne onderscheppingssysteem bij het onderscheppen kan falen.

Alle partijen zijn blij met de vage Israëlisch-Amerikaanse versie van de gebeurtenis. Het is beangstigend voor Israël en de VS om te geloven dat een kernreactor (Dimona) een gemakkelijk doelwit is geworden, zelfs voor een verouderde raket. Het is een strategische afschrikking die naar Israël werd gestuurd door een “dolende” raket. Het lijkt duidelijk dat de revanchetijd nadert. Israël is kwetsbaar.