Iran heeft zijn “mondigheid” bereikt, dus wat zal het Westen doen?

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

De “Islamitische Republiek” Iran heeft het niveau van “empowerment” (Tamkeen) bereikt met de komst van president Ibrahim Raisi naar het presidentschap, de hoogste uitvoerende autoriteit in de piramide in harmonie met de opperste leider, de Wali al-Faqih Sayyid Ali Khamenei, en met de wetgevende autoriteit onder leiding van de voorzitter van de Shura Raad, Muhammad Baqir Qalibaf. De vorming van het harmonieuze trio aan de macht is ongekend in de geschiedenis van de Islamitische revolutie in Iran sinds 1979: daarbij komen nog Irans geavanceerde nucleaire onderzoek en technologie, zijn geavanceerde raketprogramma en militaire capaciteiten, en de grote competenties van zijn bondgenoten in het Midden-Oosten en West-Azië. Iran heeft een moment in de geschiedenis bereikt waarop het de westerse wereld twee opties biedt, die vanuit westers perspectief beide moeilijk te kiezen zijn.

In 1980 werd al-Hassan Bani Sadr via de stembus verkozen tot de eerste president van de republiek. De Wali al-Faqih en leider van de revolutie, Imam Khomeini, was het niet eens met Bani Sadr, zonder dat hij zijn standpunt bekendmaakte of handelde naar zijn opvatting en wil. In die tijd leed Iran onder de eerste Amerikaanse sancties, gevolgd door de oorlog die Saddam Hoessein tegen de “Islamitische Republiek” voerde. Vele Arabische en Westerse landen stonden aan Saddams kant en steunden de oorlog tegen Iran.

De eerste jaren kon Iran nauwelijks standhouden tegen Saddam Hoessein, die van een uitgebreide internationale en regionale steun genoot. Saddam Hoessein werd bewapend en kreeg toestemming om chemische wapens te gebruiken, die niet verboden waren zolang ze gebruikt werden tegen de Iraniërs, die de hegemonie van de VS verwierpen en de VS de “Grote Satan” noemden. Het gebrek aan de meest eenvoudige wapens in Iran veroorzaakte een drang naar een defensief en offensief arsenaal tijdens de oorlog tussen Iran en Irak: aan het front wachtten kolonnes jongeren op het martelaarschap van hun kameraden om hun wapens te kunnen recupereren. De oudere vrijwilligers liepen mijnenvelden in om ruimte te maken voor de jongeren om aan te vallen en op te rukken om het door Saddams troepen bezette gebied te heroveren.

Bewijs hiervoor zijn de vliegtuigen die de Amerikaanse gezant, Robert McFarlane, naar Iran overbracht in ruil voor de vrijlating van westerse gijzelaars die in 1985 in Libanon werden vastgehouden, wat toen bekend stond als de “gijzelaarscrisis” en “Iran Contra”.

Iran bouwt zijn defensief-offensief vermogen op

Iran kon vele jaren niet op eigen benen staan, ook niet na de oorlog, omdat de VS sancties oplegden. Daarna startte de Iraanse binnenlandse militaire industrialisatie, die Iran begon met de ontwikkeling van uit Rusland, China en Korea geïmporteerde technologie.

In de loop der jaren heeft Iran zijn raketcapaciteit ontwikkeld nadat het had ingezien dat het niet kon concurreren en geen luchtmacht kon opbouwen die een adequaat afschrikkingswapen kon vormen tegen de luchtmacht van de VS of de luchtmacht van de bondgenoten van Amerika; het luchtoverwicht is aan hen. Iran is erin geslaagd tactische en strategische raketten te bouwen en is op die manier in staat zichzelf en zijn bondgenoten te verdedigen.

De oorlog van Israël tegen Libanon in 2006 heeft de nodige lessen geleerd aan een van de sterkste bondgenoten van Iran, “Hezbollah”: door grond-grond  raketten te gebruiken tegen de Israëlische luchtaanvallen ontstond een afschrikkingsbalans.

In 2011 hebben Iraanse specialisten op het gebied van elektronische oorlogsvoering de communicatieverbinding verbroken en een van de meest geavanceerde CIARQ-170 Sentinel spionagedrones kunnen afsnijden en buitgemaakt, en zijn deskundigen hebben het gekloond. In 2018 vuurde Iran zijn met straalmotoren aangedreven subsonische precisiekruisraketten voor de lange afstand vanuit Iran af op ISIS-posities in Syrië en Irak. Bovendien gebruikten Iran en zijn bondgenoten tijdens de decennialange Syrische oorlog verschillende nieuwe soorten raketten (Burkan) waarvan de specificatie aaangepast was aan de aard van de strijd, het strijdtoneel en de topografie.

Drones en raketten werden nog verder ontwikkeld om te voldoen aan de eisen van het Iraanse leger en zijn bondgenoten, elk naar gelang van de aard van de topografie en het inzetgebied waarin zij zich afspelen.

Zo konden de Palestijnse groepen in Gaza – die de kennis en de rakettechnologie van Iran hebben ontvangen – Israël afschrikken tijdens de meest recente gevechten. Israël werd gedwongen de bombardementen te staken toen de Palestijnse raketten en raketaanvallen onvermoede doelen bereikten in het noorden en zuiden van Israël en dagelijks bleven afgevuurd worden, ongeacht met hoeveel geweld de Israëlische luchtmacht de militaire en burgerdoelwitten van de strip heeft vernietigd.

In 2020 trof Iran de belangrijkste Amerikaanse basis in Irak, Ain al-Assad, met 16 ballistische precisieraketten. De Amerikaanse CENTCOM-commandant, generaal Kenneth Mackenzie, gaf toe dat Iran meer dan honderd doden had kunnen veroorzaken, indien Iran niet van tevoren het tijdstip van zijn aanval en de doelen die het wilde vernietigen, had meegedeeld. Mackenzie onthulde de nauwkeurigheid van de Iraanse precisieraketten van 1.000 pond, de eerste in hun soort sinds de Tweede Wereldoorlog.

Uit vrees voor Iraanse raketten die de Straat van Hormuz onveilig maken voor Amerikaanse militaire bases, zal het US Central Command naar verwachting het inzetgebied verplaatsen naar de haven van Yanbu, aan de Rode Zee, in de hoop dat de Iraanse raketten die basis niet kunnen bereiken in geval van oorlog.

Met de Iraanse steun en het delen van ervaring en technologie in Jemen, hebben de Houthi’s zeer geavanceerde bewapende GPS-gestuurde kamikazedrones en precisieraketten verkregen, waardoor zij zware schade hebben toegebracht aan de Saudi-Arabische strijdkrachten in Jemen.

Iran een nucleaire macht

Wat de balans dramatisch in het voordeel van Iran heeft doen doorslaan en doen toenemen, is het nucleaire project. De Iraanse atoomtechnologie heeft het stadium bereikt van de binnenlandse productie van een groot aantal geavanceerde centrifuges die uranium in een sneller tempo kunnen verrijken en de productie tot 60 procent van verrijkt uranium kunnen opvoeren. Alle nucleaire obstakels zijn dus uit de weg geruimd, en het niveau van de Iraanse kennis, ervaring en deskundigheid dat nodig is om militair nucleair materiaal te vervaardigen, is bereikt. De enige reden waarom Iran geen kernbom produceert is de verbods-fatwa (een bindende religieuze islamitische opinie uitgesproken door het hoogste theologische niveau van moslimgeestelijken) van de hoeder van de rechtsgeleerden (Wali al-Fakih) Sayyed Ali Khamenei. Een fatwa is echter niet permanent en is in feite enigszins flexibel naar gelang van de omvang van de risico’s voor de nationale veiligheid of het bestaan van Iran.

De conclusie is eenvoudig: Het is niet langer een onmogelijke of zelfs moeilijke weg voor Iran om zich te bewapenen en uit te rusten met alle militaire macht die nodig is om zichzelf te verdedigen. Het verkeert in een positie om zijn capaciteiten te tonen en andere landen ervan te overtuigen dat zij een rechtstreekse oorlog tegen de “Islamitische Republiek” moeten vermijden.

Iran’s bondgenoten maken deel uit van zijn nationale veiligheidDaarnaast heeft Iran relaties aangeknoopt met vele volkeren en organisaties in het Midden-Oosten. Iran is erin geslaagd een solide muur op te trekken tegen zijn