Zal Israël ophouden met spelen en zijn tanden stukbijten in de speeltuin van de “As van het Verzet”?

Door Elijah J. Magnier:

Vertaald door Francis J.

De olietanker M/T Mercer Street – een onder Liberiaanse vlag varend schip in Japanse handen en deel uitmaakt van de Zodiac Group van de Israëlische miljardair Eyal Ofer – werd aangevallendoor kamikazedrones terwijl het van Tanzania naar de Verenigde Arabische Emiraten voer.  De Roemeense kapitein en een Britse veiligheidsofficier kwamen daarbij om. De eerste aanval op de tanker veroorzaakte slechts materiële schade, maar bij een tweede aanval werd de commando- en controletoren geraakt en vielen er menselijke slachtoffers. Volgens Al-Alam TV was de aanval een reactie op een eerdere Israëlische aanval op de luchthaven al-Dab’aa in Syrië waarbij Iraniërs en Libanese Hezbollah troepen werden gedood en gewond. De Israëlische aanval verandert de “Rule of Engagement” (ROE), waarbij de grens van aanvaarding in het lopende conflict wordt geschonden en Iran ertoe wordt aangezet met het beginnen van een “campagne tussen oorlogen” in. In de toekomst mag verwacht worden dat die in  intensiteit zal toenemen. Wat shockerend is voor Israël is dat Iran voor de eerste keer heeft laten zien hoe gelinkt alle strijdtonelen zijn en hoe een Israëlische treffer wordt beantwoord met een onverwachte reactie in de Zee van Oman.

Israël heeft tijdens de nu al een decennium durende oorlog in Syrië meer dan duizend aanvallen uitgevoerd tegen zowel het Syrische leger als doelen die behoorden tot de “As van het Verzet”. Israëls enige resultaat was echter dat de invloed van de “As van het Verzet” in de Levant groter werd.- Het won de vernietigende oorlog en versloeg de Takfiri-groepen (ISIS en Al Qaida) en de verschillende Syrische groepen die gesteund werden door de Golfstaten en westerse landen. De “As van het Verzet” vergrootte en consolideerde ook zijn invloed in Irak en Jemen, en vormde een robuust front tegen Israël en zijn bondgenoten.

Israël probeerde in het Iraakse theater te opereren door kamikazedrones tin te zetten die zeven opslagplaatsen van de Iraakse veiligheidstroepen al-Hashd al-Shaabi vernietigden. Ook heeft een Israëlische drone vanaf een Amerikaanse militaire bases in Syrië en Irak een Iraakse commandant aangevallen en gedood toen hij op weg was naar de Iraaks-Syrische grens.

Twee jaar geleden stuurde Israël twee kamikazedrones naar de Libanese hoofdstad Beiroet. Een ervan ontplofte in de buurt van de zetel van Hezbollah, en een andere stortte neer en werd, met explosieven geladen,  intact teruggevonden. Dat deed bij de “As van het Verzet” de noodklok luiden dat Israël nu dit soort kamikazedrones gebruikte om zijn doelwitten te bereiken en toch de aansprakelijkheid te ontlopen. De “As van het Verzet” heeft vervolgens dit Israëlische gebruik van kamikazedrones drones op vele fronten overgenomen.

In de afgelopen twee en een half jaar heeft Israël naar eigen zeggen tientallen aanvallen uitgevoerd op Iraanse doelwitten. De “sabotageoorlog” tussen Iran en Israël is niet langer een geheim, beide partijen geven hun respectieve verantwoordelijkheid voor de aanslagen aan elkaar toe op de traditionele manier, via lekken in de media. De voormalige premier Benyamin Netanyahu doorbrak expliciet de Israëlische praktijk van ontkenning en onthulde de verantwoordelijkheid van Israël in vele sabotage-aanvallen op instellingen en onwettige moorden op Iraanse wetenschappers..

Men kan echter gerust stellen dat Israël met vuur speelt, omdat het buiten zijn comfortzone opereert en concurreert in het speelveld van Iran. Bovendien staat Israël duidelijk voor een ernstige uitdaging wat zijn gezag en reputatie in het Midden-Oosten betreft. De vraag is hoe lang het dit tit-for-tat spelletje, dat het zelf is begonnen, kan volhouden.

Wat shockerend is voor Israël is dat Iran in de Zee van Oman heeft gereageerd op een Israëlische aanval in Syrië, waarbij het een nieuwe ROE invoert en het strijdtoneel rechtstreeks kiest en niet via zijn bondgenoten of in hetzelfde operationele theater in de Levant. Deze Iraanse keuze wijst erop dat Teheran opzettelijk elke verdere betrokkenheid van de Syrische regering heeft vermeden, dat duidelijk niet bereid is om een open oorlog tegen Israël te beginnen. Het zegt ook dat Iran zich niet langer zal laten beperken door het Syrische kader voor vergelding en zelf zal kiezen waar het Israël voor zijn voortdurende aanvallen op Iraanse doelwitten in de Levant zal terugslaan.

Volgens een hooggeplaatste official van de “As van het Verzet” is Iran zich ervan bewust dat “90% van Israëls goederen door de zee gaan, die in het operationele theater van Iran valt en binnen een comfortabele reikwijdte van zijn militaire bereik ligt. Israël is ontegenzeggelijk een intelligente vijand. Het idee om zijn operationeel theater uit te breiden binnen het door Iran gecontroleerde gebied is echter arrogant, provocerend en contraproductief. Israël biedt Iran onbeperkte doelen in zee om uit te kiezen wanneer het dit spel begint waarbij het ongetwijfeld zijn tanden erop zal stukbijten. Israël heeft veel meer te verliezen als het besluit te reageren op de Iraanse aanval omdat de vergelding van Iraanse zijde niet lang op zich zal laten wachten. De laatste Iraanse reactie was aanzienlijk en evenwichtig, en legde afschrikking en een nieuwe “Rule of Engagement” op die nog steeds verwarring en pijn veroorzaakt bij Israël.”

Het is niet de eerste keer dat Israël het vliegveld al-Dab’aa, in de regio al-Quseir, heeft gebombardeerd. Israël beschouwt de zone als een basis voor de “As van het Verzet”, een opslagzone voor zijn precisie- en strategische raketten en een gebied dat betrokken zal zijn bij de volgende oorlog tegen Israël. Het is echter de eerste keer dat Israël een slaapzaal op het vliegveld als doelwit neemt met de kennelijke bedoeling menselijke slachtoffers te maken, waarbij drie mensen werden gedood en gewond. Israël was zich er dus van bewust dat er vergeldingsmaatregelen op komst konden zijn. Het wist echter niet hoe, wanneer en waar. De Mercer Street olietanker werd aanvankelijk aangevallen met een drone die alleen de tanker beschadigde. De tweede aanval tegen deze door Israël beheerde tanker lijkt opzettelijk te zijn gericht op het maken van menselijke slachtoffers (twee mensen werden gedood), waardoor de rekening met de verliezen van al-Dab’aa op gelijk niveau lijkt te komen.

“Als Israël de spanning opvoert en de aanvallen toenemen, zal het met soortgelijke acties worden beantwoord, tenzij de traditionele ROE wordt hersteld waarbij Israël onbeduidende doelen bombardeert, waarbij vervangbare pakhuizen of een keuken of een landingsbaan worden vernietigd. Anders moet Israël overal represailles tegen zijn belangen verwachten, met of zonder Amerikaans marine-escorte. De databank met doelwitten van Iran is omvangrijk, en Israël is duidelijk veel kwetsbaarder dan het zich kan indenken. Deze keer vond de aanval plaats tegen een lege tanker, maar genoeg om de prijs van de verzekering op te drijven en financiële repercussies voor Israël te veroorzaken”, onthulde de bron.

Israël heeft de doos van Pandora geopend, en zich verschuilen achter de rug van de VS zal de schepen van Israël niet beschermen als de aanvallen in Syrië doorgaan. Iran voert een campagne “tussen oorlogen” in op Israël die beperkte keuzes bevat. Elke escalatie zal de Israëlische scheepvaart in gevaar brengen, en het uitblijven van een reactie betekent dat Israël heeft besloten op zijn wonden te likken, onder het toeziend oog van de wereld. De Iraanse afschrikking is hoe dan ook opgelegd. Het meest verontrustende en cruciale punt voor Israël is de vraag of Iran zich beroept op een Rule Of Engagement telkens wanneer Israël doelen in Syrië bombardeert, of alleen wanneer het een doel treft dat behoort tot de “As van het Verzet”? De volgende zetten zullen deze vraag beantwoorden. Geen van beide antwoorden is goed nieuws voor Israël, dat een nieuwe keten van gebeurtenissen in gang heeft gezet – waar het zelf onder zal te lijden hebben.