Turkije zal Finland en Zweden niet tegenhouden lid te worden van de NAVO

Waarom werd Finland aangemoedigd de confrontatie met Rusland aan te gaan, en zal de reactie militair zijn?

Rusland betaalt zwaar voor zijn militaire tactische fouten

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

De wereld maakt zich op voor een nieuwe koude-hete oorlog (vergelijkbaar met de Koude Oorlog die in 1991 eindigde) nadat Finland en Zweden hun voornemen bekend maakten om zich aan te sluiten bij de door de VS geleide Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO), het westerse militaire bondgenootschap. Deze nieuwe oorlog heeft andere normen en regels, omdat verschillende landen een overvloed aan dodelijke kernwapens bezitten en in twee kampen verdeeld zijn. Niettemin woedt de strijd ver van de VS en in hetzelfde gebied waar WO I en WO II plaatsvonden: het Europese continent. President Vladimir Poetin zei dat hij niet werkeloos zou toezien als de Baltische staten onder controle van de VS zouden komen nadat Finland en Zweden tot de NAVO waren toegetreden. Wat zijn de verwachte en realistische mogelijkheden? Staat de wereld na Oekraïne voor het zoveelste oorlogsgevaar? Is een nucleaire confrontatie mogelijk?

Het verhaal van de VS luidt dat “elk land het recht heeft lid te worden van de NAVO, die haar deuren voor iedereen openstelt, en dat geen enkel land het recht heeft bezwaar te maken tegen de soevereiniteit van de beslissing van de kandidaat-landen om lid te worden”. Aan de andere kant herinnert Moskou de wereld eraan dat twee presidenten van de VS beloofd hebben dat de NAVO niet verder zou uitbreiden na 1997 en dat  de Russische nationale veiligheid even belangrijk is als de nationale veiligheid van de VS  en dat rode lijnen niet overschreden mogen worden. 

Daarom is het verhaal van de VS in contradictie als het bezwaar maakt tegen Ruslands inmenging in de uitbreiding van de NAVO aan de Russische grenzen. Washington veroordeelde en verwierp immers de Chinese overeenkomst met de Salomonseilanden, die op 9.800 km van de VS grenzen.

De VS wakkerde Ruslands angsten aan en maakte gebruik van zijn zwakte in de jaren die volgden op de perestrojka in 1991 en opende de deuren voor nieuwe leden. Het aantal NAVO-landen reikte van12 tot 30, en de NAVO bereidt zich voor om het aantal nog op te voeren en ook Oekraïne en Georgië op te nemen na veelvuldige gezamenlijke oefeningen en manoeuvres. De NAVO in Georgië en Oekraïne brengen zou voor Rusland een provocatie zijn en het misschien tot oorlog drijven om het te demoniseren en het van het Europese continent weg te drijven. Het andere alternatief is dat Moskou zich bij het voldongen feit neerlegt en zich omringd ziet door vijandige VS strijdkrachten en kernraketten die dichter bij de Russische hoofdstad staan.

Bij het begin van Ruslands militaire opbouw tegen Oekraïne zei Finland dat het niet tot de NAVO zou toetreden. Dit kwam naar voren uit een opiniepeiling waaruit bleek dat slechts 28 procent van de Finnen wil dat hun land deel gaat uitmaken van het door de VS geleide militaire bondgenootschap. Bovendien waren het prestige van president Vladimir Poetin en de kracht van zijn leger, na zijn overwinning in Syrië op het voornemen van de VS en hun bondgenoten om president Bashar al-Assad te verwijderen, algemeen aanwezig.

Het Russische “Plan A” dat president Poetin in de eerste weken van de oorlog, die op 24 februari begon, nastreefde, onthulde echter dat het Russische leger in Oekraïne verslagen kon worden en in het moeras ervan verdronken en uitgeput kon raken. Het strategisch verwoestende Russische besluit om de eerste aanval uit te voeren had inderdaad kunnen voortkomen uit een fatale misrekening of het mislukken van een verwachte staatsgreep om de pro-VS leiders binnen Kyiv te verwijderen. De Russische troepen bereikten de omgeving van Kyiv, en een tientallen kilometers lang konvooi van Russische tanks wachtte wekenlang buiten de hoofdstad, blootgesteld aan Oekraïense lasergeleide antitankraketten en bewapende drones. Het Russische besluit om de sociale Oekraïens-Russische verbinding te laten meespelen zal Moskou op de lange termijn enorme strategische verliezen kosten, zelfs als Rusland erin slaagt zijn doelen in Oekraïne te bereiken en de uitgestrekte regio Donbas onder controle krijgt.

Een van de belangrijkste fouten was toen president Poetin een klein aantal van zijn troepen op het slagveld betrok, gelijk aan minder dan de helft van de verdedigende troepen (150.000 Russische soldaten tegen meer dan 360.000 Oekraïense soldaten). Het Oekraïense leger toonde de wil om terug te vechten en genoot onbeperkte westerse financiële, militaire en propagandasteun. Het vermijden van de westerse stijl van intensivering van lucht- en raketaanvallen om de wil van de vijand te verlammen en het demonstreren van buitensporig gebruik van dodelijk geweld, dat ook Russische militaire hogescholen bestuderen, moedigde het westen aan om Rusland verder uit te dagen. 

 De gevolgen van het aanvankelijke Russische “fluwelen militaire plan” zetten president Poetin ertoe aan zijn tactiek te veranderen, de doelen te versimpelen en een meer destructieve en effectieve gevechtsstijl aan te nemen. Tot nu toe blijven de Russische militaire prestaties echter ver achter bij het niveau dat van supermachtsstaten verwacht wordt. Hoewel de VS er niet in slaagden hun uiteindelijke doelstellingen in Afghanistan en Irak te bereiken, waren hun prestaties op het slagveld tijdens de primaire bezetting van een land altijd veel beter dan die van de Russen vandaag. 

Om bovenstaande redenen konden de NAVO-landen “onbeperkte” militaire bijstand verlenen aan Oekraïne onder de boosaardige ogen van Rusland, dat er niettemin niet in slaagde een soort luchtparaplu op te leggen zoals die door Israël in de Libanon oorlog in 2006. Veel westerse landen zijn niet langer bang dat het niveau van de NAVO-troepen op een willekeurig slagveld een uitdaging zal vormen om het Russische leger het hoofd te bieden. Bijgevolg zijn veel naties ervan overtuigd dat de volgende strijd tegen Rusland alleen maar