Erdogan beschikt over de kaarten om Syrië te verdelen en de VS te chanteren

Door Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

De topprioriteit van de huidige regering van de VS is om de prijs van de “Europees-Russische splitsing” te winnen, Moskou bezig te houden in Oekraïne, Rusland te scheiden van de Europese Unie, en de NAVO uit te breiden door nog twee landen toe te voegen aan de bestaande 30 naties. Rusland omsingelen met vijandige troepen en zijn leger verzwakken is het voornaamste doel van de VS, en Washington is bereid daarvoor een prijs te betalen. Deze duidelijke doelstellingen bieden de Turkse president Recep Tayyip Erdogan een gouden kans om al zijn eisen op tafel te leggen en Biden te chanteren om concessies te doen die in een normale situatie moeilijk te verkrijgen waren.

Om een nieuw land tot de NAVO te laten toetreden, moeten eerst alle parlementen van de respectieve staten hun goedkeuring geven. Dat heeft te maken met de vertakkingen en de verantwoordelijkheid van zo’n besluit, met name de jaarlijkse begroting die aan de leden wordt toegekend en de verplichting om alle NAVO-leden te verdedigen wanneer zij bedreigd of aangevallen worden. De beschuldiging van Turkije dat Zweden en Finland onderdak zouden bieden aan Koerdische (op de VS-EU lijst van terroristische groeperingen voorkomende) PKK-leiders is een slap excuus om de twee Europese landen te verhinderen lid te worden van de NAVO, een militaire organisatie die geleid wordt door – de VS! 

De VS bieden namelijk onderdak aan Fethullah Gulen, een voormalige bondgenoot van Erdogan die ondertussen een vijand  is geworden en die volgens Erdogan het brein is achter de mislukte staatsgreep van 2016. (hij heeft 20 jaar in Pensylvania gewoond). Bovendien bewapenen en financieren de VS de Syrische tak van de PKK (PYD/YPG) in het noordoosten van Syrië. Daarom zou Ankara eerst moeten eisen dat Washington alle samenwerking met de PKK stopzet, als dat echt is wat Erdogan wil, voordat hij Finland en Zweden toelaat tot de NAVO. Zo zoekt Turkije ambitieus naar concessies aan zijn eigen eisenlijst, voordat het enige flexibiliteit aan de dag legt.

De eerste van de Turkse wensen is anderhalf miljoen Syrische vluchtelingen (van de ongeveer 3,6 miljoen in het land) terug te sturen en te vestigen in een nieuwe Turkse “bufferzone”, een gebied dat reeds door het Amerikaanse leger ten noordoosten van Syrië bezet is. De vestiging van in Turkije wonende Syrische vluchtelingen vormt een essentiële barrière tussen de Turkse strijdkrachten en hun Syrische bondgenoten enerzijds en de Koerden van Noordoost-Syrië anderzijds. Het is de eerste stap van de Turkse expansie achter Ankara, die Turkije al sinds 2011, bij het begin van de Syrische oorlog, wilde verwezenlijken. Ook al is een nieuwe “bufferzone” op dit ogenblik niet haalbaar, de hervestiging van Syrische vluchtelingen in de door Turkije gecontroleerde stad Idlib en omgeving vormt een enorme stap in de richting van de annexatie van een deel van Syrië, waarop door de westerse gemeenschap wordt toegekeken.Ankara is zich ervan bewust dat het in een solide positie verkeert om zijn gewenste strategische doelen te verwezenlijken, vooral omdat de VS geen nieuwe strategie voor Syrië hebben, behalve het handhaven van de status quo. De regering van president Joe Biden heeft de situatie gelaten zoals ze door de vorige president Donald Trump was ontworpen en achtergelaten. Turkije, dat Noord-Syrië, Idlib en zelfs Aleppo als Turkse provincies beschouwt, zal hard blijven aandringen bij de VS om meer concessies in Syrië af te dwingen en die te ruilen tegen de expansionistische