Uitstel van de zeegrens en de oorlog tussen Libanon en Israël

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

De Amerikaanse gezant Amos Hochstein is vertrokken na een bezoek van enkele uren aan Libanon, waar hij ontmoetingen had met president Michel Aoun, voorzitter Nabih Berri en de demissionaire regering, Najib Mikati. Hochstein rekende erop dat de Libanese functionarissen de nodige tijd zouden rekken, niet om de overeenkomst af te ronden en de zeegrenzen af te bakenen, maar om genoeg tijd te vinden voor de vorming van de nieuwe Israëlische regering na de verkiezingen van november. De VS en de huidige Israëlische regering proberen te voorkomen dat de Israëlische oppositieleider, oud-premier Benjamin Netanyahu, enig voordeel kan behalen ten opzichte van de regering van Yair Lapid. De beslissing van de regering-Lapid om Hezbollah in een oorlog te confronteren of zich aan zijn voorwaarden te onderwerpen, zou van invloed zijn op de komende Israëlische verkiezingen. 

Maar de Libanese functionarissen bieden Hezbollah een compensatie aan door het Iraanse geschenk in de vorm van een gratis brandstoftanker voor het ernstige Libanese elektriciteitstekort te aanvaarden, waardoor de mogelijkheid van een oorlog tijdelijk tot november aanstaande wordt afgewend.

De regering van premier Mikati is geneigd het Iraanse geschenk te aanvaarden om het ministerie van ‘Electricité du Liban’ de brandstof te verschaffen die het nodig heeft om het aantal uren electriciteit te verhogen van één tot acht of tien uur per dag. Door de Iraanse gift te accepteren, pakt Mikati de huidige crisis aan om een deel van de duisternis waarin Libanon is verzonken, te verdrijven. Hochstein uitte eerder het Amerikaanse verzet tegen de Iraanse gift na zijn ontmoeting met de Libanese minister van Energie Walid Fayyad in aanwezigheid van de Amerikaanse ambassadeur in Beiroet, Dorothy Shea. Hochstein uitte zijn ongenoegen over het aanvaarden van het Iraanse geschenk en zei dat de beslissing “aan de regering is en niet aan het Ministerie van Energie”.

Deze duidelijke inmenging in Libanese beslissingen is niet nieuw, in de eerste plaats omdat Washington niets doet om Libanon te helpen in zijn huidige ernstige benarde toestand en het land tegelijkertijd niet toestaat hulp en giften te krijgen van landen als Iran, Rusland en China. De VS beloofden Egyptisch gas via Syrië te leveren om het Libanese tekort aan elektriciteitsvoorziening te verlichten, maar zijn hun belofte nooit nagekomen sinds een jaar geleden, en beweren dat de vertraging te wijten is aan de aarzelende financiering door de Wereldbank.

De regering-Mikati is van oordeel dat het besluit om het namens Iran door de secretaris-generaal van Hezbollah, Sayyed Hassan Nasrallah, aangekondigde geschenk te aanvaarden, de Amerikanen woedend zal maken. Mikati bevindt zich echter in een lastig parket omdat Iran niet heeft gevraagd om banktransfers waarop VS-sancties van toepassing zijn en evenmin om een transactie die Libanon aan sancties blootstelt. Bovendien denken functionarissen in Libanon dat het aanvaarden van dit geschenk een tijdelijk medicijn is om Hezbollah te sussen en de komende twee maanden weg te houden van haar besluit om ten oorlog te trekken als de zeegrens met Israël niet wordt afgebakend. Per slot van rekening, 

Premier Mikati en vele andere Libanese functionarissen die miljarden dollars op westerse banken bezitten, durven de VS niet uit te dagen, zelfs niet als deze contraproductieve maatregelen nemen tegen het Libanese belang, uit vrees dat hun tegoeden in beslag worden genomen.