Geschreven door – Elijah J. Magnier:
Vertaald door – Francis J.
Ofschoon de Turkse militaire operatie – onder de naam “klauw – zwaard” – (in het Turks Pençe – Kılıç Operasyonu) een week geleden van start ging tegen de Koerdische Amerikaanse bondgenoten van de “Syrische Democratische Strijdkrachten“, zijn de VS, Rusland en Iran er allemaal sterk tegen gekant. Daarom is het onwaarschijnlijk dat de Turkse militaire invasie van Noordoost-Syrië daadwerkelijk zal plaatsvinden, ongeacht de ernstige dreiging van Ankara en de vurige wens van president Recep Tayyip Erdogan om een bufferzone van dertig kilometer diep in de door Syrië bezette gebieden in te stellen.
Na de terroristische aanslag van 13 november op het Taksimplein in Istanbul, waarbij zes doden en 58 gewonden vielen, beschuldigde Turkije de Syrische Koerden in de “Syrische Democratische Partij” ervoor verantwoordelijk te zijn. De Syrische (People’s Protection Units) YPG Koerden zijn loyaal aan de VS – niet aan de regering in Damascus – en beschermen de VS-bezettingstroepen in het noordoosten van Syrië. Ankara begon daarop zijn grootste militaire operatie sinds 2018, waarbij, volgens Turkije, bijna 500 doelen werden bestookt en ongeveer 480 Koerdische gewapende leden werden gedood. Sinds 2016 heeft Turkije vier militaire operaties in Noord-Syrië gelanceerd onder het voorwendsel de Koerdische separatisten te straffen, en het heeft zijn Turkse troepen ingezet op tientallen statische posities binnen Syrisch grondgebied. Turkije heeft de controle over de Syrische stad Jarabulus aan de rivier de Eufraat, het kanton Afrin in Noordwest-Syrië en de steden Tel Abyad en Ras al-Ain.
Ankara beschouwt de YPG-troepen als een verlengstuk van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), die op de Amerikaanse en Europese terreurlijsten staat. De YPG heeft nooit ontkend de Syrische tak van de PKK te zijn en erkende haar banden met Turkse en Iraakse Koerdische groeperingen. Hoewel de Syrische Koerdische strijdkrachten officieel als terroristische groep worden beschouwd, beschermen zij al jaren de Amerikaanse bezettingstroepen die tientallen Syrische olie- en gasbronnen controleren, wat één van de belangrijkste redenen is voor hun voortdurende aanwezigheid in Syrië.De Syrische energiebronnen zijn verdeeld tussen de VS – die de olie plunderen en over de grens naar Irak voeren – en het Koerdische Autonome Bestuur, dat een gebied van iets minder dan een kwart van het Syrische grondgebied controleert. De noordoostelijke Syrische provincies bevatten de belangrijkste Syrische energiebronnen en de voornaamste voedselmand voor het land. De VS verhinderen dat de natuurlijke rijkdommen van het land de Syrische bevolking
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
bereiken en dat het Syrische leger zijn controle over het gehele grondgebied uitbreidt. De bedoeling is om de economie lam te leggen en president Bashar al-Assad te onderwerpen aan de wensen van de VS, weg van die van Iran. Bovendien leggen de VS, in duidelijke schending van de internationale wetten, harde sancties op aan de Syrische bevolking en bombardeert Israël het land, waardoor de stabiliteit en de welvaart van het land worden verhinderd.
De aanwezigheid van de VS-troepen heeft echter niet verhinderd dat het Syrische leger werd ingezet in selectief toegewezen gebieden in de noordelijke provincies, vooral toen Turkije aankondigde zijn controle over extra Syrisch grondgebied te willen uitbreiden.
Moskou en Teheran hebben de Turkse president ertoe overgehaald terug te komen op zijn plannen om de noordoostelijke Syrische provincies binnen te vallen. Ongeacht de Turkse dreiging verhinderen de Koerdische krachten nog steeds dat de centrale regering haar controle herstelt over de regio’s waar Amerikaanse troepen aanwezig zijn, ook al bieden deze de Koerden geen veiligheid.
Om zich aan de eisen van de VS te onderwerpen, gaven de Koerdische troepen die trouw zijn aan Washington er in 2018 de voorkeur aan de noordwestelijke provincie Afrin over te dragen aan de Turkse troepen die deze provincie zijn binnengevallen en het Damascus onmogelijk hebben gemaakt deze provincie te controleren. Het voorheen Koerdische kanton Afrin bracht miljarden dollars op voor het Koerdische zelfbestuur. De Koerdische leiders gaven liever hun hele grondgebied op aan Turkije dan Damascus de controle te geven. Honderdduizenden Koerden vluchtten uit Afrin naar de oostelijke regio’s Manbij, Ayn al-Arab, Hasakah en Qamishli in het noordoosten van Syrië.
Rusland en Iran verzetten zich tegen de opmars van de Turkse troepen in de Syrische regio’s, in de overtuiging dat Ankara zich op geen enkel moment in de toekomst zal terugtrekken uit de Syrische gebieden die het onder controle heeft. Syrië is getuige van de “normalisering” die Turkije doorvoert in de noordwestelijke gebieden die het momenteel onder controle heeft. Ankara heeft Turkse universiteiten opgericht, schoolprogramma’s aangepast en Turkse Lira op de Syrische markten en kentekenplaten op auto’s verplicht gesteld. Ankara heeft een Turkse gouverneur benoemd over alle Syrische regio’s die het onder controle heeft en heeft tientallen militaire bases opgericht.
De afgelopen dagen heeft Rusland verschillende malen vergaderd met de YPG-leiders op de luchthaven van Qamishli, Ain al-Arab en andere gebieden, maar het is er niet in geslaagd de Koerden ervan te overtuigen het bestuur over te dragen aan de Syrische troepen. Damascus kan niet alleen als grenstroepen voor de Koerden optreden en het plaatselijke bestuur als een van de rest van het land onafhankelijke entiteit overlaten. Bovendien zijn de Koerdische troepen verscheidene malen met het Syrische leger slaags geraakt, waarbij tientallen doden en gewonden zijn gevallen, om de Koerdische controle over de noordelijke provincies te verzekeren.
De Koerdische separatisten staan erop hun Syrische staat, “Rojava”, op te richten in het verlengde van het semionafhankelijke Iraakse Koerdistan, dat zich probeerde af te scheiden van Bagdad, maar daar niet in slaagde. De Turkse bezetting van het kanton Afrin verpestte het Koerdische plan om het noordoosten met het noordwesten te verbinden en toegang te krijgen tot de Middellandse Zee. Bovendien zou Turkije nooit een Koerdische staat aan zijn grenzen hebben toegestaan om te voorkomen dat de miljoenen Koerden op het Turkse grondgebied hun onafhankelijkheid zouden opeisen.
Ondanks het Koerdische gedrag tegenover Damascus stuurde het Syrische leger versterkende troepen naar Ayn al-Arab en Qamishli, in de hoop dat Amerika uiteindelijk zijn terugtrekking uit het land zou voltooien. President Donald Trump had al aangekondigd dat Syrië een land van “zand en dood” was en wilde het uitwissen voordat het Pentagon een heroverweging van zijn beslissing oplegde ten behoeve van de nationale veiligheid van Israël, niet die van de VS.
De YPG weet dat het herstel van de controle over de noordelijke provincies door Damascus een einde zal maken aan haar droom van afscheiding en zelfbeschikking. Bovendien vrezen de Koerdische separatisten represailles van de centrale regering na de terugtrekking van de VS, aangezien president Bashar al-Assad hun leiders als “verraders” kwalificeerde voor hun bescherming van de Amerikaanse bezettingstroepen.
De Koerden bevinden zich niet in een optimale positie: nu de Turkse troepen sinds meer dan twee weken de Koerdische gebieden bombarderen. Gevechtsvliegtuigen, drones en Turkse artillerie hebben onophoudelijk tientallen Koerdische doelen bestookt. Turkije zegt zich voor te bereiden op een opmars naar Manbij en Ayn al-Arab, maar dat zou betekenen dat de verdedigingsposities van het Syrische leger worden doorbroken, en dat zullen Rusland en Iran niet dulden.
Turkije profiteert ongetwijfeld van zijn bevoorrechte positie. De Amerikaans-Turkse relatie en de Turks-Russisch-Iraanse banden zijn essentieel en geven president Erdogan tot op zekere hoogte de overhand over alle andere spelers in Noord-Syrië. De VS willen Turkije, de grootste bondgenoot van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO), niet boos maken. Turkije is een cruciale beslisser bij de instemming met de toetreding tot de NAVO van twee nieuwe leden (Finland en Zweden) die Washington hard nodig heeft om Rusland tegen te gaan en de NAVO bijeen te houden.
President Erdogan heeft ook een cruciale geopolitieke positie aan de poorten van het Europese continent wat betreft het tegenhouden van immigranten die op weg zijn naar Europa. Ankara speelt ook een relatief diplomatieke rol als brandweerman in de Oekraïense oorlog. Rusland wil niet boos worden op Erdogan, die zijn land voorbereidt om het belangrijkste centrum voor Russische gaswinning te worden en al een knooppunt is voor de TurkStream-gaspijpleidingen waardoor Russisch gas naar Turkije stroomt. Bovendien beschouwt Moskou zijn relatie met Turkije als een positieve inbreuk op de NAVO-solidariteit en behandelt het land als een essentiële partner in het Midden-Oosten. De verdere opdeling van Syrië is niet in het belang van Rusland, het enige venster van Moskou op warme wateren is de Russische marinebasis in het Syrische Tartous.
Wat Iran betreft, beschouwt Teheran Turkije als een essentieel economisch knooppunt waar honderden Iraanse bedrijven gebruik van maken om de strenge VS-sancties te omzeilen. Iran verkoopt ook zijn olie en andere natuurlijke rijkdommen, waardoor de handel dit jaar is toegenomen van 20 tot 49 procent tot 7,5 miljard dollar, een bedrag dat naar verwachting zal stijgen tot 30 miljard dollar, zoals president Erdogan heeft aangekondigd. Bovendien beschouwt Iran Syrië als een essentieel onderdeel van de “As van het Verzet”. Verzwakking ervan zou het hele bondgenootschap bedreigen.
Daarom wil iedereen, ook de VS, die de toevoer van Syrische grondstoffen naar zijn troepen in Irak wil handhaven en de separatistische Koerdische troepen wil beschermen, voorkomen dat Turkije nieuw land afknabbelt ten koste van de belangen van anderen. De VS zouden overkomen als een onbetrouwbare partner die niet in staat is zijn bondgenoten, die al jaren bescherming bieden, te verdedigen als Washington toestaat dat Erdogan zijn troepen het noordoosten van Syrië binnendringt.
President Erdogan zegt: “Niemand kan onze actie in Syrië tegenhouden”. Zijn woorden waren in de eerste plaats gericht aan de VS die de YPG, beschuldigd van de terreuraanslag op het Taksimplein, beschermden. Turkije blijft de eerste en grootste profijttrekker van elke militaire stap in Syrië en is zich duidelijk bewust van zijn bevoorrechte positie. Niettemin zijn Moskou en Teheran vastbesloten te voorkomen dat Damascus nog meer Syrisch grondgebied zou verliezen aan Ankara. President Erdogan zal tevreden moeten zijn met het resultaat van de militaire operatie en zijn veelzijdige relatie met de VS, Rusland en Iran niet mogen verknoeien. Hij zal zich tevreden moeten stellen met het feit dat al deze spelers alleen maar schatplichtig aan hem blijven en moeten accepteren dat zij voor het eerst allemaal hetzelfde doel hebben, namelijk voorkomen dat Ankara meer Syrisch grondgebied annexeert.
You must be logged in to post a comment.