Irak onderhandelt met de VS, die een duidelijk en constructief strategisch beleid nodig hebben.

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

Twintig jaar zijn er verstreken sinds de Amerikaanse bezetting van Irak in 2003. Velen hebben geschreven over de rampzalige resultaten ervan, hoe het vele levens en veel geld heeft gekost, en hoe het gebaseerd was op de leugen dat Saddam Hoessein massavernietigingswapens had. Niemand maakte bezwaar tegen het verdwijnen van de Iraakse president die zijn volk vermoordde, Koeweit bezette, Iran de oorlog verklaarde en van het Westen verkregen chemische wapens gebruikte tegen Iran en de Iraakse Koerden. Nadat de ernstige en illegale bezetting door de VS en hun bondgenoten, in weerwil van de Verenigde Naties, haastig van tafel is geveegd, gaat het meeste gemor over de groeiende Iraanse invloed in Irak. Het doel is de aandacht af te leiden van het feit dat de door de VS geleide coalitie honderdduizenden Irakezen heeft gedood en van het feit dat de westerse bezetting geen duidelijk beleid heeft gevoerd en heeft bijgedragen tot het ontstaan van ISIS en blijvende instabiliteit in Mesopotamië.

De Britse oud-premier Tony Blair – die de bezetting van Irak in 2003 krachtig verdedigde – verontschuldigde zich voor de “verkeerde informatie die 40 landen ertoe bracht Irak onder Amerikaanse vlag binnen te vallen, door te beweren dat het land massavernietigingswapens had, gebaseerd op valse inlichtingen”. Hij bood en denkt dat het woord “SORRY” voldoende is om de Iraakse families van de 300.000 tot 500.000 mensen die door de westerse coalitie zijn gedood, te troosten. Het daaruit voortvloeiende gebrek aan juridische verantwoording drijft het Westen ertoe landen als Afghanistan, Irak, Syrië en Libië straffeloos te bezetten. De veertig westerse leiders gaan niet naar de gevangenis voor het doden van honderdduizenden onschuldige mensen en kunnen gewoon de bladzijde omslaan en klagen over de groeiende lokaal invloedrijke milities die niet loyaal zijn aan de VS en het Westen.

Maar Irak is nog steeds niet volledig onafhankelijk door de aanwezigheid van buitenlandse troepen die weigeren te vertrekken. Ondertussen zijn er intensieve Iraaks-Amerikaanse besprekingen aan de gang. Premier Muhammad Shia’ al-Sudani onderhandelt met de VS over een overeenkomst voor de uiteindelijke terugtrekking van alle militaire troepen en alleen het behoud van training- en inlichtingentroepen.

De Iraakse premier kan de kwestie van de overdracht van wapens van de verschillende invloedrijke Iraakse organisaties aan de staat alleen aanpakken als de bezettingstroepen zich eerst terugtrekken. Deze organisaties betekenen de aanwezigheid van Amerikaanse troepen die weigeren Irak te verlaten en de staat met allerlei pressiemiddelen bedreigen. De VS bezit Iraaks geld uit olie-inkomsten dat naar de Amerikaanse Federale Bank gaat en kan de regering in Bagdad geld ontzeggen wanneer zij dat wil.

Amerika heeft dit instrument van financiële druk gebruikt door Irak ervan te beschuldigen Iran faciliteiten te bieden om zijn olie te verkopen en de “Islamitische Republiek” van buitenlandse valuta te voorzien, waardoor de unilaterale Amerikaanse sancties worden ondermijnd en minder effectief worden.