Amerika blijft zitten met een zwak Europa dat zijn vastberadenheid heeft verloren.

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

Bij het begin van de Russisch-Amerikaanse oorlog op Oekraïens grondgebied waren er voortekenen dat de Verenigde Staten de grootste winnaars zouden zijn. Het was in staat Oost- en West-Europa onder zijn vleugels te verzamelen, de NAVO nieuw leven in te blazen en Rusland tot een lange en uitputtende strijd te dwingen in de hoop de wil en de economie van het land te breken. De VS verloor geen enkele soldaat en genoot ervan te zien hoe Oekraïne bereid was honderdduizenden Oekraïners op te offeren om “America First” te handhaven en zijn dominantie en wereldhegemonie te beschermen. Het Westen maakte zich op om de resultaten van de strijd te innen en de natuurlijke rijkdommen van Rusland te vergaren, in de veronderstelling dat de overwinning nabij was. De situatie is echter omgeslagen in een andere richting dan het Westen verwachtte en leuk vond. Niet alleen heeft de standvastigheid van Rusland de kaarten opnieuw geschud, maar de VS hebben weliswaar de controle behouden over een bondgenootschap dat zijn slagkracht heeft verloren en intern kwetsbaar en zwakker is dan ooit. Het is een pover resultaat.

Europa is niet meer zo sterk en onafhankelijk als voor de continentale oorlog tussen Rusland en Amerika in Oekraïne. Het neutrale Finland sloot zich als 31e land bij de door de VS geleide NAVO en breidde daarmee het anti-Russische westelijke front uit met meer dan 1300 kilometer. Dit alles leidde tot een hernieuwde wapenwedloop, zoals blijkt uit het besluit van Rusland om een nucleaire rakettenmacht op te stellen in BBelarus, waardoor het hele Westen op de proef wordt gesteld. Naar schatting zijn er 100 Amerikaanse kernwapens opgeslagen op zes bases in vijf NAVO-lidstaten: Kleine Brogel in België, Büchel in Duitsland, Aviano en Ghedi in Italië, Volkel in Nederland en Incirlik in Turkije.

West-Europa – de meeste Oost-Europese landen, met uitzondering van Hongarije, hebben lange tijd onder Amerikaanse invloed gelegen – heeft zijn neutraliteit en kracht verloren en neemt niet langer beslissingen die in het belang zijn van zijn bevolking en economie. Dit heeft het aanzienlijk verzwakt in de ogen van de VS en de rest van de wereld. Het Westen bevindt zich nu in een heel andere positie dan voor de oorlog in Oekraïne.

Duitsland

Duitsland heeft aangekondigd dat het begonnen is met de opbouw van een geavanceerd leger en een wapenindustrie om moderne oorlogen te kunnen voeren. Hiervoor is tweehonderd miljard euro uitgetrokken als een stap naar Europese bewapening. Sinds de Tweede Wereldoorlog, onderbroken door de oorlog in Bosnië en Herzegovina in de jaren negentig, heeft het land een gouden tijdperk gekend. De Europese politiek is er echter niet zo veranderd als door de huidige oorlog in Oekraïne.

Kanselier Olaf Scholz kondigt sinds februari vorig jaar tegenstrijdige besluiten aan, waaruit de zwakte van zijn leiderschap blijkt en het onvermogen om de invloed van de VS het hoofd te bieden. Aan het begin van de oorlog kondigde de Duitse kanselier aan dat zijn land niet zonder Russische energiebronnen kon en dat de relatie met Rusland essentieel en evenwichtig was. Hij zei ook dat hij Oekraïne geen wapens of Leopard 2 tanks zou leveren.

Zijn concessies begonnen echter zichtbaar te worden toen het Witte Huis besloot om de Nord Stream 2 pijpleiding, die later gesaboteerd werd, zonder enig verzet van Duitsland stil te leggen. Later eiste Berlijn niet dat alle landen die in Nord Stream 2 investeren bij het onderzoek werden betrokken om te voorkomen wat sommige Europese verantwoordelijken een “ongemakkelijke realiteit” noemden. Op aandringen van de VS heeft Duitsland, ondanks zijn eerdere weigering, ermee ingestemd om zijn tanks te sturen – waardoor het verloop van de hevige strijd in Oekraïne bepaald niet verandert. In plaats daarvan is de steun van Duitsland aan Oekraïne, net als het bombarderen van de Nord Stream-pijpleiding, bedoeld om de bruggen voor een mogelijke ommekeer tussen Rusland en Europa af te snijden, zodat de VS de enige rechter kan zijn over de regels van betrokkenheid, oorlog en vrede in Europa.

De voormalige Duitse bondskanselier Angela Merkel heeft gedurende haar politieke loopbaan verschillende interacties en verbintenissen gehad met de Verenigde Staten en hun buitenlands beleid. Hoewel Merkel over het algemeen goede betrekkingen met de VS heeft onderhouden, zijn er gevallen geweest waarin zij zich kritisch heeft uitgelaten over het buitenlands beleid van de VS. Zij heeft specifieke Amerikaanse beleidsmaatregelen bekritiseerd wanneer deze in strijd waren met Duitse en Europese belangen.