Geschreven door – Elijah J. Magnier:
Vertaald door – Francis J.
Het recente bezoek van de Iraanse president Ibrahim Raisi aan Damascus is een duidelijke boodschap aan Israël en de VS over de strategische en groeiende aanwezigheid van Iran in de Levant. Het bezoek betekent het falen van de Israëlische en westerse pogingen om Iran en zijn bondgenoten uit Syrië te drijven. Het toont aan dat Iran een natie is met een invloed die verder reikt dan zijn steun aan niet-gouvernementele actoren en organisaties. Het positieve effect van de Iraans-Saudische toenadering in het Midden-Oosten schept namelijk een nieuwe basis voor het organiseren van verschillen, het beëindigen van wederzijdse vijandelijkheden en het wegnemen van conflicthaarden. De overeenkomsten die tijdens het bezoek van Raisi tussen Iran en Syrië zijn ondertekend, omvatten de aanleg van een spoorlijn tussen Syrië, Irak en Iran voor het vervoer van goederen en bezoekers, de toename van het aantal pelgrims naar de heilige plaatsen in Iran en Syrië en de versterking van de bevoorradingslijn tussen de “as van het verzet”. Daarnaast wijst hij op de recente sluiting van de twee door Iran gefinancierde Ansar Allah-Houthi-mediakanalen in Beiroet en de terugkeer van Damascus in de Liga van Arabische Staten na 12 jaar als tekenen van groeiend optimisme in het Midden-Oosten voor een oplossing van de conflicten. De economisch-cultureel-militaire ontwikkeling tussen Syrië en Iran baart Israël zorgen. Het bevestigt dat Iran zijn populaire en militaire aanwezigheid in de regio en direct aan de grenzen met Palestina consolideert.
Tijdens de lange oorlogsjaren heeft Israël Syrië meer dan 1500 keer gebombardeerd om “Iran en zijn bondgenoten uit de Levant te verdrijven”. Het bezoek van de Iraanse president Ibrahim Raisi heeft echter bevestigd dat de aanwezigheid van Iran in de Levant een realiteit is die moet worden aanvaard. Iran stuurt ook een sterk signaal dat de betrekkingen zich na de militaire en oliesteun ontwikkelen op het gebied van bouw, handel, economie en infrastructuur. De boodschap van president Bashar al-Assad aan de wereld is dat hij Iran niet zal vervangen of van zijn as zal afstappen, ongeacht toekomstige regionale of westerse toenadering. Dit toont het falen aan van de Israëlisch-Westerse pogingen en doelstellingen om Iran uit Syrië te verjagen en dat Iran een machtige natie in het Midden-Oosten is die invloed geniet buiten haar steun aan invloedrijke niet-statelijke actoren en organisaties. De Iraans-Saudische toenadering heeft een gunstige invloed gehad op het Midden-Oosten en een nieuwe gunstige basis gecreëerd, waarbij geschillen zijn geregeld, wederzijdse vijandelijkheden zijn gestopt en is samengewerkt om elke bron van conflict weg te nemen.
Goed ingelichte bronnen bevestigen dat “het bezoek van president Raisi aan Damascus een aanvulling is op het bezoek van minister van Buitenlandse Zaken Hussein Amir AbdelAllahian aan Beiroet, waar hij de steun van Iran voor de vergelijking tussen leger en volk heeft aangekondigd. Het bezoek van Abdellahyan aan de Libanese grens met Palestina was een boodschap aan Israël dat deze “as van verzet”, inclusief Iran, zich nu in Palestina en aan de Libanese en Syrische grenzen bevindt als gevolg van de mislukte Israëlisch-Westerse oorlogen om haar te verslaan en te verdrijven. Bijgevolg kwam Iran naar Libanon en Syrië om de overwinning van deze “as van het verzet” te bevestigen en zijn doelstellingen en zijn statische aanwezigheid in verschillende landen van het Midden-Oosten te verwezenlijken. Na de lange Amerikaanse oorlog die in 2003 in Irak begon en in 2011 eindigde met de oorlog in Syrië, verwijderden de VS Saddam Hoessein, een van de grootste vijanden van Iran, en boden zij Iran de gelegenheid zich in Syrië te vestigen en er een stevige basis te creëren”.
Tijdens zijn reis naar Damascus sprak de Iraanse president zijn volledige steun uit voor zijn Syrische ambtgenoot, Bashar al-Assad. “Ongetwijfeld is mijn bezoek aan dit land (Syrië) een keerpunt in de Iraans-Syrische betrekkingen, en de impact ervan draait om het wegnemen van obstakels en het uitbreiden van de economische samenwerking tussen de twee landen, evenals het (positieve) effect ervan op de regio,” zei Raisi.
Een van de belangrijkste overeenkomsten tussen de twee landen bleef niet beperkt tot de bouw door Iran van elektriciteitscentrales in Syrië, de uitbreiding van de kredietlijn, de handel in lokale valuta en de oprichting van banken om financiële transacties te vergemakkelijken. Ook de aanleg van een spoorweg tussen Syrië, Irak en Iran om goederen en bezoekers te vervoeren, de toename van het aantal pelgrims naar de heilige plaatsen in Iran en Syrië en de versterking van de aanvoerlijn tussen de “as van het verzet”. De president werd vergezeld door de ministers van Buitenlandse Zaken, Defensie, Olie, Wegen en Stadsontwikkeling en Communicatie.
De plannen van Iran voor Syrië zullen de culturele, sociale en verkeersverbindingen tussen beide landen versterken. Dit zou ten goede komen aan de landen die betrokken zijn bij het Chinese “Belt and Road”-project en de levensader en stroom onderhouden van wat de “Verzetsas” nodig heeft tussen Iran, Irak, Syrië en Libanon. Anderzijds bevestigde de Syrische president dat “Iran niet aarzelde om Syrië te steunen en het leven van zijn adviseurs offerde, wat het kostbaarste is dat een trouwe vriend aan een bondgenoot kan geven. Iran liet zich, net als Syrië, niet beïnvloeden door alle verleidingen om ons in de steek te laten, die hetzelfde deden toen Iran werd aangevallen”.
Het Iraanse machtsvertoon in Libanon en Syrië ligt in het verlengde van de Iraans-Saudische overeenkomst die in de regio tot een echte toenadering tussen de twee machtigste landen in het Midden-Oosten heeft geleid. Deze nieuwe situatie leidde tot de sluiting van twee door Iran gefinancierde Ansar Allah-Houthi-satellietstations in Beiroet die de oorlog in Jemen verslaan. De Iraanse maatregel werd gevolgd door een soortgelijk Saoedisch besluit om mediacentra te sluiten die kritisch staan tegenover Iran en oproepen tot verandering van regime in de “Islamitische Republiek”.
Bovendien is de terugkomst van Damascus in de Liga van Arabische Staten na 12 jaar de belangrijkste indicator van optimisme in een situatie waarin landen in het Midden-Oosten streven naar nul problemen. Saoedi-Arabië forceerde de hand van Qatar, Koeweit en Marokko, die zich tot het laatste moment verzetten tegen de terugkeer van Syrië in de Arabische Liga en ondanks het dreigement van de VS om de Arabieren sancties op te leggen als zij de unilaterale en illegale westerse sancties op grond van “Caesar’s laws” schenden.
De bronnen bevestigen dat “de destructieve concurrentie om invloed tussen Iran en Saudi-Arabië tot rust is gekomen, en dat de economische belangen van de staten zijn omgeslagen. Het bouwen van bruggen van samenwerking ligt op tafel, ter vervanging van de eerdere uitdijende concurrentie om invloed, en gevechten bij volmacht zijn niet langer een prioriteit.
Het bezoek van Raisi is ook een zware klap voor de normalisatie met Israël. Vanuit het hart van de Syrische hoofdstad Damascus heeft het Iraanse leiderschap zijn steun voor de Palestijnse zaak en het Palestijnse verzet aangekondigd. De Palestijnse zaak is een vaste Iraanse overtuiging, niet alleen een politieke kwestie of een invloedssfeer. Raisi benadrukte dat “het verzet in Libanon en Gaza sterker is dan ooit”. Het is een duidelijke boodschap aan de zionistische entiteit die Palestina bezet en aan de grenzen van Libanon en Syrië is gestationeerd. Hiermee onderstreept de Iraanse president dat Israël er niet in is geslaagd de “As van Verzet”, die in kracht en partnerschap is gegroeid, aan te vallen en te verzwakken.
De economisch-cultureel-militaire ontwikkeling tussen Syrië en Iran baart Israël zorgen en maakt het “onoverwinnelijke (Israëlische) leger” belachelijk. Het bevestigt dat Iran zijn populaire en militaire aanwezigheid consolideert en opnieuw zal opbouwen wat de oorlog in Syrië heeft verwoest, zoals de Iraanse president vanuit de Syrische hoofdstad heeft beloofd.
De Amerikaans-Israëlische oorlog tegen deze as is er niet in geslaagd deze te verzwakken, de wapenleveranties aan Hezbollah in Libanon te stoppen en de Iraanse aanwezigheid in Syrië te verhinderen. Raisi kwam deze overwinning en het falen van de Amerikaans-Israëlische as van vijandigheid vieren. Als gevolg daarvan heeft de Syrisch-Arabisch-Iraanse toenadering gezegevierd op een moment dat Israël te kampen heeft met ernstige interne onrust. Bovendien bevinden de VS zich midden in een financiële crisis (hun schuld is opgelopen tot 31,4 biljoen dollar) en zijn zij er niet in geslaagd de macht van Rusland te breken en zijn economie te vernietigen. De Arabische landen en Iran hebben het noodzakelijke evenwicht gevonden om de geschillen te ordenen, te beëindigen en de strijdbijl te begraven. Toch is een negatieve reactie van de VS om deze toenadering te bederven nooit uitgesloten, omdat Washington niet gewend is zijn nederlaag toe te geven en de vermindering van zijn hegemonie waar te nemen zonder destructief te reageren.
You must be logged in to post a comment.