Geschreven door – Elijah J. Magnier:
Getransformeerd door – Francis J.
Toen de Russische aanval op Oekraïens grondgebied zich voltrok, trokken de meeste ambassades in Kiev zich terug in afwachting van een snelle en overweldigende overwinning van het Kremlin. Het werd de Verenigde Staten echter al snel duidelijk dat het Russische leger niet voorbereid en uitgerust was om oorlog te voeren over zo’n uitgestrekt en vijandig terrein en op een harde tegenstand te stuiten.
Het door de VS geleide Oekraïense leger, sinds 2014 getraind om het Russische leger tegen te gaan en goed thuis in moderne oorlogstactieken, legde ernstige zwakheden bloot in de logistieke aanvoerlijnen van het Russische leger. De VS grepen de kans, verzekerden Oekraïne van hun onwrikbare steun en beloofden het land deel te laten uitmaken van het westerse blok zodra Rusland was verslagen. Omdat noch de VS noch Rusland het zich kunnen veroorloven de oorlog te verliezen, blijft de vrees bestaan dat Washington vastbesloten is Rusland te dwingen onconventionele wapens te gebruiken.
In de eerste weken voor de oorlog reageerden de VS snel: ze richtten een operatiecentrum op in Ramstein, Duitsland, om de oorlogsinspanning te controleren en te leiden, en planden het verbreken van alle commerciële banden en energieverbindingen tussen Europa en Rusland. De Amerikaanse diplomatie werkte onvermoeibaar om de Europese leiders, die eerder op hun hoede waren geweest voor president Vladimir Poetin, over te halen hun middelen achter de VS te scharen en een vastberaden opstelling tegen Rusland in te nemen. De VS beloofden hun Europese partners, voormalige koloniale meesters, dat een naoorlogs Rusland een soortgelijke transformatie zou ondergaan als in de nasleep van de Sovjet-invasie van Afghanistan in 1979. Het verzekerde hen dat Rusland in deelstaten zou worden opgesplitst, dat Poetin zou worden vervangen en dat een van ‘s werelds meest grondstofrijke regio’s zou worden verkaveld. Het vooruitzicht om de oorlogsbuit te delen verleidde de Europese naties, die jarenlang onder economische druk hadden gestaan door de COVID-19 pandemie en graag hun economieën nieuw leven wilden inblazen. Hoewel velen in de eerste maanden van de oorlog aarzelden, overtuigden de slechte prestaties van het Russische leger in de beginfase de Europese naties om hun krachten te bundelen, want niemand wilde buiten de boot vallen wanneer Rusland zou worden opgedeeld. vallen.
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
De oorlog verliep echter niet zoals gepland voor de VS of Rusland. De Amerikaanse president Joe Biden vatte zijn bedoelingen kernachtig samen: “Het gaat niet om Oekraïne. Het gaat over Oost-Europa. Het gaat over de NAVO.” Deze uitspraak suggereert dat de VS bereid zijn om alles in het werk te stellen om de oorlog voort te zetten en zelfs een nucleaire reactie van Rusland zouden verwelkomen om de 75 procent van de landen die geweigerd hebben om sancties tegen Rusland op te leggen, te overtuigen. De VS wilden – zoals Biden verklaarde – hun dominantie over Europa herbevestigen, dat zich aan hun controle aan het onttrekken was. Europa – zoals de Franse president Emanuel Macron verklaarde – wilde de NAVO ontmantelen en zijn leger hebben, ondanks de honderden Amerikaanse militaire bases die sinds de Tweede Wereldoorlog over het continent zijn verspreid.
Toen de VS wapens begonnen te leveren aan Oekraïne, deden ze dat op basis van precieze slagveldbehoeften en de effectiviteit van de Russische strijdkrachten, zoals gepland door de militairen van 50 naties in Ramstein, met behulp van alle beschikbare elektronische en menselijke inlichtingenbronnen. De VS beweert de oorlog te leiden vanuit Ramstein, en Victoria Nuland bevestigde een paar dagen geleden dat haar land zich al vier tot vijf maanden voorbereidt op een tegenaanval.
Deze verklaring bevestigt dat de VS, terwijl ze Oekraïense strijdkrachten of Russische separatisten de schuld geven, actief campagne voeren binnen Rusland, en meerdere doelen in verschillende Russische steden raken. De VS gebruiken guerrillaoorlogsvoering, dit keer via Oekraïense proxies in plaats van jihadisten, zoals ze in de jaren tachtig in Afghanistan deden. Het doel is om Rusland thuis te vernederen, het dieper in een potentieel moeras te trekken op het binnen- en grensfront, en de Russische troepen zo lang mogelijk in Oekraïne te houden, zelfs als de VS na 15 maanden hun doelen niet hebben bereikt.
De Amerikaanse viersterrengeneraal Christopher Cavoli, bevelhebber van het Amerikaanse leger in Europa en Afrika, beweerde inderdaad dat de Russische grondtroepen tijdens het conflict achteruit waren gegaan. Ze waren nu echter significanter dan aan het begin van de oorlog. Dit suggereert dat Rusland een groter leger voorbereidt voor een langdurige strijd, eventueel op meerdere fronten indien nodig, of om zijn Arctische grenzen te beschermen, vooral omdat Finland is toegetreden tot de NAVO en Zweden naar verwachting zal volgen zodra Turkije heeft ingestemd. Generaal Cavoli merkte ook op dat “de Russische luchtmacht 80 vliegtuigen heeft verloren, maar nog 1000 gevechtsvliegtuigen en jachtbommenwerpers heeft, en de marine slechts één schip heeft verloren”.
De Amerikaanse commandanten die verantwoordelijk zijn voor de oorlog tegen Rusland kunnen niet ontkennen waar Celeste Wallander, de Amerikaanse assistent-secretaris van defensie voor internationale zaken, op wees tijdens een gedeelde hoorzitting van het House Armed Service Committee. In antwoord op een vraag van Rep. Joe Courtney erkende Wallander dat “Rusland strategische capaciteiten behoudt, waaronder een luchtmacht, cybercapaciteiten, onderzeese capaciteiten…. We moeten hun militaire capaciteiten niet onderschatten, want de gevolgen van een verkeerde inschatting zijn te groot.”
Ondanks deze erkenning hebben Amerikaanse commandanten en politici ervan afgezien openlijk te praten over de realiteit dat Rusland altijd zal vertrouwen op zijn nucleaire afschrikking en niet zal tolereren dat het deze oorlog verliest als zijn conventionele militaire macht wordt verzwakt. Maar dit feit is van weinig belang voor het Witte Huis, dat Oekraïne en zijn westerse bondgenoten heeft voorzien van voldoende interceptoren om een Russische luchtmacht lam te leggen die veel minder actief lijkt in verhouding tot zijn enorme capaciteiten. De VS en hun bondgenoten hebben beloofd Oekraïne te voorzien van 48 F-16 gevechtsvliegtuigen, die geen spelbreker zouden zijn in een confrontatie met de Russische luchtmacht. Deze realiteit mag Moskou niet op het randje van de controle brengen, noch president Poetin intimideren.
De vraag blijft: Hoe ver is de VS bereid te gaan? Zal het Oekraïne bewapenen met bommen op basis van verarmd uranium om Rusland te provoceren zijn kernwapenarsenaal te gebruiken? Tot nu toe heeft niets de Russische president uit zijn comfortzone geduwd. Maar er zijn grenzen aan de tolerantie van Rusland, en deze oorlog verliezen van de door 50 landen geleide Amerikaanse coalitie is geen optie die beide partijen bereid zijn te overwegen, waardoor de inzet van dit conflict naar een gevaarlijk niveau stijgt.
De mate waarin de VS het conflict zullen laten escaleren blijft onduidelijk. De mogelijkheid om Rusland in een langdurige oorlog met meerdere fronten te sleuren en het mogelijke gebruik van nucleaire afschrikking creëert een hachelijke situatie die voor beide partijen aanzienlijke risico’s met zich meebrengt. Terwijl het conflict voortduurt, kijkt de wereld met ingehouden adem toe, indachtig de mogelijk catastrofale gevolgen van deze confrontatie waarbij veel op het spel staat en de mogelijkheid van fouten die onbedoelde gevolgen kunnen hebben.
You must be logged in to post a comment.