Een controversiële INSS-studie: Strategische imperatieven en afschrikkingsstrategie van Hezbollah buiten Israëls begripsvermogen.

Geschreven door – Elijah J. Magnier:
Vertaald door – Francis J.

In een uitgebreide studie getiteld “The Evolution of Hezbollah’s Deterrence Strategy towards Israel” werpt het Institute for National Security Studies for Strategic (INSS Israël) licht op de complexe dynamiek van Hezbollah’s benadering. De studie is geschreven door academici met een uitgebreide achtergrond in inlichtingen en veiligheid en gaat in op de veelzijdige evolutie van de capaciteiten en doelen van Hezbollah. Het benadrukt de voortdurende inspanningen van Israël om deze gecompliceerde en flexibele organisatie te begrijpen.

Zoals het rapport onderstreept, heeft de zoektocht van Israël om Hezbollah te begrijpen een lange geschiedenis, die vaak wordt aangeduid met de term ‘Ken je vijand’. Toch onthult het onderzoek dat ondanks jarenlange observatie, Israël nog steeds moeite heeft om de gestructureerde onregelmatigheid van Hezbollah en haar onderliggende veerkracht en aspiraties volledig te begrijpen.

Hezbollahs oorsprong als conventionele entiteit heeft zich ontwikkeld tot een multidimensionale macht met meerdere identiteiten. Door voortdurende inzet en Iraanse steun heeft de organisatie zich ontwikkeld van een guerrilla tot een indrukwekkende militaire macht met conventionele capaciteiten die een ernstige bedreiging vormen voor Israël.

De studie belicht de transformatie van Hezbollah tot een cruciaal onderdeel van de sjiitische ‘as van verzet’. In het rapport wordt benadrukt dat Hezbollah in dit kader niet uitsluitend bestaat uit sjiitische aanhangers. Palestijnse en Jemenitische facties en eenheden binnen Hezbollah, “Al-Sarayah”, zijn zorgvuldig opgebouwd over sektarische scheidslijnen heen. Door deze weloverwogen strategie kan Hezbollah zich ver van sektarisme houden en een breder perspectief omarmen dat religieuze scheidslijnen overstijgt. Bovendien heeft Hezbollah samen met het Syrische leger, dat voor het overgrote deel uit soennitische moslims bestaat, en het Russische leger gevochten om Takfiri’s te verslaan en een regimewisseling in de Levant te voorkomen.

Terwijl de studie zich verdiept in de veelzijdige evolutie van Hezbollah, laveert het rond de centrale kwestie van Palestina. De gemeenschappelijke strijd en verwantschap van Hezbollah en het Palestijnse volk kan worden teruggevoerd op de historische vervolging van sjiieten in de hele oude islam tot na de val van het Ottomaanse Rijk. Het was pas met de opkomst van een figuur als Sayyed Musa al-Sadr en de komst van de “Islamitische Republiek” in Iran dat de sjiieten taqiyya (het verbergen van het geloof uit angst voor de dood) opgaven en openlijk hun geloof en affiliatie verkondigden zonder angst voor vervolging. Het rapport suggereert echter dat de toeëigening van land en de ellendige situatie van de Palestijnen de sektarische grenzen hebben overstegen en een belangrijkere kwestie zijn geworden voor de natie als geheel. Dit aspect, dat in de Israëlische studie wordt vermeden, onderstreept de complexiteit van de kwestie.

Een ander perspectief komt naar voren uit de bewering van de auteurs van de studie dat Hezbollah’s betrokkenheid bij conflicten in het buitenland, buiten haar directe belangen, middelen en aandacht afleidt van haar voornaamste tegenstander, Israël. In reactie hierop wordt gesteld dat deze beoordeling fundamenteel onjuist is. De betrokkenheid van de partij in Syrië en Irak is geworteld in strategische vereisten die worden ingegeven door veelzijdige overwegingen die verder gaan dan alleen maar afleiding.