Hezbollah’s escalatie in de nasleep van de Gaza-oorlog: een voorbereiding op de strijd aan het noordelijke front?

Geschreven door – Elijah J. Magnier:
Vertaald door – Francis J.
 
Sinds het uitbreken van de vijandelijkheden op 7 oktober is het militaire initiatief van Hezbollah tegen Israël duidelijk. De groep heeft raketaanvallen uitgevoerd op verschillende Israëlische militaire installaties en middelen. Tot de doelwitten behoorden meer dan een dozijn Merkava-4 tanks, radarinstallaties in Raheb en Jal al-Alam, de militaire kazerne Zarit, een marinebasis in de buurt van Ras al-Naqoura, strategische punten op de Tayhatheuvel, de buitenpost Malikiyah, de site Ruwaisat al-Alam in de heuvels van Kfar Shuba en de gemilitariseerde gebieden in de bezette Shebaa-regio. Deze aanvallen bestreken een groot geografisch gebied, van het uiterste westen tot het uiterste oosten, en resulteerden in slachtoffers onder het Israëlische leger. Als vergelding heeft Israël zijn tegenaanvallen gericht op Hezbollah-bolwerken, waarbij verschillende Hezbollah-leden zijn omgekomen. Onlangs heeft er zich echter een zorgwekkende verschuiving voorgedaan in de dynamiek van het conflict. Bij een aanval kwamen twee Libanese burgers en een journalist om het leven en raakten verschillende anderen gewond.
 
Deze afwijkende gedragslijn, waarbij Hezbollah zich voornamelijk richtte op militaire locaties en burgers uit het kruisvuur hield, roept ernstige vragen op. Betekenen deze recente incidenten een verandering in de operationele strategie van Hezbollah? En, nog belangrijker, bereidt de organisatie zich voor op een uitbreiding van haar offensief, waarbij mogelijk Israëlische stellingen op meer dan 3 tot 5 kilometer van de Libanese grens worden aangevallen?
 
De afgelopen 15 jaar heeft Israël een onwrikbaar vertrouwen in zijn militaire capaciteiten getoond, schijnbaar onbewust van de sluipende zelfgenoegzaamheid die zijn gelederen heeft aangetast. In schril contrast hiermee heeft Hezbollah na de oorlog van juli 2006 in Libanon een rigoureuze zelfevaluatie uitgevoerd, waarbij de kwetsbaarheden werden geïdentificeerd, lering werd getrokken uit eerdere gevechten en de raketcapaciteiten werden verbeterd. De organisatie analyseerde nauwgezet de sterke en zwakke punten van het Israëlische leger en concludeerde dat zij een vergelijkbare vernietigende kracht nodig had als tegenwicht voor de overheersende luchtmacht van Israël.
 
De strategie van Hezbollah was gericht op het opbouwen van een imposant raketarsenaal. Het doel was om continu raketten te kunnen afvuren, met verbeterde precisie, en de explosieve vuurkracht van Israël te evenaren. De groep besefte dat het geen langeafstandsraketten nodig had om Israël te treffen; een straal van 450 kilometer was voldoende om het hele land te bestrijken. Raketten met een bereik van slechts 100 kilometer waren voldoende om vitale steden zoals Tel Aviv aan te vallen. Belangrijker is dat Hezbollah strategische locaties als Haifa als doelwit heeft, dat op 30-40 kilometer van mogelijke lanceerplaatsen ligt. Deze stad, een Israëlisch industrieel en economisch centrum, omvat verschillende kritieke infrastructuren. Haifa is een vitaal zenuwcentrum voor de Israëlische economie en infrastructuur, van chemische en industriële fabrieken tot waterzuiverings- en raffinagefaciliteiten, elektriciteitscentrales en drukke havens. Een succesvolle raketaanval op deze stad kan onmiddellijke verwoesting aanrichten en langdurige gevolgen hebben voor de economische stabiliteit en groei van Israël. De focus van Hezbollah op dergelijke doelwitten onderstreept haar intentie om niet alleen het leger maar ook de economische ruggengraat van de natie lam te leggen.