Wie zit er achter het opblazen van munitiedepots in Irak? Iran is het doelwit.

Door Elijah  J. Magnier: @ejmalrai

Dinsdag 21 augustus 2019 was er  een ontploffing in een munitiedepot van de Iraakse Popular Mobilisation Forces (PMF). Het lag dicht bij de luchtmacht- en militaire basis van de VS in Balad, in de provincie Salahuddin, op 64 km ten noorden van Bagdad. Negen dagen ervoor werd in Camp-Sakr dicht bij Bagdad, ook al een depot dat zowel door de Federale Politie als door de PMF  wordt gebruikt, opgeblazen. Daarbij vielen slachtoffers. De vice-commandant van de PMF Abu Mahdi al-Muhandes beschuldigde er Israël van achter de explosies te zitten. Hij beweerde dat vier Israëlische drones die op de Amerikaanse militaire basis in Irak zijn gestationeerd verantwoordelijk waren voor beide explosies. De eerste minister van Israël, Benyamin Netanyahu, zinspeelde op de verantwoordelijkheid van Israël voor de aanslagen en zei: “Iran heeft nergens immuniteit… In Iran zelf, in Libanon, in Syrië, in Irak, in Jemen”. Waarom is Iran het doelwit en wat kunnen de gevolgen zijn?

Het lijdt geen twijfel dat de oorlog tussen de “As van het Verzet” (d.w.z. de Iraakse PMF, Syrië, de Hezbollah in Libanon, de Houthis in Jemen en de Palestijnen in Gaza) en de “Amerikaans-Israëlische As” en hun bondgenoten uit het Midden-Oosten (Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein)  sinds de in 2006 “grote en flagrante” mislukking van Israëls derde oorlog tegen Libanon een nieuw hoogtepunt bereikt heeft. In 2003, toen de VS zich tot een bezettingsmacht in Irak ontpopten, bracht toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell een bezoek aan Syrië . Hij waarschuwde er president Bashar al-Assad om op te houden met Hezbollah en de Palestijnse Hamas te steunen en zo de weg vrij te maken voor een “Nieuw Midden-Oosten”. Al-Assad had de keuze, zich aansluiten bij de “As van het Verzet”of bij de “Amerikaanse nieuwe Wereldorde”. Op het moment dat al-Assad zijn beslissing genomen had, begon in 2011 de oorlog in Syrië pas echt. De bedoeling was onder andere om de link met de “As van het Verzet” te doorbreken en de stroom van wapens naar Libanon te stoppen (een van de vele redenen voor de oorlog in Syrië).Maar de doelstelling van de oorlog werden opnieuw niet bereikt en Damascus intensiveerde  zijn partnerschap met de “As van het Verzet”.

De volgende op de lijst van oorlogen was Irak. De VS keken toe hoe ISIS, de  terreurgroep van de “Islamitische Staat” zijn jihadisten van Irak naar Syrië verplaatsten – en bemoeiden er zich gedurende twee maanden niet mee – terwijl ISIS in 2014 een derde van Irak bezetten. Het werd nuttig geacht voor de Amerikaans-Israëlische as en hun bondgenoten in het Midden-Oosten om werkeloos toe te kijken naar de opdeling van Irak in de hoop dat het de “As van het Verzet”zou kunnen ontwrichten. Een sektarische oorlog in het Midden-Oosten zou tientallen jaren duren waardoor alle betrokken landen het “zeer druk”zouden hebben.

In Palestina legden verzetsgroepen nieuwe gevechtsregels op aan Israël na de acquisitievan nieuwe raketten die Tel Aviv kunnen bereiken en, dank zij lasergestuurde technologie, Israëlische voertuigen kunnen achternazitten. Iran voorzag de Palestijnen van militaire technologie en  expertise. Gaza is voor Israël zeer moeilijk “te kraken” geworden.

In Jemen is het in de al vier jaar durende oorlog tegen het armste land in het Midden-Oosten wel gelukt om de armoede van de Jemenieten te vergroten maar niet om hun wil te breken. De Iraanse wapenleveringen legden ook hier nieuwe spelregels op aan Saoedi-Arabië. De Jemenieten kunnen de Amerikaanse drones neerhalen, verafgelegen vliegvelden treffen en zich op de olie- en gasvoorraden toespitsen.

Na deze mislukkingen op alle fronten (Iraaks, Syrisch, Jemenitisch, Palestijns en Libanees) lijkt de Amerikaans-Israëlische as zijn objectieven te hebben gewijzigd. In plaats van de bondgenoten van Iran aan te pakken, is het doel nu Iran zelf. Onder invloed van premier Netanyahu van Israël zegde de Amerikaanse regering de nucleaire deal, het “Joint Comprehensive Plan of Action” (JCPOA),op en legde Iran wat het noemt “maximale druk” op.

President Hassan Rouhani zei: “Een van de EU-leiders die ik vorig jaar in New York heb ontmoet, vertelde me dat Trump hem adviseerde te stoppen met zaken te doen met Iran omdat er over drie maanden geen Islamitische Republiek meer zou zijn”. Maar Iran blijkt zich stevig op zijn  positie te houden, voorbereid op een  oorlog als die het land wordt opgedrongen of als het verhinderd wordt zijn olie uit te voeren. Het heeft een Amerikaanse drone neergehaald en stond dicht bij een totale oorlog, waarbij het olietankers heeft geraakt en een onder Britse vlag varende tanker in beslag nam toen een van zijn eigen supertankers werd geënterd. Ondanks de afgewogen reacties van Iran op de provocatie – vooral het vertikken om een Amerikaans spionagevliegtuig met 38 bemanningsleden aan boord neer te halen – nemen de spanningen tussen de VS en Iran verre van af. 

Wat we vandaag in Irak zien is een verandering in het beleid van de “Amerikaans-Israëlische As.”Waar mogelijk worden de capaciteiten en de vrienden van de “As van het Verzet”aangepakt. Een beleidsmaker binnen deze “As”zei: “Pompeo en zijn ministerie lijken zich in te spannen om achter de “As van het Verzet”, en in het bijzonder de Libanese Hezbollah, aan te gaan en in te sluiten. In Afrika, Latijns-Amerika en Europa, waar dan ook op de wereld, concentreren de VS zich op het treffen van Hezbollah’s sympathisanten en de middelen van de organisaties die Hezbollah steunen te doen opdrogen. Dat is omdat Israël er niet in geslaagd is om hen rechtstreeks op het slagveld te verslaan en omdat Hezbollah een van de gevaarlijkste en effectiefste bondgenoten van Iran is”.

Tijdens de eerste jaren van de oorlog heeft Israël honderden doelwitten in Syrië getroffen, zonder daarvoor ooit de verantwoordelijkheid op te eisen. Het is pas de afgelopen twee jaar dat Israël zich daar openlijk voor verantwoordelijk stelt. De meeste treffers van Israël waren – volgens goed geïnformeerd bronnen – geselecteerde doelwitten op basis van gegevens van de geheime diensten. Israël bestookte on Syrië strategische konvooien die op weg waren naar Libanon – altijd op Syrisch grondgebied – voordat ze de Libanees-Syrische grens bereikten.

“Er is een consensus tussen de VS en Israël om Iran en zijn bondgenoten te treffen. Nochtans verschilt de confrontatiestijl van beide. In Irak werden doelen geraakt en belangrijke personen vermoord, maar dat werd niet aan de grote klok gehangen. Wat vandaag in Irak gebeurt (opblazen van opslagplaatsen) is te vergelijken met de Israëlische stijl voor het raken van doelwitten in Syrië”,aldus de bron.

In Bagdad, zegden bronnen binnen de rangen van de autoriteiten: “Israël richtte zich in juni 2018 op het PMF en vermoordden een paar dozijn PMF’ers. Vorige maand, maakte de PMF de banden van de Iraakse brigadegeneraal Mahmoud al-Fallahi, commandant van Anbar, met de CIA bekend. Hij werd betrapt op het leveren van alle coördinaten van de locaties van het PMF en hun munitiedepots aan een CIA-agent in Irak. In het audioverslag staat dat Israël van plan was om PMF-posities te treffen. Vandaar dat de Israëlische betrokkenheid niet  is  uitgesloten. De vernietiging van de capaciteiten van de bondgenoten van Iran is het doel”.

“Als PMF-depots met strategische raketten die Israël kunnen treffen en alle Amerikaanse bases in Irak met precisie kunnen vernietigen, zijn opgeblazen, betekent dit dat de belangrijkste Amerikaans-Israëlische doelstelling is bereikt. De PMF is de voortzetting van Hezbollah in Libanon en de Palestijnse groepen in Gaza en Jemen. Zij zijn klaar om Iran bij te staan en deel te nemen aan elke oorlog tegen de Islamitische Republiek. Zowel de VS als Israël weten dat heel goed”, aldus nog de bron.

In Irak is het niet zo moeilijk om  gevoelige informatie te verzamelen. Het nieuws over de opslag van precisieraketten in PMF-depots is algemeen bekend. Tijdens mijn meer dan 10 jaar aanwezigheid in Irak (en ik blijf er regelmatig heen reizen), realiseerde ik me dat veel Irakezen geen geheimen of gevoelige informatie kunnen bewaren. Zo werd ik in 2004 op de hoogte gebracht van de dag waarop de commandant van de Iraanse Revolutionaire Wacht – de Quds Brigade  – Haj Qassem Soleimani in Bagdad aankwam. Vroeger reisde hij meer dan twintig jaar lang regelmatig naar Libanon en niemand binnen het middenkader van Hezbollah wist ervan. Maar elke keer dat Soleimani Irak bezocht, was het hele land er dezelfde dag nog van de hoogte, inclusief het feit wie hij er bezocht.

Het onthullen van de locatie van precisieraketten en PMF-depots is een normale uitwisseling van informatie tussen Irakezen. Het is daarom onvermijdelijk dat de VS en Israël op de hoogte waren en reageerden door die raketten te vernietigen. Ze weten dat Iran om velerlei redenen Irak buiten de strijd met de VS wil houden. De VS hebben Irak toegestaan zaken met Iran te doen en er elektriciteit van aan te kopen. Er werd daarvoor onlangs nog maar eens voor drie maand ontheffing verleend. Het resultaat is dat honderden miljoenen dollars in cash in Iraanse handen terechtkomen!

De Israëliërs, die uitermate bedreven zijn in het analyseren van kansen en vooruitzichten op het gebied van oorlogsvoering en militaire strategie, begrijpen wanneer zij hun vijanden moeten treffen en wanneer ze een heftige reactie kunnen verwachten  en zich moeten inhouden. Ze hebben Syrië honderden keren aangevallen, terwijl ze 13 jaar lang uit de buurt van Libanon zijn gebleven. Israël weet heel goed dat al-Assad er op dit moment  niet toe bereid is – ondanks de aanmoediging van zijn bondgenoten – om terug te slaan en, als vergelding voor de voortdurende agressie van Netanyahu tegen de Syrische staat, een nieuw front te openen tegen Israël. In tussentijd is Israël zich er hoogstwaarschijnlijk wel van bewust dat Hezbollah als het wordt aangevallen of als een van zijn leiders wordt gedood door een Israëlische inval of luchtaanval, de kans zal grijpen om Tel Aviv hard te raken 

In de ogen van Israël is Irak er dan weer niet klaar voor om Tel Aviv aan te vallen, omdat het land nog niet op volle sterkte is. Daarom is het een gemakkelijk doelwit en een potentieel doel voor de vernietiging van Iraanse raketten die bijvoorbeeld in PMF-depots klaarliggen. Maar om  al dan niet te bevestigen dat“vier Israëlische drones als onderdeel van het Amerikaanse leger in Irak  gelegerd zijn om de PMF aan te vallen”  zou nog een te vroege, voorbarige conclusie zijn.

Brigadegeneraal Hassan Salame, de commandant van de IRGC, heeft in Mash’had terecht gesteld dat “Iran op vele fronten onzichtbare oorlogen voert. Irak is een van die vele fronten waarop Iran de “Amerikaans-Israëlische As” engageren. Eigenlijk is de ‘oorlog’ tussen Iran en de VS sinds het uitroepen van de “Islamitische Revolutie in 1979 nooit echt gestopt.”

Ondanks de Iraanse wil om Irak uit de buurt te houden van de militaire arena met de VS, zou Washington zelf een groot risico nemen door Israël toe te staan de Iraakse veiligheidstroepen te raken als de depots door Israëlische jets worden aangevallen. Een eventuele Israëlische aanval op de Iraakse strijdkrachten kan immers niet doorgaan zonder dat de VS het weten en goedkeuren. De VS bezit veel militaire vliegvelden en basissen in het land en kan gebruik maken van verschillende luchthavens in het bezette noordoosten van Syrië (in de provincies van al-Hasaka en Deir-ezzour).

Het aanvallen en vernietigen van PMF-depots zijn in feite slechts tactische aanvallen. Ze hebben, net als in Syrië waar honderden doelwitten vernietigd werden, geen gevolgen voor Iran en zijn bondgenoten. Iran was in staat om de vernietigde raketten te vervangen omdat zijn fabrieken ze produceren! Israël erkent dat Hezbollah, ondanks honderden aanvallen op Syrië, erin geslaagd is om meer dan 150.000 raketten te accumuleren De Palestijnse groeperingen en de Houthi’s ontvangen, ondanks de schijnbare blokkade, nog altijd de modernste wapentechnologie.

De VS lopen het risico om in Irak als de grootste verliezer uit de bus te komen omdat Iran erin geslaagd is  een tweede Hezbollah  uit te bouwen in Mesopotamië. Hashd al-Shaabihad een robuuste ideologie nodig om ISIS tegen te houden en te verslaan. Die ideologie is duurzaam en zal niet verdwijnen. Ze zal, in tegenstelling tot de Amerikaanse hegemonie, standhouden in het  Midden-Oosten.

Het is waar dat Irak Amerikaanse wapens heeft en Amerikaanse inlichtingendiensten nodig heeft om op eigen benen te kunnen staan. Maar we mogen niet vergeten dat het Irak van 2019 niet langer het Irak van 2003 (de Amerikaanse bezetting) of het Irak van 2014 (bezetting door ISIS) is. Nieuwe bondgenoten en partners zijn klaar om de zaken over te nemen. Zoals Rusland (dat al inlichtingen aanbiedt via de gemeenschappelijke militaire ruimte in Bagdad), China en Iran. Ze staan niet meer voor de Iraakse poorten maar zijn al doorgedrongen tot binnen de Iraakse muren.

Vertaald door Francis J.

This article is translated for free to many languages by volunteers so readers can enjoy the content. It shall not be masked by Paywall. I’d like to thank my followers and readers for the confidence and support. If you like it, please don’t feel embarrassed to contribute and help fund it for as little as 1 Euro. Your contribution, however small, will help ensure its continuity. Thank you.