De Libanese tikkende tijdbom: tot wanneer?

Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai

Europa maakt zich zorgen over de Libanese politieke crisis en de mogelijke gevolgen in het geval van een burgerconflict. Ook al hebben de Europese landen in Libanon geen andere strategische objectieven dan de VS, toch zal een burgeroorlog Europa rechtstreeks treffen, vermits de vluchtelingen uit het omringende deel van het continent zullen toestromen. 

Het is moeilijk om een akkoord te vinden over een nieuwe regering die verdere onrust moet voorkomen. Bronnen in Beiroet schatten dat de vorming van een nieuwe regering enkele maanden kan duren, zoals dat al bij de vorming van de laatste regering het geval was. Sommigen vragen zich af of het niet beter zou zijn om de uitslag van de Amerikaanse verkiezingen af te wachten alvorens die nieuwe regering te installeren. Of misschien komt die pas tot stand na een belangrijke gebeurtenis op het vlak van de veiligheid, zoals de moord op voormalig premier Rafik Hariri, die een politieke tsunami in het land veroorzaakte. Op het terrein wijst alles op het risico van een civiele confrontatie door het ontbreken van een sterke centrale regering die de veiligheid van het land kan garanderen. Kan Libanon een civiele confrontatie vermijden?

De blokkering van de hoofdwegen en de “opzettelijke” incompetentie en passiviteit van de veiligheidstroepen – die het gevolg zijn van Amerikaanse verzoeken om de sluiting van de belangrijkste verbindingsassen tussen Libanon en de hoofdstad te tolereren – is niet langer een verrassing.

De hoofdwegen die nu geblokkeerd zijn, zijn zorgvuldig geselecteerd: de wegen die het zuiden van Libanon met Beiroet en Baalbek en de weg naar Damascus met de hoofdstad Beiroet verbinden. Deze gebieden worden voornamelijk bewoond en gebruikt door sjiieten. De wegen worden voornamelijk geblokkeerd in bepaalde sektarische gebieden die gecontroleerd worden door soennitische aanhangers van de soennitische eerste minister Saad Hariri en zijn Druse bondgenoot Walid Joumblat. De sluiting van andere wegen in het christelijke Dbayeh, gedomineerd door de “Libanese strijdkrachten” van de pro-Amerikaanse christen Samir Geagea”, en in Tripoli lijken een soort afleidingsmanoeuvres te zijn van het hoofddoel: Hezbollah uitdagen.

Bronnen in Beiroet geloven dat het de bedoelingl is om de sjiieten, die het deel van de maatschappij vormen dat Hezbollah beschermt, te ergeren. Het doel is om de organisatie de straat op te drijven. Hezbollah is zich hiervan bewust en probeert niet te reageren op provocaties. De blokkering van de wegen is een invitatie aan Hezbollah om de situatie aan te pakken en de wapens op te nemen tegen andere Libanese burgers, zoals dat op 5 mei 2008 het geval was

In 2008 vroegen de Druse minister Marwan Hamadé – onder de regie van Walid Joumblat – en de pro-Amerikaanse eerste minister Fouad Siniora Hezbollah om zijn privé-glasvezelnetwerk voor de communicatie met alle uithoeken van het land af te snijden. Israël is de Hezbollah-kabel blijven monitoren omdat die door zijn hoogbeveiligde systeem en regelmatige controle alle Israëlische afluisterapparatuur die er  tijdens een doelgerichte infiltratie door de Israëlische ‘Special Forces’ aan was bevestigd, had weten te neutraliseren. De Libanese regering ondernam in mei 2008 een poging om de kabel door te knippen en op die manier het hoogbeveiligde systeem van Hezbollah, , de sleutel tot het commando en de controle ervan in tijden van vrede en vooral in tijden van oorlog, te breken. Die hardnekkige poging – ondanks herhaalde waarschuwingen – leidde twee dagen later tot een demonstratie van Hezbollah die de hele hoofdstad binnen enkele uren zonder dat er ernstige slachtoffers vielen,  bezetten. Libanese pro-Amerikaanse gewapende huurlingen die zich, vooruitlopend op de mogelijke reactie van Hezbollah, die dag in Beiroet hadden verzamelden en verscholen om een burgeroorlog te ontketenen, werden in een mum van tijd geneutraliseerd. Dat ondanks de honderden miljoenen dollars die waren uitgegeven aan hun vermeende bereidheid tot oorlog voeren tegen Hezbollah in de straten van Beiroet.

Vandaag is de bedoeling om Hezbollah de straten te zien controleren en de Syrische en Libanese antiregeringsgezinde Syriërs en Libanezen te bewapenen. Het doel is om de kwestie Libanon aan de Verenigde Naties voor te leggen om dan een buitenlandse interventie te rechtvaardigen. Het is niet de bedoeling dat Hezbollah verslagen wordt bij de eerste gevechten; de vuurkracht, de opleiding en de militaire organisatie van Hezbollah kunnen niet worden verslagen door enthousiaste huurlingen en de lokale bevolking. Het doel is Hezbollah zijn legitimiteit in vraag te stellen en een hoge prijs te laten betalen voor zijn“onvergeeflijke” overwinningen in Syrië en Irak en zijn steun aan de Palestijnen en de Jemenieten.

De financiële problemen van Libanon zijn niet het voornaamste probleem. In een getuigenis voor het Amerikaanse Congres vertelde de voormalige Amerikaanse staatssecretaris en ambassadeur in Libanon, Jeffrey Feltman, dat “de volledige buitenlandse schuld van Libanon (ongeveer 35 miljard dollar) in de buurt ligt van de schattingen van wat Saoedi-Arabië jaarlijks verspilt in de oorlog in Jemen (25 à 40 miljard dollar)”.

Regionale en internationale financiële steun aan Libanon zal met één doel worden verstrekt: het ontketenen van een burgeroorlog in de hoop Hezbollah op de lange termijn te kunnen verslaan. Door een oorlog tegen Libanon uit te lokken kan Israël ook  gered worden van een ernstige politieke crisis, een intern conflict tussen Israëliërs, wat  na twee mislukte pogingen om een regering te vormen, mogelijk lijkt.

 De meeste Libanezen zijn zich bewust van de gevoelige en kritieke situatie in het land. De meesten vrezen een burgeroorlog, vooral gezien het gedrag van het Libanese leger en andere veiligheidstroepen die nu passief toekijken en weigeren om alle wegen open te houden. De acties van de veiligheidstroepen dragen in hoge mate bij tot het ontketenen van een mogelijk binnenlands conflict.

Eerlijke manifestanten met alleen een binnenlandse agenda zijn erin geslaagd om wonderen te verrichten door alle sektarische grenzen te overschrijden en één enkele slogan te hanteren: een einde maken aan de corruptie en de daarmee gepaard gaande armoede en de terugkeer van het gestolen kapitaal naar Libanon. De betogers vragen justitie om zijn verantwoordelijkheid op te nemen en om het land naar een seculier regeringsstelsel te leiden. Maar sektarische elementen en buitenlandse inmenging slagen erin de aandacht af te leiden van de echte nationale eisen die al decennia lang door de Libanezen worden gesteld.

De buitenlandse interventie steunt,  in hun confrontatie met Hezbollah, niet op de gerechtvaardigde eisen van de demonstranten. Zij vertrouwt op sektarische Libanezen die van binnenuit willen bijdragen aan de val van Hezbollah. Dat is niet verwonderlijk, want Libanon is een platform waar de VS, de EU en Saoedi’s sterk aanwezig en actief zijn tegen de door Iran geleide “As van het Verzet”. De bevelhebber van de Iraanse Revolutionaire Garde (IRGC), Hussein Salame, waarschuwde in zijn laatste toespraak dat deze landen het risico lopen “de lijn te overschrijden”.

Iran is sinds de “Islamitische Revolutie” in 1979 geen  preventieve of andere oorlog tegen zijn buurlanden begonnen, het heeft zich beperkt tot zijn verdediging en het opbouwen van zijn “As van het Verzet”. Onlangs heeft Iran – tevergeefs – HOPE (Hormuz Peace Endeavor) voorgesteld aan zijn buurlanden dat, los van enige Amerikaanse interventie, streeft naar een engagement voor de veiligheid van het Midden-Oosten.

Iran versloeg de reguliere internationale gemeenschap toen het de val van de regering in Damascus hielp voorkomen. Iran heeft Hezbollah en de Palestijnen effectief gesteund tegen Israël,  Iran heeft naast Irak gestaan en verhinderd dat er een vijandige regering aan de macht kwam, Iran heeft ook de verdediging van Jemen tegen de nutteloze en destructieve oorlog van Saoedi-Arabië gesteund. De vijanden van Iran zijn talrijk en hebben het niet opgegeven. Zij hebben hun doelstellingen in 2006 in Libanon, in 2011 in Syrië, in 2014 in Irak en in 2015 in Jemen proberen bereiken maar zijn er niet in geslaagd. Vandaag wordt een nieuwe aanpak gelanceerd om de bondgenoten van Iran te verslaan: binnenlandse onrust, gemotiveerd door legitieme anticorruptie-eisen voor hervormingen, bewapnen ten koste van de “verbranding” van hele landen, namelijk Libanon en Irak.

De demonstranten zijn er niet in geslaagd om zelf een haalbaar plan aan te reiken en interim-premier Hariri probeert boven zijn parlementaire gewicht te boksen door politieke tegenstanders die meer dan de helft van het parlement controleren, te proberen uit te schakelen. Libanon heeft het punt bereikt waarop een vuurgevecht niet langer kan uitgesloten worden. Het conflict heeft al levens geëist. Dankzij manipulatie lijkt Libanon op weg naar zelfvernietiging.

Vertaald door Francis J.

Dit artikel is door vrijwilligers gratis in diverse talen vertaald zodat de lezers de inhoud zouden kunnen waarderen. Het artikel mag niet worden afgedekt door een betaalmuur. Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. Als je het apprecieert, voel je dan niet verveeld om desnnods met slechts 1 euro bij dragen en de site te helpen financieren. Je contributie, hoe klein ook, zal bijdragen aan de continuïteit ervan. Dank je wel.

Copyright © https://ejmagnier.com, 2019