Erdogan: Idlib is van mij

Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai

Vrijdag heeft zich een belangrijke ontwikkeling voorgedaan in Syrië.  Een dag eerder kwamen bij een Russische aanval op een Turks konvooi in Idlib in het noordwesten van Syrië 36 Turkse soldaten en officieren om het leven. Als vergelding lanceerde Turkije een ongekende gewapende droneaanval die enkele uren duurde en resulteerde in het doden en verwonden van meer dan 150 Syrische officieren en soldaten en hun bondgenoten van Hezbollah en de Fatimiy’oun. De Turkse drones vernielden tientallen tanks en raketwerpers die door het Syrische leger langs de frontlinie waren opgesteld. Rusland had de luchtsteun aan Syrië gestopt en zijn bondgenoten eisten van Rusland een verklaring voor het gebrek aan coördinatie bij zijn eenzijdige stopzetting van de luchtsteun. Daardoor waren de Turkse drones in staat geweest een groot aantal Syrische en geallieerde troepen te doden. Wat is er gebeurd, waarom en wat zijn de gevolgen?

In oktober 2018 ondertekenden Turkije en Rusland in Astana een overeenkomst voor de instelling van een de-conflictiezone langs de Damascus-Aleppo (M5) en Aleppo-Latakia (M4) snelwegen . De overeenkomst stipuleerde dat alle strijdende partijen zich zouden terugtrekken en de wegen toegankelijk zouden maken voor burgerverkeer. Bovendien werd besloten een einde te maken aan de aanwezigheid van alle jihadisten, waaronder de Tadzjieken, Turkmenen, Oeigoeren en andere buitenlandse strijders die in Idlib  naast Hayat Tahrir al-Sham (voormalig ISIS, voormalig Al-Qaeda in Syrië), Hurras al-Din (Al-Qaeda in Syrië), en Ahrar al-Sham en hun buitenlandse strijders aanwezig waren alsook aan de “niet-gematigde” rebellen. Vorig jaar nam Hayat Tahrir al-Sham onder de waakzame ogen van Turkije de volledige controle op zich over van  Idlib en zijn landelijk gebied . 

Ruim een jaar later werd de Turkse toezegging om een einde te maken aan de aanwezigheid van jihadisten en de M5 en M4 te openen nog altijd niet gerespecteerd. Het Syrische leger en zijn bondgenoten besloten samen met Rusland om de overeenkomst van Astana dan maar met geweld op te leggen. In enkele weken tijd stortte de verdedigingslinie van de jihadisten onder zware Russische bombardementen  in elkaar. Volgens commandanten op het terrein lieten de jihadisten in elk dorp minder dan 100 man achter, die zich onder de zware bombardementen terugtrokken en liever vertrokken dan omsingeld te worden door het Syrische leger in hun snelle opmars.

Turkije merkte volgens de militaire commandanten in Syrië de terugtrekking van de jihadisten op en besloot duizenden manschappen naar Syrië te sturen om een tegenaanval op het Syrische leger en zijn bondgenoten uit te voeren. Deze actie maakte het voor Rusland onmogelijk om onderscheid te maken tussen jihadisten en het Turkse leger. Bovendien heeft Turkije Rusland niet geinformeerd – zoals het volgens het de-conflictakkoord tussen Rusland en Turkije was afgesproken – over de positie van zijn reguliere strijdkrachten. Het was toen dat Rusland een konvooi bombardeerde waarbij 36 Turkse troepen samen met 17 jihadisten, die met het Turkse leger op de lokatie aanwezig waren, werden gedood .

Volgens gezaghebbende bronnen in Syrië was de Russische luchtmacht niet op de hoogte van de aanwezigheid van het Turkse konvooi toen het in Idlib bijna gedecimeerd werd. Het Turkse commando heeft Turkse voertuigen geleverd en duizenden Turkse soldaten ingezet bij de jihadisten. Het lijkt er bijna op dat de Turkse president Recep Tayyeb Erdogan dit hoge aantal Turkse slachtoffers wenste om de succesvolle en snelle aanval van het Syrische leger op Idlib te stoppen en de snelle terugtrekking van de jihadisten te stoppen.

Volgens de bronnen was Rusland verrast door het aantal gedode Turkse soldaten en verklaarde het eenzijdig een staakt-het-vuren om de rust aan het front te laten terigkeren en te deëscaleren. Moskou beval zijn militaire operatiekamer in Syrië om de militaire druk te stoppen en de aanval op het gebied rond Idlib te beëindigen. Het voeren van een oorlog tegen Turkije  in Syrië staat niet op de agenda van president Poetinë. Rusland vond datt het het juiste moment was om het front tot rust te komen en Erdogan zijn wonden te laten likken.

Dit Russische wishful thinking spoorde niet met de Turkse intenties en plannen in Syrië. Turkije heeft zijn militaire commando- en controlebasis naar de grens met Syrië verplaatst om aanvallen op het Syrische leger en zijn bondgenoten te kunnen uitvoeren. Turkse gewapende drones hebben een ongekend georganiseerde aanval uitgevoerd die enkele uren duurde en waarbij de gehele Syrische verdedigingslinie op de M5 en M4 werd vernietigd en de effectiviteit van het door Rusland uitgeruste en getrainde Syrische leger werd ondermijnd. Bovendien had Iran Turkije geïnformeerd over de aanwezigheid van zijn eigen en de met hen gelieerde troepen bij het Syrische leger en had het Turkije gevraagd de aanval te stoppen om slachtoffers te voorkomen. Turkije, dat meer dan 2000 officieren en soldaten heeft ingezet op 14 observatieplaatsen die nu onder controle van het Syrische leger staan, heeft het Iraanse verzoek genegeerd en heeft het hoofdkwartier – en  een militair veldhospitaaldat –  van Iran en zijn bondgenoten gebombardeerd. Er vielen 30 doden bij de bondgenioten (9 Hezbollah en 21 Fatimiyoun) en tientallen andere onder de militairen van het Syrische leger. Bij de Turkse aanval raakten ook meer dan 150 soldaten van het Syrische leger en hun bondgenoten gewond.

Het was nu duidelijk dat Rusland, Iran en zijn bondgenoten president Erdogan verkeerd hadden begrepen: Turkije is in Idlib aan het strijden om te verdedigen wat Erdogan als Turks grondgebied beschouwt (Idlib). Dat is de betekenis van de Turkse boodschap, gebaseerd op het gedrag en de inzet van het Turkse leger samen met de jihadisten. Damascus en zijn bondgenoten menen dat Rusland een fout heeft gemaakt door niet te voorkomen dat de Turkse drones het door Syrië gecontroleerde grondgebied in Idlib hebben kunnen aanvallen. Bovendien heeft Rusland een andere ernstige fout gemaakt door zijn bondgenoten niet te waarschuwen dat de politieke leiders in Moskou een eenzijdig staakt-het-vuren hadden afgekondigd, waardoor bondgenoten op het slagveld konden worden belaagd

Dit is niet de eerste keer dat Rusland midden in een gevecht van koers verandert in Syrië. Het gebeurde eerder bij al-Ghouta, oostelijk Aleppo, el-Eiss, al-Badiya en Deir-ezzour. Het was Rusland dat het Syrische leger en zijn bondgenoten vroeg om zich voor te bereiden opde strijd om  de M5 en M4. Militair gezien kan zo’n aanval niet worden gestopt, tenzij alle partijen op alle fronten een staakt-het-vuren overeenkomen. Het eenzijdige staakt-het-vuren was een ernstige vergissing omdat Rusland niet op de Turkse reactie heeft geanticipeerd en het Syrische leger en het zijn bondgenoten ook niet in staat heeft gesteld zich uit te rusten met luchtverdedigingssystemen. Bovendien heeft het, terwijl Turkije het Syrische leger en zijn bondgenoten gedurende enkele uren bombardeerde, vele uren geduurd voordat de Russische commandanten Moskou ervan konden overtuigen om in te grijpen en Turkije te vragen om de bombardementen te stoppen. 

Het militaire commando van Syrië en zijn bondgenoten geloven dat Turkije zich nu, door de Russische aarzeling om zich tegen hen te verzetten, zich aangemoedigd zou kunnen voelen om opnieuw een dergelijke aanval te herhalen. Zo hebben Syrië, Iran en zijn bondgenoten besloten om de luchtdekking voor hun troepen verspreid over Idlib veilig te stellen en ervoor te zorgen dat ze onafhankelijke bescherming krijgen, zelfs als Rusland – volgens de bron – zou beloven een toekomstige aanval te leiden en de totale luchtcontrole terug te krijgen.

Het is begrijpelijk dat Rusland niet in Syrië is om een oorlog te ontketenen tegen het NAVO-lid Turkije. De NAVO is echter niet in staat om Turkije te steunen omdat Turkije Syrische grondgebied bezet houdt. Desalniettemin heeft de oorlog in Syrië al aangetoond hoe weinig de rechtsstaat wordt gerespecteerd door het Westen. Een mogelijke Amerikaanse interventie met als doel de overwinning van Rusland, Iran en Syrië in hun plannen om de Levant te bevrijden van de jihadisten en het land te verenigen, te dwarsbomen. Een mogelijke Amerikaanse interventie is een bron van zorg voor Rusland en Iran, vooral wanneer president Erdogan blijft vragen om een directe Amerikaanse interventie, een 30 km lange no-fly-zone, een bufferzone langs de grenzen met Syrië, Amerikaanse Patriot onderscheppingsraketten om de Russische luchtmacht te confronteren, en een bescherming voor binnenlandse ontheemde Syrische vluchtelingen (op hetzelfde moment dat hij hun vertrek naar Europa organiseert).

Moskou onderhoudt goede commerciële en energetische banden met Turkije en president Poetin is niet in Syrië om een nieuwe oorlog te beginnen met de Syrische vijanden Turkije, de VS en Israël, ondanks het belang van de Levant voor de Russische luchtmacht (met de luchtmachttbasis Hmeymeem) en de marine (met de marinebasis Tartous).

De mogelijkheden zijn beperkt: ofwel gaat Rusland akkoord met ondersteuning van de voorbereiding van de onvermijdelijke Syrische tegenaanval in de komende dagen en voor een Poetin-Erdogan-top, ofwel zal de situatie in Idlib gaan sluimere tot In de komenden 6 à 7 maanden de jihadisten opnieuw Aleppo  aanvallen.

Vertaald door Francis J.

Dit artikel is door vrijwilligers gratis in diverse talen vertaald zodat de lezers de inhoud zouden kunnen waarderen. Het artikel mag niet worden afgedekt door een betaalmuur. Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. Als je het apprecieert, voel je dan niet verveeld om desnnods met slechts 1 euro bij dragen en de site te helpen financieren. Je contributie, hoe klein ook, zal bijdragen aan de continuïteit ervan. Dank je wel.

Copyright © https://ejmagnier.com  2020