De Turks-Syrische strijd is de strijd van de Koerden in Ayn al-Arab, Kobane.
Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai
De Turkse president Recep Tayyib Erdogan had besloten Rusland, Iran en Syrië aan te vallen toen hij zijn leger naar Idlib stuurde en Russische en Iraanse bondgenoten aan het Idlib-front bombardeerde. De Turkse president voelt zich sterk en gelooft dat hij veel goede kaarten heeft om tegen zijn Russische tegenhanger president Vladimir Poetin te spelen. Hij vertrouwt erop dat hij in staat is de bondgenoten van Iran te bombarderen, ondanks het feit dat zij gewapende drones, precisieraketten en ervaren speciale troepen hebben die Turkije in geval van oorlog zeer hard kunnen treffen.
Het conflict dat Erdogan voor ogen heeft tussen Rusland, Iran en Syrië aan de ene kant en Turkije aan de andere kant zou de VS en Israël goed uitkomen. Zij zullen blij zijn dat de presidenten Poetin en Erdogan in het Syrische moeras wegzinken en dat Hezbollah nog meer manschappen in de Levant verliest. Onderhandelingen, intense gevechten en pogingen om de militaire situatie te herschikken vinden achter de schermen plaats. President Erdogan probeert zijn militaire positie ter plaatse vóór zijn ontmoeting met president Poetin in Moskou morgen donderdag te verbeteren, maar dat lukt niet. Er mogen stormachtige onderhandelingen worden verwacht.
President Erdogan kan met zijn vuist op tafel slaan. Op het moment dat Rusland Erdogan ontvangt herinnert een tweet van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken hem eraan hoe Rusland het Ottomaanse Rijk versloeg en het in maart 1878 dwong het Verdrag van San Stefano te ondertekenen in Constantinopel. Het beschuldigt Erdogan ervan dat hij de Syrische demografie heeft veranderd nadat hij de provincie Afrin en Tal Abyad had bezet, waardoor meer dan 350.000 Koerden moesten vertrekken en Turkmenen en hun families werden verplaatst.
De strijd om Idlib volgt op vele geheime gesprekken voorafgaand aan de strijd en weerspiegelt ernstige meningsverschillen tussen Turkije aan de ene kant en Rusland, Iran en Syrië aan de andere kant. Erdogan was bereid te onderhandelen en de snelwegen tussen Damascus en Aleppo (M5) en Aleppo en Latakia (M4) vrij te maken, maar in ruil daarvoor vroeg hij om concessies in het noordoosten van Syrië die werden afgewezen. Turkije probeerde het Syrische leger en zijn bondgenoten tegen te houden en wilde Aleppo bereiken. De huidige strijd om Idlib, de “moeder van alle veldslagen”, volgt op vele geheime gesprekken die de noodzakelijke context vormen om de huidige Turkse oorlog tegen Syrië en het antwoord van Syrië te begrijpen. Voor het eerst heeft Syrië het aangedurfd om het Turkse leger rechtstreeks aan te vallen – dit is nog nooit eerder gebeurd in de moderne geschiedenis van Syrië.
Turkije staat meer geïsoleerd dan ooit tevoren. Het heeft zijn bevoorrechte positie bij de VS verloren door de S-400 aan te kopen en de Turkstream-pijplijn te verkopen aan Europa. Het heeft het Europese respect verloren door het transfereren van meer dan 110.000 vluchtelingen uit Syrië en andere landen tot aan de grenzen met Griekenland te organiseren. Hij weigert de Turkse grenzen te sluiten om een eventuele grensoverschrijding te voorkomen. Deze Turkse chantage maakt geen vrienden op het Europese continent, temeer daar Erdogan tegelijkertijd meer geld vraagt om de aanwezigheid van de vluchtelingen in zijn land te compenseren.
De Arabische landen staan naast Syrië tegen Turkije. De oostelijke regering van Libië, verbonden met generaal Khalifa Haftar, heeft haar ambassade in Damascus geopend. Saoedi-Arabië, Egypte en de Emiraten tonen zich solidair met president Assad tegen de alliantie van de Turks-Qa’idische en islamitische broederschap. Een sterke boodschap werd overgebracht tijdens de slag om Idlib, waar de Syrische en Turkse legers voor het eerst tegenover elkaar staan op het slagveld.
Erdogan verliest ook steun bij Poetin door het door Rusland getrainde Syrische leger te bombarderen en de Syrische militaire effectiviteit die met Russische hulp is opgebouwd te beschadigen. Toen Moskou de ogen sloot voor de Turkse wens om het doden van 33 Turkse soldaten en officieren in Zuid-Idlib te wreken, reageerde Erdogan met een buitenproportioneel bombardement dat Rusland en de bondgenoten die er het meest onder hebben geleden, woedend maakte. Als reactie daarop dreigde Iran terug te slaan tegen de meer dan duizend Turkse troepen op de 14 Turkse observatieposten die zich op bevrijd Syrisch grondgebied bevinden en bewaakt worden door Hezbollah en Iraanse IRGC-troepen.
Poetin verliest zijn relatie met Erdogan niet en Rusland is ook niet van plan om Turkije de oorlog te verklaren. In de afgelopen dagen, tijdens een privé-bijeenkomst tussen Iraanse en Turkse vertegenwoordigers in Ankara, legden Iraanse officieren uit dat “Iran en Rusland geloven dat elke oorlog met Turkije de VS en Israël zal dienen, die graag zullen toekijken en bijdragen aan het aanwakkeren van de animositeit tussen beide partijen”. De speciale vertegenwoordiger van de V.S. voor Syrië, James Jeffery, zei dat zijn land bereid is om munitie aan Turkije te verstrekken voor zijn strijd om Idlib. De Amerikaanse defensiesecretaris Mark Esper sloot echter Amerikaanse interventie ten gunste van Turkije in Idlib uit.
In Idlib lijkt Turkije de hoop te hebben opgegeven d at de tienduizenden jihadisten het terrein kunnen blijven bezetten, ondanks jarenlange fortificaties, het graven van tunnels en het bouwen van versterkingen in de steden langs de snelwegen Damascus-Aleppo (M5) en Aleppo-Latakia (M4). De jihadisten bestaan uit een allegaartje van buitenlandse strijders uit tientallen verschillende landen maar vooral uit Tadzjieken, Oigoeren, Turkmenen en Arabieren die vechten onder de noemer van Hayat Tahrir al-Sham (voormalig ISIS, voormalig al-Qaida in Syrië, voormalig al-Nusra) en andere vaandels: van al-Qaida (Hurras al-Din), Jund al-Aqsa tot Ahrar al-Sham en vele andere.
Hezbollah stopte afgelopen vrijdag een aanval die tot doel had el-Eiss terug te veroveren en van daaruit de poorten van zuidelijk Aleppo te bereiken. Het Turkse leger bombardeerde Hezbollah en de Zul-fuqar brigade (Iraanse IRGC, Fatimiyoun en Zeinabiyoun) bij Talhiya om de door Turkije gesteunde jihadisten in staat te stellen een doorgang te forceen van Binnish en Taftanaz naar Talhiyah en vandaar naar Rasm al-Is, Rasm al-Saharij, de strategische heuvel El-Eis tot al-Hader. Ondanks de intensieve Turkse bombardementen om de weg vrij te maken voor de jihadisten, waarbij negen Hezbollah doden en meer dan 66 gewonden vielen, slaagden de jihadisten er niet in door te dringen. Hezbollah en hun bondgenoten van de Zulfuqar-brigades hielden stand en de opmars tegen.
Rusland zette zijn luchtmacht 48 uur lang aan de grond na de moord op 36 Turkse soldaten en officieren (officieel heeft Turkije tot nu toe 41 doden erkend). Het gebrek aan luchtdekking verraste de bondgenoten van Rusland dat anti-luchtraketten heeft maar niet verwachtten dat de Russen hun afgesproken rol zouden verzaken. Turkije slaagde erin om de opmars van het Syrische leger en zijn bondgenoten gedurende 48 uur tegen te houden. Alle gebieden die de Turken waren kwijtgeraakt, werden binnen de 48 uur heroverd. De slag bij Saraqeb was het hardst. Hezbollah en de Zul-fuqar brigade trokken zich nooit terug uit het oosten van de stad, terwijl de jihadisten de westkant controleerden.
Na de Turkse “disproportionele bombardementen”, zoals beschreven door de Russische generaals in Syrië, beval Moskou zijn luchtmachtcommandanten om een dozijn Syrische anti-luchtbatterijen naar de frontlinie te escorteren om de Syrische troepen te beschermen tegen eventuele nieuwe Turkse bombardementen. Syrië stelde de Tor-M1 en zijn Pantsir-systeem op en nam maatregelen om het aantal slachtoffers van Turkse drones te verminderen.
Syrië en zijn bondgenoten voerden nachtelijke aanvallen uit om de strategische stad Saraqeb te bevrijden en er hun posities te behouden. Hezbollah en Iran verdrievoudigden het aantal troepen langs het 70 km lange front (M5 en M4) tegen Turkije en zijn jihadisten. Rusland voerde 27 luchtaanvallen op Saraqeb uit en hervatte de luchtbombardementen ter ondersteuning van zijn bondgenoten.
Rusland verklaarde dat het “de veiligheid van de Turkse luchtvaart in Syrië niet langer kon garanderen nadat Damascus het luchtruim van Idlib had gesloten”. De Syrische luchtverdedigingssystemen hebben ongeveer 7 Turkse drones neergehaald. Het Syrische leger toont onverschrokken moed door het Turkse leger tegen te houden, het te bombarderen en ertegen te vechten. De Syrische artillerie verpletterde Turkse stellingen en doodde bijna een dozijn Turkse soldaten op het slagveld. President Bashar al-Assad besloot zich tegen Turkije te verzetten, iets wat zelfs zijn vader Hafez niet durfde te doen.
Dit is een reactie op het feit dat Turkije een groot aantal Syrische soldaten heeft gedood en gewond. Syrië is al negen jaar in oorlog en heeft grote verliezen geleden. Aan de andere kant heeft Turkije een van de meest prominente NAVO-legers met de meest geavanceerde middelen. Een klein en gereduceerd Syrisch leger is er nu in geslaagd om Turkse soldaten op het slagveld te doden, Turkse tanks te vernietigen en hun drones neer te halen.e.
Turkije heeft zijn directe bombardementen op Hezbollah en de Zul-fuqar-brigade stopgezet. Iran en Hezbollah dreigden Turkije zelf te treffen als het bombarderent doorging. Bijna 2000 Turkse officieren en soldaten zijn nu onder de ‘bescherming’ van Hezbollah en Iran gepositioneerd in 14 observatieposten binnen de door Syrië gecontroleerde gebieden, waar zij ter plaatse worden bevoorraad. Er vond een ontmoeting plaats tussen de Iraniërs en het Turkse leger en er vond een uitwisseling van informatie plaats tussen Hezbollah en Ankara, waarin werd toegelicht dat elke botsing tussen de twee de Levant en Turkije in een allesomvattende confrontatie zal brengen die niemand kon winnen. De strijd in Syrië zou niet tegen Turkije moeten zijn, en Erdogan moet begrijpen dat de aanwezigheid van zijn troepen op Syrisch grondgebied niet aanvaardbaar is.
Moskou heeft zijn militaire politie en speciale strijdkrachten naar Saraqeb verplaatst om een grens te trekken voor een eventuele Turkse intentie om de stad opnieuw aan te vallen. De aanvallen van het Turkse leger hebben niets opgeleverd, en het Syrische leger en zijn bondgenoten winnen aan kracht en hebben de overhand. Wat zet Erdogan ertoe aan om met zijn eigen leger naast de jihadisten te vechten voor de controle over twee wegen waarover in 2018 was afgesproken te deëscaleren en een gedemilitariseerde zone af te kondigen?
Volgens gezagsdragers in Syrië heeft president Erdogan zijn Russische tegenhanger gevraagd zijn strijdkrachten toe te staan een gebied 50 km diep in het noordoosten van Syrië te bezetten. In het begin reageerde Rusland niet op de Turkse opmars ter vervanging van de Amerikaanse strijdkrachten die besloten hun aanwezigheid in Syrië te beperken tot het stelen van Syrische olie, dus rond de oliebronnen in het noordoosten van Syrië. Toen de VS zich herpositioneerde, vroeg Rusland Turkije om zijn operaties in de provincies al-Hasaka en Raqqa te staken. Erdogan veanderde dan zijn zijn verzoek en vroeg om een 30 km diepe bufferzone.
Rusland heeft goede banden met de Koerden en wil dat Syrië wordt verenigd en dat alle buitenlandse krachten Syrië verlaten. Erdogan zei dat hij bereid was de M5 en M4 te ontruimen in ruil voor de controle van Ayn al-Arab (Kobane). Poetin weigerde en stemde er met Iran en Damascus mee in om de jihadisten langs de M5 en M4 door militaire optreden te verjagen. Erdogan vond dat hij uit de deal werd gezet omdat zijn jihadisten geen stand konden houden en een onbekwame militaire macht bleek te zijn tegen Syrië en zijn bondgenoten. Daarom werd het Turkse leger in de strijd geworpen, ondersteund door drones, F-16’s, precisieraketten en artillerie. Vandaag vecht het voor de jihadisten die volgens het akkoord van Sotsji meer dan een jaar geleden door Turkije uitgeschakeld hadden moeten worden.
Turkije wil de inzet van troepen ter plaatse terugbrengen naar hoe het voor de strijd om Idlib was, en roept op tot het respecteren van het Astana-akkoord, maar dan wel vanuit een zwakkere positie. Daar is het nu te laat voor en de overeenkomsten hebben een kort leven in Syrië! Ankara zal de status quo moeten accepteren en zich moeten voorbereiden op het verlies van Idlib zonder verdere concessies in het Koerdische gebied. Dit betekent niet dat Erdogan alle Syrische gebieden dat hij heeft bezet, zonder slag of stoot zal accepteren en overha,digen. De bijeenkomst tussen Poetin en Erdogan zal waarschijnlijk geen einde maken aan alle meningsverschillen, en er moet wellicht veel worden uitgesteld tot aan de komende ontmoeting tussen Poetin, Erdogan en Rohani, later deze maand in Teheran.
Erdogan lijkt de hulp die Poetin en Rohani hem tijdens de mislukte pogi,g tot staatsgreep van 2016 hebben gegeven te zijn vergeten. Hij geeft blijk van roekeloosheid en gelooft ten onrechte dat zijn potentiële partners zwak zijn. De Turkse president geeft prioriteit aan zijn ambitie om zijn grondgebied uit te breiden boven zijn commerciële en partnerschapsrelatie met Rusland en Iran. Het Turkse leger zet zijn tanden in Idlib. De Ottomaanse sultan heeft de tsaar van Rusland in het verleden nooit verslagen en het zal hem zeker ook niet lukken in Syrië…
Vertaald door Francis J.
Dit artikel is door vrijwilligers gratis in diverse talen vertaald zodat de lezers de inhoud zouden kunnen waarderen. Het artikel mag niet worden afgedekt door een betaalmuur. Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. Als je het apprecieert, voel je dan niet verveeld om desnnods met slechts 1 euro bij dragen en de site te helpen financieren. Je contributie, hoe klein ook, zal bijdragen aan de continuïteit ervan. Dank je wel.
Copyright © https://ejmagnier.com 2020
You must be logged in to post a comment.