20 jaar na de onvoorwaardelijke Israëlische terugtrekking uit Libanon: wat is er bereikt? (1)

Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai

“We waren Hezbollah-trainers. Het is een organisatie die snel leert. De Hezbollah die we in het begin (1982) tegenkwamen was anders dan die we in 2000 hebben achtergelaten“. Dit is wat de voormalige stafchef en voormalig minister van Buitenlandse Zaken, Gabi Ashkenazi, twintig jaar na de Israëlische onvoorwaardelijke terugtrekking uit Libanon zei.

“Eerst kwamen we een niet-conventioneel leger tegen, maar ook een ideologische organisatie met een diepgaand geloof: en dat geloof heeft ons overwonnen. We waren machtiger, technologisch geavanceerder en beter bewapend, maar bezaten niet de strijdlust … Zij waren sterker dan wij”. Dat is wat Effi Eitam, commandant van de Israëlische Galilea-troepen, zei. 

Voor het eerst ontmoetten we een niet-conventioneel leger, maar ook een ideologische organisatie met een diepgaand geloof: en dat geloof heeft ons overwonnen. Wij waren machtiger, technologisch geavanceerder en beter bewapend, maar hadden niet de strijdlust… Zij waren sterker dan wij”. Dit is wat brigadegeneraal Effi Eitam, commandant van de 91ste Divisie in de contra-guerrilla operatie in Zuid-Libanon zei.  Alon Ben-David, senior defensiecorrespondent voor het Israëlische kanaal 13, gespecialiseerd in defensie en militaire kwesties, zei: “Hezbollah stond op en versloeg het machtige Israëlische leger”.

Voormalig eerste minister Ehud Barak, de architect van de Israëlische terugtrekking uit Libanon, zei: “De terugtrekking verliep niet zoals gepland. De afschrikking van Hezbollah en zijn vermogen nam sterk toe. We trokken ons terug uit een nachtmerrie”. Barak bedoelde dat hij van plan was om een bufferzone achter te laten onder de controle van zijn Israëlische bondgenoten onder leiding van commandant Antoine Lahad van de “South Lebanon Army” (SLA) . Zijn plannen werden echter ondermijnd en het verzet dwong de mannen van Lahad naar de grens te vluchten, waardoor de bezette bufferzone werd bevrijd. Toen ze Libanon verlieten, zeiden de Israëlische soldaten: “Godzijdank gaan we weg: niemand in Israël wil nog terugkeren”.

In 1982 geloofde Israël dat de tijd rijp was om Libanon binnen te vallen en het land te dwingen een vredesakkoord te ondertekenen na de uitschakeling van verschillende Palestijnse organisaties. Deze groepen waren van het Palestijnse kompas afgeweken en verwikkeld geraakt in een sektarisch conflict met de Libanese Falangisten, in de overtuiging dat “de weg naar Jeruzalem via Jounieh loopt” (Maronitisch bolwerk op de berg Libanon, ten noordwesten van Beiroet) liep. Israël wilde dat Libanon het reservoir van het Palestijnse conflict zou worden. Israël realiseerde zich niet dat het daarmee de sjiitische geest uit de fles deed ontwaken. Tekenen van deze geest begonnen merkbaar te worden na de aankomst van Sayyed Musa al-Sadr in Libanon en de terugkeer van studenten van Sayyed Muhammad Baqir al-Sadr uit Najaf (Irak) naar hun thuisland en hun thuisbasis in de Libanese Bekavallei. Ook de overwinning van Imam Khomeini en van de “Islamitische revolutie” in Iran in 1979 werden door Israël niet in beschouwing genomen en de mogelijke gevolgen ervan voor de Libanese sjiieten werden over het hoofd gezien.

De Israëlische invasie van 1982 leidde tot het ontstaan van het “Islamitische verzet in Libanon”, dat later bekend werd als “Hezbollah”, en dwong Israël in 2000 om Libanon onvoorwaardelijk te verlaten, waardoor Libanon het eerste land werd dat het Israëlische leger vernederde. Na hun overwinning op de Arabieren in 1949, 1956, 1967 en 1973 waren Israëlische officials gaan geloven dat ze elk Arabisch land “voorafgegaan door een fanfare” konden bezetten.

Israëlische soldaten verlieten de “Fatima Gate” (aan de Libanese grens) onder het toeziend oog van Suzanne Goldenberg aan de andere kant van de Libanese grens. Ze schreef: “Na twee decennia en het verlies van meer dan 1000 man, laat de chaotische Israëlische terugtrekking uit het zuiden van Libanon zijn noordelijke flank gevaarlijk kwetsbaar achter, met Hezbollah-guerrilla’s die direct aan de grens zitten. De omvang van het Israëlische fiasco begint zich te ontvouwen… Nadat de Israëli’s zich midden in de nacht uit Bint Jubayl hadden teruggetrokken, gaven hun SLA-bondgenoten, die zich al in het midden van de strook in een staat van ondergang bevonden, het gewoon op. Bekende collaborateurs, zij en hun families vertrokken in ballingschap. Achter hen lieten ze tanks en ander zwaar materieel achter, die hun beschermheren hen hadden gegeven. Shlomo Hayun, een Israëlische boer die op de boerderij van Shaar Yeshuv woont, zei: ‘Dit was de eerste keer dat ik me schaamde om Israëlisch te zijn. Dit was chaotisch en ongeorganiseerd.“

Wat hebben Israël en zijn bondgenoten in het Midden-Oosten bereikt?

In 1978 bezette Israël een deel van Zuid-Libanon en in 1982 bezette het voor het eerst een Arabische hoofdstad, Beiroet. Tijdens zijn aanwezigheid als bezettingsmacht was Israël verantwoordelijk voor verschillende slachtpartijen die overeenkwamen met oorlogsmisdaden. In 1992 dacht Israël dat het Hezbollah de doodsteek kon toebrengen door zijn leider, Sayyed Abbas Al-Musawi, te vermoorden. Hij werd vervangen door zijn leerling de charismatische leider, Sayyed Hassan Nasrallah. Nasrallah is geloofwaardiger  gebleken dan de Israëlische leiders, en dus in staat om het Israëlische publiek te beïnvloeden door middel van zijn toespraken, zoals de Israëlische kolonel Ronen, hoofd van de Inlichtingendienst voor het Centrale Commando van de Israëlische Defensiemacht, heeft gezegd.

De nieuwe leider van Hezbollah toonde zijn potentieel om op te komen tegen en de confrontatie aan te gaan met Israël door middel van tv-optredens. Hij beheerst de psychologische aspecten van oorlogsvoering, net zoals hij de kunst van de guerrillastrijd onder de knie heeft. Hij leidt een niet-conventioneel maar georganiseerd leger van militanten “sterker dan verschillende legers in het Midden-Oosten”, aldus Lt. Generaal Gadi Eisenkot, de voormalige Israëlische stafchef. 

De Israëlische doctrine baseert zich op het principe van het preventief slaan van wat als een potentiële bedreiging wordt beschouwd, om het in de wieg te versmoren. Israël heeft Jeruzalem voor het eerst geannexeerd door het in 1980 uit te roepen tot een integraal onderdeel van de zogenaamde “hoofdstad van de staat Israël”. In juni 1981 viel het de Iraakse kernreactor aan die Frankrijk had helpen bouwen. In 2007 trok Israël een gebouw in Deir Ezzor, Syrië, voordat het voltooid was, en beweerde dat de regering een kernreactor aan het bouwen was.

6 jaar na de terugtrekking verklaarde Israël in 2006 de oorlog aan Libanon, met als doel Hezbollah in het zuiden uit te schakelen en zijn militaire capaciteit te vernietigen. Avi Kober, een lid van de afdeling politieke studies aan de Universiteit van Bar Ilan en onderzoeker in het Israëlische BESA Centre zei: “De oorlog werd gevoerd onder ongekende en gunstige omstandigheden zoals Israël die nooit heeft gekend – interne consensus, brede internationale steun (inclusief stilzwijgende steun van gematigde Arabische staten), en een gevoel van bijna onbeperkte tijd om de oorlogsdoelen te bereiken. De prestaties van de IDF tijdens deze oorlog waren onbevredigend, wat wijst op gebrekkige militaire opvattingen en slecht professionalisme en leiderchap. Niet alleen slaagde de IDF er niet in om de beslissing op het slagveld tegen Hezbollah te nemen, dat wil zeggen om de vijand de mogelijkheid te ontzeggen om de strijd voort te zetten, ondanks enkele tactische prestaties, gedurende de hele oorlog, maar het speelde Hezbollah in de kaart”.

Israël trok zich terug uit de strijd zonder zijn doel te bereiken en was verrast door de militaire uitrusting en gevechtscapaciteiten van Hezbollah. Hezbollah was erin geslaagd zijn geavanceerde wapens te verbergen voor de ogen van de Israëlische inlichtingendienst en zijn bondgenoten, die in elk land, ook in Libanon, actief zijn. Het resultaat was dat 121 Israëlische soldaten werden gedood, 2.000 gewond raakten en Merkava tanks, de trots van het Israëlische leger en de militaire industrie werden vernietigd in Zuid-Libanon, waar de Israëlische opmars naar Wadi al-Hujeir werd gedwarsboomd. 

Hezbollah raakte de meest geavanceerde klasse Israëlische torpedobootjager, de INS Spear Saar-5, tegenover de Libanese kust. In de laatste 72 uur van de oorlog vuurde Israël 2,7 miljoen clusterbommen af om de Libanese bevolking op lange termijn pijn te doen, hetzij door hun terugkeer te belemmeren, hetzij door de teelt en de oogst te ontregelen eens ze teruggekeerd waren. “Een ongerechtvaardigde mate van wraakzucht en een poging om de bevolking als geheel te straffen”, aldus het rapport van de VN-commissie van onderzoek van november 2006 (Arkin W.M. (2007) Divining Victory: Airpower in the 2006 Israel-Hezbollah War, Air University Press, Alabama, pp 67-71 ).

De strijd stopte, Israël trok zich nogmaals terug, sloot de deuren achter zijn leger, bouwde een hek aan de Libanese grens en installeerde elektronische apparatuur en camera’s om elke mogelijke passage van Hezbollah naar Palestina te voorkomen.

Toen de stafchef van Israël, Gabi Ashkenazi, zei: “Israël onderwees Hezbollah in de oorlogskunst”, had hij gelijk. Hezbollah heeft geleerd van de oorlogen die Israël in de loop der jaren heeft gevoerd. In elke oorlog zag Hezbollah de noodzaak om zijn wapenarsenaal en training te ontwikkelen om het Israëlische leger (dat minder manschappen heeft), dat de stille steun heeft van de regimes in het Midden-Oosten en de machtigste westerse landen, te evenaren en te overwinnen. Hezbollah ontwikkelde en trainde haar elitetroepen en bewapende zichzelf met precisieraketten om nieuwe gevechtsregels op te leggen, wat een reële bedreiging vormt voor de continuïteit van de permanente Israëlische schendingen van de soevereiniteit van Libanon.

Vandaag beschikt Hezbollah over geavanceerde wapens, waaronder de bewapende drones die het in Syrië heeft gebruikt in zijn oorlog tegen de Takfiri, en precisieraketten die elke regio, stad en luchthaven in Israël kunnen bereiken. Het heeft anti-scheepsraketten om de Israëlische marine te neutraliseren in een toekomstige aanval of oorlog op Libanon en om eender welke haven of olieplatform te raken. Het is ook uitgerust met raketten die voorkomen dat helikopters worden ingezet in een toekomstige strijd. Het evenwicht van de afschrikking is bereikt. Hezbollah kan Israël net zo gemakkelijk terugvoeren naar het Stenen Tijdperk als Israël van plan is om Libanon terug te voeren naar het Stenen Tijdperk.

Hezbollah is de ergste nachtmerrie van Israël en is grotendeels ontstaan door de Israëlische poging om het regime in Libanon omver te werpen, Libanon te bezetten en een overeenkomst op te leggen die Israël vervolgens naar eigen inzicht zou kunnen aanpassen. De rollen werden omgekeerd: in Libanon ontstond een zeer kleine strijdmacht die een regionale macht werd en die daarna werd uitgebreid naar de buurlanden Syrië en Irak. De oogstreis is begonnen.

Vertaling door Francis J.

Dit artikel is door vrijwilligers gratis in diverse talen vertaald zodat de lezers de inhoud zouden kunnen waarderen. Het artikel mag niet worden afgedekt door een betaalmuur. Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. Als je het apprecieert, voel je dan niet verveeld om desnnods met slechts 1 euro bij dragen en de site te helpen financieren. Je contributie, hoe klein ook, zal bijdragen aan de continuïteit ervan. Dank je wel.

Copyright © https://ejmagnier.com   2020