Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai

Na de nederlaag in de tweede oorlog tegen Libanon kwam Israël erachter dat de enige manier om Hezbollah te kunnen uitschakelen het sluiten van de aanvoerlijn tussen Libanon en Syrië zou zijn. Dat kon alleen worden bereikt door president Bashar al-Assad van de macht te verdrijven en de “As van het Verzet“, die van Teheran baar Bagdad, Damascus, Beiroet en Gaza loopt, te ontwrichten. Maar Israël en de VS, gesteund door Saoedi-Arabië, Qatar, de Emiraten, Turkije, Europa en vele andere landen, slaagden er niet in  om van Syrië een mislukte staat te maken. President Assad deed beroep op zijn bondgenoten wier eigen nationale veiligheid in gevaar was. Als Syrië zou vallen, zouden de jihadisten van Al-Qaida en de “islamitische staat” tot in de straten van Beiroet, Bagdad en Teheran vechten. De jihadisten zouden ook machtig genoeg zijn om Rusland uit zijn Syrische marinebasis te verdrijven en de oorlog over de grenzen van de Levant te exporteren. Israël en de VS zijn er dus niet in geslaagd om Syrië te vernietigen en Hezbollah in het nauw te drijven. Integendeel, Hezbollah is sterker dan ooit geworden. Het verzet heeft de oogst van zijn overwinning binnengehaald. Het is de beslissende factor geworden met belangrijke instellingen in Libanon.

Israël probeerde Hezbollah te vernietigen omdat het een obstakel vormde voor zijn expansionistische plannen in Libanon. Het wilde onder andere het water van Libanon en een aantal van zijn gebieden stelen, een vredesakkoord van onvoorwaardelijke overgave afdwingen, de alliantie van Libanon met Iran verbreken en op die manier Teheran zijn sterkste bondgenoot in het Midden-Oosten wegnemen. De laatste veertig jaar, sinds de overwinning van de “Islamitische Republiek” in 1979 onder leiding van Imam Ruhallah Khomeini, die de Amerikaanse proxy heerser de Sjah van Iran, verdreef, heeft Washington Iran sancties opgelegd, omdat het weigert zich te onderwerpen aan de Amerikaanse macht en omdat het zijn bondgenoten in het Midden-Oosten, voornamelijk Palestina, Libanon en Syrië, steunt om zich tegen Israël te verzetten. 

In 2006 waren de VS betrokken bij de voorbereiding van de oorlog van Israël tegen Libanon. Op de G8-top van 2006 beschreef president George W. Bush de relatie tussen Hezbollah, Iran en Syrië als een van de hoofdoorzaken van de “instabiliteit”: “De wereld moet zich bezighouden met Hezbollah, met Syrië, en blijven werken aan het isoleren van Iran.” (Roshandel J. & Lean C.N. (2011) Iran, Israël and the United States, ABC-CLIO, CA, p. 109). 

De Amerikaanse staatssecretaris Condoleeza Rice weigerde te bemiddelen bij een staakt-het-vuren, tenzij “de omstandigheden gunstig zijn”, omdat zij dacht dat Israël de oorlog zou winnen. Hezbollah stond niet alleen tegenover de VS en Israël, maar ook tegen Libanese VS-Saoedische bondgenoten (premier Fouad Siniora en Druzenleider Walid Jumblat). Zij steunden het standpunt van de VS en Israël, en stelden dat het “geen zin had om een staakt-het-vuren in te stellen”. (Wilkins H. (2013). The Making Of Lebanese Foreign Policy: understanding the 2006 Hezbollah-Israeli War, Routledge, Introduction). 

Toen Israël er niet in slaagde zijn objectieven te bereiken, stemden de VS ermee in om te bemiddelen bij het beëindigen van de oorlog. De onderhandelingen concentreerden zich op het staken van alle vijandelijkheden (niet op een staakt-het-vuren) tussen de twee landen. Tel Aviv en Washington slaagden er niet in de inzet van de strijdkrachten van de Verenigde Naties in Libanon, UNIFIL, aan de grenzen met Syrië te verkrijgen. De VS probeerden Israël tegemoet te komen in zijn poging om door middel van onderhandelingen te bereiken wat het in 2006 met zijn enorme oorlogsmachine in 33 oorlogsdagen niet heeft bereikt. “Het doel van Israël was nooit realistisch”, zei de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Tzipi Livni daarover.

Toen de poging om de Libanees-Syrische grenzen te controleren na de nederlaag in de oorlog van 2006 mislukte, had Israël nog één optie om Hezbollah tegen te werken: de weg via Damascus afsluiten en een manier vinden om de bevoorradingslijn van Hezbollah te versperren. Hiervoor was een oorlog tegen Syrië nodig.

Omdat de confrontatie met Hezbollah niet langer een optie was, werd , zoals president Bush verklaarde, Syrië het volgende doelwit in de campagne om Iran te isoleren. De motieven achter de oorlog in Syrië zijn ten onrechte beschreven door vele researchers en analisten over de hele wereld, die het hebben voorgesteld als de uitkomst van een “Arabische Lente” tegen een dictatoriaal regime. Toch worden Saoedi-Arabië, Bahrein en andere Golflanden al decennialang geregeerd door dictaturen en dezelfde families en worden ze door het Westen tegelijkertijd zelfs als de dichtstbijzijnde olierijke partners beschouwd!

Eigenlijk is de oorlog tegen Syrië net na de aanval van Al Qaida op de VS op 9/11 begonnen. De Amerikaanse viersterren generaal Wesley Clark onthulde de plannen van Washington zoals hij het leerde in de dagen na 9/11: “Bezet Irak, Syrië, Libanon, Libië, Somalië, Soedan en eindig met Iran.” Slechts enkele maanden na de Amerikaanse invasie in Irak zocht de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell president Bashar al-Assad op en waarschuwde hem dat de VS Syrië zou binnenvallen als hij weigerde zijn steun aan de anti-Israëlische organisaties, Hezbollah en de Palestijnse groeperingen te beëindigen: de Syrische president zou hetzelfde lot ondergaan als de Iraakse president Saddam Hoessein.

De invasie van Irak in 2003 was verre van eenvoudig. De Amerikaanse bezetting zorgde voor nieuw verzet onder zowel de soennieten als de sjiieten. Dit moedigde president Assad aan om de dreiging van de VS te negeren, onbewust van wat de toekomst voor Syrië in petto had. Tientallen staten, waaronder Saoedi-Arabië, Qatar, Jordanië, Turkije, de Emiraten, Europa en de VS steunden allemaal een operatie voor regimewisseling via proxies van Takfiri. De gevolgen van de destabilisering van Syrië gaf Al-Qaida een unieke kans om in Syrië tot bloei te komen en er ontstond een nog moorddadiger organisatie. President Assad riep zijn bondgenoten, Iran, Rusland en Hezbollah, op om zich mede te verzetten tegen de massale coalitie die zich had verenigd om deze mislukte staat in Syrië te creëren. De daaropvolgende Syrische oorlog leverde het Syrische leger een ongekende ervaring, bracht een nieuw Syrisch verzet op gang en bood Hezbollah een unieke kennis van oorlogsvoering, met een basis voor Iran waarvan Teheran niet kon dromen dat het die ooit in de Levant zou hebben.

Hezbollah had in het jaar 2000 de onvoorwaardelijke Israëlische terugtrekking uit Libanon geforceerd en al die Israëlisch-Amerikaanse plannen voor een “nieuw Midden-Oosten” na de tweede Israëlische oorlog tegen Libanon in 2006 getrotseerd. De lange negen jaar oorlog in Syrië dwong Hezbollah ertoe om zijn tactiek en bewapening te verfijnen, en leverde Hezbollah een onovertroffen overwinning op. Net zoals Israël de oprichting van Hezbollah had gestimuleerd, leerde het deze quasi-staatsacteur allerlei vaardigheden en dwong het om meer training en wapens te vergaren om oorlogen af te weren en de objectieven van de vijand te weerstaan. De voormalige Israëlische stafchef en kandidaat-premier Benny Gantz is van mening dat Hezbollah een van de sterkste ongeregelde legers in het Midden-Oosten is geworden, dat in staat is om zijn gevechtsregels en zijn “afschrikkingsevenwicht” op te leggen aan het sterkste klassieke leger in het Midden-Oosten. 

“Toon me vier of vijf staten met meer vuurkracht dan Hezbollah: het zijn de VS, China, Rusland, Israël, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk,” zei Gantz op de Herzliya-conferentie van 2014.

Dat was de beoordeling van Israël in 2014. Zes jaar later, afgelopen februari, zei de Israëlische minister van defensie Naftali Bennet: “Voor elk konvooi dat je raakt, mis je vijf konvooien en langzaamaan verzamelt Hezbollah de kritische massa van raketten die ons bedreigen.”

Hezbollah is sterker geworden dan verschillende legers in het Midden-Oosten. Hezbollah is niet langer de organisatie die met de Israëli’s botst op een heuvel of terrein of een patrouille achter een steegje overvalt. In Syrië en Irak heeft het met succes verschillende oorlogsscenario’s meegemaakt. Het heeft veel geavanceerde wapens verworven en is een strategische bedreiging voor Israël geworden als dat ooit zou overwegen om een regelrechte oorlog tegen Libanon en Syrië te voeren.

Israël heeft zich als doel gesteld Assad in Syrië ten val te brengen en Syrië uit de “As van het Verzet” te werken. De Israëlische minister van Defensie Moshe Ya’alon zei: “Israël verkiest ISIS aan zijn grenzen boven Assad.” Maar Israël, Amerika, Europa, Saoedi-Arabië, Qatar en de Emiraten hebben de oorlog verloren. Israël heeft er nu voor gekozen om het conflict in stand te houden omdat het bang is dat Amerika het zou laten varen. Daarom valt Israël honderden doelwitten, meestal zonder enige strategische waarde,  aan in Syrië.

Bronnen binnen de “As van het Verzet” in Syrië zeggen dat “Israël nam het Iraanse hoofdkwartier op het vliegveld van Damascus (een gebouw met vensters in groen glas waarvan Israël twee verdiepingen vernietigde) als doelwit. De volgende dag restaureerde Iran het en is het weer in gebruik genomen.  Israël heeft zich herhaaldelijk gericht op magazijnen met Iraanse wapens, maar ook op een verlaten trainingscentrum in het gebied van Kiswa dat al jaren leeg staat. Hun doel is om de VS te laten weten dat Israël wordt bedreigd en dat het vertrek van de Amerikaanse troepen een bedreiging zou vormen voor de nationale veiligheid van Israël. Het is inderdaad te laat voor de Israëlische jets om nog iets te veranderen aan de mogelijkheden van Syrië. Iran exporteert geen wapens, maar produceert ze. Waar het Israël 9 jaar en 300 bombardementen kostte om Iraanse opslagplaatsen in Syrië te vernietigen, kostte het Iran slechts een jaar om het Syrische leger te herbevoorraden en uit te rusten met veel geavanceerdere precisieraketten – alle strategische raketten bevinden zich in ondergrondse opslagplaatsen”.

Iran heeft slechts een paar honderd adviseurs en officieren in Syrië, maar het leidt enkele tienduizenden bondgenoten uit Libanon, Irak, Pakistan, Afghanistan en Syrische hulptroepen die lijken op onregelmatig georganiseerde militaire formaties. 

In Syrië was Hezbollah in staat om te opereren in een gebied dat tien keer zo groot is als Libanon, wat het een unieke ervaring heeft opgeleverd dat elk leger ter wereld wel zou willen hebben. Syrië moest ook aanvallenafweren van een NAVO-lid, Turkije, dat gewapende drones gebruikte. Dat leverde Hezbollah een schat aan ondervinding op en leerde het lessen die in de curricula van militaire scholen en colleges met Hezbollah en hun bondgenoten in Iran zijn geïntegreerd.

President Assad zegt niet dat het tijd is voor zijn bondgenoten (vooral Hezbollah) om Syrië te verlaten. Hij zegt eerder – volgens deze bron – dat “Syrië een schuld heeft aan Hezbollah. Waar Hezbollah wil zijn, het zal ook de wens van Syrië zijn.” Amerika en Israël hebben een onbreekbaar bondgenootschap tussen Syrië, Iran en Hezbollah gecreëerd.

In Libanon is Hezbollah begonnen met het opstrijken van zijn winst. Hezbollah heeft in Libanon, ondanks herhaaldelijk verzet van Saoedi-Arabië en de VS, de verliezers in de Syrische oorlog, de president van de Republiek, generaal Michel Aoun, kunnen opleggen. Libanon bleef enkele maanden zonder president totdat generaal Aoun het presidentschap op zich nam.

Hezbollah heeft talrijke verzoeken van verschillende landen afgewezen door het voorzitterschap van het Parlement te verlenen aan iemand anders dan aan Nabih Berri, de leider van de Amal-beweging, die al tientallen jaren op deze troon zit. Hezbollah heeft in Libanon de echte macht – maar niet de hele macht – om de benoeming van de president van de Republiek en de voorzitter van het Parlement te beïnvloeden.

Wat de premier betreft: die kan niet worden benoemd zonder de goedkeuring van Hezbollah. Hezbollah heeft binnen het Parlement en bij de president van de Republiek voldoende politiek gewicht om een premier voor te dragen, te aanvaarden of de benoeming ervan te sturen. Voormalig premier Saad Hariri zorgt ervoor zijn dagelijkse amicale contacten met Hezbollah te onderhouden, omdat hij graag weer aan de macht wil komen. Hariri weet dat de deur naar het premierschap via één deur gaat: Hezbollah.

Dit betekent niet dat Hezbollah de controle over heel Libanon wil overnemen. De leiders van Hezbollah weten dat de Druzenleider Kamal Jumblatt, de soennitische leider Rafic Hariri, de maronitisch-christelijke leider Bashir Gemayel en de Palestijnen allemaal hebben gefaald in Libanon onder controle te krijgen. Hezbollah wil niet in dezelfde val trappen en wil niet heel Libanon overheersen. Dit betekent dat er tegenkanting van andere landen bestaat die diep ingeworteld zijn in Libanon. Zo bedreigt de Amerikaanse ambassadeur in Beiroet de Libanese regering als een waarschuwing om de gouverneur van de Centrale Bank, Riad Salama, niet af te zetten. Ook heeft de VS een Libanees-Israëlische agent, Amer Al-Fakhouri, uit het land gehaald via een vliegtuig dat hem op de Amerikaanse ambassade heeft afgezet zonder rekening te houden met de Libanese soevereiniteit. De VS steunt het Libanese leger en de binnenlandse veiligheidstroepen om bepaalde sleutelfiguren te blijven domineren.

De secretaris-generaal van Hezbollah, Sayyed Hassan Nasrallah, heeft bevoegdheden in Libanon gekregen die zonder de interventie van Israël en hun bondgenoten in Syrië niet mogelijk zouden geweest zijn. Hezbollah is erin geslaagd zijn militaire toevoerlijn via Syrië te behouden door de Takfiris (Al-Qaida en ISIS) te verslaan en heeft hen verhinderd een “islamitisch emiraat” in Libanon en Syrië op te richten.

De overwinning van Hezbollah heeft weliswaar een prijs: duizenden martelaren en duizenden gewonden. De oogst die dit opbrengt is echter zo overvloedig en strategisch belangrijk dat de Libanese sjiieten nu meer macht hebben in Libanon en Bilad al-Sham dan sinds het jaar 661, toen de vierde kalief Imam Ali ibn Ab Talibwerd gedood.

Vertaald door Francis J.

Dit artikel is door vrijwilligers gratis in diverse talen vertaald zodat de lezers de inhoud zouden kunnen waarderen. Het artikel mag niet worden afgedekt door een betaalmuur. Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. Als je het apprecieert, voel je dan niet verveeld om desnnods met slechts 1 euro bij dragen en de site te helpen financieren. Je contributie, hoe klein ook, zal bijdragen aan de continuïteit ervan. Dank je wel.

Copyright © https://ejmagnier.com   2020