Kunnen de Israëlisch-Amerikaanse “Nieuwe Oorlogen” Hezbollah verzwakken?

Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai

Vertaald door Francis J.

Toen de conventionele militaire oorlog er niet in slaagde het Libanese Hezbollah te verslaan, kozen Israël en de VS, terwijl ze openlijke conflicten in de publieke opinie vermijden, voor een andere tactiek in de oorlogskunde. De nieuwe tactiek sluit de traditionele oorlogsvoering niet uit, maar omvat een groep oorlogen of acties op basis van onregelmatige formaties, terroristische aanslagen, chaos, sancties, oorlogvoering op elektronische platforms, mediaoorlogen, propaganda, nepnieuws, verdeeldheid zaaien in de samenleving, hongersnoodpolitiek en bestrijden van de vijand van binnenuit. De bedoeling is Hezbollah verzwakken vóór het aan te vallen en af te maken. Dit is “vijfde generatie oorlog”; het is de hybride oorlog tegen Hezbollah.

De Verenigde Naties hebben een boodschap van Israël aan Hezbollah afgeleverd waarin staat dat het doden van elke Israëlische soldaat of officier Israël ertoe zou dwingen om tien Hezbollah-doelen en -centra in verschillende regio’s van Libanon aan te vallen. Volgens een vooraanstaande bron die bekend is met de zaak, heeft Israël de kaarten met de gebouwen en locaties die het doelwit kunnen zijn erbij afgeleverd. 

Hezbollah antwoordde op deze boodschap, dat het bombarderen van tien doelwitten in Libanon een onmiddellijke reactie zal uitlokken op tien Israëlische militaire doelwitten, commandoposten, controlecentra en andere locaties die verbonden zijn met de Israëlische regering. Precisieraketten zullen zonder voorafgaande waarschuwing tegen Israël worden gelanceerd, vermeldde de boodschap.

De secretaris-generaal van Hezbollah, Sayyed Hassan Nasrallah, had aangekondigd dat hij een Israëlische soldaat zou doden in ruil voor het doden van een Hezbollah-militant in Syrië bij een Israëlische aanval op een centrum van de gezamenlijke strijdkrachten in de buurt van Damascus. Sinds die dag, dat wil zeggen sinds juli 2020, hebben Israëlische gevechtsvliegtuigen nog geen enkel Iraans doelwit in Syrië aangevallen. Bovendien is het Israëlische leger opgedragen zich in dekking te houden in zijn kazernes om te voorkomen dat het aangekondigde vergeldingsproces van Hezbollah in gang wordt gezet.

De commandant van het noordelijke commando van de IDF, generaal-majoor Amir Baram, verklaarde: “Israël wil niet worden meegesleept in een grootschalige oorlog met Hezbollah. Het is in wezen een oorlog die beide partijen willen vermijden.”

De Israëlische leiders dreigen niet langer Libanon terug naar het stenen tijdperk te sturen door, zoals in de oorlog van 2006 het geval was, de hele infrastructuur en hele dorpen en steden te bombarderen en te vernietigen. Dit komt omdat Hezbollah een balans van afschrikking heeft bereikt: Israël heeft erkend dat Hezbollah raketten heeft die elk doelwit eender waar in Israël met enorme vernietigingskracht en precisie kunnen treffen.

Bijgevolg is de theorie – die door de tegenstanders van Hezbollah in Libanon wordt verkondigt – dat de internationale gemeenschap Libanon kan beschermen en niet een zwaar binnenlandse groep – dat ”Libanon sterk is vanwege zijn zwakheid en onvermogen om zichzelf te verdedigen”,  verminderd. Het evenwicht in afschrikking heeft Israël en zijn bondgenoot de VS, gedwongen het gebruik van militair geweld in te tomen, zonder noodzakelijkerwijs het project om Hezbollah te verzwakken of te vernietigen, op te geven. Dat is wat deze strategische alliantie (VS en Israël) ertoe heeft aangezet om over te schakelen op “zachte en hybride oorlogsvoering”. Deze nieuwe aanpak biedt de mogelijkheid om een militaire aanval op Hezbollah te voeren en het te verslaan wanneer het juiste moment er is. Dat kan alleen als Hezbollah zwak wordt en geen bondgenoten, aanhangers of een samenleving die haar beschermt meer heeft en, inderdaad, als Hezbollah er niet in slaagt deze hybride oorlog te voeren.

In 2006, tijdens de tweede Israëlische oorlog tegen Libanon, heeft Israël zijn doel niet bereikt, omdat zijn inlichtingendienst de raketcapaciteit van Hezbollah en de bereidheid om weerstand te bieden niet heeft kunnen voorspellen. De eerste verrassing kwam bij Wadi Al-Hujair met de Kornet-antitankraketten en later met grond-grondraketten (toen de klasse-korvet Saar-5 werd geraakt). Ook had Hezbollah de elektronische mogelijkheden om in te breken bij de Israëlische drones en andere mogelijkheden, waardoor het een groot aantal vooraf voorbereide operaties en doelwitten in de Israëlische doelwittendatabank kon kennen. Israël heeft sindsdien zijn elektronische bescherming aangepast met meer geavanceerde technologie. De elektronische oorlogsvoering gaat echter door: het is een voortdurende strijd met maatregelen en tegenmaatregelen aan beide zijden.

Daarom was “hybride oorlogsvoering” invoeren nodig. Er was een andere, effectievere aanpak nodig om Hezbollah aan te vallen, een meer omvattende aanpak. Neem bijvoorbeeld wat premier Benjamin Netanyahu in 2018 en enkele dagen geleden aan de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties heeft gepresenteerd over de aanwezigheid van Hezbollah-raketten in de buurt van het vliegveld van Beiroet en andere raketten in het gebied van Jnah in de Libanese hoofdstad. 

Bij de eerste poging van Netanyahu reageerde de Libanese minister van Buitenlandse Zaken Gebran Bassil door de landenambassadeurs in Libanon uit te nodigen de locatie te bezoeken. In het tweede, meest recente geval nodigde Hezbollah de lokale en internationale pers uit om de site te bezoeken en de valsheid van Netanyahu’s bewering te bevestigen. 

Heeft Netanyahu echter de twee ronden tegen Hezbollah verloren of heeft hij het gewenste doel bereikt? Ik vroeg een Libanese leider binnen de “As van het Verzet”: hoeveel van de 194 vertegenwoordigers bij de Verenigde Naties zagen het antwoord van Nasrallah op Netanyahu’s leugen? Het antwoord  was er onmiddellijk: “Misschien één, twee – heel weinig.”

Bijgevolg won de Israëlische premier die desinformatieoorlog en hielp de machtige zionistische lobby hem in de internationale media om zijn kleurrijke foto’s en folkloristische output te publiceren en het standpunt van Hezbollah over het hoofd te zien. Netanyahu wilde in zijn mediaoorlog waarschijnlijk de reeds bestaande negatieve internationale en binnenlandse publieke opinie tegen Hezbollah versterken: hoewel in Europa de meeste leiders van het oude continent hebben geweigerd Hezbollah als een terroristische organisatie te beschouwen en zich hebben verzet tegen de enorme druk van de VS om zich aan te sluiten bij de Amerikaans-Israëlische doelstelling.

In Libanon bestaat een bekend gezegde: “Er zijn mensen die, als we ze met gefilterde honing zalven, ons alleen maar meer haten. Anderen, als we ze verwonden en in stukken snijden, houden des te meer van ons.” De Libanese samenleving is verdeeld tussen degenen die Hezbollah steunen en degenen die Hezbollah haten en hun haat ertegen kenbaar maken. 

Wie ideologisch of uit overtuiging Hezbollah steunt, zal dezelfde positie behouden en nooit toegeven. Degenen die Hezbollah slechts indirect steunen, zullen zich tegen Hezbollah keren of kritiek uiten, met name op de sociale media. Velen binnen het Libanese christelijke kamp, meer specifiek degenen die de Tayyar al-Watani al-Hurr (de Free National Movement-FNM) steunen, houden er geen rekening meer mee dat Hezbollah de verkiezing van een president voor tweeënhalf jaar heeft verhinderd om, ondanks de binnenlandse en internationale oppositie, de leider van de FNM, generaal Michel Aoun  – met succes –  tot president mogelijk te maken. 

Door de Amerikaanse hersenspoelingscampagne die beweert dat Hezbollah corruptie steunt of verantwoordelijk is voor corruptie of de bondgenoot is van de van corruptie beschuldigde parlementsvoorzitter Nabih Berri, wordt de hybride campagne van de VS en Israël door een groeiend aantal FNM-aanhangers niet doorzien en wordt er niet langer rekening gehouden met de alliantie van twee minderheden (sjiieten en christenen) in de Levant. De dure economische sancties van de VS en de decennialange Libanese bondgenoten van de VS en Israël verdringen elke redenering. De dagelijkse levensbehoeften worden de prioriteit, en allianties worden marginaal. De hybride oorlog tegen Hezbollah dwingt de gemeenschap die de groep steunt om zich te verschansen en in het defensief te treden.