Hoe moet Iran de moord op Fakhri Zadeh beantwoorden?

Door Elijah J. Magnier:

Vertaald door Francis J.

De Amerikaanse president Donald Trump en de Israëlische premier Benjamin Netanyahu hebben besloten dat Iran hun ergste vijand is en dat de nucleaire en raketprogramma’s met alle mogelijke middelen moeten worden verstoord of vernietigd. Het lijkt erop dat Trump Iran beschouwt als een van de redenen waarom hij niet is herkozen – of is het een “niet volbrachte missie missie” om Iran zijn nucleaire verrijking te zien toenemen en de ballistische raketprogramma’s te zien ontwikkelen? Er bestaat weinig twijfel over dat Trump deze twee “prestaties” wilde toevoegen aan de lijst van geschenken die hij aan Israël aanbood: de door Syrië bezette Golanhoogten, de Palestijnse hoofdstad Jeruzalem, de illegale bouw van de kolonies en de normalisering van Israël met de Arabische en moslimlanden. Vandaar het motief om Iran mee te slepen in een oorlog of er op zijn minst voor te zorgen dat hij de grond onder de JCPOA afbrandt als de nieuw verkozen president die na 20 januari 2021 opnieuw wil installeren. De moord op de Iraanse wetenschapper Mohsen Fakhri Zadeh werd door Netanyahu niet expliciet, maar impliciet aangekondigd. Wat zijn de opties van Iran? Wie heeft Israël in deze moord gesteund? Hoe heeft Netanyahu Saoedi-Arabië op het Iraanse bord met doelstellingen gesleept? Op welk platform wordt de volgende slag geleverd?

Premier Netanyahu moet zich thuis verantwoorden voor het gerechtshof, beschuldigd van omkoping en corruptie. Hij probeert alles uit om aan de macht te blijven en meer bondgenoten om zich heen te verzamelen. Hij heeft niet geaarzeld om zijn nieuwe bondgenoot, Saoedi-Arabië, mee te slepen in het stuk tegen Iran. Een van de resultaten is dat Iran nu een grotere keuze aan doelwitten heeft als reactie op de moord op Fakhri Zadeh.

In feite heeft de Israëlische premier om vele redenen weinig geldige opties om een bredere oorlog te voeren. In Libanon dwingt de door Hezbollah opgelegde afschrikking het Israëlische leger om uit de buurt van de grens te blijven. Hezbollah-leider Sayed Hassan Nasrallah heeft gezworen bij de eerste gelegenheid een Israëlische soldaat  te doden. De Israëlische regering beval alle Israëlische troepen zich terug te trekken en afstand te nemen, waardoor de grens nu al enkele maanden onbeheerd blijven. Bovendien vervoert Hezbollah wapens van Syrië naar Libanon onder de impotente ogen van de Israëli’s, die vrezen een Hezbollah-medewerker te raken en de gevolgen ervan te moeten ondergaan. Hezbollah heeft haar regels van engagement aan Israël opgelegd aan een front waar Netanyahu zich zwak en kwetsbaar voelt.

In Israël is het leger niet klaar voor het voeren van een oorlog en het interne front is er ook nog lang niet klaar  voor. De havens en luchthavens van Israël liggen binnen het bereik van Iran en zijn bondgenoten als precisieraketten worden afgevuurd vanuit Syrië of Libanon of zelfs vanuit Irak. De Israëlische economie heeft zwaar geleden onder het Coronavirus. Daarom heeft Netanyahu andere landen nodig om aan zijn zijde of namens hem te vechten. Zijn onthulling van het geheim bezoek dat hij aan Saoedi-Arabië bracht om kroonprins Mohamad Bin Salman te ontmoeten heeft meer betekenis na de moord op Fakhri Zadeh. Netanyahu wilde Iran laten weten dat hij niet alleen bij de moord betrokken was en dat ook Saoedi-Arabië op een of andere manier betrokken is. Maar dit betekent dat de Iraanse keuze voor “wraakdoelen” niet beperkt is tot Israël alleen. Netanyahu actie is duidelijk een slag onder de gordel, maar dat is niet ongebruikelijk gezien zijn karakter en strategieën.

Het was niet echt nodig om de datum van zijn bezoek te onthullen, noch om burgers zijn vlucht van Israël naar de stad Neom aan de Rode Zee te laten volgen. Niets is echt nieuw in de Saoedi-Israëlische relatie. Saoedi-Arabië financiert al oorlogen die Israël voert, vooral tegen Libanon (in 2006). Voormalig Mossad-baas Tamir Pardo bezocht Riyad in 2014. Een gepensioneerde Saoedische generaal Anwar Eshki ontmoette in 2016 Israëlische functionarissen in het King David Hotel en een jaar later bracht de Saoedische spionagechef Khalid Bin Ali al-Humaidan een geheim bezoek aan Israël.

Voor het eerst sinds de moord op vier Iraanse kernwetenschappers in de afgelopen jaren heeft de internationale gemeenschap het doden van een burger in Iran als doelwit veroordeeld en gedefinieerd als “door de staat gesponsord terrorisme“. Israël wordt er opnieuw van beschuldigd het internationaal recht te schenden door een moord te plegen die nauwelijks nuttig is om zijn doel, het Iraanse nucleaire programma te stoppen.

In feite heeft Israël tientallen moorden gepleegd op niet-strijders en burgers zonder enige vorm van verantwoording in de wereld, onder de regel dat “wat voor geen enkele andere staat is toegestaan, is toegestaan aan Israël”.

De Israëlische buitenlandse inlichtingendienst, de Mossad, is verre van uitmuntend en zijn middelmatigheid is al publiekelijk aan de kaak gesteld: het heeft zeker geen “lange arm”, is eigenlijk afhankelijk van externe internationale steun. Mossad-agenten werden zelden geëxecuteerd, in tegenstelling tot Syrië, toen Damascus elke onderhandeling weigerde.  Het land beschikt niet alleen over een enorm budget en een genereus aanbod van valse paspoorten, maar geniet ook de steun van de internationale gemeenschap en van de Amerikaanse militaire faciliteiten overal ter wereld, volgens de specifieke clandestiene operatie en de doelstellingen ervan. De Israëlische inlichtingendienst kan in de meeste landen ook rekenen op de steun van de VS en Europa om Mossad-agenten vrij te laten of buiten te smokkelen. Deze middelen zijn de bron van de kracht van Israël, naast de onbeperkte steun van de VS wanneer een president als Donald Trump in functie is. Na de Israëlische normalisatie met de Golflanden kan Israël nu meer dan voorheen rekenen op de Arabische steun om zijn clandestiene activiteiten te coördineren in de landen waar de wederzijdse vijanden van de Arabieren en Israël gevestigd zijn: Iran en de “As van het Verzet” (Libanon, Syrië, Irak en Jemen).

“De moord op de Iraanse wetenschapper werd uitgevoerd door een hoog opgeleid team van uitvoerders die zich niet binnen enkele dagen op de aanval hadden voorbereid. Het team had explosieven, wapens, financiële middelen en safe houses om te vergaderen en te trainen als een team voor de operatie. Die omvang van de activiteit vereist een door de staat gesponsorde operatie”, aldus Iraanse veiligheidsbronnen in Teheran.

Israël heeft, in tegenstelling tot president Trump toen hij brigadegeneraal Qassem Soleimani vermoordde, zijn verantwoordelijkheid voor de moord op Fakhri Zadeh niet officieel bekendgemaakt, ook al liet Netanyahu het op zijn eigen manier doorschemeren. De Amerikaanse B-52‘s werden echter een paar dagen eerder teruggeroepen naar het Midden-Oosten en het Pentagon beval de USS Nimitz terug te keren naar de Perzische Golf en de Amerikaanse regering zwoer hard te zullen terugslaan als er een Amerikaanse soldaat werd aangevallen in Irak. Al deze aanwijzingen worden door Iran verzameld als duidelijke signalen van de medeplichtigheid en verantwoordelijkheid van de VS en Israël voor deze onwettige moord.

Wat zijn de keuzes van Iran?

De commandant van de Iraanse Revolutionaire Garde, generaal-majoor Hossein Salameh, zei: “Iran zal reageren,” en daarom heeft hij zich ertoe verbonden, en er wordt niet verwacht dat hij zijn geloofwaardigheid op het spel zet door niet te reageren. De leider van de revolutie zei dat Ali Khamenei zijn militaire bevelhebbers opdroeg “de nodige wraak te nemen voor de martelaar Mohsen Fakhri Zadeh”. De IRGC-Quds Brigadecommandant, generaal Ismail Qaani, die de afdeling van de Iraanse aanvallen in het buitenland vertegenwoordigt, gaf aan: “Er zijn doelwitten die regionaal zijn geïdentificeerd en de Iraanse bondgenoten zullen deelnemen aan de reactie.”

Volgens bronnen is Iran op verschillende niveaus aan het werk gegaan: 1) Het ontmaskeren van het moordteam dat verantwoordelijk is voor de moord. 2) Het vragen van alle ambassades in het buitenland om de veroordeling door de internationale gemeenschap van deze onwettige moord op een burger te vragen. 3) Het identificeren van de absolute supporters van een Israëlische actie: de afschrikking vindt plaats als reactie op het aanpakken van de doelen die Iran in het Midden-Oosten heeft gesteld. 3) Zoeken naar een of meer teams die klaar staan om een andere potentiële aanval uit te voeren die Israël zou kunnen uitvoeren tijdens de resterende vijftig dagen van de termijn van Trump. 4) Het identificeren van de meest urgente doelwitten in het Midden-Oosten. 5) Het verhogen van het niveau van de uraniumverrijkingen, met weinig consideratie voor de JCPOA, en het verhogen van het niveau van de voorraad boven de 2442,9 kg.

Bronnen begrijpen dat niets Israël ervan kan weerhouden om verdere aanvallen op Iraanse doelen uit te voeren als er geen afschrikking wordt opgelegd, zoals bij de Hezbollah-acties in Libanon. Bovendien zou elke mogelijke aanslag op Israël en de Amerikaanse bondgenoten in het Midden-Oosten, in Afghanistan en Jemen als voorbeeld, een signaal afgeven aan Israël om te stoppen, wanneer de Amerikaanse belangen in de regio in gevaar komen. 

Zolang Trump (” een stier in een Chinese porseleinwinkel,” zoals een bron hem beschrijft) aan de macht is, heeft Iran besloten geen oorlog te voeren en laat het zich niet meeslepen in situaties en argumenten die door zijn vijanden worden opgelegd. Daarom is er nog geen sprake van een totale oorlog, zelfs niet als er de komende weken waarschijnlijk nog meer cyber-, sabotage- of moordaanslagen zullen plaatsvinden. “De rekening met Netanyahu staat open, er is geen nood om te overhaasten, er zullen andere kansen zijn”, concludeerde de bron.