Door Elijah J. Magnier:
Vertaald door Francis J.
De Islamitische Republiek bewees een haai met scherpe tanden te zijn tijdens haar onderhandelingen met de ondertekenaars (Rusland, China, Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland) van de nucleaire deal in Wenen, en liet weinig keuzes aan de onderhandelaars. Iran toonde hoe complex en onbuigzaam zijn positie is ten opzichte van het machtigste land ter wereld, door de gezant van de VS te verbieden zich bij de bemiddelaars in dezelfde kamer te voegen omdat Donald Trump zijn nucleaire overeenkomst van 2015 heeft herroepen. Bovendien gebruikte Iran de Israëlische sabotageacties tegen de nucleaire faciliteit van Natanz als excuus om Israël, de VS en alle Europese onderhandelaars die de kant van de Amerikanen kiezen, te treffen. Iran bracht aan de onderhandelingstafel in Wenen het nieuws dat het begonnen is met het verrijken van uranium tot zijn hoogste zuiverheidsgraad ooit (60%) en dat zijn geavanceerde IR9-centrifuges 9 gram per uur produceren (hoewel Iran de productie in de komende dagen zal verlagen tot 5 gram per uur).
Deze nieuwe Iraanse capaciteit is gênant voor de Israëlische premier Benyamin Netanyahu, die dacht dat hij de situatie onder controle had, maar die nu beseft dat hij de schuld draagt voor de verrassende reactie van Iran, die zijn onderhandelingspositie sterk heeft verbeterd. De Europese onderhandelaars hadden geen andere keuze dan te buigen voor de reactie en de vergelding van Iran. Het was een klap voor Netanyahu, die had opgeschept over de sabotageoperatie in Natanz en had gezegd dat hij, als persoon, “nooit zou toestaan dat Iran nucleaire capaciteit verkrijgt”. De Amerikaanse inlichtingendienst schat ten onrechte dat Iran negen maanden nodig heeft om de productie van Natanz te herstellen. Zowel de VS als Israël meenden dat Iran zich in een zwakke positie bevondt, met negen maanden onderhandelingen, en dat er daarom geen haast was om de sancties op te heffen. Iran had negen uur nodig om de oude IR1-centrifuges te verwisselen voor een meer geavanceerde IR6-centrifuge die isotopen sneller kan scheiden dan de oudere, en zo de productie te hervatten wat een enorme tegenslag betekende voor de tegenstanders van Iran.
Premier Netanyahu geloofde dat het uitblijven van Iraanse vergeldingsacties op zijn duizend aanvallen in Syrië tegen doelwitten waaronder enkele Iraanse opslagplaatsen en bezittingen, betekende dat hij hetzelfde scenario kon herhalen tegen Iran in de Straat van Hormuz en in de Rode Zee.
Netanyahu was het slachtoffer van zijn eigen bravoure. Hij brak met de Israëlische traditie om de verantwoordelijkheid voor sabotageaanvallen van de Mossad in het buitenland te ontkennen. Iran verraste Netanyahu en zijn stafchef, Aviv Kohavi, toen een Israëlisch schip in de Rode Zee werd geraakt door een raket die door een drone werd gelanceerd. De Iraanse inlichtingendienst toonde de doeltreffendheid aan van het nauwlettend in de gaten houden van het Israëlische schip dat in de Straat van Hormuz en de Rode Zee voer. De marine van de Iraanse Revolutionaire Garde (IRGC) gaf blijk van bekwame vergeldingsmaatregelen op bevel.In de afgelopen tien jaar hebben de Israëlische premier en zijn militaire adviseurs terecht ingeschat dat de oorlog in Syrië een gelegenheid was om het vermogen van het Syrische leger te vernietigen. Het land was bezet door Takfiri (ISIS en Al Qaida), Turkije en de VS bezetten het noorden, de EU en de VS hadden sancties ingesteld tegen de centrale regering, en de economie was kritiek. Bovendien wilde Rusland koste wat kost een nieuw front tussen Syrië en Israël vermijden. Moskou bood president Bashar al-Assad onbeperkte hoeveelheden onderscheppingsraketten aan en slaagde erin de goedkeuring van Assad te verkrijgen om geen oorlog met Israël te beginnen, althans totdat het land zich heeft hersteld. De Syrische president verwierp meerdere Iraanse argumenten dat afschrikking
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
moet worden opgelegd – zoals Hezbollah die in Libanon tot stand heeft gebracht – door selectieve Israëlische doelen te bombarderen met gebruikmaking van Syriës voorraad Iraanse precisieraketten om verdere Israëlische schendingen te voorkomen.
Niettemin hadden Netanyahu en de zijnen het mis toen zij verwachtten dat Iran zou afzien van vergeldingsmaatregelen voor de Israëlische moordaanslagen, sabotage en aanvallen op Iraanse schepen. Iran heeft zijn strategie van het vermijden van conflicten veranderd toen het de duurste Amerikaanse drone neerhaalde en de grootste Amerikaanse militaire basis in Irak, Ayn al-Assad, bombardeerde. Iraanse functionarissen hadden besloten de zaak in eigen hand te nemen en hun bondgenoten niet te vragen om namens Iran te vechten.
Het feit dat Iran een regionale macht is geworden met aanzienlijke invloed in Jemen, Irak, Syrië, Libanon en Afghanistan, betekent dat Iran aan zijn bondgenoten verspreid in het invloedsgebied kan laten zien dat het openlijk de strijd durft aan te gaan met het machtigste land ter wereld en dat het onverschrokken terug kan slaan tegen de belangrijkste bondgenoot van de VS in het Midden-Oosten, Israël.
Iran heeft de Israëlische uitdaging aanvaard en heeft gebruik gemaakt van de gelegenheid die zich voordeed toen Israël zijn verantwoordelijkheid voor de sabotageaanval in Natanz en tegen het Iraanse schip in de Rode Zee erkende. Iran is erin geslaagd de bedreiging om te zetten in een kans en zijn voorwaarden op te leggen aan de onderhandelaars in Wenen. Netanyahu heeft zijn vingers gebrand en beseft nu beter dat spelen met Iran niet zonder gevolgen is. Hij heeft zijn Europese en Amerikaanse partners bij de nucleaire onderhandelingen in Wenen ernstig verzwakt.
De Iraanse delegatie vertelde hun gesprekspartners rond de tafel dat het niet veel tijd te verliezen heeft en dat elke poging om de onderhandelingen te omzeilen niet zal worden getolereerd. Teheran heeft laten zien dat het in staat is om een militaire nucleaire graad te ontwikkelen, buiten elke defensieve of offensieve strategie om.
Iran heeft niet gevraagd om een garantie tegen een ander Trump-achtig besluit – dat de nucleaire deal herroept – in de toekomst, omdat zijn nucleaire capaciteit de garantie is. Iran vraagt niet om een garantie van China en Rusland, die onder Amerikaanse sancties vallen. Iran heeft in 2018 een heel jaar geduldig gewacht zonder gebruik te maken van zijn recht om zich geleidelijk terug te trekken uit het JCPOA (Joint Comprehensive Plan of Action). Iran geloofde toen dat Europa zich zou aandienen en zich aan zijn toezeggingen zou houden, zelfs als de VS zich zouden terugtrekken. Dat was niet het geval, en Teheran is er zich nu van bewust dat achter de verschillende gedragingen van Europa en de VS dezelfde doelstellingen schuilgaan.
Vandaag is bekend dat Iran uranium tot 60% verrijkt en in enkele maanden 90% kan bereiken. Dit betekent niet noodzakelijk dat Iran kernwapens zal produceren, maar het is voldoende om de rode lijnen van het Westen te overschrijden. Als de Amerikaanse sancties niet of gedeeltelijk worden opgeheven, als de deal wordt herroepen of als in de toekomst andere sancties worden opgelegd, zal Iran zonder enige waarschuwing terugvallen in zijn volledige nucleaire cyclus.
De Iraanse onderhandelaars vragen dat alle sancties worden opgeheven. Zij zullen een lijst overleggen van sancties die onmiddellijk moeten worden opgeheven. De Leider van de Revolutie Sayyed Ali Khamenei heeft zijn onderhandelaars geïnstrueerd dat Iran niet bereid is enig gebaar van goede wil te maken, noch is het in een positie om het binnenlandse gekibbel van de Amerikaanse president te begrijpen en de strijd aan te gaan met degenen die tegen de nucleaire deal zijn. De bal ligt bij de VS, en Biden heeft weinig tijd te verliezen. Deze keer likt Netanyahu zijn wonden in plaats van de koers te bepalen.
You must be logged in to post a comment.